Όλα είναι μία μούφα

 Κάποτε έγραφα ιστορίες. Κάποτε νόμιζα ότι σε κάποια στιγμή στη ζωή μου θα γράψω κάτι καλό. Κάποτε είχα έμπνευση για να δημιουργώ, ότι και αν δημιουργούσα, μέσω του γραπτού λόγου. Κάποτε κάθε τι που έγραφα είχε από μία ως πολλές δόσεις χιούμορ μέσα του. Πλέον κάνω αναρτήσεις στο βλογ μου κυρίως για αυτοψυχοθεραπεία και για να γκρινιάξω στο πληκτρολόγιο μου και σε αυτούς που θα επιλέξουν να διαβάσουν τα κείμενα μου, ώστε να μειώσω σε ένα βαθμό το πόσο πρήζω τους γύρω μου.

  Βέβαια τις περισσότερες φορές ξεχνάω το λόγο της γκρίνιας μου και ξαναρχίζω ν' ασχολούμαι με κάποια πράγματα, να αφιερώνω πάλι ενέργεια σ' αυτά μέχρι να απογοητευτώ, να γκρινιάξω και μετά να ξαναρχίσω. Σαν την ταινία "Η μέρα της μαρμότας" ένα πράγμα δηλαδή.

  Στη φωτογραφία πάνω βλέπουμε τον ήρωα από μια από τις αγαπημένες μου σειρές να λέει ότι όλα είναι χάλια, αλλά στο τέλος δίνει μια νότα αισιοδοξίας λέγοντας μας να χαμογελούμε παρ΄ όλα αυτά. Σε μια άλλη αγαπημένη σειρά (το Battlestar Galactica), που ξαναβλέπω αυτόν το καιρό, σε ένα από τα πρώτα επεισόδια ένας από τους πρωταγωνιστές, λίγο μετά τον σχεδόν αφανισμό της ανθρωπότητας από τους Cylons, λέει στους ελάχιστους επιζώντες "Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή όχι για να σκεφτούμε το πόσο κοντά φτάσαμε στο να εξαλειφθούμε ως είδος, αλλά στο αν αξίζαμε να επιβιώσουμε". Συχνά πυκνά με πιάνει αυτή η απογοήτευση για το ανθρώπινο είδος, αλλά την ίδια ώρα  αντιδρώ στην συνεχιζόμενη μιζέρια όλων γύρω από την καθημερινότητα και βρίσκω στιγμές που με κάνουν να περνάω υπέροχα, με κάνουν να νιώθω τυχερός που ζω και να αναμένω και άλλες τέτοιες στο μέλλον.
 Δεν ξέρω αν είναι επειδή μεγαλώνω, δεν ξέρω αν είναι λόγω των καταστάσεων που βιώνουμε όλοι μας, αλλά οι τελευταίες στιγμές που ανάφερα πριν, αναλογικά γίνονται όλο και λιγότερες. Και για να προστατεύω τον εαυτό μου πολλές φορές απέχω και από την συνεχή ενημέρωση. Αυτή η τακτική αποδίδει, το διάβασα και ΕΔΩ, ειδικά τώρα που είναι τόσο εύκολη η απόκτηση της πληροφορίας. Κατακλυζόμαστε από "νέα", εθιζόμαστε στο τι γίνεται παντού στον κόσμο, προσπαθούμε να καταλάβουμε το πως και το γιατί γίνονται κάποια πράγματα, δεν βγάζουμε νόημα, εννοείται, και ζούμε στη μιζέρια και την απογοήτευση. Εννοείται πως δεν λέω να φτάσουμε στο άλλο άκρο και να γίνουμε χαζοχαρούμενα ανθρωπίδια που αγνοούν τα πάντα εκτός από τα νέα σουξέ του Παντελίδη (+10 πόντοι σε όσους στη λέξη "Παντελίδης" σκέφτονται το παλιό σέντερ μπακ και πλέον προπονητή, και όχι τον μουσάτο τραγουδιάρη που στην πίστα έχει μαζί του μπράβους για να τον προστατεύουν από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου (παρένθεση στην παρένθεση: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ (κραυγή απόγνωσης)).
  Αλλά ας σταματήσω τις άσκοπες αναλύσεις και να κάνω κάποια μικρά σχόλια για πράγματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
 Λίγες μέρες πριν έγινε η βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη  και βλέποντας φωτογραφίες και βιντεάκια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ένιωσα από σφίξιμο στην καρδιά ως σοκ. Μετά έπεσε στην υπόληψη μου το παρακάτω βίντεο.

  Βλέπουμε ανθρώπους, λίγο μετά τη βομβιστική επίθεση, να κάνουν πλιάτσικο σε αθλητικά ρούχα και παπούτσια που προορίζονταν για τους μαραθωνοδρόμους, και να φεύγουν χαμογελαστοί και ικανοποιημένοι με τη λεία τους. Για μια στιγμή ομολογώ ότι σκέφτηκα πως δεν θα με ενοχλούσε αν έσκαγε άλλη μια βόμβα ακριβώς σε εκείνο το σημείο. Περισσότερο οργίστηκα με αυτά τα ζώα, παρά με τον όποιο ψυχασθενή φανατικό έβαλε τις βόμβες.

 Τις επόμενες μέρες και ώρες άρχισαν να κυκλοφορούν στα ιντερνέτια κείμενα και φωτογραφίες που λένε σε γενικές γραμμές "και αλλού πέφτουν μπόμπες", "οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι;", "γιατί δεν γράφετε κάτι για τους νεκρούς της Χ περιοχής;". Τι θες να πεις ρε μάστορα; Πως όταν βλέπω πτώματα άλλων χωρών πανηγυρίζω; Ή μήπως πως κρυφοπανηγυρίζεις εσύ, όπως και στην 11η Σεπτεμβρίου που πέθαναν οι κακοί Αμερικάνοι; Πόσο πιο απλά πρέπει να το πω ρε; ΚΑΘΕ λογικός άνθρωπος καταδικάζει εξίσου ΚΑΘΕ αποτρόπαια πράξη που γίνεται σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέρος του κόσμου. Αλλά δυστυχώς το ον "λογικός άνθρωπος" σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό είναι είδος σε μειοψηφία.

  Επιστρέφω στα δικά μας. Όλοι θα ακούσατε το τι έγινε με τους 28 μετανάστες στη Μανωλάδα που τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς, όταν είχαν το θράσος να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους. Άκουσα δήλωση μετανάστη να λέει πως είναι στη χώρα 15 χρόνια αλλά τα τελευταία 2-3 έχει ξεφύγει η κατάσταση. Και δεν είναι μόνο η οικονομική κατάσταση που ωθεί σε τέτοιες ενέργειες, είναι ο αυξανόμενος ρατσισμός, και η αυξανόμενη ασφάλεια που νιώθουν μέσα τους όσοι προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, γιατί θεωρούν πως έχουν την κάλυψη των μπρατσοφόρων "πατριωτών". Δεν χρειάζεται να εξηγήσω με λογικά επιχειρήματα γιατί βάζω τον όρο "πατριώτης" σε εισαγωγικά, αλλά επειδή η κοινή λογική είπαμε ότι είναι είδος υπό εξαφάνιση ας το κάνω και αυτό "πενηνταράκια". Φίλε παραγωγέ της Ηλείας. Αφού δεν γουστάρεις ξένους, προσέλαβε Έλληνες. Πλήρωσε τους τα μεροκάματα, απέδωσε τις εισφορές στο ΙΚΑ, δώσε δουλειά στους νέους της περιοχής και βοήθα το κράτος με τη συνεισφορά σου. Γελάς ε; Εννοείται. Πιο φτηνά σου έρχεται το "ζώο" ο "βρωμιάρης" ο "μαυριδερός" που τον πληρώνεις όσα και όποτε θες, αλλά και να ήθελες να προσλάβεις Έλληνες, που να τους βρεις... Ποιος θέλει να κάνει τέτοια δουλειά; Και όσο γράφω αυτό το κείμενο διαβάζω αυτή την είδηση. Μη τύχει δηλαδή και αντιδράσει κάποιος, πει μια κουβέντα όταν βλέπει τους μπρατσοφόρους να κάνουν τα δικά τους γιατί κινδυνεύει. Έχουν μπράτσα και βαράνε. Και για να τους αντιμετωπίσεις θα πρέπει να τους βαρέσεις και εσύ. Και ο κάθε "εσύ", έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει στη ζωή του από το να παίζει με τα μούσκουλα του όλη την ημέρα, άρα τι θα κάνει; Θα τις φάει, θα κάνει την πάπια, ή θα περιμένει να επιληφθούν αυτοί που είναι η δουλειά τους να προστατεύουν τον κόσμο; Μη γελάς αναγνώστη, δεν το γράφω γι' αστείο, η δουλειά τους είναι να σε προστατεύουν και όχι να σε βαράνε όποτε θέλουν,  ενώ να σε αφήνουν να κάνεις ότι γουστάρεις πάλι όποτε θέλουν προστατεύοντας έτσι άλλους από εσένα. Το έχω βιώσει και εγώ αυτό. Πριν ενάμιση μήνα περίπου κάποιος λέρωσε τον τοίχο έξω από το γκαράζ της πολυκατοικίας μου μένω με χρυσαυγίτικα σύμβολα και συνθήματα. Και για ιδεολογικούς, φυσικά, και για αισθητικούς λόγους αποφάσισα όσο μπορούσα γρηγορότερα (μία μέρα μετά δηλαδή) να βάψω μόνος μου τον τοίχο έξω. Βρήκα χρόνο το βραδάκι και άρχισα να βάφω τον τοίχο (όπου δεν καθάριζε εύκολα γιατί ως γνωστό τα μαύρα γράμματα φαίνονται κάτω από την άσπρη μπογιά). Όσο έβαφα, πραγματικά φοβόμουν, παρά το ότι η οικογένεια μου ζει στην ίδια γειτονιά εδώ και πολλές δεκαετίες. Παρά το ότι στο μέρος που είναι τώρα το σπίτι μου, είναι το οικόπεδο που έπιασε ο παππούς μου 90 χρόνια πριν περίπου όταν εγκαταστάθηκε εκεί μαζί με τους άλλους πρόσφυγες. Φοβόμουν παρά το ότι αυτή η γειτονιά, αυτός ο δρόμος, δικαιωματικά είναι το ΣΠΙΤΙ μου. Περίμενα ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω κάποιον ανεγκέφαλο πιτσιρικά που θα τον ενοχλούσε η πράξη μου αυτή. Και όσο έβαφα, ένας πιτσιρικάς που περπατούσε σταμάτησε και άρχισε να με κοιτάζει παράξενα. Κινήθηκε προς το μέρος μου. Εννοείται πως στο μυαλό μου ήμουν έτοιμος για μάχη. Ευτυχώς είχα πέσει τελείως έξω. Ο τύπος με ευχαρίστησε που καθάριζα τον τοίχο γιατί τον ενοχλούσε και εκείνον η θέα του. Αλλά πραγματικά, ποιος δεν θα ένιωθε φόβο στη θέση μου;

  Αλλάζω θέμα. Μάλλον θα γράψω πολλά σήμερα... Από τα προηγούμενα κείμενα μου θα έχετε ξαναδεί τα παρακάτω δύο πράγματα για μένα. Το ένα είναι ότι είμαι καθηγητής σε δημόσιο σχολείο και το άλλο ότι μετακινούμαι καθημερινά με το τραίνο αρκετά χιλιόμετρα για να πάω στη δουλειά μου. Έχοντας δουλέψει και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα ξέρω ότι ούτε αυτοί που λένε ότι όλοι οι δημόσιοι ξύνονται έχουν δίκιο, ούτε όμως και το δημόσιο λειτουργεί καλά και λογικά. Και γιατί είναι κακά σχεδιασμένο και γιατί η ασφάλεια που παρέχει, ακόμα και τώρα, στους υπαλλήλους του βγάζει τα χειρότερα ένστικτα τους. Έχουμε κάποια δικαιώματα τα οποία θα έπρεπε να τα έχουν όλοι οι εργαζόμενοι και αντί να τα εκτιμούμε το μόνο που κάνουν πολλοί είναι να τα τεντώνουν τόσο ώστε να αδικούν κατάφωρα όλους τους άλλους εργαζόμενους, δημόσιους και μη. Τις τελευταίες μέρες η συνήθης ταλαιπωρία της μετακίνησης με το τραίνο έχει αυξηθεί λόγω έργων που γίνονται για την βελτίωση των υποδομών του δικτύου. Αυτό δεν χαροποιεί κανέναν, αλλά σε εξοργίζει όταν γίνονται τα παρακάτω. Η ανακοίνωση για την έναρξη των έργων έγινε Κυριακή βράδυ σε ιστοσελίδα, άρα την αλλαγή των δρομολογίων δεν την ήξεραν οι περισσότεροι τη Δευτέρα το πρωί. Στην ιστοσελίδα του ΟΣΕ τα δρομολόγια των λεωφορείων που θα εξυπηρετούσαν το κοινό είχαν γραφτεί λάθος, οι υπάλληλοι που προσπαθούσαν να συντονίσουν τον κόσμο στο που θα πάει ήταν ή πελαγωμένοι ή σταρχίδια τους, και με το που πήγε κάτι επιπλέον στραβά (όπως π.χ. χθες που έγινε στο καπάκι και μια βλάβη στο ηλεκτρικό δίκτυο) κανείς δεν ασχολήθηκε ούτε να ενημερώσει ούτε να μετακινήσει όσους μείναμε στη μέση της διαδρομής. Και φυσικά ακούσαμε ατάκες του στυλ "αααα μη γκρινιάζετε, δεν φτάνει που είμαι εδώ να σας ενημερώσω, θα μπορούσα να έχω φύγει", και ο ίδιος μετά "και που θες να ξέρω πότε θα φύγετε;", "όταν είναι να φτιαχτεί θα φύγετε...". Παράλληλα βλέπω κάθε μέρα τραγελαφικές καταστάσεις στο σχολείο μου που δεν θέλω να τις αναπαράγω άλλη μια φορά. Και παρά το ότι είναι ενάντια στο προσωπικό μου συμφέρον λέω ότι πρέπει πάση θυσία να γίνει κάτι ΧΘΕΣ ώστε να εξορθολογιστεί αυτό το μπάχαλο. Και βλέπω από τη μία τα κόμματα της αντιπολίτευσης να λένε όχι σε όλες τις αλλαγές και από την άλλη τα κόμματα της κυβέρνησης να κάνουν κάποια πράγματα που σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι. Όπως για παράδειγμα ότι θέλουν να επαναφέρουν την δυνατότητα σε υπουργούς να αποσπούν εκπαιδευτικούς σε οργανισμούς, μέχρι και για 9 χρόνια, και να παίρνουν τα μόρια της οργανικής τους θέσης. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Εγώ διορίστηκα στη Νίσυρο, έζησα εκεί δύο χρόνια, πήρα τα μόρια της περιοχής για τα χρόνια αυτά, γύρισα στην Κορινθία και θα μείνω εκεί πρακτικά για πάντα γιατί οι θέσεις σε όλη την Αττική είναι κλεισμένες και πλέον δεν παίρνω τα μόρια της απομακρυσμένης περιοχής. Αυτό που ξαναπέρασαν (γιατί ίσχυε παλιά) είναι το ότι ένας που διορίζεται στην επαρχία, παίρνει απόσπαση σε υπουργείο, δουλεύει εκεί για χρόνια, μαζεύει όμως τα μόρια της επαρχίας και μετά μπορεί να διεκδικήσει μετάθεση για όπου θέλει σε αντίθεση με μένα και τον κάθε εμένα. Παράλληλα διαβάζω ειδήσεις που λένε πως κάποιος εκπαιδευτικός τέθηκε σε αργία επειδή είχε οικονομική διαμάχη με ιδιώτη. Σύμφωνα με το νέο νόμο όποιος δημόσιος υπάλληλος κατηγορείται (όχι καταδικάζεται) για "ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας" μπορεί να τεθεί σε αργία. Δηλαδή μη τύχει και σε βάλει κάποιος στο μάτι και σου κάνει καταγγελία... Και παράλληλα τα σχολεία, έχουν καταντήσει απλά διασκεδαστήρια. Ειδικά το λύκειο, σαν να έχει αποδεχθεί ότι τη γνώση στα παιδιά την παρέχουν τα φροντιστήρια και το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να έχει τα παιδιά ικανοποιημένα για να μην κάνουν καταλήψεις. Άρα φουλ στις εκδρομές, στις "δράσεις", στα "ανοίγματα του σχολείου στην κοινωνία", στα "προγράμματα" παράλληλα με τα πατροπαράδοτα χαρίσματα βαθμών και απουσιών ώστε και να παιδιά να είναι χαρούμενα και οι διευθυντάδες να παίρνουν καλό βαθμό στην αξιολόγηση τους γιατί φτιάχνουν το "νέο σχολείο". Και μένουν κάποιοι τύποι γραφικοί που "απλά θέλουν να κάνουν μάθημα" και τρώνε τη μία τρικλοποδιά μετά την άλλη. Από όλους. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα κάποια παιδιά που θέλουν να μάθουν. Για όσο μείνουν αυτά στα δημόσια σχολεία, έχει νόημα η δουλειά μας. Για όσο ασχολούμαστε ακόμα με δύσκολους στόχους (όπως το να βάλουμε στο πανεπιστήμιο παιδιά που δεν πάνε φροντιστήριο) έχει νόημα η προσπάθεια μας. Μόλις ξεφύγει τελείως η κατάσταση, θα προβούμε σε κάποια "ανάρμοστη πράξη" και θα καθαρίσουν τα σχολεία από τους παρείσακτους. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί θεωρώ τον εαυτό μου λογικό και νιώθω ότι δεν με ακούει κανείς. Ότι δεν έχω λόγο στην κοινωνία. Ότι ο κόσμος έχει χωριστεί σε τρία στρατόπερα, τους κυβερνητικούς, τους αντιμνημονιακούς και τους βαράμε τους ξένους και πως όλοι οι υπόλοιποι απλά πρέπει να την κάνουμε σιγά σιγά από τη χώρα...

 Γίνεται να ζω σε μια χώρα όπου να υπάρχει δικαίωμα στην εργασία, αλλά όχι στην ασυδοσία; Δηλαδή δικαίωμα στο να δουλεύουν, (αλλά να ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ) όλοι με ένα αξιοπρεπή μισθό. Γίνεται να ζω σε μια χώρα που υπάρχουν λογικοί νόμοι που τηρούνται και σύστημα δικαιοσύνης γρήγορο, δίκαι και αυστηρό για όλους; Γίνεται να τιμωρείται όποιος με τις πράξεις τους βλάπτει τους γύρω του και το δημόσιο συμφέρον; Γίνεται να κάνουμε ένα σχεδιασμό με το τι θέλουμε να κάνουμε μα το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας; Γίνεται ο κόσμος στην καθημερινότητα του να φέρεται λίγο πιο ανθρώπινα, πιο ευγενικά; Γίνεται να μην επιβραβεύονται η κουτοπονηριά και τα "μέσα" και να μην τιμωρείται η σκληρή δουλειά; Γίνεται να κάνουμε αυτοκριτική πριν κατηγορήσουμε; Γίνεται να συζητάμε και όχι να φωνάζουμε;

 Δυστυχώς αυτά στη σύγχρονη κοινωνία δεν γίνονται. Γίνονται μόνο κάποια τους σε μικροκλίμακα. Δηλαδή μεταξύ μερικών ανθρώπων. Οι οποίοι παίρνουν κουράγιο ο ένας από τον άλλο. Και συνεχίζουν να γελάνε, να ακούνε μουσικές, να πίνουν, να διασκεδάζουν και να κάνουν πλάκα. Να γκρινιάζουν, αλλά να συνεχίζουν να ονειρεύονται.

 Έλεγα να πω και το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα, αλλά δεν έχω άλλα κουράγια. Νύσταξα. Στο επόμενο μπαράζ γκρίνιας το σουρεάλ θέμα αυτό.

Καλό τέτοιο σε όλους και να προσέχετε...