Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Εθισμοί...



Το σημερινό θέμα είναι οι πάσης φύσεως εθισμοί. Και μια και είναι της εποχής λόγω ευρωπαϊκού πρωταθλήματος θα αρχίσω με το ποδόσφαιρο. Πάνω σε αυτό το θέμα οφείλω να  βάλω στον εαυτό μου μια τεράστια απουσία. Δεν μου αρέσει να μην κάνω πράγματα που έχω πει πως θα κάνω και πραγματικά χτες όλη μέρα ένιωθα το απόλυτο ξενέρωμα που δεν πήγα να παρακολουθήσω τον αγώνα μπαράζ που έπαιζε η ομάδα μου στα Τρίκαλα για να διατηρήσει τη θέση της στην κατηγορία. Αλλά που να το φανταζόμουν μερικές εβδομάδες πριν όταν διάλεγα ημέρα και ώρα για κάτι εξετάσεις πιστοποίησης πως ακριβώς αυτή την ημέρα και αυτή την ώρα θα ήταν ο σημαντικότερος αγώνας της χρονιάς... Ευτυχώς το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν νικηφόρο και η ανακούφιση γι' αυτό έκανε το Κυριακάτικο βράδυ μου να γίνει πολύ πιο ευχάριστο.
Περνάω σε μια άλλη εξάρτηση που έχω. Το να γκρινιάζω για τις "υπηρεσίες" που μου προσφέρει ο ΟΣΕ καθημερινά. Αλλά θα κάνω την έκπληξη και δεν πω λεπτομέρειες για τα σπριντ που αναγκάστηκα να κάνω σήμερα, αλλά για έναν διάλογο που άκουσα από κάποιους συνεπιβάτες μου λίγες μέρες πριν. Ως γνωστόν όσοι μετακινούνται με το τραίνο έρχονται σε επαφή με μεγάλο αριθμό τοξικομανών, ειδικά στον σταθμό Σ.Κ.Α. που εκεί κοντά έχει γίνει το κέντρο εμπορίου πάσης φύσης ναρκωτικής ουσίας. Δυο τρεις φορές να κάτσεις σε αυτό το σταθμό και θα δεις και θα ακούσεις τα πάντα που σχετίζονται με διακίνηση, χρήση, εμπόριο και με οτιδήποτε άλλο ασχολούνται οι τοξικομανείς. Φαντάσου όταν το κάνεις καθημερινά δύο φορές... Το θέμα με τους τοξικομανείς είναι πως κάνουν όλοι το ίδιο, όλη την ώρα. Σου ζητάνε τσιγάρο, σε βρίζουν αν δεν έχεις, σου ζητάνε ψιλά λέγοντας ψέμματα και μετά κάθονται με την παρέα τους στο βαγόνι και είτε συζητάνε για κάτι που πάντα έχει σχέση με τον εθισμό τους, είτε κανονίζουν τα νταραβέρια τους. Λίγες μέρες πριν, εντυπωσιάστηκα γιατί δύο τύποι που κάθονταν δίπλα μου άρχισαν να μιλάνε για μια γυναίκα! Μάλιστα την εκθείαζαν και οι δύο και κανόνιζαν το πως ο ένας τους θα προσπαθήσει να κάνει κάτι μαζί της. Και εκεί άκουσα τον παρακάτω διάλογο.
"Σου λέω φιλαράκι, η τύπισσα είναι τεφαρίκι"
"Το ξέρω ρε. Εμένα αυτού του είδους οι γυναίκες μου αρέσουν. Αυτές που ξέρουν τι θέλουν"
"Ακριβώς ρε. Ξέρει τι θέλει και ασχολείται μόνο με ένα πράγμα. Ούτε χάπια, ούτε ξίδια, μόνο πρέζα..."
Και μια και μιλήσαμε για πρέζα, ας μιλήσουμε για τον μεγαλύτερο εθισμό που υπάρχει παγκοσμίως. Τον εθισμό της γραφειοκρατίας σε οποιοδήποτε ελληνικό δημόσιο οργανισμό. Όλοι έχετε έρθει σε επαφή με δημόσια υπηρεσία και κράζετε για το πόση παράλογη γραφειοκρατεία υπάρχει και έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά μόνο όσοι έχουμε δουλέψει για έναν τέτοιο οργανισμό συνειδητοποιούμε το μέγεθος του τέρατος. Δεν έχει σημασία αν είναι σχολείο, νοσοκομείο, εφορία ή οτιδήποτε. Αν είναι ελληνικό δημόσιο, έχει γραφειοκρατία που αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις τους κανόνες της και έχεις την ελάχιστη λογική ή θα πρέπει να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να γίνει μαρμελάδα βερίκοκο ή να βάλεις φωτιά να τα κάψεις. Αλλά επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι εύκολο να γίνει, προσωπικά απλά μοιράζομαι με τους γύρω μου τον πόνο μου...
Για παράδειγμα, αυτές τις μέρες σε όλα τα σχολεία ανακοινώνονται οι βαθμολογίες των παιδιών στις εξετάσεις των γυμνασίων και των λυκείων. Το απλό πράγμα θα ήταν οι βαθμοί από τις τελικές εξετάσεις απλά να περνιούνται από τα γραπτά και σε έναν υπολογιστή , του οποίου τα δεδομένα αποθηκεύονται είτε σε δίσκους backup, είτε σε μια ασφαλή τοποθεσία στο διαδίκτυο για να υπάρχει αρχείο. Λοιπόν. Το γραπτό πρέπει να έχει πάνω το βαθμό. Ο βαθμός περνιέται σε μία κατάσταση. Η κατάσταση με τις βαθμολογίες περνιούνται στον υπολογιστή. Οι ίδιες βαθμολογίες περνιούνται σε μία καρτέλα η οποία έχει γραμμένους με μπλε στυλό τους βαθμούς των τετραμήνων, με μαύρο τον μέσο όρο των βαθμών των τετραμήνων, με πράσινο το βαθμό των τελικών εξετάσεων και με κόκκινο το συνολικό μέσο όρο. Όλα αυτά πρέπει να αντιγραφούν και σε ένα τεράστιο βιβλίο που λέγεται "μητρώο" και χρησιμοποιείται ως αρχείο. Και όλα αυτά πρέπει να τσεκαριστούν μεταξύ τους για την περίπτωση που κάτι έχει περαστεί λάθος, και όταν αυτό γίνει (που πάντα γίνεται), να βρεθεί το λάθος να διορθωθεί και να ξαναελεγθεί. Το γιατί γίνεται αυτό και όχι το προηγούμενο που πρότεινα εικάζεται πως είναι συνωμοσία των θεολόγων που έχουν πείσει το ελληνικό δημόσιο πως οι υπολογιστές είναι αναξιόπιστα μηχανήματα του διαβόλου και αν ασχολούμαστε μόνο με αυτά ή θα πέσει φωτιά να μας κάψει ή θα έρχεται η Λουκά έξω από κάθε οργανισμό και θα φωνάζει "ουουουουου σιξ σιξ σιξ ουουουου".
Επίσης ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικά από τον τρόπο του "μα έτσι είναι το σωστό". Για παράδειγμα ενώ ετοίμαζα τους ελέγχους των παιδιών του τμήματος που είμαι υπεύθυνος, έβαλα τη σφραγίδα με την υπογραφή του διευθυντή κάτω από το όνομα του και όχι πάνω από αυτό. Μόλις τα είδε μου ζήτησε να τα ξανατυπώσω και να τα κάνω όλα από την αρχή. Όταν του είπα "γιατί;" μου είπε "γιατί έτσι είναι το σωστό". Και όταν ξαναρώτησα "γιατί αυτό είναι σωστό και το άλλο λάθος;" το μόνο που κατάφερα είναι να ακούσω νευριασμένες ατάκες που άρχιζαν από το "αυτά είναι επίσημα έγγραφα και έτσι γίνονται" και κατέληξαν στο "μη με νευριάζεις άλλο και κάνε ότι θες". Έχω άπειρα άλλα παραδείγματα και δεν έχει νόημα να σας κουράσω άλλο με αυτά. Απλά είμαι σίγουρος ότι πολύ δύσκολα θα ξεφύγουμε από αυτή τη κατάντια, γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι που είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στον ψυχισμό λειτουργίας όλων αυτών των οργανισμών. Κανείς δεν ρωτά, για παράδειγμα, τους υπαλλήλους κάθε οργανισμού "πως η δουλειά που κάνετε θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα και με λιγότερη γραφειοκρατία;". Αλλά και να το ρωτούσαν σίγουρα κάποιοι δεν θα απαντούσαν είτε γιατί είναι τόσο κολλημένοι που δεν ξέρουν, είτε γιατί ξέρουν ότι αν μαθευτεί ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν απλούστερα και ευκολότερα θα αποκαλυφθεί ότι θα μπορούσε να γίνει όλη αυτή η δουλειά από πολύ λιγότερα άτομα. Μέχρι τότε, σε κάθε δημόσια υπηρεσία θα βλέπετε αρκετούς υπαλλήλους απλά να ξύνονται γιατί ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους πειράξει ότι και να κάνουν, και μερικούς φιλότιμους μαλάκες να τρέχουν πανικόβλητοι για να κάνουν την παράλογη δουλειά και των άλλων. Σήμερα στο σχολείο όταν άνοιξα αυτή την κουβέντα, μεταξύ σοβαρού και αστείου κάποιος είπε "μα αν δεν κάναμε όλα αυτά πως θα γέμιζε η μέρα μας;". Διαβάζοντας; Κάνοντας περισσότερες ώρες μάθημα; Προετοιμάζοντας τα μελλοντικά μαθήματα ώστε να γίνουν πιο ενδιαφέροντα; Κρίνοντας το τι πήγε καλά και το τι άσχημα στην εκπαιδευτική διαδικασία; Παίζοντας με τα παιδιά; Καθαρίζοντας τα θρανία; Βάφοντας τους τοίχους; Κωλοβαρώντας; Ότι και να κάναμε, σίγουρα θα ήταν πιο χρήσιμο από το να κάνουμε όλες αυτές τις μαλακίες.
Καλό βράδυ, και καλό κουράγιο με τη ζέστη.

Υ.Γ. Η φωτογραφία που βλέπετε πάνω, είναι (προφανώς) από την σειρά House M.D. που ο ήρωας της είναι εθισμένος στα παυσίπονα και έχει χιλιάδες (τουλάχιστο) εθισμένους θεατές. Κρίμα που τελείωσε...


Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Σκόρπιες σκέψεις (υπό μορφή διαγωνίσματος)


ΘΕΜΑ 1ο "ποδόσφαιρο"

Λίγες ώρες πριν έβλεπα τον αγώνα της Δανίας με την Πορτογαλία για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (δεν το αποκαλώ "γιούρο" γιατί ένα ήταν το "Γιούρο" και έγινε το 2004). Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και απλά να χαίρομαι το θέαμα που βλέπω, αλλά όταν βλέπω το παλουκάρι της φωτογραφίας να παίρνει το κλασικό ύφος της κλαψομουνίασης που παίρνει τουλάχιστο 27 φορές σε κάθε αγώνα μου γυρνάνε τ' άντερα. Είτε επειδή έκανε μια "μαγική" πάσα που ο συμπαίχτης του δεν την κατάλαβε, είτε επειδή οι αντίπαλοι αμυντικοί είναι τόσο ασεβείς που όλο του κάνουν φάουλ αντί απλά να στήνονται στα τέσσερα ώστε αυτός να τους πηδήξει με το ανυπέρβλητο ταλέντο του (που κανείς δεν αμφισβητεί πως έχει), είτε επειδή η πόρνη η μπάλα δεν του έκανε το χατήρι και δεν καρφώθηκε στα δίχτυα του αντίπαλου τερματοφύλακα. Πριν το παραπάνω ύφος, συνήθως πριν από στημένες φάσεις παίρνει το "μα καλά πόσο γαμώ και δέρνω είμαι και τι μαγικό θα κάνω πάλι με τα πόδια μου και πάρτε πετσέτες να σκουπιστείτε γιατί θα σας προκαλέσω μαζικούς οργασμούς με το πως θα δώσω νέο νόημα στο τι σημαίνει κλωτσάω μια μπάλα". Πραγματικά ο τύπος είναι από τους πιο αντιπαθέστατους αθλητές που υπάρχουν στο παγκόσμιο στερέωμα. Απορώ με τους αντίπαλους αμυντικούς το πως αντέχουν και δεν χαλαλίζουν μια κίτρινη ή μια κόκκινη κάρτα για να του ρίξουν ένα αναζωογονητικό κλωτσομπουνίδι (η παρούσα πρόταση είναι ηθελημένη καφρίλα για να γίνει ομαλή μετάβαση στο 2ο θέμα του διαγωνίσματος).
Για την εθνική Ελλάδος δεν έχω να πω πολλά. Βλέποντας το τελευταίο ματς, με την Τσεχία, θυμήθηκα τα χρόνια που παραμονές εορταστικών τριημέρων βοηθούσα τον πατέρα μου στο βενζινάδικο του. Γέμισμα, γέμισμα, γέμισμα, γέμισμα και αντίο...

ΘΕΜΑ 2ο "βία, καφρίλα, ληστεία και σαπίλα"

Λίγες ώρες πριν το χιλιοσυζητημένο επεισόδιο μεταξύ Κασιδιάρη και Κανέλλη είχα ακούσει για το ξύλο που έφαγε Πακιστανός σε παραλία στην περιοχή εργασίας μου και το πως σε αυτό εικάζεται πως συμμετείχε και μαθητής μου. Λίγες ώρες μετά μάθαινα από συναδέλφους που επικοινωνούν με τους μαθητές μέσω φατσοβιβλίου (πράγμα που προσωπικά αποφεύγω έντονα) πως αναρτήθηκαν από κοπέλες του σχολείου ατάκες που εκθείαζαν τον αντρισμό του Κασιδιάρη του στυλ "αυτός είναι ο μόνος άντρας που κατάφερε με μια κίνηση να υγράνει μία γυναίκα και να φουντώσει μία άλλη". Λίγες μέρες πριν περνάγαμε άλλη μια πολύωρη ταλαιπωρία στο τρένο επειδή κάποιοι έκλεψαν τα καλώδια της ηλεκτροκίνησης από τις γραμμές, σήμερα διαβάζω ότι στις Σέρρες ξήλωσαν ολόκληρο φωτοβολταϊκό πάρκο. Οι ειδήσεις για ξυλοδαρμούς, ληστείες, φόνους παρουσιάζονται στην οθόνη μου κατά ριπάς. Οι πολιτικοί αρχηγοί που υποτίθεται πως θέλουν να σώσουν τη χώρα αναλώνονται από ξεκατίνιασμα σε ξεκατίνιασμα και δεν μπορούν ούτε καν να συνεννοηθούν στο να οργανώσουν μια γαμημένη "τηλεμαχία" ώστε ζωντανά ο ένας να θέσει τις ερωτήσεις του στον άλλο και όλοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κόσμου. Αλλά τι λέω, ο κόσμος δεν θέλει να ρωτήσει κάτι. Θέλει να βλέπει μπουνίδια και γιαουρτώματα, να στήνει κρεμάλες για τους προδότες και να ελπίζει στο πως θα διατηρήσει ο καθένας τα προνόμια του εις βάρος του άλλου, ο ιδιωτικός ενάντια  στον δημόσιου, ο παλιός ενάντια στον νέο, ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο Έλληνας ενάντια στον ξένου, ο λευκός μετανάστης ενάντια  στον σκουρόχρωμο μετανάστη, ο βάζελος εναντία στον γαύρο, ο κιθαρίστας ενάντια στον ντράμερ, όλοι εναντίων όλων. Το πως θα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί ανεξαρτήτως των διαφορών μας την πολύ άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε είναι όχι απλά ουτοπικό, αλλά "εκτός πεδίου ορισμού" που λένε και οι μαθηματικοί. Αλήθεια, πόσο μεγάλο ανέκδοτο είναι η φράση "εθνική συνεννόηση" όταν συντάσσεται στα Ελληνικά;

ΘΕΜΑ 3ο "εξετάσεις"

Μέσα στις επόμενες μέρες θα τελειώσουν και οι εξετάσεις στα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας και όλοι, μαθητές, γονείς και καθηγητές, θα βγάλουν από το κεφάλι τους για λίγο αυτό το πράγμα που λέγεται εκπαίδευση. Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, ασχέτως το πόσο έχω προσπαθήσει, βλέπω τα αποτελέσματα των μαθητών μου και με πιάνει τουλάχιστο απογοήτευση. Κάθε χρόνο αυξάνεται δραματικά η ψαλίδα μεταξύ του γνωστικού επιπέδου των μαθητών. Δεν υπάρχουν πλέον μέτριοι μαθητές. Είναι οι λίγοι που κάτι ξέρουν (από λίγο ως πολύ) και οι πολλοί που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα. Και όλοι αυτοί βρίσκονται στην ίδια τάξη. Και σκέφτεσαι το πως αν πας με το επίπεδο των πολλών δεν βοηθάς τους λίγους στέλνοντας τους στα φροντιστήρια, σκέφτεσαι πως αν πας με το επίπεδο των καλών (μαθητών όχι παιδιών) θα απομονώσεις τους κακούς (μαθητές όχι παιδιά) και θα τους αναγκάσεις να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Σκέφτεσαι πως αν ψάξεις να βρεις μαι μέση λύση θα τους αφήσεις όλους ανικανοποίητους. Σκέφτεσαι ότι ακόμα και αν σκιστείς και γίνεις δύο σε ένα προσπαθώντας να βοηθήσεις τους πάντες στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι "καλοί" θα πάνε "καλά" και οι "κακοί" θα πάνε "άσχημα". Και μπορεί να νιώθω καλά όταν βλέπω την αποδοχή των παιδιών προς το πρόσωπο μου, αλλά δεν μου φτάνει όταν το 67% των μαθητών μου στην Α λυκείου, δεν μπορεί ή δεν θέλει να γράψει ούτε τη βάση (σε "παιδικά" θέματα), και πάνω από τους μισούς μαθητές μου στην Γ λυκείου δεν ξέρουν να κάνουν διαίρεση. Ευτυχώς έρχεται το καλοκαίρι, θα ξελαμπικάρω θα πάρω δυνάμεις και στην αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς θα αρχίσω πάλι αισιόδοξα, μέχρι να φάω τα μούτρα μου πάλι και να σας λέω τα ίδια του χρόνου τέτοιο καιρό.

ΘΕΜΑ 4ο "ελεύθερο θέμα"

Ας κλείσω λίγο αισιόδοξα. Ότι και να γίνει στις επόμενες μέρες, ότι και να βγάλει η κάλπη, επειδή ξέρω ότι το ποιο πιθανό είναι τα πράγματα να γίνουν χειρότερα απ΄ ότι καλύτερα θα μπω σε καλοκαιρινή διάθεση, θα λοβοτομηθώ όσο μπορώ και θα ασχοληθώ με τα πράγματα που είναι πραγματικά σημαντικά για όσο μπορώ ακόμα, γιατί δεν ξέρω πραγματικά για πόσο θα γίνεται αυτό. Και πράγματι είμαι τυχερός και μπορώ να το κάνω γιατί και άδεια θα πάρω από τη δουλειά μου, και δεν έχω παιδιά-σκυλιά-δάνεια και άλλα τέτοια να με δυσκολεύουν, αλλά και οι υπόλοιποι μη το βάζετε κάτω. Για κάποιους η στιγμή δεν είναι κατάλληλη, για κάποιους δεν υπάρχει χρόνος, για κάποιους δεν υπάρχει χρήμα. Όλοι (πιστοί και μη) προσευχόμαστε να μην αρρωστήσουμε για να μη χρειαστεί να βιώσουμε την κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων και να μη ξεπαραδιαστούμε στα ιδιωτικά. Αλλά δεν μπορούμε να μπούμε σε γυάλα. Όσα σκατά και αν υπάρχουν γύρω μας, όσο και αν η χώρα πάει κατά διαόλου και οι συνάνθρωποι μας γίνονται καφρότεροι, μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ζήσουμε κάπως καλύτερα. Ας χαρούμε το καλοκαιράκι, και τις ομορφιές της χώρας, μέχρι να τις καταστρέψουμε τελείως και αυτές. Βουτιές στη θάλασσα, μπάρμπεκιου με παρέα, μικρά οικονομικά ταξιδάκια σε φίλους που μένουν μακρυά και έχουμε καιρό να δούμε, κρύες μπύρες και χάζεμα των άστρων, θερινά σινέμα, περπάτημα, διάβασμα κτλ. δεν κοστίζουν, αξίζουν. Ας ασχοληθούμε λίγο με αυτά, μπας και χαλαρώσουμε, ερωτευτούμε και μειώσουμε λιγάκι την βία που παντού υπάρχει γύρω μας.

Καληνύχτα σας.