Πριν λίγο έριξα μια ματιά στην προηγούμενη μου ανάρτηση. Μιλούσα για φαγωμάρα, βαρβαρότητα, εντάσεις που θα γίνουν μεγαλύτερες και ευχόμουν αυτά να σταματήσουν. Και δέκα μέρες μετά έχει γαμηθεί ο Δίας. Μου θυμίζει τις κλασικές μου ιστορίες στοιχηματισμού που παίζω περιχαρής "άσο" και έρχεται 0-5. Έλεγα ότι αν είχαμε τη δυνατότητα θα στήναμε έναν εμφύλιο με κάθε αφορμή, και μάλλον τον είχαμε πολύ ανάγκη γιατί με το που βρήκαμε ευκαιρία πέσαμε με τα μούτρα. Μέρα με τη μέρα η κόντρα εντείνεται και γίνεται όλο και περισσότερο γηπεδική. Αυτές τις μέρες όλοι έχουν βγει στα σόσιαλ μύδια και δηλώνουν περήφανα την άποψη τους. Ελάχιστοι το κάνουν με επιχειρήματα. Οι περισσότεροι είτε αναπαράγουν συνθήματα είτε στην καλύτερη βομβαρδίζουν με "like", "RT" και κοινοποιήσεις κάθε άποψη που συμφωνεί με την δικιά τους. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές είναι κυρίως "Ψηφίζω ΝΑΙ/ΟΧΙ γιατί αν βγει το ΟΧΙ/ΝΑΙ θα έρθει η καταστροφή". Μα η καταστροφή έχει ήδη έρθει, όπως λέει και ο Μ.Τσόχος πολύ ωραία σε αυτό το άρθρο. Προσωπικά έχω άποψη για το θέμα, θα πάω να ψηφίσω, αλλά όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν χειρότερες μέρες όπως πολύ εύστροφα δείχνει το παρακάτω σκίτσο.
Προσπαθώ να ενημερώνομαι από πολλές πηγές και να ακούω και να διαβάζω τις απόψεις όλων. Υπάρχουν άτομα και των δύο απόψεων που κατανοώ και σέβομαι και τα επιχειρήματα τους, αλλά και τη συνολική προσωπικότητα τους και διαδρομή. Παράλληλα υπάρχουν άτομα και των δύο απόψεων που απλά ντρέπομαι για την ύπαρξη τους. Αυτό που με ενοχλεί, και γι' αυτό δεν έχω γράψει από την αρχή του κειμένου την προσωπική μου άποψη, είναι ότι λόγω της πόλωσης και του φανατισμού που παίζει θα υπάρξουν αρκετοί που θα βρουν αφορμή να με ομαδοποιήσουν, να ερμηνεύσουν την ψήφο μου και να με κατηγορήσουν ότι και αν πω. Οι μεν ότι είμαι γερμανοτσολιάς προδότης και έχω την ίδια άποψη με τον Άδωνι και τον Σόιμπλε, και οι δε ότι θέλω η χώρα να γίνει τριτοκοσμική μπανανία και ότι έχω την ίδια άποψη με τα χρυσαύγουλα και τους ψεκασμένους. Ότι και αν ψηφίσει κάποιος θα βρεθούν πολλοί να του πουν ότι παίζει με το μέλλον των παιδιών τους, ότι είναι ανθέλληνας, ότι δεν σκέφτεται το μέλλον του τόπου αλλά μόνο το προσωπικό του συμφέρον.
Παράλληλα παίζεται πάρα πολύ βρώμικο παιχνίδι στο κομμάτι της ενημέρωσης. Τις τελευταίες μέρες έχουμε δει απίστευτη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ τα οποία έχουν πάρει σαφή θέση υπέρ του ΝΑΙ (εκτός της ΕΡΤ που παρουσιάζει και τις δύο απόψεις), μη τηρώντας καν τα προσχήματα. Στο παρακάτω σχήμα βλέπουμε το πόσο χρόνο χάλασαν τα κανάλια για να παρουσιάσουν την συγκέντρωση υπέρ του Όχι (στις 29/6) και υπέρ του Ναι (στις 30/6).
Για να τους βγει η προπαγάνδα δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και φωτογραφίες από άλλες χώρες, ενώ όλη μέρα λένε για το ότι είναι κατάντια να κάθονται στην ουρά οι συνταξιούχοι για να πάρουν μέρος της σύνταξης τους. Εννοείται πως είναι τραγικό το να ταλαιπωρούνται άτομα μεγάλης ηλικίας, αλλά δεν ταλαιπωρούνται μόνο τις τελευταίες πέντε μέρες, και ούτε θυμάμαι να γινόταν τέτοιο θέμα για τις ουρές του κόσμου που πήγαινε να πάρει δωρεάν τρόφιμα ή στις ουρές του οαεδ και των νοσοκομείων. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο το θέμα. Ακόμα και υπέρ του "ναι" να είστε καταλαβαίνετε ότι τα κανάλια παίζουν ένα σαφή ρόλο, και αυτός δεν είναι της ενημέρωσης.
Παράλληλα βλέπω όλο και περισσότερες δηλώσεις του τύπου "είμαστε σε πόλεμο" και "πρέπει να κάνουμε τα πάντα για τη νίκη" που αυτό οδηγεί σε ξεκάθαρα ψέμματα και από τις δύο πλευρές, τα οποία διαδίδονται μέσω διαδικτύου ταχύτατα. Λέει κάτι κάποιος και έχει αναπαραχθεί τόσο, που την επόμενη μέρα που διαψεύδεται δεν το παίρνει χαμπάρι κανείς γιατί έχει κατακλυστεί από χιλιάδες άλλες πληροφορίες. Το παιχνίδι είναι τόσο βρώμικο που μια μερίδα κόσμου λέει "άντε γαμηθείτε όλοι" αρνούμενοι να πάρουν μέρος και δηλώνοντας ότι θα απέχουν συνειδητά. Τους κατανοώ και πολλές φορές σκέφτηκα και εγώ να το κάνω, αλλά τελικά προτιμώ να κάνω ένα μεγάλο λάθος παρά να αφήσω άλλους να αποφασίσουν για μένα.
Όσο για το τι γίνεται είναι κάποια πράγματα που κάθε ένας μπορεί να τα συνειδητοποιήσει. Η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά λάθη, και στην διαπραγμάτευση και στις αποφάσεις της στο εσωτερικό της χώρας. Παράλληλα λόγω των πολλών διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιων κακών στελεχών, έχουν χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι από τους μάστορες φωνακλάδες της αντιπολίτευσης. Ψύχραιμες και νηφάλιες φωνές της κυβέρνησης δεν παίρνουν τον τηλεοπτικό χρόνο που θα έπρεπε, και όταν προβάλλονται πολλές φορές βρίσκονται απέναντι σε φανατισμένες συμμαχίες δημοσιογράφων πολιτικών και χάνουν τη μπάλα. Όταν χθες ο πρωθυπουργός τόνισε την άνιση προβολή των δύο θέσεων στα κανάλια η δημοσιογράφος που του έπαιρνε συνέντευξη είπε το θεϊκό "μα όλη μέρα έχουμε στα πάνελ και εκπροσώπους του κόμματος σας", λες και τους έκανε χάρη. Και το βράδυ είδα στο MEGA, παρεάκι Κανέλλη, Βορίδη, Λοβέρδου να την πέφτουν συντονισμένα και άγρια στον Κατρούγκαλο με τις ευλογίες και τα ειρωνικά γελάκια της Τρέμη. Δεν το παίζω κυβερνητικός. Το λέω συνεχώς ότι η κυβέρνηση είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Δεν μπόρεσε ούτε κατά διάνοια να εφαρμόσει το πρόγραμμα της και να τηρήσει τις προγραμματικές της δηλώσεις, έχει συνεργαστεί με άτομα που δεν την τιμούν καθόλου, υπόσχεται πράγματα που καταρρίπτονται (π.χ. ήταν σαφείς οι δηλώσεις τους πως αποκλείεται να υπάρξουν capital controls), ο χρόνος διενέργειας του δημοψηφίσματος είναι αποτυχημένος και έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα και τελικά δείχνουν πως ή παίζουν παιχνίδια τακτικής με σχέδια ανειλικρινή ή απλά έχουν χάσει τη μπάλα.
Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τον απροκάλυπτο πόλεμο που δέχονται από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Αυτά που πριν λίγο καιρό ακούγονταν σαν θεωρίες συνωμοσίας, πλέον γίνονται φανερά και το λένε και πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης. Και οι "θεσμοί" και η αντιπολίτευση σύσσωμη, το βασικό που θέλουν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση για να διαπραγματευτούν μεταξύ τους μια άλλη συμφωνία.
Προσπαθώντας να ενημερωθώ από ξένα μέσα, και ρωτώντας κόσμο που ζει στο εξωτερικό για το πως παίζει το θέμα εκεί βλέπω ένα διαφορετικό κλίμα σε σχέση με αυτό που παίζεται εδώ. Εδώ καθαρά το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει πάει στο να συνδέσουν καθαρά το "Όχι" με επιστροφή στη δραχμή και τονίζουν τα σοβαρά προβλήματα που πράγματι θα υπάρξουν αν τελικά φτάσουμε εκεί. Στο εξωτερικό υπάρχει περισσότερη πολυφωνία. Υπάρχουν διάφορες απόψεις και υπέρ και κατά της χώρας, υπάρχουν αναλύσεις για το τι θα γίνει μετά το "όχι" στις οποίες η επιστροφή στη δραχμή φαντάζει ως πιθανότητα και όχι ως σιγουριά όπως εδώ και γενικά υπάρχει ένας προβληματισμός για την επόμενη μέρα. Παράλληλα υπάρχουν και στους πολιτικούς των ξένων κρατών διαφορετικές απόψεις. Άλλοι λένε πως μετά το "όχι" δεν θα υπάρξουν άλλες διαπραγματεύσεις, άλλοι λένε πως θα υπάρχουν, άλλοι λένε πως δεν γίνεται να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, άλλοι πως θα οδηγηθεί εκεί, και βγήκε και το ΔΝΤ χθες και έβαλε και το κερασάκι στην τούρτα λέγοντας πως το χρέος της χώρας δεν γίνεται να αποπληρωθεί και πως χρειάζεται νέα χρηματοδότηση και περίοδο χάριτος στις πληρωμές ώστε να αποπληρωθεί στο μέλλον. Και εκεί έρχεται ο απλός πολίτης που προσπαθεί να ενημερωθεί και να ψηφίσει όσο λογικότερα γίνεται, να κοπανά το κεφάλι του στον τοίχο και να τραγουδά "Ζαβαρακατρανέμια".
Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει να μπαίνω σε στρατόπεδα και προσπαθώ να βρω θετικά και αρνητικά σε κάθε άποψη και να κρίνω συνολικά. Πριν μερικά χρόνια όταν είχε αρχίσει το ματσάκι "μνημόνιο - αντιμνημόνιο", όπως έχω γράψει και σε παλιότερες αναρτήσεις, έβρισκα και μαζί μου και απέναντι μου τους πάντες ανάλογα με το θέμα που αναλύαμε. Σίγουρα θέλω μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ως υπάλληλος του ξέρω από πρώτο χέρι πόσο σαθρά δομημένο είναι, αλλά έχω δει πως αυτοί μέχρι τώρα που είχαν βάλει σαν στόχο τους την αλλαγή του έχουν αποτύχει οικτρά. Τα αποτελέσματα της συνεχής λιτότητας και της αποτυχίας όλων των κυβερνήσεων μέχρι τώρα τα βλέπουμε καθημερινά. Άρα ένα "Ναι" που δίνει λευκή επιταγή στην συνέχιση της ίδιας συνταγής απορρίπτεται. Παράλληλα η απογοήτευση μου από τη σημερινή κυβέρνηση η οποία δείχνει να μην ξέρει τι θέλει να κάνει, μέσα σε μια χώρα εθισμένη στην βαρβαρότητα και την φαγωμάρα δείχνει ότι το "Όχι" μπορεί να οδηγήσει σε πολύ χειρότερες μέρες. Αλλά επειδή τελικά το παιχνίδι μάλλον είναι στημένο και θα πάρουμε πρέφα πολλά χρόνια μετά τι παίχτηκε, από τα βιβλία ιστορίας, θα πάω με το συναίσθημα.
Θα ψηφίσω "όχι" επειδή έτσι νιώθω. Επειδή νιώθω κοντύτερα μου τα άτομα που ψηφίζουν όχι. Μάλλον είναι και ταξικό το θέμα. Θα ψηφίσω όχι λόγω αντίδρασης στην προπαγάνδα των ΜΜΕ. Θα ψηφίσω όχι γιατί θέλω μόνος μου να κρίνω την αποτυχία των κυβερνήσεων που ψηφίζω, και όχι να δέχομαι εξωτερικούς παράγοντες να τις ανεβοκατεβάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Θα ψηφίσω όχι ξέροντας ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ολική καταστροφή γιατί έτσι αμεσότερα θα δω αν υπάρχει ελπίδα ανασυγκρότητησης, την οποία θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις, ή συνειδητοποίηση ότι δεν με χωρά άλλο ο τόπος και να τον αποχαιρετήσω, όπως πολλοί φίλοι μου. Βέβαια σε λίγες μέρες θα δούμε τι θα γίνει. Εγώ θεωρώ πιο πιθανό, το απλά να υπάρξει μια συμφωνία που θα μας πηδήξει, είτε με την παρούσα είτε με νέα κυβέρνηση. Ότι και αν γίνει όμως, ότι και αν ψηφίσει ο καθένας μας ας μην φαγωθούμε μετά. Ακούω συνέχεια ιστορίες από φίλους, αδέλφια, συναδέλφους που αυτές τις μέρες σκοτώνονται. Ότι και αν γίνει αν συνεχίσουμε έτσι ελπίδα δεν υπάρχει. Το είπε και ο Σωκράτης Μάλαμας στη συναυλία του την προηγούμενη Δευτέρα: "κοιτάξτε όλοι στον καθρέφτη και πείτε -Σ'αγαπάω ρε-". Και ίσως έτσι αγαπήσουμε και τους άλλους. Αγάπη ρε. Και αν δεν το καταλαβαίνετε θα το φωνάξω οργισμένα. "ΑΓΑΠΗ ΡΕ!". Νισάφι πια με τον πόλεμο και την βαρβαρότητα. Αλλά τι ζητάω και εγώ...
