Είναι κάποιες μέρες, μάλλον βράδια, που ενώ δεν σκεφτόσουν να γράψεις κάτι, μία παράξενη δύναμη σε οδηγεί να πατήσεις το πορτοκαλί κουμπάκι με το άσπρο μολυβάκι, που σημαίνει "νέα ανάρτηση". Και δεν ξέρεις τι να πεις. Μάλλον έχεις πολλά να πεις, αλλά ξέρεις ότι θα επαναληφθείς, έτσι χρησιμοποιείς την πεπατημένη της περιγραφής. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Είμαι στο σπίτι μου, μπροστά στον υπολογιστή και σχεδόν τυχαία διάλεξα να ακούσω το κομμάτι που βλέπετε στο παραπάνω βίντεο. Συμπαθητικό ποπάκι, καλοκαιρινό, γλυκανάλατο που σίγουρα θα αρέσει στα κοριτσάκια περισσότερο απ' όσο στα αγοράκια. Γιατί διάλεξα να το ακούσω; Άγνωστο, μια και δεν είμαι κοριτσάκι. Τι έχω κρατήσει από αυτό το τραγούδι; Το κλισέ στιχάκι "Only know you love her, when you let her go". Αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει. Και σκέφτηκα, χωρίς να καθίσω (εκ του στίχου του παλιού άσματος "κάθισα και σκέεεεεφτηκααααα", λες και όρθιος κάποιος δεν σκέφτεται...) "Σύμφωνα με το τραγούδι, ότι έχω αφήσει να φύγει το αγαπώ. Άρα τι έχω αφήσει να φύγει;"
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα λεφτά μου. Όχι ότι ποτέ είχα πολλά. Πάντα λίγα είχα. Απλά πλέον τα λίγα έχουν γίνει πολύ λίγα. Τα αγαπούσα τα λεφτά μου; Σίγουρα όχι. Αγαπώ όμως κάποια από τα πράγματα που μπορώ να κάνω χρησιμοποιώντας τα. Να αγοράζω ένα δίσκο, ένα ποτό, ένα εισιτήριο για κάποιο μέρος άγνωστο ή αγαπημένο, για μια συναυλία, ένα βιβλίο, ένα δώρο... Άρα ο ποιητής εδώ έχει άδικο ή δίκιο; Ή μήπως μιλάει απλά για άλλο πράγμα; Και τελικά τα άφησα να φύγουν ή απλά μου τα πήραν;
Παρέμβαση ποιητή: "Ρε μάστορα, εγώ για μια γυναίκα μιλούσα, πως το γύρισες εσύ έτσι;"
Καλά. Ας γυρίσουμε στις γυναίκες. Νομίζει κανείς ότι είναι επιλογή μας αν τις αφήσουμε να φύγουν; Είτε τις αγαπάμε, είτε όχι, αυτές θα κάνουν ότι θέλουν. Και αν θέλουν να μείνουν, θα μείνουν, αν θέλουν να φύγουν, θα φύγουν. Απλά κάποιοι που έχασαν κάποιες είπαν να βγάλουν την πίκρα τους γράφοντας τραγούδια. Ρε μάστορα, εσύ που έγραψες το τραγούδι. Έστω ότι είχες κάποια που αγαπούσες, και την άφησες να φύγει, ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σου φόβος; Το να μη γυρίσει ποτέ ή το να γυρίσει μετά από καιρό;
Για να δούμε τι άλλο έχουμε αφήσει να φύγει. Το τραίνο; Σίγουρα δεν αγαπάς το τραίνο, αλλά αγαπάς τα καθαρά ρούχα σου και τη καρδιά σου, που τα πρώτα θα βραχούν από τον ιδρώτα και η δεύτερη θα πει "μπιραλάχ" μετά το τρέξιμο που χρειάζεται να κάνεις για να προλάβεις τον συρμό που ετοιμάζεται να φύγει ενώ εσύ είσαι οριακά μακριά. Μήπως τελικά ο ποιητής έπρεπε να πει "Σε άφησα να φύγεις γιατί αγαπώ αυτά που θα χάσω αν τρέξω να σε προλάβω;" Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως η τελευταία αυτή ερώτηση έχει πολλές χρήσεις;
Βάζω άλλο τραγούδι.
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα λεφτά μου. Όχι ότι ποτέ είχα πολλά. Πάντα λίγα είχα. Απλά πλέον τα λίγα έχουν γίνει πολύ λίγα. Τα αγαπούσα τα λεφτά μου; Σίγουρα όχι. Αγαπώ όμως κάποια από τα πράγματα που μπορώ να κάνω χρησιμοποιώντας τα. Να αγοράζω ένα δίσκο, ένα ποτό, ένα εισιτήριο για κάποιο μέρος άγνωστο ή αγαπημένο, για μια συναυλία, ένα βιβλίο, ένα δώρο... Άρα ο ποιητής εδώ έχει άδικο ή δίκιο; Ή μήπως μιλάει απλά για άλλο πράγμα; Και τελικά τα άφησα να φύγουν ή απλά μου τα πήραν;
Παρέμβαση ποιητή: "Ρε μάστορα, εγώ για μια γυναίκα μιλούσα, πως το γύρισες εσύ έτσι;"
Καλά. Ας γυρίσουμε στις γυναίκες. Νομίζει κανείς ότι είναι επιλογή μας αν τις αφήσουμε να φύγουν; Είτε τις αγαπάμε, είτε όχι, αυτές θα κάνουν ότι θέλουν. Και αν θέλουν να μείνουν, θα μείνουν, αν θέλουν να φύγουν, θα φύγουν. Απλά κάποιοι που έχασαν κάποιες είπαν να βγάλουν την πίκρα τους γράφοντας τραγούδια. Ρε μάστορα, εσύ που έγραψες το τραγούδι. Έστω ότι είχες κάποια που αγαπούσες, και την άφησες να φύγει, ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σου φόβος; Το να μη γυρίσει ποτέ ή το να γυρίσει μετά από καιρό;
Για να δούμε τι άλλο έχουμε αφήσει να φύγει. Το τραίνο; Σίγουρα δεν αγαπάς το τραίνο, αλλά αγαπάς τα καθαρά ρούχα σου και τη καρδιά σου, που τα πρώτα θα βραχούν από τον ιδρώτα και η δεύτερη θα πει "μπιραλάχ" μετά το τρέξιμο που χρειάζεται να κάνεις για να προλάβεις τον συρμό που ετοιμάζεται να φύγει ενώ εσύ είσαι οριακά μακριά. Μήπως τελικά ο ποιητής έπρεπε να πει "Σε άφησα να φύγεις γιατί αγαπώ αυτά που θα χάσω αν τρέξω να σε προλάβω;" Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως η τελευταία αυτή ερώτηση έχει πολλές χρήσεις;
Βάζω άλλο τραγούδι.
Πως το διάλεξα αυτό; Απλά έβαλα έναν ζωντανό δίσκο του Tom McRae που έχω, και την ώρα που έφτανα σε αυτή την παράγραφο, έλεγε αυτό το τραγούδι. Για να ακούσουμε ένα στίχο και από δω.
"For the restless, not the peacefull sleaper, this song is for you". Ένα τραγούδι για τους ανήσυχους, γι' αυτούς που δεν κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Δεν είναι τυχαίο που ένας τόσο ταλαντούχος τραγουδοποιός έχει τόσο μικρή αναγνώριση. Που πας ρε μάστορα και αφιερώνεις κομμάτια στον κόσμο που δεν κοιμάται; Ποιος θα σε ακούσει; Ποιος θα αγοράσει τους δίσκους σου;
Παρένθεση. Πόσο μα πόσο ωραία πέρασα λίγους μήνες πριν όταν είδα τον συγκεκριμένο τύπο ζωντανά...
"For the faithless, not the true believers. This song is for you." Ρε Tom, βλάκας είσαι; Τα βάζεις με τους πιστούς; Που πας ρε Καραμήτρο; Ευτυχώς που δεν ζεις στα μέρη μας και μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Έστω και χωρίς μεγάλα hit. Φαντάζεστε ελληνικό τραγούδι να κράζει τους πιστούς; Έστω και χωρίς να αναφέρεται σε αυτούς. Έστω και αν αναφέρεται απλά στους ανοιχτόμυαλους. Τον φαντάζεστε τον τύπο να προσπαθεί να εξηγήσει σε τηλεοπτικό παράθυρο γιατί δεν είναι αντιχριστιανικό;
Άλλο ένα τραγούδι και πάω για ύπνο.
Γιατί το διάλεξα αυτό; Προφανώς γιατί μετράω ελάχιστες μέρες μέχρι την επίσημη έναρξη των διακοπών μου. Μπορεί να είμαι μπατίρης, αλλά, ακόμα, το επάγγελμα που έχω διαλέξει, μπορεί να μου χαρίσει μεγάλες διακοπές. Και αφού πέρασα κάποιες μέρες ξεκούρασης, μπορώ (έστω και αν απλά φορτωθώ σε σπίτια φίλων, έστω και αν απλά παρά τα τριαντατόσα μου χρόνια παίρνω τη σκηνούλα μου στον ώμο και αράζω στα camping) να χαρώ κάποιες μέρες δίπλα στη θάλασσα, σε αντίθεση με πολύ κόσμο γύρω μου.
"I left my soul there, down by the sea, I lost control there, living free"
Εμείς που έχουμε την τύχη, να ζούμε σε ένα τόσο όμορφο τόπο, γεμάτο θάλασσες, καταλαβαίνουμε απόλυτα το στίχο. Αφήνουμε την ψυχή μας στη θάλασσα, ξεχνάμε τα πάντα, δεν μας νοιάζει ο έλεγχος, ζούμε ελεύθεροι. Είναι μαγικό το πως μπορούμε να ξεχάσουμε, σχεδόν, τα πάντα το καλοκαίρι. Πάντα παίζει βέβαια η προϋπόθεση της σωστής συντροφιάς κυρίως, γιατί η άλλη του σωστού τόπου δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεθεί. Αυτό βέβαια έχει και τα καλά του, και τα κακά του. Μπορεί τώρα να το αναζητώ εναγωνίως για να σβήσω τα άσχημα των προηγούμενων μηνών, και να πάρω δυνάμεις για τους επόμενους, αλλά δεν παύει το μυαλό μου να έχει μπει σε μια παύση και αυτό να με αγχώνει. Πολλά χρόνια πριν, ακόμα πιτσιρίκος, φοιτητής, έχω πάει με έναν φίλο για καφέ σε παραλιακό μέρος κοντά στο πανεπιστήμιο που φοιτούσαμε. Ήταν καλοκαίρι, έκανε ζέστη και εμείς είχαμε εξεταστική. Τότε μας φαινόταν βουνό το να διαβάζουμε και να πηγαίνουμε στις εξετάσεις καλοκαιριάτικα. Μέσα στην πλάκα, ευχηθήκαμε να πιάσει βροχή για να περάσουμε κάνα μάθημα. Και τότε είπε κάποιος μας (αλήθεια δεν θυμάμαι ποιος) "ρε μαλάκα, αν στην Ελλάδα είχε ήλιο για ένα δυο μήνες παραπάνω δεν θα έκανε κανένας τίποτα για όλο το χρόνο".
Ίσως είναι η μοίρα του ευρωπαϊκού νότου αυτή. Να περνάει λίγο καλύτερα και πολύ χειρότερα, ή πολύ καλύτερα και λίγο χειρότερα σε σχέση με το βορρά.
Μπορεί απλά να είμαστε γκρινιάρηδες. Μπορεί απλά να είμαστε μικρότεροι από αυτό που θα έπρεπε να είμαστε αυτόν τον καιρό. Μπορεί απλά να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Μάλλον, όπως πάντα "θα τα πούμε, από Σεπτέμβρη..."
Καλό τέτοιο σε όλους, και να προσέχετε.
