Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να πετύχει κάποιος το σκοπό του. Οι πιθανότητες για να την επιτυχία κάθε στόχου αυξάνονται αν υπάρχει σωστός προγραμματισμός, άψογη εκτέλεση και φυσικά τύχη. Μπορεί κάποιος να έχει κάνει ότι χρειάζεται, να τα έχει κάνει όλα σωστά και να μην πετύχει. Επίσης μπορεί κάποιος με το που θα αρχίσει την προσπάθεια του να είναι προδιαγεγραμμένη η αποτυχία του. Αν κάτι το έχουν δοκιμάσει πάρα πολλοί άνθρωποι, πάρα πολλές φορές και δεν έχει πετύχει σχεδόν ποτέ, το να ελπίζει κάποιος ότι αυτός θα αποτελέσει εξαίρεση είναι από ουτοπικό ως χαζό. Εκτός βέβαια αν ενδόμυχα ο καθένας που κάνει κάτι τέτοιο ξέρει ότι δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας και απλά δωρίζει στον εαυτό του λίγη ψεύτικη ελπίδα, σαν να παίζει ένα δελτίο Τζόκερ δηλαδή. Φαντάζομαι ότι θα σας έχει τύχει να συμβουλέψετε κάποιον ότι μία πράξη του έχει μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας, αλλά χωρίς να εισακουστείτε. Τα επιχειρήματα που ίσως να έχετε ακούσει είναι του τύπου "πιστεύω ότι αυτή τη φορά θα πετύχω", "δεν ξέρω τι άλλο να κάνω", "το κάνω όχι για να πετύχω κάτι απλά για να δείξω ότι μπορώ" και διάφορες άλλες μπαλαφάρες. Τελικά βλέπουμε συνεχώς να γίνονται τα ίδια και τα ίδια χωρίς ποτέ κάτι ν' αλλάζει, κυρίως γιατί τελικά κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι, κανείς δεν θέλει να πετύχει τους στόχους που λέει ότι θέλει να πετύχει γιατί μετά θα πρέπει να κάνει κάτι καινούργιο, να σκεφτεί, να εκτεθεί, να προσπαθήσει, να ζήσει. Έτσι οι μαθητές διαμαρτύρονται για την κατάντια της παιδείας (δικαίως) και απλά κάνουν για μερικές μέρες κατάληψη αράζοντας στο χώρο του σχολείου, οι καθηγητές με τα ίδια αιτήματα θα κάνουν σε λίγες μέρες μια 24ωρη απεργία, για να αντιμετωπιστεί η βία στα γήπεδα σταματάνε το πρωτάθλημα για μια εβδομάδα, και όταν ξαναγίνει κάποιο τραγικό περιστατικό τα ξανασταματάνε αλλά δεν είναι σίγουροι για το αν και το πόσο τελικά, βρίζουμε τους πολιτικούς που έχουμε ψηφίσει μέχρι να τους ξαναψηφίσουμε, κράζουμε την κακή ποιότητα της τηλεόρασης αλλά ξαναστηνόμαστε μπροστά στις οθόνες, λέμε ότι δεν έχουμε λεφτά αλλά συρρέουμε να χρεωθούμε για να αγοράσουμε όποια άχρηστη μαλακία μας έχουν πείσει ότι θα μας χαρίσει την ευτυχία που μας λείπει και γενικά προτιμούμε να ακούμε οποιονδήποτε μας λέει αυτά που θέλουμε ν' ακούσουμε ώστε να συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε με την κατάντια μας.
Αλλάζω θέμα, ώρα να γράψω κάτι ποιο ευχάριστο, να μιλήσω για κάτι αστείο, για την ανάπτυξη παραδείγματος χάρη. Σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει έχει έρθει η ανάπτυξη, η χώρα είναι σε τροχιά ανόδου και φυσικά έχει έρθει και το δωρεάν ασύρματο wifi internet σε όλη την Ελλάδα γιατί έτσι υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας ένα χρόνο πριν. Αν δεν το έχετε βρει είστε χαζοί και δεν σας αξίζει το σαμαρικό ίντερνετ και συνεχίστε να πληρώνετε τις εταιρείες. Μπορεί όμως η πρωθυπουργάρα μας να έχει φέρει την ανάπτυξη, εμείς όμως σαν πολίτες αυτής της χώρας θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε και να αναγεννήσουμε και την οικονομία και την κοινωνία. Και αυτό φυσικά θα γίνει από τις νέες επιχειρηματικές ιδέες που θα εκμεταλλεύονται την ιδιαιτερότητα του τόπου και τις ικανότητες των κατοίκων της φέρνοντας τη χώρα μας στην πρώτη θέση νέων αγορών που η ίδια θα δημιουργήσει. Και επειδή δεν θέλω να λέτε ότι είμαι μόνο λόγια, θα μοιραστώ μαζί σας μια επιχειρηματική ιδέα που έχω δίνοντας σας την άδεια να την χρησιμοποιήσετε όπως θέλετε, γιατί δεν με νοιάζει το καλό της τσέπης μου, αλλά το καλό της οικονομίας και του τόπου. Που λέτε, πρέπει να εκμεταλλευτούμε την αγορά των hipsters και τις ιδιαίτερες αγοραστικές τους ανάγκες. Αν δεν ξέρετε τι είναι hipster μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες παρακάτω για να καταλάβετε το στυλ τους και βασιζόμενοι στη λεζάντα της δεύτερης μπορούμε να πούμε ότι εμφανισιακά είναι άτομα που χαλούν πάρα πολύ χρόνο ώστε η εμφάνιση τους να φαίνεται ατημέλητη. Τους αρέσει να έχουν κάτι που να τους ξεχωρίζει, όπως π.χ ένα τσιγκελωτό μουστάκι ή κάποια vintage αξεσουάρ τα οποία δεν έχουν πρόβλημα τα τα χρυσοπληρώσουν. Τον καλύτερο ορισμό όμως τον είχε πει ένας φίλος λίγο καιρό πριν εξηγώντας κάπου τι είναι χίπστερ: "Ο χίπστερ δεν είναι αυτός που έχει τσιγκελωτό μουστάκι και καπνίζει πίπα, είναι αυτός που ξέρει γιατί το κάνει". Πριν κάποιες εβδομάδες είχα πάει σε ένα μπαράκι στα Πετράλωνα που μαζεύει τέτοιο κόσμο και παρατήρησα ότι στη διακόσμηση του υπήρχε μια παλιά τηλεόραση που πάνω της κρεμόταν ένα πετσετάκι (ή σεμεδάκι)! Ναι, ένα από αυτά τα παλιά τα πλεκτά τα πετσετάκια που οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας γέμιζαν το σπίτι σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια. Βλέποντας το, σκέφτηκα πως τα πετσετάκια μπορεί να γίνουν ένα αντικείμενο πώλησης σε hipster και προτείνω να βάλουμε τις μανάδες και τις γιαγιάδες μας να τα ξεθάψουν από τα μπαούλα τους, να κάνουμε μαγαζιά που να τα πωλούν online σε όλο τον κόσμο (κάνοντας και στοχευμένη διαφήμιση σε αγορές όπως το Λονδίνο που είναι πόλη χιπστερομάνα) και τελικά να κάνουμε την Αθήνα τουριστικό προορισμό για κάθε χιπστερ που σέβεται τον εαυτό του. Μπορεί να γελάτε με την ιδέα μου, αλλά ήδη κάποιοι την έχουν βάλει σε εφαρμογή. Χωρίς πλάκα, λίγες μέρες πριν πήγα σε ένα μπαράκι στο Αιγάλεω και στα ποτά αντί για σουβέρ χρησιμοποιούσαν πετσετάκια!
Τώρα που είπα για τα σεμεδάκια θυμήθηκα και ένα βιντεάκι που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση και μου είχε φανεί αστείο.
Αρκετά με τη γελοιότητα, ας συνεχίσουμε με κάτι πιο πραγματικό. Προχθές ήταν η επέτειος της 17ης Νοέμβρη, όπου οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με την πορεία πολλών χιλιάδων αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας. Φυσικά έπεσαν και οι πατροπαράδοτες μάπες, χωρίς όμως να πάρουν μεγάλη έκταση. Σκοπός της αστυνομίας ήταν να δημιουργήσει πριν την πορεία ένα κλίμα φόβου ώστε να μην κατέβει ο κόσμος στο κέντρο, πράγμα που πέτυχαν. Την Παρασκευή είχα βγει με κάποιους φίλους και την ώρα που συζητούσαμε που θα πάμε τους πρότεινα να αποφύγουμε το κέντρο. Μέσα στην πλάκα φίλος με ρώτησε αν φλώρεψα και αυτό με έβαλε σε σκέψεις γιατί για μένα η περιοχή των Εξαρχείων ήταν τόπος εργασίας, τόπος διασκέδασης, τόπος που ένιωθα άνετα και ασφαλής και πλέον δεν νιώθω. Όχι λόγω του κόσμου, αλλά λόγω του κλίματος που ενίοτε επικρατεί. Υπάρχει μια ένταση που βγαίνει σε όλους και σε αυτό μεγάλο ρόλο έχει παίξει η συμπεριφορά της αστυνομίας. Θα είδατε φαντάζομαι βιντεάκια με τα ΜΑΤ να κάνουν σαματά σε ένα περίπτερο, να χτυπούν και να αφήνουν αβοήθητο ένα άτομο στο δρόμο, να χτυπάν κοπέλες και πιτσιρικάδες έξω από τη Νομική κ.α. Ο φίλος που μου έκανε πλάκα για την φλωρότητα μου, συμφώνησε να αποφύγουμε το κέντρο γιατί την προηγούμενη μέρα έτυχε ένα αγχωτικό περιστατικό σε δυο πιτσιρικάδες από το φροντιστήριο που δουλεύει εκεί. Τα παιδιά έφευγαν από το φροντιστήριο και όπως μπαίνουν σε ένα στενό βλέπουν μπροστά τους μια διμοιρία ΜΑΤ. Ένας τους βγάζει το γκλοπ, αρχίζει να το χτυπά στο χέρι του και τους λέει "Καλώς τα παιδιά!", αλλά πριν τους ορμήσει του είπε ένας άλλος "Άστους αυτούς, θα βρούμε άλλους"... Δεν είμαι από αυτούς που θέλω μια κοινωνία χωρίς αστυνομία. Η αστυνομία έχει απαραίτητο ρόλο για την ομαλή λειτουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας. Εννοώ τη σωστή αστυνομία, που στελεχώνεται από ανθρώπους με επίπεδο που γνωρίζουν το ρόλο τους, και όχι από τραμπούκους που βάζουν τους εαυτούς τους απέναντι από τον κόσμο αντί να του δημιουργούν ασφάλεια.
Θα βάλω τώρα και ένα βιντεάκι χωρίς σχόλια. Μάλλον θα κάνω ένα σχόλιο. Δεν υπάρχει ελπίδα για τον τόπο καμιανή γιατί όταν με το καλό ξαναπάμε να ψηφίσουμε θα σκεφτούμε το ποιος μας έχει τάξει πιο πολλά, το ποιος θα μας βολέψει, το πως θα σώσουμε το τομάρι μας, το ποιος μας λέει τα ομορφότερα ψέμματα, για να ρίξουμε την ψήφο μας. Και μπορεί ο υφυπουργός που βλέπετε στο βίντεο να είναι κυνικά ηλίθιος που τα λέει έτσι χύμα ενώ τον βιντεοσκοπούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι αντίστοιχο δεν γίνεται και με τους υποψηφίους των άλλων παρατάξεων. Άντε να ξαναπάμε σε εκλογές, να παραμυθιαστούμε, να πανηγυρίσουμε, να στεναχωρηθούμε, και τελικά να δούμε κάποιους άλλους να συνεχίζουν να αποτυγχάνουν να φτιάξουν την κοινωνία που θέλουμε. Και είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν γιατί περιμένουμε να την φτιάξουν άλλοι για μας, και όχι μόνοι μας.
Δεν γίνεται να μη σχολιάσω και την ήττα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου από τα νησιά Φερόε. Δεν είδα τον αγώνα, γιατί έπινα μπύρες κατά τη διάρκεια του, αλλά παρακολουθούσα την εξέλιξη του σκορ από το κινητό (είδατε η τεχνολογία...). Η ιστορία της νίκης τους άνετα γίνεται ταινία με το κλασικό χιλιοπαιγμένο αλλά συγκινητικό (αν αποδοθεί σωστά) σενάριο. Ένας προπονητής μαζεύει ερασιτέχνες παίχτες, με πραγματικές δουλειές, με κανονικά προβλήματα (εργασιακά, διαβίωσης, προσωπικά) και τους οδηγεί στο τέλος της ταινίας στη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας τους έναντι ενός πολύ μεγαλύτερου αντιπάλου. Θέλω να βγει αυτή η ταινία και να κάνει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα ώστε να παίζεται σε συχνές επαναλήψεις στην τηλεόραση για να μη ξεχνάμε ποτέ το τι κατάφεραν κάποιοι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. "Ομάδα μοντέλο, την κάνατε μπουρδέλο" θα πουν κάποιοι (κλισέ φράση). "Τα μπουρδέλα έχουν οργάνωση, εμείς γίναμε κωλοχανείο" θα πουν κάποιοι άλλοι (άλλη κλισέ φράση). "Εγώ το είχα μυριστεί το διπλό αλλά δεν το έπαιξα στο στοίχημα γαμώτο" θα πουν και οι κλισεδιάρηδες αλογομούρηδες. Εγώ απλά θα περιμένω να δω τι θα γίνει...
Θα κλείσω για σήμερα με ένα άρθρο που λέει ότι σύμφωνα με έρευνα ενός Ιάπωνα ψυχολόγου οι έξυπνοι άνθρωποι πίνουν περισσότερο. Βέβαια το άρθρο δεν λέει τον πραγματικό λόγο. Οι έξυπνοι άνθρωποι ξέρουν ότι ο κόσμος πάει κατά διαόλου, ξέρουν ότι τα προβλήματα τους δεν θα λυθούν εύκολα, ξέρουν ότι πρέπει να παίξουν το ρόλο τους στην κοινωνία αλλά ενίοτε δεν ξέρουν τι να κάνουν, σκέφτονται, σχεδιάζουν, εικάζουν και απογοητεύονται όταν δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Γι' αυτό πίνουν, για να ξεχαστούν, για να διώξουν τα προβλήματα τους. Προσωπικά πίνω γιατί μου αρέσει. Μου αρέσει το καλό αλκοόλ και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Αλλά είναι φορές που πραγματικά χρειάζομαι ένα ποτό. Φορές όπως όταν έχω περάσει μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, όπως έγινε λίγες μέρες πριν όταν ένα τμήμα του γυμνασίου, που δουλεύω για κάποιες ώρες, μου είχε σπάσει τόσο τα νεύρα που με έκανε να τους πω "είστε το χειρότερο τμήμα που έχω" και εκείνα απάντησαν με χαρά "είμαστε το χειρότερο τμήμα του σχολείου!" και εγώ σκεφτόμουν ότι είναι το χειρότερο τμήμα και των τριών σχολείων που δουλεύω, και ένα από τα χειρότερα που έχω δει στα 11 χρόνια που δουλεύω σε σχολεία και φροντιστήρια. Μια ομάδα παιδιών με τέτοια άσχημη νοοτροπία που χρειάζεται εξαιρετικά μεγάλα ποσά ενέργειας η απλή ενασχόληση μαζί τους, πόσο μάλλον όταν θες να τους μάθεις κάτι. Ποσά ενέργειας που δεν είναι εύκολο (είτε λόγω διάθεσης, είτε λόγω ικανότητας, είτε λόγω κούρασης) να διατεθούν από αρκετούς καθηγητές. Η άσχημη νοοτροπία των παιδιών, προφανώς, πηγάζει από την αντίληψη μεγάλου μέρους της κοινωνίας ότι οι καθηγητές των σχολείων είναι τεμπέληδες άχρηστοι που κάθονται στα σχολεία και είναι χειρότεροι των πραγματικά καλών καθηγητών που δουλεύουν στα φροντιστήρια. Με ενοχλεί να βλέπω μεγάλες ομάδες παιδιών να μη μαθαίνουν τίποτα, με ενοχλεί ομάδες παιδιών να έχουν αποκτήσει κακές συμπεριφορές από τέτοια ηλικία. Και δεν εννοώ το να είναι κάποιο παιδί άτακτο, αυτό είναι φυσιολογικό. Εννοώ να είναι θρασύ, ειρωνικό, επιθετικό και με πολλά κιλά ασέβειας. Να είναι απλά μια μικρογραφία των ελληναράδων που υπάρχουν παντού γύρω μας. Πως γίνεται να βλέπεις παντού την απουσία ελπίδας και να μη θες να ξεφύγεις από την πραγματικότητα; Εγώ ξεφεύγω με μουσικές, ταινίες, βιβλία και αλκοόλ. Άλλοι ξεφεύγουν περισσότερο. Ακόμα και το φευγιό θέλει μέτρο, όπως κάθε τι στη ζωή. Αλλά το που πουλάνε μέτρο δεν το ξέρουν οι περισσότεροι, ίσως απλά γιατί δεν ξέρουν ότι κάποια πράγματα δεν πωλούνται.
Πάω να βάλω ένα ποτάκι και να δω μια ταινία.
Καλό σας τέτοιο, και να προσέχετε.
