Όχι δεν είναι ούφο στη φωτογραφία. Το φεγγάρι είναι, που βλέποντας το εμείς γινόμαστε ούφο. Με τσαντίζει μερικές φορές όταν το βλέπω έτσι τεράστιο, γι' αυτό το βρίζω. Με κάνει να νιώθω μικρός, ασήμαντος. Μου θυμίζει ότι, όπως όλοι μας, είμαστε ανίσχυροι απέναντι του. Όπως ανίσχυροι είμαστε και εναντίον του αέρα, της θάλασσας, της φωτιάς, του σεισμού, του τσουναμιού και των άλλων λοιπών στοιχείων της φύσης. Είμαστε σαν τα playmobil, που έχουν φτιάξει τα πάντα στη ζωή τους (μέχρι και πειρατικό καράβι έχουν), μέχρι να τα πατήσει κάποιος και να σπάσουν, ή να τα μαζέψει η αφηνιασμένη με την καθαριότητα μάνα και να τα πετάξει σε μια κούτα. Μη σκιάζεστε δεν θα το γυρίσω στη θρησκεία. Δεν θα θεοποιήσω τίποτα, ούτε θα πω πως η ζωή μας εδώ είναι ένα τίποτα. Ξέρω πως ότι έχουμε είναι εδώ, και πως πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να ζήσουμε μια γεμάτη ζωή, να δημιουργήσουμε, να επηρεάσουμε, να νιώσουμε, να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε κάτι παραπάνω από ένας ανάμεσα στα δισεκατομμύρια. Ίσως γι' αυτό φρικάρω όταν μου υπενθυμίζεται με οποιονδήποτε τρόπο ότι πολλά πράγματα δεν εξαρτώνται από εμένα και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα πάντα, όχι απλά λόγω μιας φυσικής καταστροφής, αλλά από το οτιδήποτε. Από το να βρεις μια καινούργια δουλειά και να χρειαστεί να μετακομίσεις μακριά, μέχρι το να γνωρίσεις κατά τύχη τον έρωτα της ζωής σου. Και όταν λέω φρικάρω δεν εννοώ πως τρέχω πανικόβλητος βγάζοντας αφρούς από το στόμα και φωνάζοντας "βοήθα με σούπερ αγιοβασίλερμαν", αλλά πως αποστασιοποιούμαι από ότι γίνεται και απλά το παρατηρώ. Δεν αντιδρώ σε ότι γίνεται, περιμένοντας να μαζέψω όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται, ώστε να δικαιολογήσω στον εαυτό μου γιατί έκανα τις χαζομάρες που έκανα, όταν έτυχε να πιω δυο ποτήρια παραπάνω, άφησα το μυαλό μου ανεξέλεγκτο, και σύνδεσα τις σκέψεις μου με το ηχείο που λέγεται στόμα. Αλλά αυτό δεν γίνεται συχνά. Δεν γίνεται κάθε φορά που γίνεται ένας σεισμός ή ετοιμάζεται να σκάσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο. Είμαι αρκετά λογικός (ή κυνικός), ώστε να τα αναμένω αυτά και να μην αφήνω την καθημερινότητα μου να επηρεάζεται από την πιθανότητα πραγματοποίησης τους. Μη ξεχνάμε πως ζω σε ένα ηφαίστειο, και η κρυμμένη δύναμη του είναι το τελευταίο που με απασχόλησε σε αυτόν τον τόπο γενικότερα ή αυτές τις μέρες ειδικότερα. Για μένα το χειρότερο είναι όταν ξέρεις πως θα συμβεί κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή και απλά περιμένεις να συμβεί. Αυτή την αναμονή ποτέ δεν την συμπάθησα και ποτέ δεν την διαχειρίστηκα καλά. Αναμονή για τα αποτελέσματα των πανελληνίων (ως μαθητής), αναμονή για τα αποτελέσματα των πανελληνίων (ως καθηγητής), αναμονή των αποτελεσμάτων των εξετάσεων του ΑΣΕΠ, αναμονή του τηλεφώνου να χτυπήσει, αναμονή αποτελεσμάτων ιατρικών εξετάσεων, αναμονή ανακοίνωσης των μεταθέσεων. Άλλοι έχουν καλύτερους μηχανισμούς άμυνας και ξεχνάνε την αναμονή, απλά αντιμετωπίζουν αυθόρμητα ότι τους συμβεί, άλλοι σκέφτονται όλες τις πιθανές εναλλακτικές και ετοιμάζουν σχέδια δράσης για την κάθε μία από αυτές. Το τελευταίο είναι επικίνδυνο, μπορεί να σε οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια, γι' αυτό και κάθε λογικός άνθρωπος δεν αφήνει τον εαυτό του να πέσει σε αυτή τη λούμπα, αλλά αν είναι λογικός αναγκαστικά σκέφτεται με τον τρόπο που τον ρίχνει στη λούμπα. Παράδοξο, αλλά αληθινό. Ποια είναι η λύση όμως; Η ελαχιστοποίηση της σκέψης. Και πως γίνεται αυτό; Με την είσοδο σε έναν εναλλακτικό κόσμο. Όχι, δεν θα σας πω για αλκοόλ και ναρκωτικά. Η δουλειά, το διάβασμα, οι ταινίες, το διαδίκτυο, δίνουν απεριόριστο υλικό για μη σκέψη. Βάζω και το διάβασμα μέσα, γιατί διαβάζοντας μπαίνεις στο μυαλό στου συγγραφέα, αποφεύγοντας τις δικές σου σκέψεις.
Αλλά δυστυχώς, σε ένα μέρος σαν και αυτό, με μια δουλειά σαν και αυτή, έχει κάποιος πολύ ελεύθερο χρόνο με αποτέλεσμα ούτε να μπορεί να τον διαχειριστεί σωστά, ούτε να μπορεί να ελέγχει τη σκέψη του ώστε να μη διαβαίνει άσχημα μονοπάτια. Προλαβαίνοντας κάποιους, δεν θα ισχυριστώ πως η δουλειά μου είναι εύκολη, απλά η δουλειά που κάνω υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν με κινητοποιεί καθόλου. Και σε κάποιες φάσεις με ενοχλεί που εδώ θεωρείται πως την κάνω καλά. Γιατί δεν κάνω καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Εδώ δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, απλά σύγκριση με αυτούς που δεν την κάνουν καλά. Δεν τρέφω αυταπάτες πως τα σχολεία στις πόλεις είναι πολύ καλύτερα, αλλά τουλάχιστο εκεί θεωρώ πως υπάρχουν περισσότερα κίνητρα για να κάνεις κάτι. Στη ζούγκλα παλεύεις για να επιβιώσεις, στην παραλία λιάζεσαι και απλά αλλάζεις πλευρό για να μη καείς. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να είμαι άδικος και υπερβολικός, αλλά δεν με χωράει ο τόπος. Σήμερα με χαρακτήρισαν σαν τον "άνθρωπο που δεν την παλεύει περισσότερο από κανέναν άλλο" στο νησί . Όσο πρέπει να δουλεύω εδώ, έχουν δίκιο. Σε λίγες μέρες που θα βγει ο ήλιος για τα καλά και θα κάνω διακοπές θα έχουν άδικο. Αλλά το ότι πριν μερικές μέρες βρέθηκα να αναπολώ και να ωραιοποιώ σε άλλους, τις συνθήκες εργασίας στα φροντιστήρια κατάλαβα το πόσο με έχει επηρεάσει αυτή η χαλαρότητα και η αναμονή των ανακοινώσεων των μεταθέσεων. Δεν είναι τυχαίο που ούτε αναφέρω κάτι για τις συγχωνεύσεις των σχολείων που θα γίνουν, ούτε σχολιάζω τις θέσεις άλλων που γράφουν σωστά και εμπεριστατωμένα την άποψη τους. Για μένα, καθαρά κυνικά, και καθαρά προσωπικά, η ανακοίνωση των συγχωνεύσεων μου πήρε την σχετική βεβαιότητα που είχα για επιστροφή στο σπίτι μου την επόμενη χρονιά, και την αντικατέστησε με υπολογισμούς για μετακομίσεις σε άλλες πόλεις, ή παραμονή στο νησί για άλλη μια χρονιά. Το ξέρω πως είναι ύβρις να τοποθετώ στο ίδιο κείμενο τις φυσικές καταστροφές, την καταστροφή των ζωών τόσων χιλιάδων ανθρώπων με την αναμονή των μεταθέσεων. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, αυτό είναι ένας μύθος, όλοι είμαστε παρατηρητές, όλοι φιλτράρουμε τα δεδομένα που δεχόμαστε με διαφορετικό τρόπο, με αποτέλεσμα βλέποντας το ίδιο πράγμα να παίρνουμε διαφορετικά ερεθίσματα. Λίγες μέρες πριν, όταν ανέβηκα στην Αθήνα, πήγα να δω έναν καλό μου φίλο, την σύζυγο του και την νεογέννητη κόρη τους στο μαιευτήριο. Περιγράφοντας μου την διαδικασία της γέννας, και βλέποντας αυτό το πλάσματάκι "έμεινα μαλάκας" για ώρες προσπαθώντας να καταλάβω το μεγαλείο της στιγμής. Λίγες μέρες μετά ο θεός Αίολος αποφάσισε ένα ταξίδι μισής μέρας να το κάνει τριήμερο, λίγο μετά πάλι ο Εγκέλαδος με το τσουνάμι του, τσάκισε μια ολόκληρη χώρα (δείτε απίστευτες φωτογραφίες "πριν και μετά", πατώντας
ΕΔΩ), και παίζει το επερχόμενο πυρηνικό ατύχημα να καταστρέψει πολύ κόσμο για πολλά χρόνια, στην Λιβύη γίνεται πόλεμος, στην Ελλάδα γίνεται χρεωκοπία, το φεγγάρι είναι μεγάλο σαν ταψί, και εγώ σκέφτομαι πως κάποια στιγμή μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα έχει αποφασιστεί από κάποιον ή κάτι το που θα ζω την επόμενη χρονιά. Αν τα σκεφτείς όλα μαζί, πάει, το έχασες. Αν τα σκεφτείς ένα ένα, απλά "μένεις μαλάκας". Άρα συνεχίζω να παρατηρώ απλά το τι γίνεται περιμένοντας και μοιράζοντας τις σκέψεις μου, κυρίως με όσους βρίσκονται μακριά και δεν μπορούν να πουν τίποτα. Γιατί αυτό είναι το εύκολο ή γιατί αυτοί που θέλω να ακούσω δεν βρίσκονται εδώ.
Υ.Γ. 1. Η φωτογραφία τραβήχτηκε εδώ πριν μερικές ώρες, και κλικάροντας (το ρήμα "κλικάρω" υπάρχει στο λεξικό;) πάνω της μπορείτε να τη δείτε σε πλήρες μέγεθος.
Υ.Γ. 2. Παρά τις σημερινές γκρίνιες μου, αύριο θα πανηγυρίζω γιατί ή ΠΡΟΟ αν νικήσει παίρνει και μαθηματικά το πρωτάθλημα στην κατηγορία της, αρκετές αγωνιστικές πριν την λήξη του.
Υ.Γ. 3. Είδα και εγώ το "black swan" και μου άρεσε, αλλά συνεχίζω να λέω, πως μακράν η καλύτερη ταινία του Aronofsky είναι το "π".
Υ.Γ.4 Καληνύχτα.
