Το σκέφτηκα πολύ και δεν θα πω τίποτα, σε αυτή την ανάρτηση. Ούτε για αυτοαναφλεγόμενες λαμπάδες που μεταφέρονται με τιμές αρχηγού κράτους, ούτε για τις υπερμεγέθεις πιατέλες με τα "νηστίσιμα", ούτε για την ηχορύπανση των βαρελότων, ούτε για την υποκρισία των νεοχριστιανών, ούτε για την λαιμαργία της ημέρας του Πάσχα, ούτε για το πως ένα ψεύτικο e-mail κάνει τα χρηματιστήρια να κάνουν bunjee jumping, ούτε για το "νέο λύκειο" και τα θρησκευτικά, ούτε για το άγχος μου για τις μεταθέσεις, ούτε για τα στημένα παιχνίδια, ούτε για τα "φρουτάκια", ούτε για το ότι όταν έχει λιακάδα την Μεγάλη Παρασκευή κανείς δεν λέει τίποτα ενώ όταν βρέχει όλοι μιλάνε για "θεϊκά δάκρυα", ούτε για την ουρά στα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι, ούτε για τις όμορφες τουρίστριες που περιφέρονται ασκόπως, ούτε για την μπόμπα που μας σέρβιραν στην συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ούτε για το θάνατο του συμπαθέστατου Παπάζογλου, ούτε για την προσπάθεια της Lafarge (ΑΓΕΤ Ηρακλής) να φτιάξει κοινωνικό πρόσωπο για να χωθεί στα σχολεία της Νισύρου, ούτε για τις απανωτές ήττες της ΠΡΟΟ στους τελευταίους αγώνες, ούτε για τα πυρηνικά απόβλητα, ούτε για την νοστιμότατη λεμονόπιτα που μόλις έφαγα. Θα συνεχίσω να κάνω τον τουρίστα στην ίδια μου την πόλη, και όταν επιστρέψω στο νησί και καταφέρω να φτιάξω τον κρασαρισμένο υπολογιστή μου ίσως και να σας τα αναλύσω διεξοδικότερα.
Μέχρι τότε, καλό τέτοιο σε όλους.
