Ομορφιά και αλλαγή.

 Σε μια ταινία που έβλεπα τις προάλλες, είχε αρκετά πανέμορφα τοπία της μακρινής και κρύας Ισλανδίας. Από την Ισλανδία είναι και η φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω. Δεν ξέρω αν είναι "πειραγμένη" ή όχι και δεν με ενδιαφέρει, την έβαλα επειδή είναι όμορφη. Και όσο "πειραγμένη" και αν ίσως είναι, σίγουρα θα είναι χειρότερη από την εικόνα που θα έβλεπε με τα μάτια του αυτός που βρισκόταν πίσω από τη φωτογραφική μηχανή. Όσες φωτογραφίες και αν κυκλοφορούν στα ιντερνέτς σίγουρα θα είναι χειρότερες από αυτή που θα έχω χαραγμένη στο μυαλό μου αν ποτέ έχω τη τύχη να δω το βόρειο σέλας με τα ίδια μου τα μάτια. Στην ίδια ταινία, ένας φωτογράφος πετυχαίνει μία σκηνή που την περίμενε καιρό, αλλά δεν πατά το κουμπί γιατί προτίμησε απλά να τη χαρεί με τα μάτια του και να μην την αποτυπώσει. Πόσο ξένη, πόσο δήθεν, πόσο φτιαχτή θα φαίνεται αυτή η σκηνή στα μιλιούνια του κόσμου που ζει πίσω από τις κάμερες του, που προτιμά να κρύβεται πίσω από μαραφέτια παρά να βιώσει κάτι με όλες του τις αισθήσεις!

 Στη σημερινή ανάρτηση δεν θα γκρινιάξω, ούτε θα αναφερθώ σε πράγματα σημαντικά, σε πράγματα που συζητούν όλοι, σε πολυνομοσχέδια, φαρμακεία, ουρές, σχολεία και τραίνα. Υπάρχουν τόσες, μα τόσες πληροφορίες παντού γι' αυτά. Τα ξέρουμε, μας απασχολούν, μας στεναχωρούν, μας προβληματίζουν, αλλά κάπως πρέπει να ξεφεύγουμε απ΄ αυτά. Και είναι τόσα που γίνονται γύρω που είναι εύκολο να σκάσουμε, να τα χάσουμε, να το χάσουμε και να χαθούμε. Δεν χρειάζεται κάτι συνταρακτικό για να μας δώσει δυνάμεις, χρειάζεται κάτι μικρό, αρκεί να θέλουμε να το αναζητήσουμε και να του αφιερώσουμε λίγες ή παραπάνω στιγμές. Ας ψάξουμε να βρούμε τον χρόνο, να κάνουμε έστω και για λίγο αυτό που μας ευχαριστεί.

 Την Παρασκευή το βράδυ πήγα με έναν φίλο σε μια συναυλία. Ότι και αν είχα, κούραση, νεύρα, άγχος, νύστα έφυγαν με τις πρώτες νότες. Για τις επόμενες δύο ώρες, δεν ήμουν πολίτης αυτής της χώρας, απλά ταξίδευα. Εννοείται ότι για να γίνει αυτό έβαλαν το χεράκι τους τα δύο άτομα που ήταν στη σκηνή, αλλά ακόμα και να μην ήταν τόσο καλή η εμφάνιση τους (που ήταν άψογη), οι νότες που δημιουργούσαν θα έμπαιναν από τ' αυτιά μου στον εγκέφαλο, θα καθάριζαν ότι ασχήμια και βρωμιά προλάβαιναν, και βγαίνοντας θα μου έδιναν κάποιες δυνάμεις για να αντιμετωπίσω το επόμενο κύμα πραγματικότητας. Καθαρά λόγω προσωπικού γούστου, το ότι η συγκεκριμένη συναυλία ήταν σε ένα μικρό μέρος χωμένο στα στενάκια της Κυψέλης, ότι οι μουσικοί δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό (και αυτό ελπίζω να αλλάξει γιατί είναι πολύ ταλαντούχοι) και ότι όλος ο κόσμος που παρακολουθούσε ήταν προσηλωμένος σε αυτό που άκουγε έκανε την εμπειρία μου πραγματικά μοναδική. Λίγες μέρες πριν, την προηγούμενη Δευτέρα, είχα πάει σε άλλη συναυλία. Μια χαρά ήταν και εκεί, αλλά δεν τη χάρηκα τόσο όσο της Παρασκευής. Γεμάτο μαγαζί, πολύς κόσμος, καλή μπάντα, αλλά το μέρος τίγκα από ανθρώπους που απλά είχαν βρεθεί εκεί, για όλους τους άλλους λόγους εκτός από το να ακούσουν μουσική. Και σε αυτό φταίει φυσικά και το μέρος, αλλά είπαμε ότι δεν θα γκρινιάξω σήμερα και δεν θα το συνεχίσω. Σκεφτόμουν να βάλω κάνα βιντεάκι από τη συγκεκριμένη συναυλία (της Παρασκευής) για να δείτε και εσείς το πόσο μαγικά μπορεί να αποδοθούν κομμάτια όπως το Kashmir των Led Zeppelin, και το Teardrop των Massive Attack μόνο με πιάνο και ακουστική κιθάρα, ή να ακούσετε κάποια που δεν την έχετε δει σε κανένα μέσο, να λέει το Summertime, τόσο άψογα που να θέλω να σπάσω την τηλεόραση μου την επόμενη φορά που θα βάλει κάποιο τραγουδοριάλιτι, αλλά δεν έχει ανέβει κάτι μέχρι τώρα αναγκάζοντας σας απλά να πιστέψετε, αν θέλετε, αυτά που γράφω... Για όσους ενδιαφέρεστε για τη μπάντα, πατήστε εδώ και εδώ.

 Ας γυρίσουμε στο θέμα της ομορφιάς. Θα μου πει κάποιος "ρε μάστορα εδώ δεν έχω να φάω, θα τρέχω στις συναυλίες, εξάλλου εμένα δεν μου αρέσουν αυτά τα κουλτουριάρικα που όλο μου προτείνεις, πως θα περάσω εγώ όμορφα;". Μα δεν είπα ότι η συνταγή της μουσικής είναι η μόνη που υπάρχει, η ομορφιά είναι παντού γύρω μας. Δεν είναι δύσκολο για κανέναν το να σταματήσει την ώρα που τρέχει, έστω για δυο δευτερόλεπτα και να γεμίσει το οπτικό του πεδίο, να απολαύσει κάτι που θεωρεί όμορφο. Ένα λουλούδι, μία γυναίκα, ένας άντρας, ένα παιδάκι που γελά, ένα ζώο, οπουδήποτε μπορούμε να βρούμε κάτι όμορφο, και δεν θα χάσουμε κάτι αν απλά σταματήσουμε τους απάνθρωπους ρυθμούς μας και το χαζέψουμε για μερικές στιγμές.

 Και ας αφήσουμε και λίγο το μυαλό μας να ταξιδεύσει, δεν χρειάζεται όλα να τα βλέπουμε μόνο γι' αυτό που είναι. Στην παραπάνω φωτογραφία κάποιοι μπορεί να βλέπουν μόνο μερικά φυλλαράκια να βγαίνουν από ένα ξύλο αμπελιού. Ας πάμε ένα βήμα παραπέρα, ας σκεφτούμε ότι αυτά τα φυλλαράκια θα μεγαλώσουν, θα περιτριγυριστούν από άνθη, θα βγουν σταφύλια και θα φτιάξουν κρασί, όχι οποιοδήποτε κρασί, αλλά το συγκεκριμένο που θα πιούμε μια ιδιαίτερη στιγμή με κάποιον άνθρωπο που θέλουμε να μοιραζόμαστε κάθε τι όμορφο, έναν σύντροφο, έναν φίλο, έναν συνοδοιπόρο σε οτιδήποτε κάνουμε.

 Όσοι διαβάζετε το βλογ μου για καιρό θα θυμάστε το πέρασμα μου για μια διετία από ένα νησάκι. Ίσως να θυμάστε στα γραπτά μου να γκρινιάζω (τι παράξενο...), για το πως δεν μου ταιριάζει ο τόπος, για το πως θέλω να φύγω κτλ. Πράγματι υπήρχαν στιγμές εκεί που ήταν δύσκολες για μένα, υπήρχαν όμως και πολύ όμορφες, και όσο περνά ο καιρός η μνήμη μου σβήνει τις άσχημες και κρατά μόνο τις καλές. Κρατά κάποιους ανθρώπους που γνώρισα εκεί, κρατά το πως ένιωσα ότι βοήθησα (έστω και λίγο) κάποιους μαθητές, κρατά την ομορφιά του τόπου, τη θάλασσα που έγλυφε το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Αργά το βράδυ της Παρασκευής, όταν γύρισα από τη συναυλία που σας έλεγα, άνοιξα για λίγο τον υπολογιστή και είδα αυτό το βιντεάκι. Ήταν πολύ παράξενο, γιατί ένιωσα συγκίνηση και νοσταλγία βλέποντας εικόνες από τον τόπο που πανηγύριζα όταν έφυγα. Αλλά έχει νόημα αυτό, δεν μου έφταιγε ούτε ο τόπος, ούτε ο κόσμος, μου έφταιγε ο ρόλος μου εκεί και το ότι δεν μπορούσα να κάνω εκεί αυτά που θέλω και επαγγελματικά αλλά και σαν άνθρωπος.

  Στον τίτλο της ανάρτησης μιλάω και για αλλαγή. Πολλές φορές η ομορφιά είναι άρρηκτα δεμένη με την αλλαγή, και επειδή φοβόμαστε την δεύτερη χάνουμε την πρώτη. Είμαστε τόσο κολλημένοι με το πρόγραμμα μας, με τα κουτάκια που έχουμε φτιάξει που μας πανικοβάλει αν για κάποιο λόγο τα χάσουμε. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω σε αυτό και πολλές φορές όταν κάτι πάει αρχικά εκτός προγράμματος απογοητεύομαι και νευριάζω, αλλά όταν τυχαίνει αυτή η αλλαγή να οδηγήσει σε κάτι καλό βλέπω ότι χαίρομαι διπλά. Βέβαια δεν χρειάζεται να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, ώστε να είμαστε τελείως χυμαδιά, αλλά να μη βλέπουμε με τέτοια αποστροφή την κάθε αλλαγή. Το συζητούσα με έναν φίλο αυτό πάλι τις προάλλες. Θυμάμαι το ύφος των συναδέλφων μου, όταν πάνω στα νεύρα μου τους είπα ότι θα αλλάξω καριέρα. Δεν ήταν αποδοκιμασία, δεν ήταν διαφωνία, ήταν καθαρή έκπληξη. Ήταν ακατανόητο γι' αυτούς αυτό που είπα. Εντάξει το να γκρινιάζει και να τσακώνεται κάποιος στη δουλειά, αλλά το να πει ότι θέλει να κάνει κάτι άλλο με τη ζωή του τους φαίνεται εξωγήινο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάποια τέτοια τρελή αλλαγή, ούτε και εγώ θα πάρω τέτοια απόφαση εύκολα. Ακόμα όμως και οι μικρές αλλαγές μπορεί να βοηθήσουν να δούμε κάτι καινούργιο, να γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους, να βρούμε μια νέα αφορμή για να χαμογελάσουμε. Και στην τελική αυτό είναι το νόημα, να δημιουργούμε στιγμές για να έχουμε να θυμόμαστε, γιατί δεν λέει μετά από χρόνια όταν αρχίζουν να σβήνουν όλες οι άσχημες μνήμες της ζωής μας να βλέπουμε ότι δεν έχει μείνει τίποτε άλλο.

Αυτά για σήμερα. Καλό βράδυ και να προσέχετε...

EDIT: Μπορείτε να ακούσετε κάποια από τα κομμάτια που παίχτηκαν στην συναυλία που αναφέρουμε παραπάνω αν επισκεφτείτε αυτόν τον σύνδεσμο.

Εργασιακή απαλεψιά, αυτοψυχοθεραπεία και κρύα αστεία.

 Πόσο δίκιο έχεις! Πόσο; Δεν μιλάω σε σένα αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια, μιλώ στη φωτογραφία που βλέπεις πιο πάνω. Είναι πραγματικά σπάνιο, το να βρεις άνθρωπο που να μη γκρινιάζει, δικαίως ή αδίκως, για τη δουλειά του (μην τσαντίζεστε όσοι είστε άνεργοι γιατί εσείς πράγματι περνάνε μεγαλύτερα ζόρια). Πολύς κόσμος έχει διαλέξει το λάθος επάγγελμα, είτε λόγω λάθος σπουδών, είτε λόγω συγκυριών. Ειδικά στην εποχή μας, με τα τόσα οικονομικά προβλήματα και την τεράστια ανεργία, ο καθένας κάνει ό,τι βρίσκει για όσα του δώσουν και λέει και ευχαριστώ. Ευχαριστώ λέει μόνο όταν πληρώνεται, γιατί γι' αυτό δουλεύει άλλωστε. Δεν ευχαριστεί όμως καθόλου ούτε για τις συνθήκες, ούτε για τους συναδέλφους του, ούτε γι' αυτούς που βρίσκονται σε υψηλότερη θέση απ' αυτόν (δεν θέλω να τους αποκαλέσω "ανωτέρους"). Ακόμα και κάποιοι σαν και εμένα, που κάνουμε το επάγγελμα το οποίο μας αρέσει, το επάγγελμα που διαλέξαμε, αυτό που θεωρητικά μας γεμίζει, είμαστε μέσα στη γκρίνια και τη μίρλα, επειδή βλέπουμε και βιώνουμε τόσα άσχημα που μας θλίβουν και μας απογοητεύουν. Ίσως να ήμασταν (γιατί γράφω στον πληθυντικό;), ίσως να ήμουν πιο ήρεμος αν έκανα μια δουλειά που δεν μου άρεσε, γιατί δεν θα νοιαζόμουν τόσο. Μπα, μαλακίες λέω, πάλι θα γκρίνιαζα... Αλλά τι να κάνουμε, είναι απαραίτητη λίγη γκρίνια. Είναι η ψυχοθεραπεία μας, η συζήτηση όλων αυτών των καθημερινών προβλημάτων, και είναι καλό όταν το κάνουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζουμε την προσωπική μας ζωή. Είναι προτιμότερο να ξεθυμαίνει κάποιος είτε συζητώντας με συναδέλφους μετά τη δουλειά, είτε γράφοντας μπαρούφες στα ιντερνέτια, είτε πίνοντας το βράδυ με φίλους, παρά να μεταφέρει την ένταση του στο σπίτι. Είναι δύσκολο, και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουν κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά καλό είναι να βρουν μια λύση γιατί αλλιώς θα το πληρώσουν. Εγώ προτιμώ τη φάση με τους φίλους και το μπαρ, για πολλούς λόγους. Είναι έτσι φτιαγμένα τα μπαρ που μπορούν να σου αποσπάσουν την προσοχή, και να σε βοηθήσουν να αλλάξεις θέμα κουβέντας καταφέρνοντας συγχρόνως και να εκτονωθείς και να περάσεις καλά. Την ώρα που μιρλιάζεις μπορείς άνετα να σταματήσεις είτε επειδή ακούγεται ένα όμορφο μουσικό κομμάτι, είτε επειδή περνά μια όμορφη ύπαρξη, είτε επειδή τελικά τα ποτάκια και η παρέα σε κάνουν να καταλάβεις ότι δεν έχει νόημα να χαλιέσαι καθημερινά για κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις και ότι όλος ο κόσμος περνάει όχι τα ίδια, αλλά μάλλον χειρότερα από σένα.

 Ο καθένας μας πρέπει να βρίσκει τον δικό του τρόπο αυτοψυχοθεραπείας ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής του. Και ακόμα και αν αυτή ή αυτός που κάποιους τους περιμένει στο σπίτι είναι άτομο με κατανόηση και θέλει να ακούει και να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα, χρειάζεται να βρεθούν και άλλοι τρόποι  εκτόνωσης γιατί οι καθημερινές τέτοιες συζητήσεις αλλάζουν τη δυναμική της σχέσης και τη μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό δημιουργώντας επιπλέον προβλήματα. Εννοείται πως είναι το ιδεατό το να έχεις ένα άτομο στο σπίτι που να σε ηρεμεί, αλλά καλό είναι να μη το παρακουράζουμε γιατί και αυτό έχει τις αντοχές του. Μιλώντας προσωπικά μπορώ να πω ότι η επανέναρξη της ενασχόλησης μου με το διαδικτυακό ραδιόφωνο (για δείτε στα δεξιά σας τα μπανεράκια του σταθμού και της εκπομπής μου) μέσα σε ελάχιστες μέρες με βοήθησε να ηρεμήσω ξεχνώντας (ή απλά βλέποντας με μεγαλύτερη ψυχραιμία) τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στο εργασιακό μου περιβάλλον. Μια εβδομάδα πριν πραγματικά πίστευα ότι το ότι μπήκα στο δημόσιο σχολείο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, διότι μόνο αυτό και κάποιοι άνθρωποι που υπάρχουν σε αυτό έχουν καταφέρει να με φέρουν τόσο εκτός εαυτού. Τώρα ίσως θα μπορούν να κάνουν μια παρέμβαση κάποιοι στενοί μου φίλοι και να απαριθμήσουν τις φορές που έχουμε τσακωθεί (κυρίως για πολιτικά) σε δημόσιους χώρους με συνοδεία ποτού, αλλά εγώ θα τους απαντήσω ότι αυτό που καταφέρνουν αυτοί μετά από πολύωρη κατανάλωση αλκοόλ και έντεχνη χρησιμοποίηση στρατηγικών τσιγκλίσματος, κάποιοι άλλοι το καταφέρνουν σε ελάχιστα λεπτά και χωρίς κατανάλωση σταγόνας. Αλλά τελικά δεν έχει νόημα το να σκεφτόμαστε το πως θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε πάρει κάποιες διαφορετικές αποφάσεις. Όπως μου τόνισαν και χθες, ίσως χρειάζεται να σκεφτόμαστε το πως η πορεία μας μέσα στα χρόνια έχει επηρεάσει θετικά τους γύρω μας και να μείνουμε σε αυτό. Ας συμπληρώσω το κλασικό (το λέω συνέχεια για να το ακούω εγώ), ότι καλό είναι να κοιτάμε το πως θα χαρούμε το παρόν και θα φτιάξουμε το μέλλον και όχι να κοιτάμε προς τα πίσω.
 Το λέω συνέχεια και πραγματικά προσπαθώ (αν και δεν φαίνεται στις αναρτήσεις μου αυτή η προσπάθεια), το να μη ξαναγράψω κάτι για τη πολύωρη καθημερινή μου μετακίνηση με τα τραίνα, αλλά συνεχώς συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να μη μοιραστώ. Ανάμεσα στο σταθμό που κατεβαίνω και τον προηγούμενο του, υπάρχουν κάποια γραφεία του ΟΣΕ, που δεν έχω ιδέα για το ρόλο τους. Πολύ συχνά περνώντας από 'κει βλέπω κάποιους τύπους να κάθονται ράθυμα και να παρατηρούν τα τραίνα που περνούν. Ενίοτε ο συρμός σταματά έξω από τα γραφεία, ο οδηγός κατεβαίνει (πάντα σιγούλια σιγούλια), και ή κάτι λέει με τους τύπους ή περιμένει να ανέβει κάποιος τους στο τραίνο. Ίσως απλά να αλλάζουν βάρδια, ίσως όχι, αλλά ότι και να κάνουν το κάνουν αργά. Μερικές μέρες πριν, την ώρα που φτάναμε στο ύψος των γραφείων το τραίνο άρχισε να μειώνει ταχύτητα και εγώ κοίταξα έξω από το παράθυρο περιμένοντας να ξαναδώ τη σκηνή που σας περιέγραψα παραπάνω. Κάτι όμως με εξέπληξε, ένας τύπος έτρεχε έξω από τα γραφεία (εννοείται κρατώντας ένα φραπέ στο χέρι, δεν κάνω πλάκα...). Κατάλαβα άμεσα ότι κάτι πάει στραβά. Πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, ακούω έναν κρότο και νιώθω τη μούρη μου να κολλάει στο μπροστινό κάθισμα. Ευτυχώς η σύγκρουση (με το συρμό που ήταν σταματημένος μπροστά) δεν ήταν πολύ έντονη και δεν χτύπησε κανείς. Γυρίζοντας να δω τι έπαθαν οι άλλοι συνεπιβάτες πρόσεξα το πρεζάκι (άτομο εξαρτημένο από ουσίες, για να το πω και πολιτικώς ορθά) που ήταν χυμένο στα καθίσματα αριστερά μου. Για έναν παράξενο λόγο είχε παραμείνει στην ίδια στάση που ήταν και πριν. Μάλλον το λιώσιμο του είχε απορροφήσει τους κραδασμούς. Που λέτε, αυτός πριν τη σύγκρουση είχε κλειστά τα μάτια του. Όταν γύρισα τα είχε ακόμα κλειστά, μέχρι που τα άνοιξε, είπε με απαράμιλλη ηρεμία τη λέξη "τρόμαξα", και τα ξανάκλεισε γυρίζοντας στον φανταστικό του κόσμο. Ξέχασα σύγκρουση, νεύρα, το (λίγο) χτυπημένο μου πόδι και έβαλα τέτοια γέλια που πραγματικά δεν είχα καμιά διάθεση να ασχοληθώ με το πως και το γιατί της σύγκρουσης. Μάλλον γι' αυτό η συγκεκριμένη γραμμή του τραίνου είναι γεμάτη με εξαρτημένα άτομα, για να μειώνονται οι εντάσεις στους υπόλοιπους...
  Και κλείνω με άλλη μια συμβουλή προς τον εαυτό μου (είπαμε, η ανάρτηση σήμερα είναι για αυτοψυχοθεραπεία) για τα αστεία που ενίοτε λέω στους μαθητές μου.

Αυτή τη συμβουλή - παραίνεση μου την έδωσαν τα παιδιά μου όταν τους είπα το παρακάτω.

  Καλό βράδυ σε όλους, και να προσέχετε...

Ασχήμια και κακογουστιά

Ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στην παραπάνω φωτογραφία τι σας έρχεται στο μυαλό; Εμένα μου έρχονται φυλακισμένοι που περπατούν σε ένα διάδρομο που ενώνει δύο κτίρια φυλακών. Κάγκελα δεξιά αριστερά, κάμερες και ηλεκτροφόρα καλώδια φτιάχνουν το ντεκόρ. Δείτε με περισσότερη λεπτομέρεια τη φωτογραφία. Στο βάθος έχει μια ταμπέλα που λέει "επικύρωση εισιτηρίων". Θέλει νομίζω τρομαχτική προσπάθεια για να κάνεις ένα σταθμό τρένου τόσο άσχημο. Κάθε μέρα που διασχίζω αυτόν τον διάδρομο νιώθω πραγματικά σαν φυλακισμένος. Φανταστείτε τον γεμάτο με ανθρώπους στις 7 το πρωί. Φανταστείτε κάποιον από αυτούς να χαμογελάει. Το τελευταίο είναι μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Θέλει προσπάθεια να μη σε ρίξει τόση ασχήμια. Και δεν βρίσκεται η ασχήμια μόνο στον συγκεκριμένο σταθμό του τραίνου. Βρίσκεται παντού. Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτό. Οι Έλληνες δεν έχουμε κανένα σεβασμό προς οτιδήποτε δημόσιο, προς οτιδήποτε πρέπει να μοιραστούμε με άλλους. Παντού βρωμιά, παντού ασχήμια, κακογουστιά και καμία διάθεση αλλαγής. Τα μέρη που διατηρούνται καθαρά είναι ελάχιστα και αυτά γιατί υπάρχει έλεγχος και τιμωρία στην αντίθετη περίπτωση. Συγκρίνετε ένα σταθμό του μετρό με ένα σταθμό του προαστιακού σιδηρόδρομου. Οι πρώτοι βρίσκονται στην εντέλεια, οι τελευταίοι υπό διάλυση, ακόμα και αν χτίστηκαν την ίδια χρονική περίοδο, παρόλο που χρησιμοποιούνται από τους ίδιους ανθρώπους. Είναι απλό. Αν λερώσεις στο μετρό θα σου κόψουν τον κώλο, αν λερώσεις στον προαστιακό δεν θα ασχοληθεί κανείς μαζί σου. Πριν λίγο καιρό διάβασα ότι στο μετρό του Λονδίνου θα αναρτήσουν ταμπέλες με ελληνική ποίηση και σκέφτηκα πόσο όμορφο είναι να βλέπεις και να διαβάζεις τέτοια πράγματα πηγαίνοντας στη δουλειά σου. Θα μπορούσε να συμβεί και εδώ κάτι τέτοιο, αλλά μόνο στο μετρό. Και μη πείτε ότι αν φτιάχνεται κάτι καινούργιο και όμορφο ο κόσμος το σέβεται και δεν το χαλά. Αυτό ισχύει μόνο όταν υπάρχει έλεγχος και τιμωρία. Γιατί τέτοιοι είμαστε. Γιατί έτσι θέλουμε. Γιατί δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας ενοχλεί η βρωμιά. Κρατιέμαι και δεν αρχίζω να λέω για τη βρώμα στα σχολεία...

Ας αφήσουμε την ασχήμια και ας περάσουμε στην κακογουστιά. Θα έχετε παρατηρήσει τη γεωμετρική αύξηση των πινακίδων led παντού. Ξέρετε ποιες λέω, αυτές με τα μπλιμπλίκια που αναβοσβήνουν ασταμάτητα παντού γύρω μας και σας κάνουν να σκέφτεστε τους άμοιρους τους επιληπτικούς και το πόσο έχει δυσκολέψει γι' αυτούς απλά το να κάνουν μια βόλτα. Άρχισαν τα φαρμακεία με τους σταυρούς, ακολούθησαν τα βενζινάδικα με την τιμή της αμόλυβδης (λες και έχει καμιά διαφορά αν το λίτρο έχει 1,629 ή 1,643...) και απότομα χάθηκε το μέτρο. Περίπτερα, τυροπιτάδικα, αγορές χρυσού, ψητοπωλεία, οτιδήποτε σχετίζεται με εμπόριο πρέπει να έχει μια ταμπέλα με μπλιμπλίκια. Φαντάζομαι σε λίγο καιρό να βάζουμε τέτοιες και στο σχολείο (ΕΔΩ ΤΑ ΚΑΛΑ ΕΙΚΟΣΑΡΙΑ, ΕΔΩ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ), για να αντιμετωπίσουμε τη μαθητική διαρροή. Ίσως να δούμε τέτοιες και στα μπαρ (ΦΤΗΝΕΣ ΜΠΟΜΠΕΣ, ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ ΝΤΙΡΛΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΤΟ), ή ακόμα και στα "Studio" (ΚΩΛΟΙ, ΒΥΖΑ, ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΣ). Να πω ένα αστείο; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος έλεγχος για το πόσες τέτοιες πινακίδες μπορούν να υπάρχουν σε κάθε τετράγωνο; Δεν θα έπρεπε να υπολογιστεί το πως μπορεί το μπλιμπλίκιασμα να αποσπάσει την προσοχή των οδηγών και να έχουμε κάποιο ατύχημα; Μάλλον πρέπει να πεθάνει πρώτα κάποιος, μετά να γίνει καταγγελία, μετά να βγει η απόφαση και μετά σιγούλια σιγούλια (και ανάλογα με το πόσο αλάνι είναι ο δήμαρχος) να αρχίζουν να κατεβαίνουν οι πινακίδες, όπως έγινε και με τις διαφημίσεις σε γιγαντοαφίσες.

Και μια και αναφέρθηκα σε δημάρχους πρέπει να δώσουμε όσκαρ κλισεδιάσματος σε όλους τους δήμους που αποφάσισαν παραμονές εκλογών να κάνουν ανάπλαση στις πλατείες και να αλλάξουν τις πλάκες στα πεζοδρόμια. "Μπαμπά, μπαμπά, τι είναι πεζοδρόμιο;" "Είναι το μέρος που παρκάρουμε το αμάξι και κάθε φορά που έχει εκλογές το σκάβουν και μας ταλαιπωρούν".

 Ας αλλάξουμε θέμα. Θα έχετε παρατηρήσει ότι όλο και περισσότερο αυξάνεται η εξάρτηση του κόσμου από την τεχνολογία και όλο και μειώνεται η διάθεση του για την κατανόηση της. Δεν ξέρω αν είναι θέμα οικονομίας, παιδείας ή αλλαγής νοοτροπίας. Θυμάμαι ότι κάποτε όλοι είχαμε λιγότερα μαραφέτια που ξέραμε εν μέρει πως και γιατί δουλεύουν, ενώ τώρα όχι μόνο δεν ξέρουμε αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Κάποτε βρίσκαμε τρόπους να μαστορέψουμε, να βελτιώσουμε, να καταστρέψουμε, τώρα δεν κάνουμε τίποτα. Δεν είναι μόνο ότι πλέον έχουμε (ή έστω είχαμε) λεφτά, έχουμε καλομάθει τόσο που μας έχει φύγει η περιέργεια. Το βλέπω συνεχώς στα παιδιά στο σχολείο. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι "καλός μαθητής" ή όχι. Βλέπω συνεχώς να μειώνεται η διάθεση για αναζήτηση, το γιατί, το πως. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γιατί γίνεται κάτι. Αυξάνονται γεωμετρικά και αυτοί που δεν ασχολούνται με τίποτα και αυτοί που κάνουν μόνο ότι ξέρουν ότι θα φέρει συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Διαβάζουν μόνο αυτό που ξέρουν ότι θα τους ζητηθεί στην εξέταση. Δεν τους ενδιαφέρει γιατί δουλεύει το κινητό τους, θέλουν απλά να δουλεύει και να πάρουν καινούργιο όταν βγει καινούργιο μοντέλο.

Αυτό που λέει ο Carl Sagan στην παραπάνω φωτογραφία είναι εκνευριστικά σωστό. Διάβαζα για μια έρευνα που έγινε σε ενήλικες στις ΗΠΑ και το αρχικό μου γέλιο αντικαταστάθηκε από θλίψη όταν σκέφτηκα το τι αποτελέσματα θα είχαμε σε αντίστοιχη έρευνα εδώ. Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ, ότι το 27% νομίζει ότι το Gigabite είναι ένα έντομο της Νότιας Αμερικής, ότι το 29% ότι η ημικρανία είναι τύπος ρυζιού, ότι το USB είναι ακρωνύμιο ευρωπαϊκής χώρας, ότι το 42% νομίζει ότι το motherboad είναι το κατάστρωμα κρουαζιερόπλοιου, ότι το 6% νομίζει ότι η διάλεκτος είναι εντερική ασθένεια, ότι το 23% νομίζει ότι το MP3 είναι ρομποτάκι του Star Wars, το 11% νομίζει ότι το HTML είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα κ.α. Μη γελάτε γιατί θα αρχίσω να δημοσιεύω το αρχείο που κρατώ με τις απαντήσεις των μαθητών μου σε διαγωνίσματα και θα βάλετε τα κλάματα (είτε από γέλια, είτε από θλίψη...)

Πριν μερικές αναρτήσεις σας είχα γκρινιάξει για τις διαφωνίες που είχα στο σχολείο για το θέμα των εκδρομών. Γενικά υπάρχει μία έντονη τάση αύξησης των "δράσεων" στα σχολεία. Όπου "δράση" εννοούμε οτιδήποτε κάνουμε για να χαθεί μάθημα. Εκδρομές, επισκέψεις, ομιλίες, προβολές ταινιών, διαγωνισμοί και προγράμματα είναι τα αγαπημένα παιχνίδια των διευθυντών ώστε και τους μαθητές να διατηρούν ικανοποιημένους και να μην αντιδρούν, και στους αποπάνω τους να φαίνονται ότι φτιάχνουν το "νέο σχολείο" και να δίνουν και πάτημα σε κάποιους να λένε ότι τα σχολεία τείνουν να γίνουν απλά διασκεδαστήρια. Η άποψη μου είναι ότι όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο και για την ικανοποίηση συγκεκριμένων στόχων. Και όπως καταλαβαίνετε το μέτρο είναι κάτι που δεν παίζει και πάρα πολύ γύρω μας...

Γιατί σας τα λέω αυτά; Για να σας πω την εμπειρία μου δυο μέρες πριν. Μια και στη Β λυκείου, στο μάθημα της χημείας διδάσκουμε για το πετρέλαιο, τη διύλιση του, τα πετροχημικά προϊόντα κτλ., θεώρησα σωστό να οργανώσω μια επίσκεψη σε διυλιστήριο (που είναι εξάλλου δίπλα στο σχολείο) για τη συγκεκριμένη τάξη ώστε και να παιδιά να δουν από κοντά αυτά που λέγαμε στη θεωρία, και να μπορούν να κάνουν τις ερωτήσεις τους (περί ρύπανσης της περιοχής π.χ.) σε άτομα που έχουν περισσότερες πληροφορίες από μένα για τα θέματα αυτά. Όλα καλά θα πείτε μέχρι εδώ. Φανταστείτε όμως τη φάτσα μου όταν έγινε το παρακάτω. Ο υπεύθυνος του διυλιστηρίου εξηγούσε τα προληπτικά μέτρα που παίρνουν για ατυχήματα και ανάφερε το ετήσιο κόστος, το οποίο φάνηκε τεράστιο σαν ποσό στους μαθητές και κάποιοι το θεώρησαν σπατάλη (το αφήνω ασχολίαστο αυτό). Την ώρα που γίνεται αυτή η κουβέντα, αρχίζουν να βαράνε σειρήνες, βλέπω από το παράθυρο της αίθουσας που είμαστε πυροσβεστικό όχημα να περνάει γκαζωμένο, και τον κύριο που μας έκανε την ενημέρωση να τρέχει αγχωμένος να μιλήσει σε εσωτερικό τηλέφωνο για να μάθει τι γίνεται. Απ' ότι μου είπαν το πρόσωπο μου πρέπει να άλλαξε χρώματα σαν ταμπέλα led. Μία σκηνή αμέσως πέρασε από το μυαλό μου. Ένας κρότος, μία λάμψη, και μετά να βρίσκομαι σε τηλεοπτικό παράθυρο να με βρίζει δημοσιογράφος γιατί φταίω για τον θάνατο μαθητών και γιατί τους έφερα σε κίνδυνο ενώ θα μπορούσα απλά να τα πάω για καφέ στην παραλία... Τελικά αποδείχτηκε ότι το συμβάν ήταν μια από τις πολλές ασκήσεις ετοιμότητας που γίνονται, οι οποίες κανείς δεν ξέρει ότι είναι ασκήσεις μέχρι να ολοκληρωθούν πλήρως. Είναι να μη το ρίξεις στα τσίπουρα μετά το μάθημα;

Αυτά για σήμερα. Καλό σας βράδυ, και να προσέχετε.

Υ.Γ. Για όσους ενδιαφέρεστε, σύντομα θα μάθετε νέα για τη νέα μου ραδιοφωνική προσπάθεια. Μουσικές, σαρδάμ και παραληρήματα σε λίγο καιρό σε νέα διαδικτυακή στέγη.