Πάει ένας μήνας από τότε που έφτιαξα το προηγούμενο pdfάτο Νιουσλέτε, και υπό νορμάλ συνθήκες αυτές τις μέρες θα "ανέβαζα" το φρέσκο. Θα έλεγα για διάφορα πράγματα που με έχουν ενοχλήσει, όπως τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, οι αμυντικές της δαπάνες, η στάση της εκκλησίας, οι ρουσφετολογικοί διορισμοί υπαλλήλων στην βουλή από όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ), η στάση της Ευρώπης, ο ρατσισμός των πιτσιρικάδων που χάραξαν σβάστικα στο μπράτσο καθηγήτριας, η αύξηση των ληστειών στην Αττική, η πρόταση της ΝΔ για εξεταστική επιτροπή για την οικονομία από το 1981 και μετά, η λογική των περισσότερων μας "πρώτα θα διορθωθεί ο άλλος και μετά εγώ", οι αμοιβές στην ΕΡΤ, τα στοκαρισμένα εμβόλια του Η1Ν1 και ότι άλλο νέο μου είχε κάνει εντύπωση τον προηγούμενο καιρό.
Με όλα αυτά θα προσπαθούσα να κάνω την συνήθη πλακίτσα, ίσως αμπελοφιλοσοφούσα λιγάκι για τις πίκρες που μπορεί να σου δώσει μια ομάδα και μια γυναίκα, θα σας έλεγα και καμιά ατάκα των πιτσιρικάδων από το σχολείο προσπαθώντας να ξεχάσω τη ματαιότητα του έργου μου, θα έκανα, όπως όλοι, και κάνα σχολιάκι για τη Τζούλια, ίσως σας πρότεινα και κάνα δίσκο ή κάνα βιβλιαράκι για να θυμίσω πως υπάρχει και κάτι διαφορετικό από την Γιουροβίζιον και τα κουτσομπολίστικα περιοδικά.
Είναι φορές όμως που σε έχουν κουράσει όλα αυτά, και δεν μπορείς να το παίξεις υπεράνω και να νομίζεις ότι μπορείς να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι "πολιτισμένα", ούτε να κάνεις πλάκα. Αυτές τις φορές, απλά οργίζεσαι και θες να βρίσεις, θες να ρίξεις μπινελίκια, δίκαια και άδικα, απλά για να ξεσκάσεις. Και για να μην χαλαστείς και ιδιαίτερα ακούς και ένα τραγουδάκι που μπινελικώνει όμορφα.
Καλό τέτοιο σε όλους. Και όπως έχω πει πολλές φορές το "καλό τέτοιο" είναι η καλύτερη ευχή του κόσμου γιατί το "τέτοιο" είναι λέξη μπαλαντέρ και στη θέση της ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ότι θέλει και του χρειάζεται.
