Χάλια, χάλια, χάλια, σκατά, σκατά, σκατά, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια, αμάν Παναγία μου, αμάν Παναγία μου, αμάν Παναγία μου, τι θα απογίνουμε, τι θα απογίνουμε, τι θα απογίνουμε, ντου, ντου, ντου, προδότες, προδότες, προδότες, ξύλο, ξύλο, ξύλο, λόγια, λόγια, λόγια, κατάθλιψη, κατάθλιψη, κατάθλιψη.
Τα γράφω όλα τρεις φορές γιατί όταν ανοίγω τα μάτια και τα αυτιά μου, σαν να τα ακούω και να τα βλέπω όλα τα παραπάνω (και πολλά άλλα ακόμα) κλωνοποιημένα. Παντού μία απουσία ψυχραιμίας οργάνωσης και λογικής.
"Να οργανωθούμε παιδιά, για να δούμε τι θα κάνουμε" είχα πει χρόνια πριν στην φοιτητοπαρέα μου όταν προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπο να μπούμε τσάμπα σε μια συναυλία.
"Αν μπορούσαμε να οργανωθούμε, θα κάναμε επανάσταση, δεν θα βλέπαμε απλά μια συναυλία" μου απάντησε ένας φίλος.
Είναι πράγματι άσχημη η κατάσταση που ζούμε, από πολλές απόψεις. Αλλά πως το διαχειριζόμαστε; Σκεφτόμαστε καθόλου το πως βρεθήκαμε ως εδώ και το τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε ή σαν κακομαθημένα παιδιά κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να γίνουμε μπλε περιμένοντας να λυθούν όλα τα προβλήματα μας και να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση;
ΣΙΓΟΥΡΑ κάποιοι μας δούλεψαν, ΣΙΓΟΥΡΑ η κυβέρνηση κάνει τουλάχιστο χάλια τη δουλειά που έχει να κάνει, ΣΙΓΟΥΡΑ υπάρχει αδικία στο πως κάποιοι πληρώνουν πιο βαριά την κρίση από κάποιους άλλους, αλλά όλα αυτά έγιναν τώρα για πρώτη φορά; Αυτοί που είναι τώρα πάνω πρώτη φορά κυβερνούν; Όλα όσα γίνονταν γύρω μας τόσα χρόνια γιατί δεν μας ενοχλούσαν τόσο;
Κάναμε ο καθένας μας το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε πριν αρχίσουμε να πετάμε γιαούρτια; Δεν λέω να μην αντιδράσουμε. Δεν λέω χριστιανικές πίπες του στυλ "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω". Αλλά ακόμα και αυτός που πετά το γιαούρτι στο βουλευτή σκέφτηκε ποτέ το πως αυτός βρέθηκε εκεί; Η μήπως τόσο καιρό που τον βόλευε (με τον α ή β τρόπο) δεν τον ενοχλούσαν και τόσο τα (πραγματικά προκλητικά) προνόμια του και τώρα τον οργίζουν;
Το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά νομίζω πως ταιριάζει στην περίπτωση. Πριν λίγους μήνες στη Νίσυρο, ένας δάσκαλος με είχε ρωτήσει "αν εσύ ήσουν πρωθυπουργός τι θα έκανες για να βγαίναμε από την κρίση;" και του είχα απαντήσει "δεν έχω ιδέα, εγώ χημικός είμαι και αυτό που θέλω είναι να κάνω καλά τη δουλειά μου". Υπάρχει ένας βομβαρδισμός από αναλύσεις, κόντρα αναλύσεις, γνώμες, αντιδικίες, θεωρίες, που αν θες να ενημερωθείς σφαιρικά για το τι γίνεται και το τι σκέφτεται ο κόσμος θα πάθεις ή κατάθλιψη ή παράκρουση. Όλοι αναλύουν, όλοι μιλάνε, όλοι τσακώνονται μη κάνοντας τίποτα άλλο. Δεν λέω να κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας και να μην αντιδράμε σε τίποτα, αλλά να κοιτάμε ΠΡΩΤΑ το τι κάνουμε εμείς και μετά να χέσουμε τους άλλους.
"Εγώ έχω κλείσει την τηλεόραση και δεν ακούω καμιά είδηση και βρήκα την υγειά μου" μου είπε ένας φίλος. Πως να τον κατηγορήσω; Αφού δίκιο έχει. Και εγώ που προσπαθώ να ενημερώνομαι γενικά, αποφεύγω να πολυαναλύω κάποια πράγματα για να μη μου στρίψει. Και αν δεν είχα πέσει στην μαρμίτα της χαράς επειδή γύρισα στην πόλη μου θα μου είχε στρίψει ήδη.
Στον κόσμο γύρω μου πάντως, υπάρχει απίστευτο στρίψιμο βίδας που αυξάνεται ασταμάτητα. Πάντα θεωρούσα τους γύρω μου τρελούς (ίσως επειδή εγώ είμαι μάλλον) αλλά πλέον το πράγμα έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Το βλέπω από το πως φέρονται, από το πως μιλούν, από το πως οδηγούν. Τις προάλλες στο λεωφορείο πλακώθηκαν δύο παππούδες επειδή ο ένας πέταξε ένα σκουπίδι από το παράθυρο και ο άλλος του είπε ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Προχτές καθώς ήμουν ακινητοποιημένος στο αυτοκίνητο σε ένα φανάρι με προσπέρασε ένας τύπος με μηχανάκι που έστελνε μήνυμα στο κινητό του οδηγώντας (!), πήγε να πέσει σε ένα αυτοκίνητο και έβρισε και έναν περαστικό επειδή θεώρησε πως τον κοιτούσε παράξενα. Στο βενζινάδικο της γειτονιάς ένας άρχισε να βρίζει και να ωρύεται επειδή ο υπάλληλος αρνήθηκε να του βάλει βενζίνη χωρίς να πληρώσει.
Πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά έτσι μου βγαίνει σήμερα. Η συντριπτική πλειοψηφία των γύρω μας, και σαν άτομα και σαν επαγγελματικές ομάδες, έχουν χάσει κάποια προνόμια τους και δίκαια αντιδρούν. Αλλά αυτή η υστερία για να μην χάσει κανείς μας τίποτα δεν αντέχεται, και αν πας να πεις και μια διαφορετική άποψη κινδυνεύεις να φας και ξύλο. Θα μιλήσω για τον κλάδο μου μόνο που αντικειμενικά δεν είναι και ο πιο καλοπληρωμένος. Θεωρώ μεγάλο εμπαιγμό αυτό που έγινε με το ενιαίο μισθολόγιο και τους καθηγητές. Ό,τι δηλαδή μας είχαν πει ρητά ότι μέσω αυτού θα εξομαλυνθούν οι αδικίες μισθοδοσίας του δημόσιου τομέα, και ότι θα ευνοηθούν οι χαμηλόμισθοι και μετά είδαμε το ότι αυτό που πραγματικά θα παίρνουμε είναι ψίχουλα. Αλλά αν πω δημόσια ότι αντικειμενικά σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα δουλεύουμε λίγες ώρες και θα μπορούσαμε να δουλέψουμε κάποιες παραπάνω αν είναι να διατηρήσουμε έναν αξιοπρεπή μισθό θα πέσουν να με φάνε.
Είναι άσχημα τα πράγματα, δεν υπάρχει αισιοδοξία, δεν θα υπάρχει πλούτος για πολλά χρόνια ακόμα (τουλάχιστο για τους περισσότερους) αλλά αν είναι να μην έχει κανείς διάθεση για ζωή και για καμία προσπάθεια αλλαγής ας αρχίσει τις μαζικές αυτοκτονίες να μειωθεί και ο υπερπληθυσμός παράλληλα. Ας δούμε πως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα πλεονεκτήματα του τόπου μας (ανάπτυξη αγροτικής παραγωγής, εναλλακτικών μορφών ενέργειας, τουρισμού) χωρίς να περιμένουμε τον κάθε πρίγκηπα με τα φράγκα του να μας σώσει. Και όσο ζοριζόμαστε οικονομικά και δεν υπάρχουν περιθώρια για σπατάλες, ας σκεφτούμε ότι δεν χρειάζονται λεφτά για να περάσει κανείς καλά. Δεν χρειάζεται να σας πω πως, ξέρετε.
Δεν θα σας πρήξω άλλο, αρκετά ταλαιπώρησα το πληκτρολόγιο για σήμερα. Στην επόμενη ανάρτηση μου θα σας έχω έτοιμο νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ για να γελάσουμε και λιγάκι.
Καληνύχτα και καλή τύχη...
