Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Σκόρπιες σκέψεις

  • Έβαλα "πονηρή" φωτογραφία μήπως και σας κινητοποιήσω να κατεβάσετε το τελευταίο ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ που δεν το τιμάτε όπως το προηγούμενο. Μήπως χάσατε το link; Για πατήστε εδώ
  • Σε όσους αρέσει η παλιά "μαύρη" μουσική, ψάξτε το blog (http://bluebeatinmysoul.blogspot.com/) και θα ανακαλύψετε διαμάντια.
  • Έχετε δει ποτέ παλιό μοναστήρι στολισμένο με χρωματιστά λαμπάκια; Εγώ βλέπω ένα καθημερινά, δίπλα στο σπίτι μου. Ο ορισμός της χριστουγεννιάτικης κακογουστιάς σε απλά νεοελληνικά.
  • 9 νίκες και μια ισοπαλία σε 10 αγώνες για την ΠΡΟΟ φέτος, και οι εκπλήξεις που ετοιμάζουν οι οπαδοί της όλο και αυξάνονται. Ευτυχώς που έχουμε και την ομάδα να μας ανεβάζει και ξεχνάμε για λίγο το τι γίνεται γύρω μας.
  • Σήμερα για μία εκλογική διαδικασία που κράτησε μία ώρα, χάσαμε 7 ώρες μάθημα. Η πρόταση που τέθηκε χθες ώστε για αυτή την ώρα να χάσουμε απλά 3, θεωρήθηκε μη πραγματοποιήσιμη. 
  • Επιτέλους ήρθε το κρύο. Δεν ήταν λογικό να κυνηγάω κουνούπια μέσα στον Δεκέμβρη.
  • Θα κλείσω με τον ορισμό της λέξης "λάχανο" σύμφωνα με τον Αμβρόσιο Πηρς. "Λάχανο είναι ένα γνωστό λαχανικό, που έχει το μέγεθος και τη νοημοσύνη ενός ανθρώπινου κεφαλιού.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Ετοίμασα επιτέλους το 69ο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ.
Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ http://www.mediafire.com/file/2b3beargethbbdk/69.pdf

Υ.Γ. 6 στα 6 η ΠΡΟΟ. Κάθε Κυριακή πλέον είναι μέρα χαράς. Πάντα τέτοια.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Τα παιδιά στην κερκίδα...



Αν προσέξετε τον πίνακα του "θείου" Αλβέρτου, καταλαβαίνετε πως η εισαγωγή αυτής μου της ανάρτησης θα είναι ποδοσφαιρική. Είχα πολύ καιρό να δω την ομάδα μου να φιγουράρει μόνη της στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της κατηγορίας της, και αυτά που βλέπω να γίνονται μέχρι τώρα με γεμίζουν με αισιοδοξία. Δεν θα αναφερθώ στο αγωνιστικό μέρος, αλλά στο οπαδικό, το οποίο μπορεί να δώσει σημαντικά παραδείγματα οργάνωσης μικρών ομάδων και το τι μπορούν να πετύχουν αυτές. Σε παλιότερα κείμενα μου, και σε σχόλια μου σε blog άλλων, έχω αναφέρει πως ότι θετικό μπορεί να συμβεί στην κοινωνία μας μπορεί να γίνει με πορεία από κάτω προς τα πάνω και όχι αντίθετα. Οι δράσεις πρέπει να αρχίζουν από τη περιοχή μας, να μεταδίδονται στις γειτονικές και για κάτι μεγαλύτερο βλέπουμε... Είναι ευκολότερο να καθαρίσουμε το πεζοδρόμιο μας, και να φυτέψουμε ένα δέντρο, παρά να ανατρέψουμε την κάθε κυβέρνηση και το κάθε μνημόνιο.
Τι έκαναν όμως οι Προοδευτικάνοι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας; Συνδύασαν προσωπικό μεράκι και γνώσεις, προσέφεραν τον χρόνο τους, τα ηλεκτρονικά μαραφέτια τους (υπολογιστές, κάμερες, μικρόφωνα κτλ.), συνεννοήθηκαν μεταξύ τους (το δυσκολότερο) και χωρίς να έχουν κανένα  οικονομικό όφελος έφτιαξαν έναν φορέα ενημέρωσης που, αν ήξεραν γι' αυτόν, θα τον ζήλευαν και ομάδες Α εθνικής. Αυτά που δίνει ο φορέας στους φιλάθλους είναι πολλά. Α) Πριν από κάθε παιχνίδι μπορούμε να διαβάσουμε ένα pre-game άρθρο που εξηγεί την σημασία του κάθε αγώνα, ενημερώνει για την  αγωνιστική κατάσταση και μας πληροφορεί με ιστορικά και στατιστικά στοιχεία για τις δύο ομάδες. Β) Λίγες ώρες μετά την λήξη του παιχνιδιού μας δείχνει σε βίντεο τα γκολ από τους αγώνες, ενώ λέγεται πως θα ετοιμάζουν και μονταρισμένο βίντεο με μαζεμένες τις καλύτερες φάσεις. Γ) Στις εντός έδρας αναμετρήσεις γίνεται ζωντανή ραδιοφωνική μετάδοση μέσω διαδικτύου, την οποία μπορεί και κάποιος να την "κατεβάσει" ολόκληρη μετά το τέλος του αγώνα. Δ) Την επόμενη μέρα του αγώνα δημοσιεύεται ένα αναλυτικότατο και αντικειμενικό άρθρο (ανώτερο από πολλά που δημοσιεύονται σε αθλητικές εφημερίδες) για το τι συνέβη στον αγωνιστικό χώρο. Ε) Καθ' όλη την διάρκεια της εβδομάδας υπάρχει διαρκής ενημέρωση για τα καθημερινά νέα του συλλόγου. Τονίζω πως παρά το φανερό πάθος των ανθρώπων αυτών με την συγκεκριμένη ομάδα υπάρχει σαφής προσπάθεια αντικειμενικής ενημέρωσης. Για παράδειγμα και σε ραδιοφωνικές μεταδόσεις, και σε άρθρα υπάρχουν και αναφορές σε λάθη της ομάδας μας, και σε λάθη των διαιτητών υπέρ (αλλά και κατά) αυτής, αλλά και στην ποιότητα των αντιπάλων. Βλέποντας τον αηδιαστικό καταρράκτη μίσους που χαρακτηρίζει τις περισσότερες οπαδικές αθλητικές εφημερίδες είναι τουλάχιστο ανακουφιστική η ύπαρξη τέτοιας ενημέρωσης. Αν θέλετε να κρίνετε από μόνοι σας επισκεφτείτε τους βυσσινί συνδέσμους κάτω αριστερά στην σελίδα.
Δεν τα γράφω αυτά για να ευλογήσω τα γένια των ομοϊδεατών μου, αλλά για να δώσω ένα παράδειγμα για το τι μπορούν να κάνουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για κάτι κοντινό τους. Τέτοιες δράσεις θα μπορούσαν να υπάρχουν σε γειτονιές, για παράδειγμα για καλύτερη καθαριότητα, για την δημιουργία και συντήρηση ελεύθερων χώρων, για την βοήθεια ανθρώπων με προβλήματα (π.χ. ηλικιωμένων, άνεργων κτλ.), για τον καλλωπισμό των κτιρίων κτλ.
Αλλάζω θέμα. Στην προηγούμενη μου ανάρτηση έλεγα πως θέλω να ασχοληθώ με την δουλειά μου χωρίς να με απασχολούν "μεγάλα" ερωτήματα και τέτοιες χαζομαρούλες. Πολλές φορές απορώ με τον εαυτό μου με τους κύκλους που κάνω. Σαν να μη θέλω να μάθω το μάθημα μου ένα πράγμα... Κάθε φορά που νιώθω απογοητευμένος από τους γύρω μου, λέω να τα κάνω όλα μόνος μου, αλλά μετά βλέπω πως θέλοντας και μη πρέπει να αντιμετωπίσω αυτά που με ενοχλούν και να ασχοληθώ και με άλλους και να συμμετέχω σε αντιπαραθέσεις που είναι τουλάχιστο κουραστικές και ψυχοφθόρες.
Τι έμαθα (για άλλη μια φορά) τις τελευταίες εβδομάδες:
α) πως επειδή εγώ μπορώ να επικοινωνώ με διάλογο δεν σημαίνει πως και οι συνάνθρωποι μου έχουν αυτή την ικανότητα
β) πως όταν κάποιος "αρμόδιος" σε κοιτά στα μάτια και σου λέει πως θα κάνει κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει
γ) πως άνθρωποι που έχουν πτυχία και πληρώνονται να κάνουν μια δουλειά πολλές φορές δεν έχουν όχι μόνο τη διάθεση αλλά ούτε και την ικανότητα να την κάνουν
δ) πως όταν φτάνω σε σημείο να εξοργίζομαι τόσο και να φωνάζω σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα, ανεβάζει το κύρος μου στα μάτια τους και αποκτά μεγαλύτερο βάρος ο λόγος μου 
ε) πως στο μέρος που ζω το σχολείο είναι ένα αναγκαίο κακό
στ) πως αν θέλω να κοιμάμαι καλά το βράδυ πρέπει να δουλεύω πολύ περισσότερο απ΄ το "νόμιμο" χωρίς να περιμένω κάποιον να με ευχαριστήσει γι' αυτό
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Απλά θα περιγράψω μια κατάσταση. Ένα ολόκληρο σχολείο μετακομίζει σε ένα προσωρινό (ουδέν μονιμότερο...) για να χτιστεί ένα νέο. Η μετακόμιση αρχίζει ενώ στο προσωρινό γίνονται ακόμη εργασίες και είναι από ακατάλληλο ως επικίνδυνο. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας συντονισμός των εργασιών. Καθηγητές βρίσκονται να κάνουν μέχρι και το Σαββατοκύριακο δουλειά μεταφορέα. Ένα πανάκριβο εργαστήριο κινδυνεύει με καταστροφή. Επικίνδυνα χημικά, και ακριβά όργανα κουβαλιούνται στα χέρια και με τα προσωπικά αυτοκίνητα των καθηγητών. Ένα κτίριο κινδυνεύει να κατεδαφιστεί ενώ ακόμα δεν έχει προλάβει να αδειάσει. Καθηγητές, γονείς, κάτοικοι, δημοτική αρχή τσακώνονται με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Και όλα αυτά σε μια έντονη προεκλογική περίοδο, σε ένα νησί 900 ατόμων που οι ψήφοι είναι ήδη μετρημένοι και καταγεγραμμένοι... Όμορφες στιγμές, αγγελικά πλασμένες. 

Υ.Γ. 1. Η τελευταία παράγραφος της ανάρτησης αποτελεί προϊόν έμπνευσης του συγγραφέα. Κάθε σχέση με πρόσωπα της πραγματικότητας είναι απολύτως συμπτωματική και τυχαία. Το σχολείο μου δουλεύει στην εντέλεια και όλοι γύρω μου είναι καταπληκτικότατοι...

Υ.Γ. 2. Πρέπει κάποια στιγμή να το τελειώσω αυτό το 69ο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ

Υ.Γ. 3. Σήμερα έφτιαξα ένα τέλειο κοτοπουλάκι, μήπως να παρατήσω τα δασκαλίκια και να πάω σε κάνα ριάλιτι μαγειρικής;

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Προβληματισμοί

  Τη συγκεκριμένη φωτογραφία την πήρα από το ιστολόγιο  http://helstats.blogspot.com/ που βλέπει με ένα διαφορετικό μάτι, το τι σημαίνει στατιστική μελέτη. Προσωπικά ένας από τους λόγους που αν και το θέλω δεν ξέρω τι να γράψω πλέον στο ιστολόγιο μου (όσο φτιάχνω σιγάααα σιγάααα το νέο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ) είναι όλο αυτό το μπάχαλο που γίνεται με τις θέσεις και τις απόψεις  που έχουν όλοι για κάθε θέμα που απασχολεί τον τόπο, και με βομβαρδίζουν καθημερινά. Ειδικά για τόσο πολύπλοκα θέματα όπως η στάση μας απέναντι στο μνημόνιο, ακριβώς επειδή όλοι ξέρουν πως οτιδήποτε πουν θα γίνει αυτό που θέλει η τρόικα και η "σοσιαλιστική" μαριονέτα της, προσπαθούν να δημιουργήσουν απόψεις τόσο ειδικές και τόσο τεχνικές όπου ούτε και οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνουν. Και επειδή ξέρουν πως ότι και να πουν δεν είναι ούτε απολύτως σωστό, ούτε απολύτως λάθος τσακώνονται σαν τα κοκόρια στις κάμερες για να δείξουν πως πράγματι ξέρουν τι λένε ώστε να πείσουν κάποιον. Γιατί αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε απλό άνθρωπο που υποστηρίζει έναν πολιτικό ή μία παράταξη, ποιες είναι ακριβώς οι θέσεις αυτών των ανθρώπων που υποστηρίζει, θα μας πει στην καλύτερη περίπτωση μπαρμπούτσαλα. Διάβαζα για παράδειγμα σε μια ανάρτηση του Left Liberal Synthesis (http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/2010/09/haiku-monopoly.html) τις διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν και το θέμα και ένιωσα λίγο μαλάκας με τις εφημερίδες και τους πολιτικούς με αυτά που με τόσο πάθος υποστηρίζουν. Είσαστε σίγουροι ρε παιδιά; Είσαστε τόσο σοφοί που ξέρετε με κάθε λεπτομέρεια τι γίνεται στην οικονομία και το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον και εγώ είμαι τόσο χαζός που έχω χάσει τον μπούσουλα; Για παράδειγμα, ξέρω πως αυτοί που μας λένε τι να κάνουμε, είναι αυτοί που εν μέρει προκάλεσαν και εν μέρει ανέχτηκαν αυτά που τόσα χρόνια κάναμε για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση. Ξέρω πως με πρόφαση το μνημόνιο καταπατώνται και χάνονται εργασιακά δικαιώματα που με αίμα είχαν κερδηθεί, αλλά χωρίς τον μπαμπούλα του δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να γίνει προσπάθεια συμμαζέματος του δημόσιου τομέα. Αλλά προσπαθώντας να συμμαζέψουν κάποια πράγματα που δεν δούλευαν, καταστρέφουν ακόμα και κάποια άλλα που δούλευαν καλά. Μου θυμίζει την ιστορία με τα ολυμπιακά έργα. Μπορεί να τα χρυσοπληρώσαμε, να φτιάξαμε πολλά άχρηστα πράγματα που θα πληρώνουμε για χρόνια, αλλά αν δεν είχαμε πάρει τους αγώνες, ούτε το μετρό θα είχε τελειώσει, ούτε ο προαστιακός θα είχε γίνει, ούτε κάποια νέα γήπεδα θα είχαν δημιουργηθεί, αλλά τελικά μήπως ήταν αυτά προπέτασμα καπνού για να πλουτίσουν κάποιοι και να χρεοκοπήσουμε οι υπόλοιποι; Αλλά έτσι και αλλιώς κάποιοι θα πλούτιζαν εις βάρος του λαού, τουλάχιστο έμεινε κει κάτι. Άξιζε τον κόπο και το κόστος όμως; Μάλλον όχι, αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.
Δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν καταλαβαίνω τις διαφορές όλων αυτών των αριστερών κομμάτων και των παρακλαδιών τους που υπάρχουν. Δεν έχω ιδέα αν θα ήμασταν καλύτερα εκτός Ε.Ε. Δεν έχω σαφή άποψη στο θέμα των μεταναστών με τις παρούσες συνθήκες. Δεν συμφωνώ σχεδόν σε τίποτα με τους συνδικαλιστές πως εκπροσωπούν τον κλάδο μου, αλλά δεν ξέρω πως να αντιδράσω μόνος μου όταν υπάρχει λόγος να το κάνω.
Γενικά έχω χάσει τη μπάλα. Γι' αυτό προσπαθώ να μη μιλάω πολύ, να κάνω τα αστειάκια μου με τις ειδήσεις που διαβάζω, να κάνω τη δουλειά μου, να προσπαθώ (όσο μπορώ) να προσφέρω κάτι στους μαθητές μου και απλά περιμένω να δω τι θα γίνει. Ως τότε ή μέχρι τη στιγμή που θα γίνω τόσο έξυπνος όσο ένας δημοσιογράφος ή ένας πολιτικός για να ξέρω τα πάντα ,θα με προβληματίζουν πιο απλά πράγματα.
π.χ.
  • Πότε θα σταματήσει να κάνει ζέστη εδώ για να σταματήσω να ιδρώνω; Πότε θα κατέβουν και εδώ οι βροχές της Αθήνας που τόσο τις θέλω για να γεμίσουν τα πηγάδια και να πλυθεί από μόνο του το αμάξι μου;
  • Πότε θα ξαναπάω στην Αθήνα για να δω τους ανθρώπους που πραγματικά με ενδιαφέρει να είμαι μαζί τους;
  • Θα κερδίσει η ομάδα μου την Κυριακή; Θα καταφέρουμε επιτέλους να ανέβουμε κατηγορία;
  • Τι θα μαγειρέψω αύριο;
  • Τι θα συμβεί σε μερικές μέρες όταν το σχολείο μου μετακομίσει προσωρινά (για κάποια χρόνια δηλαδή) σε ένα πολύ μικρότερο για να γκρεμιστεί το σημερινό και να φτιαχτεί ένα νέο στη θέση του;
  • Το βράδυ να δω ταινία ή να διαβάσω ένα βιβλίο;
  Δεν θα σας κουράσω άλλο. Καλό βράδυ και καλό κουράγιο σε όλους.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε...

Δεν μου αρέσει η έκφραση "καλό χειμώνα", διότι είναι χαζή. Δεν θα επιχειρηματολογήσω. Δεν χρειάζεται άλλωστε να βρω επιχειρήματα για να αντικρούσω μια φράση που λέγεται συνήθως το φθινόπωρο με θερμοκρασίες κοντά στους 30 βαθμούς Κελσίου. Επίσης θέλω να σας προειδοποιήσω πως δεν έχω ιδέα για το τι θα γράψω στις επόμενες γραμμές. Είμαι ακόμα στη φάση του ξεσκουριάσματος βλέπετε. Ίσως η καλύτερη λύση είναι οι σκόρπιες σκέψεις.
  • Φέτος το καλοκαίρι ένιωσα το τι σημαίνει πραγματική χριστιανοσύνη στο νησί της Πάτμου. Αγαλλίασε η καρδιά μου, ανυψώθηκε το πνεύμα μου, βλέποντας ανθρώπους που είχαν μία θέληση, ένα σκοπό. Να εκπληρώσουν το τάμα τους. Να καταφέρουν δηλαδή να κατεβούν με το τζιπ τους από το κότερο, λιώνοντας λουόμενους, παραμερίζοντας γιαγιάδες, βρίζοντας "παναγίες" για την πολυκοσμία, ώστε να μπορέσουν να ανέβουν στο μοναστήρι να ανάψουν ένα κερί βγάζοντας 532.421 φωτογραφίες με την κάμερα των 242megapixel και μετά να αγοράσουν κομποσκοίνια και εικονίτσες, πριν κάτσουν στο κιτς μπαρ για να πληρώσουν 10ευρώ για ένα νερομπλούτσι που εκεί λέγεται "μοχιτάκι".
  • Για πρώτη φορά στην ζωή μου ως εργαζόμενος βίωσα την έννοια της "άδειας μετ' αποδοχών". Μου φάνηκε σουρεαλιστικό το να κάνω διακοπές και να μπαίνει ο ίδιος μισθός με αυτόν που έμπαινε όταν δούλευα.
  • Το πρώτο πράγμα που είδα με την επιστροφή μου στο σχολείο που δουλεύω ήταν καβγάς μεταξύ καθηγητών. Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν "θάψιμο" συναδέλφων.
  • Τι μου λέτε για ιδιωτικά σχολεία; Τι μου λέτε για φροντιστήρια με "πρότυπο σύστημα διδασκαλίας". Το σχολείο μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια είχε 100% επιτυχία στις πανελλήνιες εξετάσεις. Που να πείθαμε τα παιδιά να διάβαζαν κιόλας...
  • Κόμματα που βρίζονται όλη την ώρα αλλά τώρα συνεργάζονται. Πολιτικοί του ίδιου χώρου που σφάζονται για μια καρέκλα. Κόμματα που δεν έχουν καμία διάθεση να προφέρουν στις τοπικές κοινωνίες και απλά νοιάζονται για τα ποσοστά τους. Αριστερές "τάσεις" και απόψεις που κάνουν τους φυσικούς που ασχολούνται με τη διάσπαση του ατόμου να φαίνονται κομπογιαννίτες. Υποψήφιοι στραβωμένοι που δεν είναι στην κυβέρνηση και δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τον τόπο, ούτε ανάγκες των ανθρώπων που ζητούν την ψήφο τους. Δημόσιοι υπάλληλοι που σκέφτονται "πόσες μέρες άδεια δικαιούμαι για τις εκλογές επειδή είμαι ετεροδημότης;".Δεν έχει νόημα να συνεχίσω να περιγράφω την μαύρη κωμωδία που λέγεται "δημοτικές εκλογές".
  • Γαύροι και Βάζελοι καμαρώνουν για το πόσα εκατομμύρια στοιχίζει η ομάδα τους, ενώ αυτοί δεν έχουν μία.
  • Με τρομάζει η επερχόμενη έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν. Τι (δεν) έχουν να δουν τα μάτια μας πάλι; 
  • Το τελευταίο pdfάτο ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ είχε τα μισά downloads από τα προηγούμενα. Ελπίζω να ήταν λόγω καλοκαιριού. Ή μήπως χρειάζεται να κάνω ανακαίνιση;
  • Γιατί οι "arcade fire" κάνουν περιοδεία σε όλο τον κόσμο αλλά δεν έρχονται στην Ελλάδα;
  • Θα καταφέρει επιτέλους φέτος η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ να ανέβει κατηγορία;
Δεν θα σας κουράσω άλλο. Τον σκοπό μου τον πέτυχα άλλωστε. Θυμήθηκα το πως λειτουργεί το πληκτρολόγιο."Καλό τέτοιο" σε όλους μας. Θα σας ξαναταλαιπωρήσω συντόμως.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Έχω εκπλήξει τον εαυτό μου με την ταχύτητα με την οποία ετοίμασα το νέο τεύχος. Αλλά όπως σοφά λέγαν οι παλιότεροι "Αργία μήτηρ πάσης κακίας (και πάσης μαλακίας συμπληρώνω εγώ)".
Μπορείτε να κατεβάσετε το τεύχος από τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.mediafire.com/file/8ty311wvel3v6og/68.pdf
Καλά να περνάτε και να προσέχετε τις τσούχτρες. Τα λέμε το φθινόπωρο πάλι.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Viva Uruguay

Μπορεί να μην έχω πάθει την μεταμουντιαλική κατάθλιψη που αναφέρεται παρακάτω, αλλά επειδή ήμουν οπαδός της Ουρουγουάης στο Μουντιάλ, επειδή εκτιμώ αφάνταστα τον Eduardo Galeano σαν συγγραφέα, και επειδή διάβασα στα σχόλια του http://mhmadas.blogspot.com/ παραγγελιές για άρθρο σχετικά με την Ουρουγουάη και τον Φορλάν, σας παραθέτω (δυστυχώς στα αγγλικά επειδή είμαι σε πολύ καλοκαιρινή διάθεση για να κάνω την μετάφραση) το άρθρο του συγγραφέα για το παγκόσμιο κύπελλο, που το ψάρεψα από το http://enathinaisbios.blogspot.com/ που και αυτό το είχε ψαρέψει από ξένες ιστοσελίδες (μα καλά, πόσο τεράστια πρόταση έγραψα;).

The Magic Kingdom
by Eduardo Galeano
Pacho Maturana, Colombian, a man of vast experience in these matters, says that football is a magic kingdom, where anything can happen.  The recent World Cup confirmed his words: it was a strange World Cup.
Strange were the ten stadiums where the matches were held, beautiful, immense, which cost a fortune.  No one knows what South Africa will do to keep these cement giants in operation, a multimillion-dollar waste that is easy to explain but difficult to justify in one of the most unequal countries in the world.
Strange was the Adidas ball, half mad, which kept slipping out of hands like a soap and disobeying feet.  The so-called Jabulani was imposed on the players, who didn't like it in the least.  From their castle in Zurich, the masters of football impose, rather than propose.  Such is their custom.
Strange it was that, at last, the all-powerful bureaucracy of the FIFA recognized, at least, after so many years, that it was necessary to study how to help referees in decisive judgments.  That is not much, but it is still something.  It was about time.  Even these voluntary deaf men had to hear the cries let loose by some referees' errors, which in the last match became horrendous.  Why do we have to see on television screens what the referees didn't and perhaps couldn't see?  Clamors of common sense: just about all sports -- basketball, tennis, baseball, and even fencing and auto racing -- regularly use modern technology just to be doubly sure.  Football?  No.
Referees are authorized to consult an ancient invention called the watch, to measure the duration of matches and to make an allowance for lost time, but it is prohibited to go beyond that.  The official justification might seem comical, if not downright suspicious: errors are part of the game, they say, leaving us speechless in awe of the discovery that to err is human.
Strange it was that, in the first World Cup in Africa in the history of football, African countries, including the host, were eliminated in the first stages.  Only Ghana survived, till its team was defeated by Uruguay in the most exciting match in the entire tournament.
Strange it was that, though a majority of African teams kept their agility, they lost their audacity and fantasy.  A lot of running, but little dancing.  There are those who believe that the teams' technical coaches, almost all Europeans, contributed to this cooling.  If that is so, they did little favor to the style of football which promised so much joy.  Africa sacrificed its virtues in the name of efficacy, and efficacy was conspicuous by its absence.
Strange it was that some African players were able to shine, yes they did, but in European teams.  When Ghana played against Germany, the Boateng brothers, Black brothers, faced each other: one wore a Ghanaian shirt, and the other a German shirt.
Of the players of the Ghanaian team, none played in the local championship in Ghana.  All the players of the German team played in the local championship in Germany.  Like Latin America, Africa exports the hands and feet of labor.
Strange was the best save of the tournament.  It wasn't the work of a goalkeeper, but of a striker.  The Uruguayan forward Luis Suárez stopped with both hands, inside the goal line, a ball that would have eliminated his country from the World Cup.  And, thanks to this act of patriotic madness, he was sent off but Uruguay wasn't.
Strange was the journey of Uruguay, from down below to high above.
Our country, which had barely taken the last spot in the World Cup after a tough qualification, played the game with dignity, never giving up, and became one of the best.  Some cardiologists warned us, in the press, that too much happiness can be dangerous for health.  Numerous Uruguayans, myself included, who had seemed doomed to death by boredom, welcomed this risk, and the streets of the country became a fiesta.  After all is said and done, the right to celebrate the merits of our own is always preferable to the pleasure that some feel at others' misfortune.
We ended up in fourth place, which isn't so bad for the only country which made it possible to prevent this World Cup from becoming nothing but a European Cup.  And it was no accident that Diego Forlán was chosen as the best player of the tournament.
Strange it was that the champion and the runner-up of the previous World Cup went home without even opening their suitcases.  In 2006, Italy and France went toe-to-toe in the final match.  Now they met again at the departure gate of the airport.  In Italy, voices critical of the style of football played to prevent the rival team from playing multiplied.
In France, the disaster provoked a political crisis and inflamed racist furies, for nearly all players who sang la Marseillaise in South Africa were Black.  Other favorites, like England, didn't last long.  Brazil and Argentina suffered cruel baths of humiliation.  Half a century ago, the Argentinean team was pelted with a barrage of coins when they came back from a disastrous World Cup, but this time the team was welcomed by an embrace of the multitude who believe in more important things than victory or defeat.
Strange it was that the best known and most anticipated superstars hardly stood out.  Lionel Messi wanted to, he did what he could, and we saw something of him.  It is said that Cristiano Ronaldo was there, but no one saw him: perhaps he was too busy trying to find himself.
Strange it was that a new star, unexpected, emerged from the depth of seas and rose to the highest firmament of football.  It is an octopus who lives in an aquarium in Germany, from where he issued his oracles.  His name is Paul, but he may as well be called Octadamus.
Before each match of the World Cup, he was given mussels, each of them bearing the flag of one of the rival teams.  He ate the winning team's mussels, unerringly.
The octoped oracle had a decisive influence on bets, his oracles were awaited around the world with religious reverence, he was loved and hated and even calumniated by some upset people, like myself, who came to suspect, albeit without proof, that the octopus was corrupt.
Strange it was that at the end of the tournament justice was done, which rarely happens in football or life.  Spain won, for the first time, the world championship of football.  After almost a century of expectation.
The octopus had foretold it, and Spain refuted my suspicions: it won fair and square, it was the best team of the tournament, for the works and grace of its solidarity football, one for all, all for one, and also for the astonishing skills of this tiny wizard called Andrés Iniesta.  He proves that sometimes, in the kingdom of football, justice exists.
When the World Cup began, at the entrance of my home I hanged a sign that said "Closed for Football."  By the time I took it down, one month later, I had played 64 matches, my beer in hand, without getting off my favorite armchair.
That heroic feat left me spent, with painful muscles and sore throat; but I'm already feeling nostalgia.
I'm already beginning to miss the unbearable litany of vuvuzelas, the excitement of goals not recommended for heart health, the beauty of the best plays replayed in slow motion.  And also the celebration, and the mourning, for sometimes football is a joy that hurts, and the music that celebrates a victory of those who can make the dead dance, near the resounding silence of an empty stadium, where, after the nightfall, some defeated man continues to sit, alone, unable to move, in the middle of the vast deserted stands.

Eduardo Galeano is a writer.  The original article "El reino mágico" was published in Público.es among other publications on 13 July 2010.  Translation by Yoshie Furuhashi

Υ.Γ. δεσμεύομαι μέχρι το τέλος της εβδομάδας που θα φύγω από τη Νίσυρο να έχω ανεβάσει το επόμενο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ σε pdf.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Μετά από πολύ καιρό είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παραδώσουμε το 67ο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ. Μπορείτε να το κατεβάσετε από τον παρακάτω σύνδεσμο
http://www.mediafire.com/file/yjykozmyzjk/67.pdf

Υ.Γ. Μόλις με ενημέρωσε τηλεφωνικά φίλος αναγνώστης ότι ο γιατρός που αναφέρω στην αρχή του τεύχους αυτοκτόνησε τελικά. Τα συλλυπητήρια μου στους δικούς του, και λυπάμαι πολύ που καφρίλιασα με τον πόνο του.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Λες να γίνει το θαύμα;



Επειδή έχω και έχουμε ζήσει τέτοιες στιγμές με την εθνική ομάδα, επειδή ξέρουμε τι μπορούν να πετύχουν, επειδή ξέρουμε το πως είναι να δίνουν τα πάντα, γι' αυτό εγώ και αρκετοί άλλοι (δεν βάζω μέσα τους κακεντρεχείς) τους κράζαμε και για τις εμφανίσεις και τις δηλώσεις τους στο Euro 2008 και κατά τη διάρκεια του φετινού Μουντιάλ. Παιδιά, παίξτε όσο καλύτερα μπορείτε, και όσο και να χάσετε εμείς μαζί μας θα ήμαστε. Μην αρχίσετε όμως πάλι τις μίζερες και μικροπρεπείς δηλώσεις, γιατί αδικείτε και τους εαυτούς σας και τους προκάτοχους σας. Η λογική λέει πως θα χάσουμε με την Αργεντινή. Μακάρι όμως να καταρρίψουμε για άλλη μια φορά την λογική.
Για να δούμε τι θα δούμε...

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Βρε δε μας χέζεις...

"Το αφιερώνουμε  σε όλους όσους μας πιστεύουν στην Ελλάδα. Σε κανέναν άλλο"
Τι λες ρε άνθρωπε; Τι σημαίνει "σε όσους μας πιστεύουν;". Σας πιστεύει κάποιος που ξέρει πως μπορείτε να παίξετε μπάλα. Κάποιος που σας είδε σήμερα να παίζετε με πάθος, να τρέχετε, ενώ λίγες μέρες πριν μαλακιζόσασταν και οι παίχτες και ο προπονητής. Γιατί κάποιος που δεν θα σας πίστευε δεν θα σας έκραζε. Θα έλεγε "τι ωραία που πήγαμε στο Μουντιάλ, ας πάρουμε κάνα αναμνηστικό από το μαγαζί με τα τουριστικά, ας ζητήσουμε και κάνα αυτόγραφο από τον Μαραντόνα (όπως το 1994) και ας γυρίσουμε σπιτάκια μας". Δεν καταλαβαίνεις ρε φίλε πως αν παίζατε έτσι και με την Κορέα παίζει και να περνούσατε στην επόμενη φάση; Δεν καταλαβαίνεις ρε φίλε πως αν δεν έπαιρνε ο Νιγηριανός αποβολή παίζει και να μην ξυπνούσατε και να κάνατε άλλη μια χαλαρή ήττα; Τι θες δηλαδή και εσύ και ο Τζόρβας και όλοι οι άλλοι, να σας προσκυνάμε ότι και να κάνετε; Παίζετε καλά, σας λέμε μπράβο, κάνετε μαλακίες σας κράζουμε. Μην το παίρνετε προσωπικά, σε όλα τα επαγγέλματα γίνεται αυτό. Και ο Μαμαλάκης αν έφτιαχνε κάνα πιάτο με τζατζίκι, μέλι, παγωτό γαρδούμπα και βελανίδια γαρνιρισμένα με σως από αρχίδια ταύρου θα του το έτριβαν στην μούρη.
Και δεν αλλάζω γνώμη. Ο Ρεχάγκελ έχει βγει στη σύνταξη εδώ και χρόνια και κανείς δεν του το έχει πει. Και ας έκανε και κάποιες σωστές κινήσεις σήμερα. Ίσως κάποιος του έκανε καμιά ένεση αδρεναλίνης με ατροπίνη και τούρμπισε.
Και για να μην παρεξηγούμαστε. Το χάρηκα πολύ το παιχνίδι σήμερα. Πανηγύρισα με τα γκολ και γούσταρα την προσπάθεια σας. Πάντα τέτοια.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Κάποιος να τον ξυπνήσει...

Κλειστά μάτια, χαμηλωμένο κεφάλι, συνεργάτης που χρησιμοποιεί το χέρι του για μαξιλάρι. Μήπως αυτοί που σχεδιάζουν το νέο ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να δουν το πως αποδίδει ένας άνθρωπος μετά από κάποια ηλικία; Ναι με αυτόν πήραμε το Γιούρο (ένα είναι το Γιούρο) αλλά τώρα λόγω αυτού κινδυνεύουμε να πληρώνουμε τσάμπα νέες τηλεοράσεις. Γιατί την σπας τη καημένη όταν βλέπεις την αλλαγή Καραγκούνη με Πατσατζόγλου, την σπας την γαμημένη όταν βλέπεις κεντρικό αμυντικό δίδυμο Βύντρα-Αβραάμ που μαζί έχουνε κάνει τόσες Βυντριές και Αβρααμιές όσες πίπες έχει πάρει εργασιομανής πόρνη στην καριέρα της. Και δεν είναι ότι χάσαμε, χάσαμε από τους Κορεάτες, που παρά τις νίκες που κάνουν έχουν τόση σχέση με το ποδόσφαιρο όση έχω εγώ με την συγχρονισμένη κολύμβηση (ακόμα βλέπω εφιάλτες από το Μουντιάλ του 2002 όταν κάποιος Κορεάτης σε διάρκεια πανηγυρισμού έλεγε στους φιλάθλους της ομάδας του να σωπάσουν !!!???, όχι επειδή καταλάβαινε το τι σήμαινε ο πανηγυρισμός του, αλλά επειδή είχε δει τον Μπατιστούτα στην τηλεόραση να κάνει τον ίδιο πανηγυρισμό στους αντιπάλους του). Το ξέρω πως δεν βγάζω νόημα, αλλά και αυτό το πράγμα που είδα στην τηλεόραση πριν λίγο δεν βγάζει νόημα. Περαστικά μας.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Αισιοδοξία εναντίον απαισιοδοξίας

Ως συνήθως θα αρχίσω με κάποια πράγματα που με ενοχλούν, αλλά αυτή την φορά θα κάνω την έκπληξη και θα κλείσω το κείμενο με αρκετά πράγματα που με κάνουν να νιώθω καλά με το παρόν και να ελπίζω για καλύτερα στο μέλλον.
Α] Πράγματα απαισιόδοξα
1) Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία αριστερά, είναι ένα ψηφιδωτό φτιαγμένο από βότσαλα που κοσμεί ένα πηγάδι έξω από το σπίτι μου στη Νίσυρο. Τέτοια ψηφιδωτά υπάρχουν πάρα πολλά στο νησί (και πάρα πολύ ομορφότερα από αυτό της φωτογραφίας) και του δίνουν κατά τη γνώμη μου έναν μοναδικό χαρακτήρα. Λέω κατά τη γνώμη μου, γιατί προφανώς κατά την γνώμη κάποιων αυτά δεν αξίζουν την προσοχή μας. Γι' αυτό και σε ανακαίνιση εκκλησίας, κάλυψαν μέρος του ψηφιδωτού δαπέδου με πλακάκια! Ίσως γιατί το πλακάκι σφουγγαρίζεται πιο εύκολα, ίσως γιατί περπατιέται με τακούνι πιο άνετα, ίσως επειδή είχαν μείνει στοκ πλακάκια, ίσως... Ίσως όμως εγώ είμαι απλά παράλογος και άδικος και δεν καταλαβαίνω το όραμα κάποιων ανθρώπων εδώ.
2) Όπου και να πάω, όπου και να κάτσω ακούω κάποιον να γκρινιάζει για τα λεφτά. Δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου που θα ζήσουμε με λιγότερα βρε παιδιά. Εκτός και αν η γκρίνια σας προέρχεται από φόβο. Μήπως περισσότεροι απ' όσους νομίζουμε έχουν χεσμένη την φωλιά τους; Δεν είναι ρητορική η ερώτηση. Γιατί έχει σαφή, μονολεκτική και καταφατική απάντηση.
3) Λίγες μέρες μείνανε για να τελειώσουν οι προαγωγικές - απολυτήριες εξετάσεις στο σχολείο που δουλεύω. Είναι οι πρώτες μου τέτοιες εξετάσεις σε δημόσιο σχολείο και παρά τις προσπάθειες μου να δω κάποια πράγματα απλά κωμικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην νιώσω θλίψη με κάποια πράγματα που είδα. Άλλα ίσως ισχύει κάποια από τις επόμενες πολυακουσμένες ατάκες: έτσι γίνεται παντού, έλα μωρέ τώρα παιδιά είναι, δεν γράφουμε και πανελλήνιες, τα λυπάμαι τα καημένα κτλ.
Β] Πράγματα αισιόδοξα
1) Σε λίγες μέρες στην Αθήνα (19,20,21 Ιουνίου) αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις αρχίσει άλλος ένας αγαπημένος μου μουσικός θεσμός. Αυτός είναι η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής, κατά την διάρκεια της οποίας γίνονται πάρα πολλές ΔΩΡΕΑΝ συναυλίες, από μικρές και μεγάλες μπάντες, από γνωστούς και άγνωστους καλλιτέχνες δημιουργώντας ένα πάρα πολύ όμορφο πανηγύρι (πληροφορίες στο http://www.europeanmusicday.gr/). Περιμένω ανταποκρίσεις γιατί δεν θα μπορέσω να παρακολουθήσω καμία συναυλία.
2) Αρχίζει το Μουντιάλ. Ε ρε σαπίσματα στην πλατεία που έχουν να γίνουν...
3) Η αγαπημένη μου Προοδευτική απέκτησε νέα διοίκηση με πρόεδρο τον κύριο Χαΐνη, ενώ πριν μερικές μέρες βρέθηκα στην Κρήτη για τον γάμο καλού μου φίλου, στον οποίο έπαιξαν μουσική οι  Χαΐνηδες και πέρασα υπέροχα. Λέω να το θεωρήσω καλό σημάδι για το μέλλον της ομάδας αυτό.
4) Σε μπαράκι του νησιού (που παίζει εξαιρετική μουσική) βρέθηκε τελείως τυχαία να κάθεται ακριβώς δίπλα μου blogger με τον οποίο είχαμε επικοινωνήσει μόνο διαδικτυακά και γνωριστήκαμε και δια ζώσης.
5) Μετά από αρκετούς μήνες άρχισα να φτιάχνω νέο τεύχος pdfάτου ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ.
6) Μαθαίνω πως πληθαίνουν τα φαινόμενα δημόσιων αποδοκιμασιών σε πολιτικούς από πολίτες. Να μεταφραστεί αυτή η αποδοκιμασία και σε ανάλογη ψήφο και τι στον κόσμο...
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Καλό βράδυ σε όλους.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

10o ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ




Αύριο στην Αθήνα αρχίζει για άλλη μια χρονιά ο αγαπημένος μου μουσικός θεσμός της χώρας. Αυτός είναι το ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ που γίνεται στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Κάθε χρόνο μια τζαζεμένη μπάντα από κάθε μια χώρα της Ευρώπης, έρχεται και παρουσιάζει ΔΩΡΕΑΝ τη μουσική της στον πολύ όμορφο χώρο της Τεχνόπολης. Μια χρονιά όταν ήμουν φαντάρος και μια χρονιά φέτος δεν θα παρακολουθήσω αυτές τις συναυλίες και πραγματικά πολύ στεναχωριέμαι. Κάθε χρόνο ανακάλυπτα νέες μπάντες εκεί και χαιρόμουν ιδιαιτέρως που αγόραζα τους δίσκους τους χέρι με χέρι αποφεύγοντας τους μεσάζοντες που δεν έχουν ιδέα από μουσική και απλά την βλέπουν σαν ένα τυχαίο προϊόν. Κάθε χρόνο ένιωθα εκεί πως αυτή η τόσο απάνθρωπη πόλη που ζούσα είχε μια ελπίδα να γίνει καλύτερη, και μου χάριζε όμορφες στιγμές χωρίς να χρειαστεί να αδειάσω τις τσέπες μου. Φίλοι και φίλες, κάντε μου την χάρη, βγείτε απ' τα σπίτια σας, πάρτε δυο μπύρες απ' το περίπτερο, καθίστε στο γρασίδι ή στα πεζούλια, ακούστε μουσική και χαρείτε την πόλη σας στα καλύτερα της. Περιμένω ανταπόκριση.
Το πρόγραμμα των συναυλιών έχει ως εξής (όλες είναι δωρεάν εκτός από την Κυριακή 30/5 που έχει εισιτήριο 10 ευρά).

Παρασκευή 21 Μαΐου
22.00- 23.00: Μάκης Αμπλιανίτης Quintet
23.00- 00.00: Biri- Biri
Σάββατο 22 Μαΐου
22.00- 23.00: Hot Organic Trio
23.00- 00.00: Yorgos Krommidas Organic Trio
Κυριακή 23 Μαΐου
21.00-22.00: Νίκος Αναδολής Trio
22.00- 23.00: Rosewood
23.00- 00.00: Nefeli Walking Undercover
Δευτέρα 24 Μαΐου
21.00-22.00: Sinus Band
22.00- 23.00: Γιώργος Ψυχογιός
23.00- 00.00: Outward Bound & Κώστας Θεοδώρου
Τρίτη 25 Μαΐου
21.00-23.00: Big Band Δήμου Αθηναίων και Νατάσσα Μποφίλιου
23.00- 00.00: LARGO (Luxemburg)
Τετάρτη 26 Μαΐου
21.00-22.00: UMA (Estonia)
22.00- 23.00: HDV Trio (Austria)
23.00- 00.00: Fabien Degryse Trio (Belgium)
Πέμπτη 27 Μαΐου
21.00-22.00: Finucci Bros Fusion Quarter (Hungary)
22.00- 23.00: Veronica Mortensen (Denmark)
23.00- 00.00: Samuel Hallkvist Center (Sweden)
Παρασκευή 28 Μαΐου
21.00-22.00: Jorge Pardo (Spain)
22.00- 23.00: Filip Wojciechowski Jazz Trio (Poland)
23.00- 00.00: Heavy Metal Brass Band (Greece)
Σάββατο 29 Μαΐου
21.00-22.00: Bardolino (Czech Republic)
22.00- 23.00: Jeroen van Vlient Trio (The Netherlands)
23.00- 00.00: Jacinta (Portugal)
Κυριακή 30 Μαΐου
21.00-22.00: Big Band Δήμου Αθηναίων
22.00- 23.00: Roberta Gambarini

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Πες τα Χρυσόστομε...

Πρέπει να καταφύγουμε σε ξένους για να ακούσουμε, απλά και σωστά λόγια σε ένα κοινοβούλιο...

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ = Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΑΣ

Μια και δεν μου βγαίνει να γράψω κάτι εγώ, μεταφέρω ένα άρθρο που έφτασε στο μεϊλκούτι μου πριν μερικές μέρες.

ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ = Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΑΣ
 
 
                                                                       «ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
                                                                        κηρύχνουν τη λιτότητα.
                                                                        Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
                                                                        ζητάν θυσίες.
                                                                        Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
                                                                        για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.»                                                                                                     
                                                                                                     Μπέρτολτ Μπρέχτ
 
Επιτέλους! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα  πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση; 
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν  τέλος πάντων τα λεφτά;                      
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :
  • Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας – των εργαζομένων – εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;
  • 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις € ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.
  • Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007.  Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.
  • Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.
  • Την τετραετία 2004 – 2008  χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)
  • Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.
  • Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.
  • Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως.
  • Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο.
  • Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις – καταθέσεις οι τράπεζες  χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
  •  Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο Θοδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο  εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$.  Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 € τη μέρα !
  • Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ). Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M.Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !
  • Ο  Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος,  9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
  • Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουϊτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!
  • Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.
  • Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
 
Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική  …«δικαιοσύνη».
Ούτε  στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
 
Από τη μια ο κόσμος μας:  ανεργία,  απολύσεις,  τρομοκρατία κι  εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία,  μερική απασχόληση,  προσωρινή απασχόληση,  συντάξεις των 400€ ,  μισθοί των 700 €,  σύνταξη στα 67,  δάνεια και  κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 €, ο 14ος μισθός που κόβεται , η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους:  τραπεζίτες,  επενδυτές,  golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη,  σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής , σαπίλας και παρακμής.
 
Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν τηνε φορτώνανε». Η επίθεση που δεχόμαστε από  ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της. Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε  αναδιανομή του πλούτου, έξοδο από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου. Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα,  κυρίαρχες τάξεις.
 
 
Γιάννης Κυριακάκης
Οικονομολόγος, Εκπαιδευτικός
Χανιά

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Σκάσε και κολύμπα

Σημείωση: Ακολουθεί κείμενο ποτισμένο στην υπερβολή. Αλλά ίσως στην υπερβολή κρύβεται η πραγματικότητα.

Ομορφιές της καθημερινότητας:
1) Το ΔουΝουΤου είναι εδώ, ενωμένο δυνατό
2) Η ομάδα μου (όπως κάθε χρόνο) πάει για διάλυση
3) Η στέρνα στο σπίτι μου άδειασε άρα θα είμαι για δυο μέρες χωρίς νερό 
4) Έχασα (ένα μικροποσό) στο στοίχημα
5) Το ντόπιο ηφαίστειο συνεχίζει να τεμπελιάζει
6) Ο χώρος εργασίας μου θυμίζει ξεχαρβαλωμένη παιδική χαρά
7) Οι γείτονες μου δεν καταλαβαίνουν την έννοια του ιδιωτικού χώρου και έφτασαν να καθαρίζουν ψάρια στο μπαλκόνι μου
8) Η.... (προσωπικό θέμα, δεν χρειάζεται να αναφερθεί διαδικτυακά)
9) Κάποιοι μαθητές μου αρνούνται να κάνουν οποιαδήποτε προσπάθεια για να περάσουν την τάξη, αλλά θεωρούν δεδομένο... (τοπικό θέμα, δεν χρειάζεται να αναφερθεί διαδικτυακά)
10) Απέκτησα νέους συγκάτοικους, τα έντομα (με την γενική έννοια).
Αύριο όμως θα ξυπνήσω το πρωί, θα φορέσω το καλό μου χαμόγελο, θα βγάλω λαγούς απ' το καπέλο μου μήπως και κινητοποιήσω λίγο τα παιδιά στην τάξη, θα σχολιάσω χαρωπά τον ποδοσφαιρικό αγώνα της προηγούμενης βραδιάς, αν προλάβω θα κάνω και τον κλασικό μου περίπατο, θα χαζέψω το ηλιοβασίλεμα και θα σκεφτώ πως όσο και να θέλω να γκρινιάξω, θα έχω περάσει αλώβητος άλλη μία μέρα. Όλοι έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε αυτό. Αρκεί να μην δούμε τηλεόραση. Αρκεί να μην πανικοβληθούμε με την υστερία των ειδήσεων, και να μην μελαγχολήσουμε με την απύθμενη μαλακία των υπόλοιπων εκπομπών. Όλοι μας περνάμε ζόρια, και σαν άτομα, και σαν κοινωνία, αλλά όλοι μας έχουμε περάσει και χειρότερα στο παρελθόν. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε λίγο την καθημερινότητα μας, ας προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε λίγο με τους ανθρώπους γύρω μας, ας θυμηθούμε πως ζούσαν οι άνθρωποι κάποια χρόνια πριν, ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε τώρα. Γιατί αυτό που έχουμε τώρα βρωμάει. Και το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μην εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία να αλλάξουμε κάποια πράγματα και να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την σαπίλα. Αλλά αυτό θα γίνει, όχι μόνο θα διατηρήσουμε την σαπίλα, αλλά θα φτιάξουμε μια ακόμα χειρότερη. Γιατί έτσι είμαστε. Άνθρωποι. Είναι δύσκολο να μην σε πιάσει απαισιοδοξία. Αν σκέφτεσαι λογικά, τα βλέπεις μαύρα. Αλλά εκεί είναι η μαγκιά, να ξεχνάς την λογική σου, να ξεχνάς τις πιθανότητες και να προσπαθείς να κάνεις κάτι καινούργιο. Να αναγεννάσαι από τις στάχτες σου, σαν τον Φοίνικα, και να γίνεται πιο δυνατός από παλιά. Για να δούμε τι θα γίνει τελικά...
Καληνύχτα σας

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Άντε να παίρνουμε και εμείς σειρά... (για σας τα λέω Στέφανε και Πολυβώτη)



Θα πέσουν να με φάνε οι ντόπιοι αν μάθουν πως βάζω λόγια στο ηφαίστειο για να σκάσει. Πάντως αν μια φορά ρίξουν στον κρατήρα, όλες τις κροτίδες και τα αυτοσχέδια εκρηκτικά και βεγγαλικά που σκάνε κάθε χρόνο το Πάσχα νομίζω πως θα καταφέρουν να το ξυπνήσουν. Πέρα από την πλάκα όμως με έχει εντυπωσιάσει αυτό που έγινε στην Ισλανδία. Δεν είναι μόνο η ομορφία των εικόνων και το δέος που νιώθεις έναντι των στοιχειών της φύσης, είναι ότι σε κάνει να σκέφτεσαι διάφορα.
Μου θυμίζει λίγο σε τι ύβρη έχουμε υποπέσει που νομίζουμε πως τα πάντα έχουν δημιουργηθεί για να μας εξυπηρετούν. Σκεφτόμαστε με όρους οικονομικούς συνεχώς, κέρδη, επιτόκια, spreads, ομόλογα, τράπεζες... Κάνουμε σχέδια επί σχεδίων για να φτιάξουμε τους δείκτες, να αυξήσουμε την κερδοφορία των επιχειρήσεων, να φτιάξουμε προϋπολογισμούς, να πάρουμε δάνεια, να διαπραγματευτούμε για τα επιτόκια και εκεί που περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλουν τα κομπιουτεράκια, αποφασίζει να ξυπνήσει το ηφαίστειο στον παγετώνα Eyjafjallajoekull και τα γαμάει όλα. Πάνε οι αερομεταφορές, πάνε οι μετακινήσεις των αρχηγών, πάνε τα σχέδια, και αντί να κάτσουμε και να σκεφτούμε όλοι το πόσο ευάλωτο είναι το σαθρό οικοδόμημα που λέμε κοινωνία και καθημερινότητα, σκεφτόμαστε τις ζημιές στις αεροπορικές εταιρείες και το ταξιδάκι που δεν θα κάνουμε.
Νομίζω πάντως πως είναι χαρακτηριστικό ανθρώπινο γνώρισμα η επιλεκτική μνήμη και η άρνηση μάθησης από τα λάθη μας. Λίγο τα πράγματα να πάνε καλά, λίγο να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα, πως τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. Τότε όμως είναι που έρχεται η κατραπακιά και σε φέρνει στα ίσα σου. Και ίσως αυτό να είναι που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα, η δυσάρεστη ή ευχάριστη έκπληξη που σου γίνεται εκεί που δεν το περιμένεις. Σαν να ετοιμάζεις μια παρουσίαση για μήνες, να έχεις προβλέψει την παραμικρή λεπτομέρεια, να έχεις προετοιμαστεί για κάθε ερώτηση, και εκεί που είσαι σίγουρος πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά έρχεται η στυγνή πραγματικότητα και στο υπενθυμίζει. Μπορεί να τσακωθείς με τον/την σύντροφο σου, μπορεί να σε πιάσει κόψιμο, μπορεί να τρακάρεις στον δρόμο, μπορεί να πατήσεις μπανανόφλουδα, μπορεί να γίνει  οτιδήποτε και να αλλάξει τα πάντα.
Αν το ηφαίστειο συνεχίσει να ξερνάει για λίγο καιρό ακόμα, θα δούμε το τι αντοχές έχει αυτό το παράλογο κατασκεύασμα που λέμε "οικονομία" απέναντι στις μπανανόφλουδες της φύσης.
Κλείνω με μια ατάκα μαθήτριας που περιγράφει πολύ περισσότερα, απ' όσα λέει.
"Τι περιμένεις εδώ μόνη σου;" ρώτησε μια συνάδελφος μια μαθήτρια που καθόταν έξω από το σχολείο ένα απόγευμα λίγες μέρες πριν
"Το καλοκαίρι" απάντησε αυτή.

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Το καλό το DVD με τις καλές τις μουσικές.








Επίτηδες έβαλα πρώτα τη μουσική, γιατί ότι και να πω εγώ είναι λίγο. Πριν λίγες μέρες, ακολούθησα τον αντίθετο δρόμο από τους περισσότερους και μεταφέρθηκα για το Πάσχα από το χωριό στην πόλη. Εκεί τυχαία έπεσε, σε ένα μαγαζί, το μάτι μου σε αυτό το dvd και χωρίς να το πολυσκεφτώ το αγόρασα. Όταν πήγα να το δω/ακούσω περίμενα απλά να μου αρέσει. Όταν το dvd έπαιξε ολόκληρο 6 φορές μέσα σε 3 μέρες κατάλαβα πως είναι μία από τις καλύτερες μουσικές αγορές που έχω κάνει ποτέ. Επιγραμματικά ο φίλτατος Bruce μάζεψε κάποιους εξαιρετικούς μουσικούς, και έκανε μια συναυλία στο Δουβλίνο παίζοντας κάποια παραδοσιακά Ιρλανδικά, κάποια παραδοσιακά Αμερικάνικα, και κάποια δικά του τραγούδια δίνοντας βάση στην πλούσια ενορχήστρωση. Στα βιντεάκια χάνεται λίγο η μαγεία γιατί δεν μπορεί ο ήχος τους να αποδώσει όλα τα όργανα. Εκτός από dvd ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει και σε μουσικό cd.

ΥΓ: Δεν αναφέρω τίποτα άλλο από τα θέματα που συνήθως με απασχολούν γιατί ακόμα είμαι στην φάση "μπινελίκια" που είχα περιγράψει στην προηγούμενη μου ανάρτηση. Ελπίζω να εγκλιματιστώ πάλι σύντομα στη ζωή του νησιού, και να φτιάξω και κάνα ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ. Καλό τέτοιο σε όλους.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Μπινελίκια

Πάει ένας μήνας από τότε που έφτιαξα το προηγούμενο pdfάτο Νιουσλέτε, και υπό νορμάλ συνθήκες αυτές τις μέρες θα "ανέβαζα" το φρέσκο. Θα έλεγα για διάφορα πράγματα που με έχουν ενοχλήσει, όπως τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, οι αμυντικές της δαπάνες, η στάση της εκκλησίας, οι ρουσφετολογικοί διορισμοί υπαλλήλων στην βουλή από όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ), η στάση της Ευρώπης, ο ρατσισμός των πιτσιρικάδων που χάραξαν σβάστικα στο μπράτσο καθηγήτριας, η αύξηση των ληστειών στην Αττική, η πρόταση της ΝΔ για εξεταστική επιτροπή για την οικονομία από το 1981 και μετά, η λογική των περισσότερων μας "πρώτα θα διορθωθεί ο άλλος και μετά εγώ", οι αμοιβές στην ΕΡΤ, τα στοκαρισμένα εμβόλια του Η1Ν1 και ότι άλλο νέο μου είχε κάνει εντύπωση τον προηγούμενο καιρό.
Με όλα αυτά θα προσπαθούσα να κάνω την συνήθη πλακίτσα, ίσως αμπελοφιλοσοφούσα λιγάκι για τις πίκρες που μπορεί να σου δώσει μια ομάδα και μια γυναίκα, θα σας έλεγα και καμιά ατάκα των πιτσιρικάδων από το σχολείο προσπαθώντας να ξεχάσω τη ματαιότητα του έργου μου, θα έκανα, όπως όλοι, και κάνα σχολιάκι για τη Τζούλια, ίσως σας πρότεινα και κάνα δίσκο ή κάνα βιβλιαράκι για να θυμίσω πως υπάρχει και κάτι διαφορετικό από την Γιουροβίζιον και τα κουτσομπολίστικα περιοδικά.
Είναι φορές όμως που σε έχουν κουράσει όλα αυτά, και δεν μπορείς να το παίξεις υπεράνω και να νομίζεις ότι μπορείς να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι "πολιτισμένα", ούτε να κάνεις πλάκα. Αυτές τις φορές, απλά οργίζεσαι και θες να βρίσεις, θες να ρίξεις μπινελίκια, δίκαια και άδικα, απλά για να ξεσκάσεις. Και για να μην χαλαστείς και ιδιαίτερα ακούς και ένα τραγουδάκι που μπινελικώνει όμορφα.


Καλό τέτοιο σε όλους. Και όπως έχω πει πολλές φορές το "καλό τέτοιο" είναι η καλύτερη ευχή του κόσμου γιατί το "τέτοιο" είναι λέξη μπαλαντέρ και στη θέση της ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ότι θέλει και του χρειάζεται.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Κρίση



Το παραπάνω τραγουδάκι, το άκουσα πάλι μετά από πολύ καιρό γιατί χρειαζόμουν κάτι να με κάνει να γελάσω. Μια και βρέθηκα σε περιπτώση κρίσης (οικονομικής, προσωπικής, ποδοσφαιρικής, διδακτικής κτλ.) ανέτρεξα στο παρελθόν και βρήκα πράγματα που με είχαν κάνει να περνάω καλά. Μέσα και αυτά, ήταν και το άσμα των tsopana rave. Διότι πρέπει όλοι να γίνουμε λίγο HULK (όπως λέει και το τραγούδι) για να ξεπεράσουμε τις πίκρες.
Θα ασχοληθώ όμως λιγάκι παραπάνω με την οικονομική μας κρίση, αυτή που είναι και της μόδας.
Αρχικά σας δείχνω μια φωτογραφιούλα που πήρα από το φιλικό βλογ http://enathinaisbios.blogspot.com/

 

Εδώ βλέπουμε με απλά λόγια, το πόσο μας δουλεύουν οι τράπεζες, ή απλά το πως σε κάθε καζίνο η μπάνκα πάντα κερδίζει. Δεν γίνεται όσο παίζουμε με τους κανόνες που έχουν φτιάξει οι τράπεζες να κάνουμε οτιδήποτε που να μην οδηγεί σε αύξηση των κερδών τους.
Και διαβάζοντας ένα άλλο φιλικό βλογ, το http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/ βρέθηκα στο http://youpayyourcrisis.blogspot.com/ και έμαθα πολλές λεπτομέρειες για το τι ακριβώς συμβαίνει.
Εκεί είδα και το πολύ διαφωτιστικό βιντεάκι που σας δείχνω παρακάτω. Δείτε την διαφορά μεταξύ των Ελλήνων αναλυτών και του Αμερικάνου Max Keiser για να καταλάβετε με τι κουτόχορτο μας έχουν ταΐσει.


Αυτά τα λίγα. Καλό τέτοιο σε όλους και μακάρι να ξυπνήσουμε, και να κινητοποιηθούμε, από όλες τις απόψεις.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Η μάχη της Κοκκινιάς

Μπορεί εδώ στη Νίσυρο την 7η Μαρτίου να γιορτάζουμε την προσάρτηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα που έγινε το 1948, αλλά στην γειτονιά μου την Νίκαια, θυμόμαστε και τιμούμε αυτούς που έχασαν την ζωή τους στην μάχη της Κοκκινιάς την ίδια μέρα το 1944.
Πληροφορίες για την μάχη αυτή μπορείτε να βρείτε στο
http://www.greekholocausts.gr/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=74&Itemid=57
Την Κοκκινιά, σαν όνομα, μπορεί κάποιοι να την έχουν ακούσει μόνο λόγο του μπλόκου, δηλαδή της σφαγής από τους Γερμανούς, που είχε γίνει την 17η Αυγούστου του 1944.
Για όσους θέλουν να μάθουν κάποια  πράγματα περισσότερα για το τι έγινε τότε, σκάναρα ένα βιβλίο που είχα ξεθάψει κάποτε από την βιβλιοθήκη των γονιών μου, και έπρεπε να βρεθώ εδώ στο νησί για να αξιωθώ να το διαβάσω.
Μπορείτε να το κατεβάσετε από το
http://www.mediafire.com/file/ghiz3x3tjnj/bloko.pdf
Το βιβλίο μπορεί να έχει γραφτεί πριν από 30 χρόνια περίπου, αλλά έχει κάποιες συνταρακτικές πληροφορίες για την μέρα αυτή, και σας προτείνω να του ρίξετε μια ματιά.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Φτάσαμε τα 66 τεύχη αισίως...
Για να δούμε που θα καταλήξουμε
Το τεύχος το κατεβάζετε από το  http://www.mediafire.com/file/dmj5gu2kymy/66.pdf
Και φυσικά όλα τα τεύχη τα βρίσκετε στην σύνδεση αριστερά.
Καλό κουράγιο.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Μια όμορφη μέρα...

Την ημέρα που ένιωσε ένα μαχαίρι να πιέζει την κοιλιά του, ο υπογράφοντας είχε ξυπνήσει αισιόδοξος. Ήταν ένα πρωινό Σαββάτου, ο ήλιος έλαμπε και είχε να κάνει πράγματα που του άρεσαν. Να πάει στο γήπεδο, να δει τους φίλους του, να διασκεδάσει, να ψωνίσει κτλ.
Σταματώ το τρίτο πρόσωπο και επιστρέφω στο πρώτο. Βαριέμαι να το παίζω λογοτέχνης, απλά θα σας πω τι μου συνέβη. Όπως είπε και ο συμπάσχοντας στην βραδινή μου περιπέτεια, φίλος μου, στο δικό του βλογ (blog), «ήταν από εκείνες τις μέρες που όλα πάνε στραβά». Αρχικά βρέθηκα στις εξέδρες της αγαπημένης μου ομάδας, ελπίζοντας να δω όμορφο θέαμα, πάθος, μια νίκη, μια γεμάτη εξέδρα και μια «εκδίκηση» για το τι έγινε εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου λίγους μήνες πριν όταν παίξαμε με την ίδια ομάδα. Δεν είδα τίποτα απ’ όλα αυτά και έφυγα νευριασμένος και απογοητευμένος. «Δεν πειράζει» έλεγα μέσα μου. «Θα περάσω καλά το βράδυ και θα ξεχαστώ». Εξάλλου είμαι μαθημένος από πίκρες με αυτή την ομάδα. Ότι άσχημο και να έχω νιώσει από αυτή, το ξεχνάω και εξακολουθώ να την υποστηρίζω και να ονειρεύομαι. Λίγες ώρες μετά είχα ετοιμαστεί φορτωμένος με αρκετή θετική διάθεση για την νυχτερινή μου έξοδο. Υποτίθεται πως θα πήγαινα με έναν φίλο, σε ένα πάρτυ για να βρούμε έναν άλλο φίλο και την κοπέλα του. Η αναποτελεσματική αναζήτηση μας κράτησε 90 λεπτά. Λόγω κακής συνεννόησης και λάθος οδηγιών δεν βρήκαμε ποτέ ούτε τους φίλους μας, ούτε το πάρτυ. Μην θέλοντας να απογοητευτούμε αποφασίσαμε να πάμε στο Γκάζι να βρούμε κάποιους άλλους φίλους. Σύντομα είχαμε παρκάρει και αρχίσαμε αυτό που νομίζαμε πως θα ήταν ένας δεκάλεπτος περίπατος μέχρι τον προορισμό μας. Εκεί είπα την ατάκα «έχω διάθεση να περάσουμε καλά σήμερα, όλα στραβά πάνε μέχρι τώρα». Ελάχιστα λεπτά μετά, εγώ ήμουν κολλημένος σε έναν τοίχο με ένα μαχαίρι στην κοιλιά, και ο φίλος μου μέτραγε τα πλακάκια του πεζοδρομίου έχοντας φάει μερικές κλωτσιές. Τρία τσογλάνια ήταν. Και ένας τσιλιαδόρος πιο πίσω. Ο φίλος μου πήγε να αντιδράσει, αλλά δεν κατάφερε τίποτα. Εγώ πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε, έβλεπα νοητά το στομάχι μου να κάνει παρέα στην λεπίδα που γυάλιζε μπροστά μου. Τους έδωσα ότι λεφτά είχα πάνω μου και έφυγαν. Θα μπορούσαν να μας είχαν τραυματίσει, θα μπορούσαν να μας είχαν πάρει κάρτες, τηλέφωνα και αυτοκίνητο, θα μπορούσαμε να είχαμε αντιδράσει αλλιώς, θα μπορούσαμε να μην είχαμε πάει από εκείνο το στενό, θα μπορούσαμε να μην είχαμε χαθεί πριν και να διασκεδάζαμε στο πάρτυ εκείνη τη στιγμή. Άπειρες σκέψεις κατάκλυζαν το μυαλό μας. Ευτυχώς ξέμεινε ένα πενηντάρικο στη τσέπη του φίλου μου, το οποίο μετατρέψαμε εξ’ ολοκλήρου σε αλκοόλ της επόμενες ώρες.
Προσπαθήσαμε να μη συζητάμε το συμβάν, αλλά δεν τα καταφέραμε ιδιαιτέρως. Το είδαμε κάπως χαλαρά και προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε την συνάντηση μας, που δύσκολα θα ξαναγίνει σύντομα λόγω της απόστασης που μας χωρίζει.
Την επόμενη μέρα όμως, το μυαλό μου πήρε μπρος και μια θάλασσα συναισθημάτων με κατέκλυσε. Ο φόβος κράτησε λίγο και ακολούθησε η ντροπή και η οργή. Δεν είναι τα λεφτά που έχασα, είναι το αίσθημα της αχρηστίας που με κυρίευσε. Εγώ είχα μοχθήσει να τα βγάλω αυτά τα λεφτά και αυτός μου τα πήρε έτσι απλά, επειδή είχε ένα μαχαίρι. Με ξεφτίλισε και θα το κάνει αυτό και σε άλλους. Με την ίδια ευκολία ίσως και να με σκότωνε. Απλά γιατί έτσι τον βόλευε, θα μπορούσε να διακόψει τον όποιο ρόλο έχω σε αυτόν τον κόσμο για να γευτεί τους καρπούς του μόχθου μου. Και μη μου πείτε πως τα είχε ανάγκη. Τρία καλοντυμένα τσογλάνια ήταν που μετά θα περηφανεύονταν στους ομοίους τους για τον ανδρισμό τους .
Δυστυχώς οι άνθρωποι που λειτουργούν με βάση τη λογική δεν μπορούν να αντιδράσουν σε τέτοιες προκλήσεις. Μόνο η βία θα μπορούσε να με σώσει. Ίσως αν ήξερα πολεμικές τέχνες ή αν οπλοφορούσα θα γλίτωνα την ξεφτίλα. Δεν θέλω τα μουνόπανα να πιαστούν από την αστυνομία. Θέλω κάποιος να τους ξεφτιλίσει με τα ίδια τους τα όπλα. Θέλω κάποιος να τους τσακίσει στις μάπες, να τους ξεγυμνώσει, να τους δέσει σε μια κολώνα σε κεντρικό μέρος και ενώ τους έχει βάλει από μια σφυρίχτρα στον κώλο να τους ταΐζει φασόλια από κονσέρβα για να κλάνουν μετά μουσικής.
Ευτυχώς που γύρισα στη Νίσυρο αμέσως μετά. Αν βρισκόμουν στην Αθήνα, σίγουρα θα είχα προμηθευτεί κάποιο μέσο άμυνας χωρίς να ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό. Δυστυχώς οι φιλήσυχοι άνθρωποι δεν έχουν θέση σε αυτή την κοινωνία. Βάλτε σε ένα δωμάτιο 10 λογικούς και έναν κάφρο. Έστω ότι τους βάζουμε να ακολουθούν έναν απλό κανόνα. «Δεν καπνίζουμε μέσα στο δωμάτιο». Ο κάφρος έτσι και αλλιώς θα άναβε τσιγάρο, οι άλλοι θα του εξηγούσαν το «λάθος» του και αυτός θα έλεγε με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε «εγώ θα κάνω ότι γουστάρω ότι και αν πεις». Άρα ή οι 10 φιλήσυχοι θα ένιωθαν μαλάκες ή κάποιοι από αυτούς ή κάποιος εξωτερικός παράγοντας (π.χ. όργανο της τάξης) θα χρησιμοποιούσε κάποια μορφή βίας για να επιβάλλει τη θέληση των πολλών και ο καπνιστής θα έλεγε πως καταπατούνται τα δικαιώματα του. Ποιος έχει δίκιο; Έλα ντε! Θα πείτε πάλι πως «έχουμε δικαιώματα αρκεί να μην καταπατούμε τα δικαιώματα των άλλων». Μα αυτό ισχύει μόνο στην κοινωνία του ενός ατόμου. Ακόμα και δύο να είναι, αν έχουν διαφορετικές απόψεις ο ένας θα μπλέκεται στα πόδια του άλλου. Πραγματικά δεν ξέρω ποια είναι η λύση σε αυτό το φιλοσοφικό πρόβλημα. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα, αλλά δεν μπορούν να μην πολεμούν μεταξύ τους. Θα σταματήσω να το σκέφτομαι λογικά, και θα προσπαθήσω στο μέλλον να βρω κάποιο τρόπο να αντιδρώ σε τέτοιες καταστάσεις. Και μη μου πείτε για αστυνομίες και κουραφέξαλα. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα ζουν εις βάρος κάποιων άλλων. Απλές γνώσεις βιολογίας είναι. Υπάρχουν τα παράσιτα και οι ξενιστές. Τι να κάνουμε; Είμαστε μέλη του ζωικού βασιλείου και υπακούμε στο δίκαιο το ισχυρού. Και η ζωή μας είναι ή μια αποδοχή της πραγματικότητας και ένας συμβιβασμός ή μια αέναη μάχη με σίγουρο αποτέλεσμα. Δεν έχω απογοητευτεί τόσο ώστε να μείνω στο καβούκι μου. Ελπίζω να συνεχίσω να αιθεροβατώ και να προσπαθώ για το καλύτερο και για μένα αλλά και για αυτούς τους λίγους που μπορεί να επηρεάσω.
"Έλα μωρέ παλιογκρινιάρη! Σε όλους συμβαίνουν αυτά και δεν το κάνουν θέμα" μπορεί να πουν κάποιοι. "Έτσι είναι η ζωή. Να λες πάλι καλά που ζεις".
Έχουν περάσει τρεις μέρες από το συμβάν και ακόμα δεν έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να ευχαριστήσω αυτούς που με ταπείνωσαν. Δεν νομίζω να τα καταφέρω ποτέ.
Καλό σας βράδυ.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Τι σημαίνει υποστηρίζω μια ομάδα;





Στο παραπάνω βίντεο βλέπουμε το πως η χορωδία του δήμου Κορυδαλλού ερμηνεύει τον νέο ύμνο (που δεν αντικαθιστά τον παλιό) της Προοδευτικής. Ο ύμνος αυτός δημιουργήθηκε από τους κυρίους Βεντούρη και Καρυώτη. Γιατί τώρα σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί είμαι οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας; Όχι (αν και όλοι έχετε καταλάβει πως είμαι). Γιατί μου άρεσε σαν τραγούδι ο ύμνος αυτός; Άσχετο. Σας τα γράφω αυτά γιατί επικροτώ την προσπάθεια. Κάποιοι άνθρωποι, ενώ δεν έχουν χρόνο, τον βρήκαν για να φτιάξουν κάτι. Χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα. Και γιατί το έκαναν; Γιατί πίστευαν πως έτσι μπορούν να ενώσουν τον κόσμο σε μια κοινή δράση. Γιατί τι άλλο είναι η υποστήριξη μιας ομάδας από μια κοινή δράση;
Από τη στιγμή που αναφέρω για υποστήριξη ομάδων θεωρώ πως έχω χάσει το 90% των γυναικών αναγνωστριών, αλλά αν κάνουν και αυτές υπομονή ίσως καταλάβουν κάτι από το κλασικό βραδινό μου παραλήρημα.
Γυρνάω στα προηγούμενα. Σε μια εποχή άκρατου ατομισμού και ωχαδερφισμού (πόσο κράξιμο είχα φάει όταν ήμουν μαθητής που χρησιμοποίησα αυτή την λέξη σε έκθεση) οποιαδήποτε κίνηση μας θυμίζει πως είμαστε κοινωνικά όντα είναι θετική. Και όχι δεν είμαστε κοινωνικά όντα όταν "είμαστε κοινωνικοί", δηλαδή όταν κάνουμε δημόσιες σχέσεις, γιατί τότε κοιτάμε πως να περάσουμε καλά εμείς, ως άτομα. Είμαστε κοινωνικά όντα όταν δουλεύουμε σε ομάδες για να επιτύχουμε έναν σκοπό που θα ωφελήσει όλη την ομάδα.
Ο ατομισμός και η απουσία του ενδιαφέροντος για την κοινωνία είναι ένα από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας.
Συνεχίζω όμως για τα ποδοσφαιρικά. Γιατί υποστηρίζω αυτή την ομάδα; Γιατί τώρα που ζω πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου (σπίτι μου είναι η περιοχή που έζησα και μεγάλωσα και όχι το οίκισμα που ζω), το ενδιαφέρον μου γι' αυτή έχει αυξηθεί; Η απάντηση είναι απλή. Υποστηρίζω την Προοδευτική γιατί από το μπαλκόνι του σπιτιού που μεγάλωσα, έβλεπα τους αγώνες. Και όσα προβλήματα και να έχουν σαν περιοχές η Νίκαια και ο Κορυδαλλός, εγώ εκεί μεγάλωσα, γι' αυτό τον τόπο νοιάζομαι και αυτός με ενδιαφέρει. Και αυτός (όπως και οποιοσδήποτε τόπος) για να πάει μπροστά, χρειάζεται συλλογική δράση από τους πολίτες του. Και μπορεί να μη σας φαίνεται αρκετός ως λόγος, αλλά μια ποδοσφαιρική ομάδα, μπορεί να ανάψει την σπίθα για την δημιουργία της φωτιάς που είναι η συλλογική δράση. Είναι δύσκολο πράγμα η φωτιά. Δημιουργεί προβλήματα. Γι' αυτό και τις περισσότερες φορές βλέπουμε την συλλογική δράση οπαδών να δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αν καταφέρουμε να τιθασεύσουμε την φωτιά μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Δεν ξέρω αν τελικά θα γίνει κάτι, αλλά όλες αυτές οι δράσεις που κατά καιρούς έχουν συζητηθεί από τους οπαδούς της συγκεκριμένης ομάδας (από κοινωνική συμπαράσταση, μέχρι κοινό νόμισμα!) δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα να θυμηθούμε όλοι πως σαν ομάδα πετυχαίνουμε περισσότερα απ' ότι σαν άτομα. Όπως λέει και ο Ψυχάρης "Για να γίνουν έργα μεγάλα, δε φτάνει μόνο ένας να τα κάμει. Χρειάζεται η συνεργεία ολωνών".
Τώρα θα μου πει κάποιος. "Ρε φίλε τι έχεις πιει; Επειδή έφτιαξαν κάποιοι ένα τραγούδι και χάρηκε μια αίθουσα κάτι σημαίνει;" Ως θετικός επιστήμονας (ένας θεός να με κάνει), ρεαλιστής, και κυνικός, δεν γίνεται να είμαι αισιόδοξος. Αλλά ένα πράγμα γνωρίζω. Αποτέλεσμα χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται να υπάρξει. Προσπαθούμε, αν και ξέρουμε πως θα αποτύχουμε, γιατί είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε νοικάρηδες σ' αυτόν τον κόσμο, και έχουμε δικαιώματα επειδή κάποιοι παλιότεροι πολέμησαν γι' αυτά. Είναι υποχρέωση μας να προσέξουμε το σπίτι μας, και να το δώσουμε αν όχι καλύτερο, τουλάχιστο στην ίδια κατάσταση στον επόμενο.
Νάτος πάλι ο απηυδισμένος αναγνώστης. "Τι πίνεις ρε Γιώργο βραδιάτικα;"
Και εγώ επιμένω. Το να υποστηρίζουμε μια ομάδα, ειδικά αν αυτή είναι της περιοχής μας είναι κάτι σαν τον έρωτα (ίσως και ισχυρότερο από αυτό). Τονίζω τον παράγοντα της εντοπιότητας γιατί για μένα δεν είναι οπαδοί οι Ολυμπιακοί από την Νίσυρο, ή οι Παναθηναϊκοί από την Πάτρα. Αυτοί απλά υποστηρίζουν κάποιον που συνήθως κερδίζει γιατί τους αρέσει να νιώθουν καλά. Αν είναι έτσι να γίνουν όλοι Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ ή και μικτή κόσμου άμα λάχει. Σκεφτείτε τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σας. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα ή ο ομορφότερος άντρας του κόσμου; Φυσικά και όχι. Γιατί να υποστηρίζουμε κάποιους τυχαίους που απλά κερδίζουν, και όχι αυτούς με τους οποίους μας συνδέει κάτι; Στην κερκίδα της Προοδευτικής καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου, τους φίλους του, τους πελάτες του μαγαζιού του, τους γείτονες μας, τους άγνωστους φωνακλάδες που κάθονταν πάντα στην ίδια θέση, τους μαθητές μου και τους γονείς τους, τους παλιούς μου συμμαθητές και γενικά όλους εκείνους τους ανθρώπους που αν και μας χωρίζουν τόσα μας ενώνει ένα βασικό. Ο τόπος μας, το σπίτι μας.
Πάλι ο αγανακτισμένος αναγνώστης. "Ρε φίλε, ζεις σε ένα πανέμορφο νησί, το σπίτι σου το βαράει το κύμα, και εσύ μου λες για την Κοκκινιά;"
Ακριβώς αυτό κάνω.
Καληνύχτα.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κύριακες τα βράδια

Συνήθως παίζει μια πίκρα τις Κυριακές τα βράδια, όχι μόνο επειδή το λέει στο τραγούδι του ο Μάλαμας, αλλά επειδή όλοι σκέφτονται το τι θα ακολουθήσει την επόμενη μέρα στη δουλειά. Εγώ δεν σκέφτομαι ότι αύριο θα αντιμετωπίσω τα αφηνιασμένα πιτσιρίκια του σχολείου, που απειλούν πως θα κάνουν κατάληψη αν τολμήσουμε εμείς οι υπέρκακοι καθηγητές να τιμωρήσουμε τον συμμαθητή τους που ξεβράκωσε έναν άλλο συμμαθητή τους σε ένα διάλειμμα την Παρασκευή. Δεν σκέφτομαι ότι ίσως ακούσω πάλι ατάκες του στυλ "Γιατί δεν έρχεστε κύριε στον αγώνα; Χρειαζόμαστε κάτι να πετάξουμε μέσα στο γήπεδο αν πέσει ξύλο". Κρατάω τα καλά της ημέρας, όπως το ice age 3 που είδα στο τοπικό "σινεμά" (έναν προτζέκτορα με ένα dvd player), ή το 0-4 της Προοδευτικής στην Χίο, ή ότι έκανα μια πανέμορφη περπατιτσάδα δίπλα στην θάλασσα. Γέμισα τις μπαταρίες μου και ξεφρίκαρα λίγο, γιατί τις προηγούμενες μέρες έφτασα στα όρια μου. Είπα και εγώ να γίνω λίγο κοινωνικός και να βγω κάπως παραπάνω. Και συνειδητοποίησα πως κατάντησα και εγώ να ασχολούμαι με το επίσημο σπορ της περιοχής, και μάλλον όλων των μικρών κοινωνιών. Κουτσομπολίο και θάψιμο. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε αυτή την παγίδα εδώ. Είμαστε τόσο λίγοι που όλοι είμαστε σημαντικοί. Όλοι είμαστε λίγο σταρ και αντιμετωπίζουμε τους άλλους και σαν τέτοιους. Εδώ είναι είδηση ότι η τάδε βγήκε βόλτα στην παραλία ενώ το πρωί δεν είχε έρθει στην δουλειά, ή ότι ο τάδε τα έφτιαξε με την τάδε που πριν λίγο καιρό την έκραζε, ή ότι όλοι οι άλλοι τάδε είναι χαμηλού επιπέδου επειδή δεν εκτιμούν εμάς τους τάδε που θεωρούμε πως είμαστε γαμάτοι. Και βλέπεις πως όλοι οι τάδε είναι μια "ευτυχισμένη" δυσλειτουργική οικογένεια που ζει σε ένα μικρό σπίτι με διάφανους τοίχους και ξεχνά ή μάλλον δεν έχει μάθει ποτέ έννοιες όπως ιδιωτικότητα και τακτ. Και βλέπεις την γριά γειτόνισσα που δεν ξέρεις καν το όνομα της (αλλά εκείνη ξέρει τα πάντα για σένα) να μπαίνει μέσα στο σπίτι σου επειδή έκανες το λάθος να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή όταν έβαζες μια ηλεκτρική κουζίνα μέσα. Να μην μάθει αυτή τι κουζίνα πήρες;
Έφτασα στα όρια της κοινωνικότητας μου αυτές τις μέρες και ένιωθα σαν ξέμπαρκος οπαδός που βρίσκεται σε ένα πανέμορφο γήπεδο, αλλά αντίπαλης ομάδας. Μπορείς να θαυμάσεις τον περίγυρο αλλά δεν μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα γιατί κινδυνεύεις.
Τέλειωσε ο δίσκος των Godspeed You Black Emperor που άκουγα. Άδειασε και το ποτηράκι με το τσίπουρο. Άρα ήρθε η ώρα για τον ύπνο.
Θα τα πούμε σύντομα πάλι. Ετοιμάζω και το πρώτο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ για το 2010 ήδη. Καλά να περνάτε και μη ξεχνάτε πως οι τοίχοι έχουν αυτιά.