Ομορφιά και αλλαγή.

 Σε μια ταινία που έβλεπα τις προάλλες, είχε αρκετά πανέμορφα τοπία της μακρινής και κρύας Ισλανδίας. Από την Ισλανδία είναι και η φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω. Δεν ξέρω αν είναι "πειραγμένη" ή όχι και δεν με ενδιαφέρει, την έβαλα επειδή είναι όμορφη. Και όσο "πειραγμένη" και αν ίσως είναι, σίγουρα θα είναι χειρότερη από την εικόνα που θα έβλεπε με τα μάτια του αυτός που βρισκόταν πίσω από τη φωτογραφική μηχανή. Όσες φωτογραφίες και αν κυκλοφορούν στα ιντερνέτς σίγουρα θα είναι χειρότερες από αυτή που θα έχω χαραγμένη στο μυαλό μου αν ποτέ έχω τη τύχη να δω το βόρειο σέλας με τα ίδια μου τα μάτια. Στην ίδια ταινία, ένας φωτογράφος πετυχαίνει μία σκηνή που την περίμενε καιρό, αλλά δεν πατά το κουμπί γιατί προτίμησε απλά να τη χαρεί με τα μάτια του και να μην την αποτυπώσει. Πόσο ξένη, πόσο δήθεν, πόσο φτιαχτή θα φαίνεται αυτή η σκηνή στα μιλιούνια του κόσμου που ζει πίσω από τις κάμερες του, που προτιμά να κρύβεται πίσω από μαραφέτια παρά να βιώσει κάτι με όλες του τις αισθήσεις!

 Στη σημερινή ανάρτηση δεν θα γκρινιάξω, ούτε θα αναφερθώ σε πράγματα σημαντικά, σε πράγματα που συζητούν όλοι, σε πολυνομοσχέδια, φαρμακεία, ουρές, σχολεία και τραίνα. Υπάρχουν τόσες, μα τόσες πληροφορίες παντού γι' αυτά. Τα ξέρουμε, μας απασχολούν, μας στεναχωρούν, μας προβληματίζουν, αλλά κάπως πρέπει να ξεφεύγουμε απ΄ αυτά. Και είναι τόσα που γίνονται γύρω που είναι εύκολο να σκάσουμε, να τα χάσουμε, να το χάσουμε και να χαθούμε. Δεν χρειάζεται κάτι συνταρακτικό για να μας δώσει δυνάμεις, χρειάζεται κάτι μικρό, αρκεί να θέλουμε να το αναζητήσουμε και να του αφιερώσουμε λίγες ή παραπάνω στιγμές. Ας ψάξουμε να βρούμε τον χρόνο, να κάνουμε έστω και για λίγο αυτό που μας ευχαριστεί.

 Την Παρασκευή το βράδυ πήγα με έναν φίλο σε μια συναυλία. Ότι και αν είχα, κούραση, νεύρα, άγχος, νύστα έφυγαν με τις πρώτες νότες. Για τις επόμενες δύο ώρες, δεν ήμουν πολίτης αυτής της χώρας, απλά ταξίδευα. Εννοείται ότι για να γίνει αυτό έβαλαν το χεράκι τους τα δύο άτομα που ήταν στη σκηνή, αλλά ακόμα και να μην ήταν τόσο καλή η εμφάνιση τους (που ήταν άψογη), οι νότες που δημιουργούσαν θα έμπαιναν από τ' αυτιά μου στον εγκέφαλο, θα καθάριζαν ότι ασχήμια και βρωμιά προλάβαιναν, και βγαίνοντας θα μου έδιναν κάποιες δυνάμεις για να αντιμετωπίσω το επόμενο κύμα πραγματικότητας. Καθαρά λόγω προσωπικού γούστου, το ότι η συγκεκριμένη συναυλία ήταν σε ένα μικρό μέρος χωμένο στα στενάκια της Κυψέλης, ότι οι μουσικοί δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό (και αυτό ελπίζω να αλλάξει γιατί είναι πολύ ταλαντούχοι) και ότι όλος ο κόσμος που παρακολουθούσε ήταν προσηλωμένος σε αυτό που άκουγε έκανε την εμπειρία μου πραγματικά μοναδική. Λίγες μέρες πριν, την προηγούμενη Δευτέρα, είχα πάει σε άλλη συναυλία. Μια χαρά ήταν και εκεί, αλλά δεν τη χάρηκα τόσο όσο της Παρασκευής. Γεμάτο μαγαζί, πολύς κόσμος, καλή μπάντα, αλλά το μέρος τίγκα από ανθρώπους που απλά είχαν βρεθεί εκεί, για όλους τους άλλους λόγους εκτός από το να ακούσουν μουσική. Και σε αυτό φταίει φυσικά και το μέρος, αλλά είπαμε ότι δεν θα γκρινιάξω σήμερα και δεν θα το συνεχίσω. Σκεφτόμουν να βάλω κάνα βιντεάκι από τη συγκεκριμένη συναυλία (της Παρασκευής) για να δείτε και εσείς το πόσο μαγικά μπορεί να αποδοθούν κομμάτια όπως το Kashmir των Led Zeppelin, και το Teardrop των Massive Attack μόνο με πιάνο και ακουστική κιθάρα, ή να ακούσετε κάποια που δεν την έχετε δει σε κανένα μέσο, να λέει το Summertime, τόσο άψογα που να θέλω να σπάσω την τηλεόραση μου την επόμενη φορά που θα βάλει κάποιο τραγουδοριάλιτι, αλλά δεν έχει ανέβει κάτι μέχρι τώρα αναγκάζοντας σας απλά να πιστέψετε, αν θέλετε, αυτά που γράφω... Για όσους ενδιαφέρεστε για τη μπάντα, πατήστε εδώ και εδώ.

 Ας γυρίσουμε στο θέμα της ομορφιάς. Θα μου πει κάποιος "ρε μάστορα εδώ δεν έχω να φάω, θα τρέχω στις συναυλίες, εξάλλου εμένα δεν μου αρέσουν αυτά τα κουλτουριάρικα που όλο μου προτείνεις, πως θα περάσω εγώ όμορφα;". Μα δεν είπα ότι η συνταγή της μουσικής είναι η μόνη που υπάρχει, η ομορφιά είναι παντού γύρω μας. Δεν είναι δύσκολο για κανέναν το να σταματήσει την ώρα που τρέχει, έστω για δυο δευτερόλεπτα και να γεμίσει το οπτικό του πεδίο, να απολαύσει κάτι που θεωρεί όμορφο. Ένα λουλούδι, μία γυναίκα, ένας άντρας, ένα παιδάκι που γελά, ένα ζώο, οπουδήποτε μπορούμε να βρούμε κάτι όμορφο, και δεν θα χάσουμε κάτι αν απλά σταματήσουμε τους απάνθρωπους ρυθμούς μας και το χαζέψουμε για μερικές στιγμές.

 Και ας αφήσουμε και λίγο το μυαλό μας να ταξιδεύσει, δεν χρειάζεται όλα να τα βλέπουμε μόνο γι' αυτό που είναι. Στην παραπάνω φωτογραφία κάποιοι μπορεί να βλέπουν μόνο μερικά φυλλαράκια να βγαίνουν από ένα ξύλο αμπελιού. Ας πάμε ένα βήμα παραπέρα, ας σκεφτούμε ότι αυτά τα φυλλαράκια θα μεγαλώσουν, θα περιτριγυριστούν από άνθη, θα βγουν σταφύλια και θα φτιάξουν κρασί, όχι οποιοδήποτε κρασί, αλλά το συγκεκριμένο που θα πιούμε μια ιδιαίτερη στιγμή με κάποιον άνθρωπο που θέλουμε να μοιραζόμαστε κάθε τι όμορφο, έναν σύντροφο, έναν φίλο, έναν συνοδοιπόρο σε οτιδήποτε κάνουμε.

 Όσοι διαβάζετε το βλογ μου για καιρό θα θυμάστε το πέρασμα μου για μια διετία από ένα νησάκι. Ίσως να θυμάστε στα γραπτά μου να γκρινιάζω (τι παράξενο...), για το πως δεν μου ταιριάζει ο τόπος, για το πως θέλω να φύγω κτλ. Πράγματι υπήρχαν στιγμές εκεί που ήταν δύσκολες για μένα, υπήρχαν όμως και πολύ όμορφες, και όσο περνά ο καιρός η μνήμη μου σβήνει τις άσχημες και κρατά μόνο τις καλές. Κρατά κάποιους ανθρώπους που γνώρισα εκεί, κρατά το πως ένιωσα ότι βοήθησα (έστω και λίγο) κάποιους μαθητές, κρατά την ομορφιά του τόπου, τη θάλασσα που έγλυφε το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Αργά το βράδυ της Παρασκευής, όταν γύρισα από τη συναυλία που σας έλεγα, άνοιξα για λίγο τον υπολογιστή και είδα αυτό το βιντεάκι. Ήταν πολύ παράξενο, γιατί ένιωσα συγκίνηση και νοσταλγία βλέποντας εικόνες από τον τόπο που πανηγύριζα όταν έφυγα. Αλλά έχει νόημα αυτό, δεν μου έφταιγε ούτε ο τόπος, ούτε ο κόσμος, μου έφταιγε ο ρόλος μου εκεί και το ότι δεν μπορούσα να κάνω εκεί αυτά που θέλω και επαγγελματικά αλλά και σαν άνθρωπος.

  Στον τίτλο της ανάρτησης μιλάω και για αλλαγή. Πολλές φορές η ομορφιά είναι άρρηκτα δεμένη με την αλλαγή, και επειδή φοβόμαστε την δεύτερη χάνουμε την πρώτη. Είμαστε τόσο κολλημένοι με το πρόγραμμα μας, με τα κουτάκια που έχουμε φτιάξει που μας πανικοβάλει αν για κάποιο λόγο τα χάσουμε. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω σε αυτό και πολλές φορές όταν κάτι πάει αρχικά εκτός προγράμματος απογοητεύομαι και νευριάζω, αλλά όταν τυχαίνει αυτή η αλλαγή να οδηγήσει σε κάτι καλό βλέπω ότι χαίρομαι διπλά. Βέβαια δεν χρειάζεται να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, ώστε να είμαστε τελείως χυμαδιά, αλλά να μη βλέπουμε με τέτοια αποστροφή την κάθε αλλαγή. Το συζητούσα με έναν φίλο αυτό πάλι τις προάλλες. Θυμάμαι το ύφος των συναδέλφων μου, όταν πάνω στα νεύρα μου τους είπα ότι θα αλλάξω καριέρα. Δεν ήταν αποδοκιμασία, δεν ήταν διαφωνία, ήταν καθαρή έκπληξη. Ήταν ακατανόητο γι' αυτούς αυτό που είπα. Εντάξει το να γκρινιάζει και να τσακώνεται κάποιος στη δουλειά, αλλά το να πει ότι θέλει να κάνει κάτι άλλο με τη ζωή του τους φαίνεται εξωγήινο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε κάποια τέτοια τρελή αλλαγή, ούτε και εγώ θα πάρω τέτοια απόφαση εύκολα. Ακόμα όμως και οι μικρές αλλαγές μπορεί να βοηθήσουν να δούμε κάτι καινούργιο, να γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους, να βρούμε μια νέα αφορμή για να χαμογελάσουμε. Και στην τελική αυτό είναι το νόημα, να δημιουργούμε στιγμές για να έχουμε να θυμόμαστε, γιατί δεν λέει μετά από χρόνια όταν αρχίζουν να σβήνουν όλες οι άσχημες μνήμες της ζωής μας να βλέπουμε ότι δεν έχει μείνει τίποτε άλλο.

Αυτά για σήμερα. Καλό βράδυ και να προσέχετε...

EDIT: Μπορείτε να ακούσετε κάποια από τα κομμάτια που παίχτηκαν στην συναυλία που αναφέρουμε παραπάνω αν επισκεφτείτε αυτόν τον σύνδεσμο.