Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Φτάσαμε τα 66 τεύχη αισίως...
Για να δούμε που θα καταλήξουμε
Το τεύχος το κατεβάζετε από το  http://www.mediafire.com/file/dmj5gu2kymy/66.pdf
Και φυσικά όλα τα τεύχη τα βρίσκετε στην σύνδεση αριστερά.
Καλό κουράγιο.

Μια όμορφη μέρα...

Την ημέρα που ένιωσε ένα μαχαίρι να πιέζει την κοιλιά του, ο υπογράφοντας είχε ξυπνήσει αισιόδοξος. Ήταν ένα πρωινό Σαββάτου, ο ήλιος έλαμπε και είχε να κάνει πράγματα που του άρεσαν. Να πάει στο γήπεδο, να δει τους φίλους του, να διασκεδάσει, να ψωνίσει κτλ.
Σταματώ το τρίτο πρόσωπο και επιστρέφω στο πρώτο. Βαριέμαι να το παίζω λογοτέχνης, απλά θα σας πω τι μου συνέβη. Όπως είπε και ο συμπάσχοντας στην βραδινή μου περιπέτεια, φίλος μου, στο δικό του βλογ (blog), «ήταν από εκείνες τις μέρες που όλα πάνε στραβά». Αρχικά βρέθηκα στις εξέδρες της αγαπημένης μου ομάδας, ελπίζοντας να δω όμορφο θέαμα, πάθος, μια νίκη, μια γεμάτη εξέδρα και μια «εκδίκηση» για το τι έγινε εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου λίγους μήνες πριν όταν παίξαμε με την ίδια ομάδα. Δεν είδα τίποτα απ’ όλα αυτά και έφυγα νευριασμένος και απογοητευμένος. «Δεν πειράζει» έλεγα μέσα μου. «Θα περάσω καλά το βράδυ και θα ξεχαστώ». Εξάλλου είμαι μαθημένος από πίκρες με αυτή την ομάδα. Ότι άσχημο και να έχω νιώσει από αυτή, το ξεχνάω και εξακολουθώ να την υποστηρίζω και να ονειρεύομαι. Λίγες ώρες μετά είχα ετοιμαστεί φορτωμένος με αρκετή θετική διάθεση για την νυχτερινή μου έξοδο. Υποτίθεται πως θα πήγαινα με έναν φίλο, σε ένα πάρτυ για να βρούμε έναν άλλο φίλο και την κοπέλα του. Η αναποτελεσματική αναζήτηση μας κράτησε 90 λεπτά. Λόγω κακής συνεννόησης και λάθος οδηγιών δεν βρήκαμε ποτέ ούτε τους φίλους μας, ούτε το πάρτυ. Μην θέλοντας να απογοητευτούμε αποφασίσαμε να πάμε στο Γκάζι να βρούμε κάποιους άλλους φίλους. Σύντομα είχαμε παρκάρει και αρχίσαμε αυτό που νομίζαμε πως θα ήταν ένας δεκάλεπτος περίπατος μέχρι τον προορισμό μας. Εκεί είπα την ατάκα «έχω διάθεση να περάσουμε καλά σήμερα, όλα στραβά πάνε μέχρι τώρα». Ελάχιστα λεπτά μετά, εγώ ήμουν κολλημένος σε έναν τοίχο με ένα μαχαίρι στην κοιλιά, και ο φίλος μου μέτραγε τα πλακάκια του πεζοδρομίου έχοντας φάει μερικές κλωτσιές. Τρία τσογλάνια ήταν. Και ένας τσιλιαδόρος πιο πίσω. Ο φίλος μου πήγε να αντιδράσει, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Εγώ πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε, έβλεπα νοητά το στομάχι μου να κάνει παρέα στην λεπίδα που γυάλιζε μπροστά μου. Τους έδωσα ότι λεφτά είχα πάνω μου και έφυγαν. Θα μπορούσαν να μας είχαν τραυματίσει, θα μπορούσαν να μας είχαν πάρει κάρτες, τηλέφωνα και αυτοκίνητο, θα μπορούσαμε να είχαμε αντιδράσει αλλιώς, θα μπορούσαμε να μην είχαμε πάει από εκείνο το στενό, θα μπορούσαμε να μην είχαμε χαθεί πριν και να διασκεδάζαμε στο πάρτυ εκείνη τη στιγμή. Άπειρες σκέψεις κατάκλυζαν το μυαλό μας. Ευτυχώς ξέμεινε ένα πενηντάρικο στη τσέπη του φίλου μου, το οποίο μετατρέψαμε εξ’ ολοκλήρου σε αλκοόλ της επόμενες ώρες.
Προσπαθήσαμε να μη συζητάμε το συμβάν, αλλά δεν τα καταφέραμε ιδιαιτέρως. Το είδαμε κάπως χαλαρά και προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε την συνάντηση μας, που δύσκολα θα ξαναγίνει σύντομα λόγω της απόστασης που μας χωρίζει.
Την επόμενη μέρα όμως, το μυαλό μου πήρε μπρος και μια θάλασσα συναισθημάτων με κατέκλυσε. Ο φόβος κράτησε λίγο και ακολούθησε η ντροπή και η οργή. Δεν είναι τα λεφτά που έχασα, είναι το αίσθημα της αχρηστίας που με κυρίευσε. Εγώ είχα μοχθήσει να τα βγάλω αυτά τα λεφτά και αυτός μου τα πήρε έτσι απλά, επειδή είχε ένα μαχαίρι. Με ξεφτίλισε και θα το κάνει αυτό και σε άλλους. Με την ίδια ευκολία ίσως και να με σκότωνε. Απλά γιατί έτσι τον βόλευε, θα μπορούσε να διακόψει τον όποιο ρόλο έχω σε αυτόν τον κόσμο για να γευτεί τους καρπούς του μόχθου μου. Και μη μου πείτε πως τα είχε ανάγκη. Τρία καλοντυμένα τσογλάνια ήταν που μετά θα περηφανεύονταν στους ομοίους τους για τον ανδρισμό τους .
Δυστυχώς οι άνθρωποι που λειτουργούν με βάση τη λογική δεν μπορούν να αντιδράσουν σε τέτοιες προκλήσεις. Μόνο η βία θα μπορούσε να με σώσει. Ίσως αν ήξερα πολεμικές τέχνες ή αν οπλοφορούσα θα γλίτωνα την ξεφτίλα. Δεν θέλω τα μουνόπανα να πιαστούν από την αστυνομία. Θέλω κάποιος να τους ξεφτιλίσει με τα ίδια τους τα όπλα. Θέλω κάποιος να τους τσακίσει στις μάπες, να τους ξεγυμνώσει, να τους δέσει σε μια κολώνα σε κεντρικό μέρος και ενώ τους έχει βάλει από μια σφυρίχτρα στον κώλο να τους ταΐζει φασόλια από κονσέρβα για να κλάνουν μετά μουσικής.
Ευτυχώς που γύρισα στη Νίσυρο αμέσως μετά. Αν βρισκόμουν στην Αθήνα, σίγουρα θα είχα προμηθευτεί κάποιο μέσο άμυνας χωρίς να ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό. Δυστυχώς οι φιλήσυχοι άνθρωποι δεν έχουν θέση σε αυτή την κοινωνία. Βάλτε σε ένα δωμάτιο 10 λογικούς και έναν κάφρο. Έστω ότι τους βάζουμε να ακολουθούν έναν απλό κανόνα. «Δεν καπνίζουμε μέσα στο δωμάτιο». Ο κάφρος έτσι και αλλιώς θα άναβε τσιγάρο, οι άλλοι θα του εξηγούσαν το «λάθος» του και αυτός θα έλεγε με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε «εγώ θα κάνω ότι γουστάρω ότι και αν πεις». Άρα ή οι 10 φιλήσυχοι θα ένιωθαν μαλάκες ή κάποιοι από αυτούς ή κάποιος εξωτερικός παράγοντας (π.χ. όργανο της τάξης) θα χρησιμοποιούσε κάποια μορφή βίας για να επιβάλλει τη θέληση των πολλών και ο καπνιστής θα έλεγε πως καταπατούνται τα δικαιώματα του. Ποιος έχει δίκιο; Έλα ντε! Θα πείτε πάλι πως «έχουμε δικαιώματα αρκεί να μην καταπατούμε τα δικαιώματα των άλλων». Μα αυτό ισχύει μόνο στην κοινωνία του ενός ατόμου. Ακόμα και δύο να είναι, αν έχουν διαφορετικές απόψεις ο ένας θα μπλέκεται στα πόδια του άλλου. Πραγματικά δεν ξέρω ποια είναι η λύση σε αυτό το φιλοσοφικό πρόβλημα. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα, αλλά δεν μπορούν να μην πολεμούν μεταξύ τους. Θα σταματήσω να το σκέφτομαι λογικά, και θα προσπαθήσω στο μέλλον να βρω κάποιο τρόπο να αντιδρώ σε τέτοιες καταστάσεις. Και μη μου πείτε για αστυνομίες και κουραφέξαλα. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα ζουν εις βάρος κάποιων άλλων. Απλές γνώσεις βιολογίας είναι. Υπάρχουν τα παράσιτα και οι ξενιστές. Τι να κάνουμε; Είμαστε μέλη του ζωικού βασιλείου και υπακούμε στο δίκαιο το ισχυρού. Και η ζωή μας είναι ή μια αποδοχή της πραγματικότητας και ένας συμβιβασμός ή μια αέναη μάχη με σίγουρο αποτέλεσμα. Δεν έχω απογοητευτεί τόσο ώστε να μείνω στο καβούκι μου. Ελπίζω να συνεχίσω να αιθεροβατώ και να προσπαθώ για το καλύτερο και για μένα αλλά και για αυτούς τους λίγους που μπορεί να επηρεάσω.
"Έλα μωρέ παλιογκρινιάρη! Σε όλους συμβαίνουν αυτά και δεν το κάνουν θέμα" μπορεί να πουν κάποιοι. "Έτσι είναι η ζωή. Να λες πάλι καλά που ζεις".
Έχουν περάσει τρεις μέρες από το συμβάν και ακόμα δεν έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να ευχαριστήσω αυτούς που με ταπείνωσαν. Δεν νομίζω να τα καταφέρω ποτέ.
Καλό σας βράδυ.

Τι σημαίνει υποστηρίζω μια ομάδα;

Στο παραπάνω βίντεο βλέπουμε το πως η χορωδία του δήμου Κορυδαλλού ερμηνεύει τον νέο ύμνο (που δεν αντικαθιστά τον παλιό) της Προοδευτικής. Ο ύμνος αυτός δημιουργήθηκε από τους κυρίους Βεντούρη και Καρυώτη. Γιατί τώρα σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί είμαι οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας; Όχι (αν και όλοι έχετε καταλάβει πως είμαι). Γιατί μου άρεσε σαν τραγούδι ο ύμνος αυτός; Άσχετο. Σας τα γράφω αυτά γιατί επικροτώ την προσπάθεια. Κάποιοι άνθρωποι, ενώ δεν έχουν χρόνο, τον βρήκαν για να φτιάξουν κάτι. Χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα. Και γιατί το έκαναν; Γιατί πίστευαν πως έτσι μπορούν να ενώσουν τον κόσμο σε μια κοινή δράση. Γιατί τι άλλο είναι η υποστήριξη μιας ομάδας από μια κοινή δράση;
Από τη στιγμή που αναφέρω για υποστήριξη ομάδων θεωρώ πως έχω χάσει το 90% των γυναικών αναγνωστριών, αλλά αν κάνουν και αυτές υπομονή ίσως καταλάβουν κάτι από το κλασικό βραδινό μου παραλήρημα.
Γυρνάω στα προηγούμενα. Σε μια εποχή άκρατου ατομισμού και ωχαδερφισμού (πόσο κράξιμο είχα φάει όταν ήμουν μαθητής που χρησιμοποίησα αυτή την λέξη σε έκθεση) οποιαδήποτε κίνηση μας θυμίζει πως είμαστε κοινωνικά όντα είναι θετική. Και όχι δεν είμαστε κοινωνικά όντα όταν "είμαστε κοινωνικοί", δηλαδή όταν κάνουμε δημόσιες σχέσεις, γιατί τότε κοιτάμε πως να περάσουμε καλά εμείς, ως άτομα. Είμαστε κοινωνικά όντα όταν δουλεύουμε σε ομάδες για να επιτύχουμε έναν σκοπό που θα ωφελήσει όλη την ομάδα.
Ο ατομισμός και η απουσία του ενδιαφέροντος για την κοινωνία είναι ένα από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας.
Συνεχίζω όμως για τα ποδοσφαιρικά. Γιατί υποστηρίζω αυτή την ομάδα; Γιατί τώρα που ζω πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου (σπίτι μου είναι η περιοχή που έζησα και μεγάλωσα και όχι το οίκισμα που ζω), το ενδιαφέρον μου γι' αυτή έχει αυξηθεί; Η απάντηση είναι απλή. Υποστηρίζω την Προοδευτική γιατί από το μπαλκόνι του σπιτιού που μεγάλωσα, έβλεπα τους αγώνες. Και όσα προβλήματα και να έχουν σαν περιοχές η Νίκαια και ο Κορυδαλλός, εγώ εκεί μεγάλωσα, γι' αυτό τον τόπο νοιάζομαι και αυτός με ενδιαφέρει. Και αυτός (όπως και οποιοσδήποτε τόπος) για να πάει μπροστά, χρειάζεται συλλογική δράση από τους πολίτες του. Και μπορεί να μη σας φαίνεται αρκετός ως λόγος, αλλά μια ποδοσφαιρική ομάδα, μπορεί να ανάψει την σπίθα για την δημιουργία της φωτιάς που είναι η συλλογική δράση. Είναι δύσκολο πράγμα η φωτιά. Δημιουργεί προβλήματα. Γι' αυτό και τις περισσότερες φορές βλέπουμε την συλλογική δράση οπαδών να δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αν καταφέρουμε να τιθασεύσουμε την φωτιά μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Δεν ξέρω αν τελικά θα γίνει κάτι, αλλά όλες αυτές οι δράσεις που κατά καιρούς έχουν συζητηθεί από τους οπαδούς της συγκεκριμένης ομάδας (από κοινωνική συμπαράσταση, μέχρι κοινό νόμισμα!) δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα να θυμηθούμε όλοι πως σαν ομάδα πετυχαίνουμε περισσότερα απ' ότι σαν άτομα. Όπως λέει και ο Ψυχάρης "Για να γίνουν έργα μεγάλα, δε φτάνει μόνο ένας να τα κάμει. Χρειάζεται η συνεργεία ολωνών".
Τώρα θα μου πει κάποιος. "Ρε φίλε τι έχεις πιει; Επειδή έφτιαξαν κάποιοι ένα τραγούδι και χάρηκε μια αίθουσα κάτι σημαίνει;" Ως θετικός επιστήμονας (ένας θεός να με κάνει), ρεαλιστής, και κυνικός, δεν γίνεται να είμαι αισιόδοξος. Αλλά ένα πράγμα γνωρίζω. Αποτέλεσμα χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται να υπάρξει. Προσπαθούμε, αν και ξέρουμε πως θα αποτύχουμε, γιατί είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε νοικάρηδες σ' αυτόν τον κόσμο, και έχουμε δικαιώματα επειδή κάποιοι παλιότεροι πολέμησαν γι' αυτά. Είναι υποχρέωση μας να προσέξουμε το σπίτι μας, και να το δώσουμε αν όχι καλύτερο, τουλάχιστο στην ίδια κατάσταση στον επόμενο.
Νάτος πάλι ο απηυδισμένος αναγνώστης. "Τι πίνεις ρε Γιώργο βραδιάτικα;"
Και εγώ επιμένω. Το να υποστηρίζουμε μια ομάδα, ειδικά αν αυτή είναι της περιοχής μας είναι κάτι σαν τον έρωτα (ίσως και ισχυρότερο από αυτό). Τονίζω τον παράγοντα της εντοπιότητας γιατί για μένα δεν είναι οπαδοί οι Ολυμπιακοί από την Νίσυρο, ή οι Παναθηναϊκοί από την Πάτρα. Αυτοί απλά υποστηρίζουν κάποιον που συνήθως κερδίζει γιατί τους αρέσει να νιώθουν καλά. Αν είναι έτσι να γίνουν όλοι Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ ή και μικτή κόσμου άμα λάχει. Σκεφτείτε τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σας. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα ή ο ομορφότερος άντρας του κόσμου; Φυσικά και όχι. Γιατί να υποστηρίζουμε κάποιους τυχαίους που απλά κερδίζουν, και όχι αυτούς με τους οποίους μας συνδέει κάτι; Στην κερκίδα της Προοδευτικής καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου, τους φίλους του, τους πελάτες του μαγαζιού του, τους γείτονες μας, τους άγνωστους φωνακλάδες που κάθονταν πάντα στην ίδια θέση, τους μαθητές μου και τους γονείς τους, τους παλιούς μου συμμαθητές και γενικά όλους εκείνους τους ανθρώπους που αν και μας χωρίζουν τόσα μας ενώνει ένα βασικό. Ο τόπος μας, το σπίτι μας.
Πάλι ο αγανακτισμένος αναγνώστης. "Ρε φίλε, ζεις σε ένα πανέμορφο νησί, το σπίτι σου το βαράει το κύμα, και εσύ μου λες για την Κοκκινιά;"
Ακριβώς αυτό κάνω.
Καληνύχτα.