Δεν ξέρω τι περιμένει ο κύριος που σχεδίασε ο Quino, στο παραπάνω σκίτσο. Σίγουρα κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά συνεχίζει να περιμένει. Είναι η κλασική ιστορία της ελπίδας και της προσπάθειας. Κάνουμε πράγματα χωρίς να περιμένουμε αποτελέσματα, απλά για να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα το βράδυ, απλά για να μπορούμε να ονειρευόμαστε, απλά για να συνεχίσουμε να περιμένουμε αυτό που φαίνεται πως δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά μπορεί να έρθει κάτι άλλο. Το θέμα είναι να είσαι εκεί, με ανοιχτά τα μάτια να το δεις.
Λίγο πριν είδα το τέλος της πρώτης σαιζόν της σειράς House Of Cards. Χθες βράδυ έλεγα με φίλους ότι τα τρία τελευταία επεισόδια που μου είχαν μείνει, θα τα έβλεπα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που έρχεται για να έχω κάτι ενδιαφέρον να περιμένω τις καθημερινές που μας πιάνει όλους αυτή η μιζέρια της ρουτίνας. Ένας δεν με πίστεψε, και είχε δίκιο. Τα είδα σήμερα και περιμένω πως και πως τη συνέχεια. Δεν χρειάζεται να σας πω πολλά, απλά ότι πρωταγωνιστής είναι ο Kevin Spacey, που υποδύεται έναν Αμερικάνο πολιτικό. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις έστω και για λίγο το πως σκέφτονται, το πως λειτουργούν, το πως μιλάνε οι άνθρωποι που είναι καλοί στο παιχνίδι της πολιτικής. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν σχέσεις, δεν υπάρχουν συναισθήματα. Υπάρχουν τακτικές, συμφωνίες, διαπραγματεύσεις, αερολογίες και ψέμματα. Πολλά ψέμματα. Βλέπεις ανθρώπους παθιασμένους με τη δύναμη, με την εξουσία, που θα κάνουν τα πάντα απλά για να την αποκτήσουν, και όσο και αν σε αηδιάζουν οι πράξεις τους, όσο και αν διαφωνείς κάθετα μαζί τους, ένα μικρό μέρος σου νιώθει ένα δέος μπροστά στο πόσο καλοί είναι σε αυτό που κάνουν, στο να χειρίζονται και να μεταχειρίζονται άλλους ανθρώπους. Μετά θυμάσαι όμως ότι αυτό είναι ένα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους, σκέφτεσαι τις φορές που κάποιος σε χειρίστηκε εσένα έτσι και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να στεναχωρηθείς, να οργιστείς, να απογοητευτείς ή απλά να το ξεχάσεις και να προχωρήσεις παρακάτω. Μετά έρχονται στο μυαλό σου τα πρόσωπα που κοσμούν την ελληνική Βουλή και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Σκέφτεσαι την αντίθεση του να βρίσκονται στον ίδιο χώρο άτομα πανούργα και καθαρόαιμοι ούγκανοι. Και δεν αναφέρομαι στα παιδιά με τα μπράτσα και τα μαύρα μπλουζάκια (γιατί παραείναι εύκολο και αυτονόητο το να τους κράξω), αλλά στο κάθε καρυδιάς καρύδι από τα άλλα κόμματα που είναι τώρα ή ήταν λίγο καιρό πριν, ανάμεσα στους 300 της Βουλής. Όπως ο κύριος που είπε το αμίμητο "Εδώ δεν είμαστε για να μάθουμε. Εμείς είμαστε πολιτικοί. Όποιος ξέρει, ξέρει" (για θαυμάστε τον βλέποντας αυτό), τον οποίο θυμήθηκα διαβάζοντας αυτό το άρθρο λίγες μέρες πριν. Και βέβαια ποιος ξεχνά τον άρχοντα του τάκλιν, που κατάφερνε να κάνει ορθογραφικά, ακόμα και στον προφορικό λόγο (θαυμάστε τον εδώ). Τι κάνουν αυτοί εκεί; Δεν είναι ντροπή; Αλλά τι λέω τώρα...
Διάβασα πως σκέφτονται στην στρατιωτική παρέλαση που θα γίνει για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου να επαναφέρουν και τα άρματα, τα οποία πριν κάποια χρόνια είχαν βγάλει από τις παρελάσεις για λόγους οικονομικούς μειώνοντας το κόστος τους από τα 3 εκατομμύρια ευρώ στα 350 χιλιάρικα. Δηλαδή τώρα έχουμε λεφτά; Ήρθε η ανάπτυξη και εμένα δεν μου είπε τίποτα κανείς; Αν πω πως δεν θέλω ούτε ένα ευρώ να χαλαμίζεται (σύνθετη λέξη δικής μου δημιουργίας, προέρχεται από τη σύνδεση των ρημάτων χαλάω, και χαραμίζω, όταν κανένα από τα δύο ρήματα, αλλά μόνο ο συνδυασμός τους, δεν μπορούν να εκφράσουν το πόσο χαμένο πάει κάτι) για άχρηστα πανηγυράκια όπως οι παρελάσεις θα με πουν ανθέλληνα; Αν πω ότι τα 350 χιλιάρικα είναι οι ετήσιοι μισθοί 30-35 ανθρώπων θα με πείτε λαϊκιστή;
Το ξέρω πως πολλές φορές στις αναρτήσεις μου αναφέρομαι στα ίδια και στα ίδια θέματα (ενίοτε στα όρια της εμμονής), αλλά δεν μπορώ να μη μοιράζομαι πράγματα που με απασχολούν και με φέρνουν στα όρια μου, όπως για παράδειγμα, την κατάσταση στα σχολεία. Είμαστε στα μέσα του Οκτώβρη και ακόμα στο σχολείο μου χάνονται 28 ώρες εβδομαδιαίως μαθημάτων φυσικών επιστημών. Συνολικά σε όλη την Κορινθία χάνονται γύρω στις 300 ώρες των μαθημάτων αυτών, αλλά κανείς δεν ασχολείται. Ο υπουργός λέει ότι δεν υπάρχουν κενά, οι ειδήσεις ασχολούνται μόνο με ένα θέμα, τα φροντιστήρια δουλεύουν μια χαρά, τα παιδιά σχολάνε νωρίτερα, οι γονείς έχουν σημαντικότερα προβλήματα, και οι συνδικαλιστές έχουν λουφάξει επειδή ξέρουν ότι σε κάποιες περιοχές υπάρχουν υπεράριθμοι που κινδυνεύουν να βρεθούν βιαίως σε άλλη περιοχή (μέχρι και σε άλλο νομό), για να καλύψουν τα κενά αυτά και δεν ξέρουν τι να πουν. Στην Αττική που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τις τοποθετήσεις, κάποια άτομα που αποσπάστηκαν εκεί και έχουν φύγει από τα σχολεία τους εδώ και ένα μήνα, ακόμα δεν ξέρουν που θα υπηρετήσουν, ενώ άλλοι το έμαθαν την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτή είναι οργάνωση.
Αλλά πράγματι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που αναφέρω. Και τα ξέρουμε όλοι. Κάθε μέρα ακούμε για επιχειρήσεις που κλείνουν. Όλοι ξέρουμε άτομα που δουλεύουν και δεν πληρώνονται για μήνες. Τα δολοφονικά χτυπήματα μεταξύ συμμοριών οπαδών αυξάνονται συνεχώς. Έχει χαθεί από παντού το χαμόγελο, η ομορφιά. Δυσκολεύεσαι να πιάσεις μια κουβέντα για οποιοδήποτε θέμα που να μη γυρίσει σε γκρίνια και απογοήτευση, σε κόντρα στο ποιος έχει τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, στο ποιος έχει τις ασχημότερες ιστορίες. Αλλά αυτά τα έχω ξαναπεί, και τα έχετε ξαναδιαβάσει, αλλά τα ξαναλέω γιατί κάπως πρέπει να το αλλάξουμε. Εγώ ο πάντα απαισιόδοξος σας λέω πως κάπως πρέπει να αισιοδοξήσουμε, πως κάπως πρέπει να γελάσουμε, και ας είναι με τη βλακεία των άλλων, ή με το μαύρο μας το χάλι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο παράξενο φαίνεται πλέον όταν κάποιος γελάει όταν όλοι οι άλλοι είναι μέσα στη μαυρίλα. Ίσως και να τους ενοχλεί, αλλά μη τους αφήσετε να σας ρίξουν. Υπάρχουν παντού ερεθίσματα για να βάλετε τα γέλια. Απλά έχετε ανοιχτά τα αυτιά σας. Όπως μου έτυχε εμένα λίγες μέρες πριν. Είναι 7 το πρωί και περπατώ στο σταθμό του ΣΚΑ με έναν συνάδελφο για να πάρουμε το τραίνο προς Κόρινθο. Πίσω μας είναι τρεις φαντάροι που συζητούν.
-Ρε μαλάκες το ξέρετε πως μετά το τραίνο πρέπει να πληρώσουμε και ταξί;
-Μαλακία. Και πόσο κάνει;
-Πέντε ευρώ.
-Το άτομο;
-Όχι ρε! Ο καθένας μας.
Κοιτάω τότε τον συνάδελφο και του λέω: "Νιώθω ασφαλής", και μας πιάνει ένα νευρικό γέλιο, τόσο παράταιρο με την ώρα και τη γύρω μαυρίλα, που πραγματικά μου έφτιαξε τη μέρα. Την επόμενη μέρα, όταν ένιωθα άρρωστος, με χάλια στομάχι, και γενικά και σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να πάω για δουλειά, ο συνάδελφος μου ανέλυε το πόσο μύθος θα γίνω στο σχολείο αν ξεράσω πάνω στην έδρα. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα να γίνω μύθος, αλλά απλά συνήλθα. Μήπως τελικά είναι καλό φάρμακο το να γελάμε με κάτι κάθε πρωί; Μήπως απλά δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε και πρέπει να το προσπαθήσουμε και αυτό;
Και με αυτές τις προφανείς συμβουλευτικές μπαλαφάρες, θα το λήξω για σήμερα το γράψιμο και θα πάω για ύπνο. Καλό βράδυ, να προσέχετε (από όλες τις απόψεις) και να ακούτε καλή μουσική.
