Ο σημερινός άνθρωπος (όπως και όλοι οι υπόλοιποι οργανισμοί) είναι αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας που κρατά πάνω από 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Πολλές φορές βλέποντας το πως φέρονται κάποιοι γύρω μας, ίσως να σκεφτόμαστε όπως ο τύπος στην φωτογραφία, ότι είμαστε ένα λάθος της εξέλιξης δηλαδή. Πολλές φορές κάποιοι άλλοι σκέφτονται το ίδιο για μας. Ίσως να έχουν δίκιο. Και μια και έβγαλα την κλασική μου γκρίνια και απογοήτευση από την πρώτη παράγραφο αυτής της ανάρτησης, ηρέμησα και μπορώ να γράψω ότι μαλακία θέλω πλέον...
Σήμερα θα θέσω κάποια ερωτήματα, θα μοιραστώ μαζί σας κάποια ερωτήματα που μου τέθηκαν εμένα και θα δούμε που θα καταλήξουμε.
Αρχίζω με μια κουλαμάρα. Όσοι μετακινείστε με τον ηλεκτρικό, θα έχετε παρατηρήσει ότι στο σταθμό "Μοναστηράκι" ακούγεται η κλασική γυναικεία φωνή από τα μεγάφωνα να λέει "προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας". Όσοι μετακινείστε με τον προαστιακό σιδηρόδρομο, θα έχετε ακούσει από τα μεγάφωνα σε κάθε στάση σχεδόν να λένε "προσοχή στο κενό μεταξύ αποβάθρας και συρμού". Άλλο είναι το κενό το ένα και άλλο το άλλο; Γιατί στον ηλεκτρικό να προσέχουμε το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας και όχι το κενό μεταξύ αποβάθρας και συρμού; Μήπως έχει γίνει κάποια έρευνα που δείχνει ότι γίνονται ατυχήματα όταν οι επιβάτες πέφτουν στο κενό όταν βγαίνουν από το τραίνο μόνο; Αντίστοιχα οι επιβάτες του προαστιακού κινδυνεύουν όταν μπαίνουν μόνο στο τραίνο; Και τώρα αναρωτιέστε. Αυτός που γράφει αυτά δουλεύει σε σχολείο και διδάσκει τα παιδιά μας; Πόσο μπουρδέλα έχουν γίνει τα σχολεία;
Αλλάζω θέμα. Σας μεταφέρω μια ερώτηση που τέθηκε πραγματικά σε νοσοκόμο που έκανε αιμοληψίες. Μπαίνει μία γυναίκα για να της πάρουν αίμα και ρωτά τον νοσοκόμο. "Χθες το βράδυ έβηξα, μπορεί να γίνει η αιμοληψία;". Αυτός νομίζοντας πως αυτή κάνει χιούμορ, λέει χαμογελαστά. "Όχι, δεν γίνεται!", αυτή τότε φοβισμένη ρωτά "Και αν βήξω και σήμερα;". "Ε τότε ελάτε πάλι μεθαύριο" της λέει ο νοσοκόμος αυθόρμητα. Και αυτή έφυγε... Έφυγε!
Σήμερα την ώρα που μιλούσαμε για περιβαλλοντικά προβλήματα σε μια τάξη, ένας μαθητής με ρώτησε (σοβαρά), "κύριε, πως γίνεται να κάνουμε το σπέρμα μας πιο γλυκό;" και πριν προλάβω να αντιδράσω ένας άλλος του απάντησε "τρώγε πολλά φρούτα, το είδα σε ντοκιμαντέρ, επίσης το ποτό και τα πολλά μπαχαρικά το κάνουν όξινο". Τι σκατά ντοκιμαντέρ βλέπουν οι μαθητές μου;
Άλλο ερώτημα. Πόσο έχει διευρυνθεί η λίστα των πραγμάτων που πλέον είναι αντικείμενα κλοπής; Διάβαζα εδώ πώς κάποιοι στον Τύρναβο έκλεψαν ένα τόνο τσίπουρο (ναι!!!!), ενώ άλλοι στην Κρήτη έκλεψαν μία καμπάνα. Και φαντάζομαι πώς αν ήμουν ακόμα νησιώτης, όπως μέχρι 2 χρόνια πριν, θα περίμενα πως και πως το πότε θα έκλεβε κάποιος τα μεγάφωνα από την εκκλησία για να γλιτώσω τις φάλτσες γκαρίδες του παπά όταν ήθελε η λειτουργία του να ακούγεται σε όλο το χωριό.
Γιατί σοκαρίστηκε τόσο ο κόσμος όταν έμαθε ότι έτρωγε αλογατάκια; Τα ψητά αρχίδια και τα αντεροσυκωτοπνευμονοκαρδουλάκια που τρώνε κάθε Πάσχα (και όχι μόνο) δεν τους σοκάρουν;
Φαντάζομαι ότι πολλοί θα είδατε αυτό το βιντεάκι που δείχνει τις μάπες που έπεσαν στο Λουτράκι την 25η Μαρτίου. Έχει τρελό γέλιο το ότι ενώ έχουν αρχίσει τα μπουνίδια, η εκφωνήτρια συνεχίζει να αναγγέλλει τον επόμενο γραβατωμένο ρεμπεσκέ που ήταν η σειρά του να αφήσει το στεφάνι στο μνημείο. Για το επεισόδιο αυτό καθεαυτό, για τους πολιτικούς μας εκπροσώπους, καθώς και για τις παρελάσεις γενικότερα δεν θα το πολυαναλύσω. Δεν χρειάζεται. Απλά για φέτος ευχαριστώ τον ΟΣΕ που έκανε απεργία την 25η Μαρτίου και με απέτρεψε από το να δω τα μαθητούδια μου...
Ποιο το νόημα στο να γίνονται ερωτήσεις στη Βουλή; Διάβασα εδώ πως οι μισές ερωτήσεις δεν απαντώνται καν. Ποιο το νόημα άλλωστε;
Κλείνω με ένα εκπαιδευτικό θέμα πάλι. Στους κύκλους των καθηγητών, είναι μέγα θέμα συζήτησης η επερχόμενη αξιολόγηση. Εγώ ιδεολογικά είμαι πάντα υπέρ κάθε μορφής αξιολόγησης και του έργου μου και του έργου των άλλων. Αυτό το λέω και γιατί έχω εμπιστοσύνη στη δουλειά μου και γιατί βλέπω το τι κάνουν (ή μάλλον δεν κάνουν) οι άλλοι γύρω μου. Αλλά πραγματικά βλέποντας αυτούς που θα κληθούν να με αξιολογήσουν (διεθυντάδες και συμβούλους) τρομάζω. Βλέπω τέτοιο παραλογισμό και τέτοια ανικανότητα στους ανωτέρους μου που όσο και να θέλω να την αγνοήσω είναι εντυπωσιακή. Αλλά δεν φοβάμαι. Ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα κάνουν τη δουλειά τους και θα τα κάνουν όλα προσχηματικά απλά για να συνεχιστεί αυτή η σάπια κατάσταση. Και αν τύχει και κάνουν τη δουλειά τους, έτσι όπως αρμόζει στις ικανότητες και το ρόλο τους, απλά θα καρφώσουν και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της δημόσιας εκπαίδευσης (χίλια συγγνώμη για το κλισέ, αλλά εδώ ταιριάζει) και θα το πάρω απόφαση να ασχοληθώ με κάτι άλλο, όσο έχω δυνάμεις ακόμα. Γιατί το να φύγουν τα σκατά και να μείνουν όσοι απλά χρειάζονται και έχουν ικανότητες δεν είναι απλά ουτοπικό, δεν είναι απλά απραγματοποίητο, βλέπω ότι είναι ενάντια στη θέληση όλης της κοινωνίας, όχι μόνο της πολιτικής ηγεσίας.
Κλείνω με ένα ανεκδοτάκι που βασίζεται σε ένα ερώτημα πάλι. Λέει το αφεντικό στη γραμματέα του: "Δέσποινα, πότε θα σε πηδήξω εσένα;". "Μα δε με λένε Δέσποινα κύριε!" είπε αυτή. "Άλλο σε ρώτησα εγώ..." λέει το αφεντικό.
Καλό σας τέτοιο. Και να προσέχετε...
