Ο γείτονας Α έχει σκύλο, μεγάλο, φωνακλά, αλλά συνήθως δεν ενοχλεί, εκτός από τις φορές που τον βγάζει στο μπαλκόνι. Με το πρώτο γάβγισμα όμως θα βγει ο γείτονας Β στο μπαλκόνι απέναντι και θα φωνάξει "βάλτον μέσα το σκύλο ρε μαλάκαααααα, βάλτον μέσα τον κόπρο ρεεεεεεεε". Για κάποιες μέρες ο σκύλος βγήκε στο μπαλκόνι χωρίς να ακούσω τον Β, άρα ο Β ήταν σε διακοπές, άρα ο Β είναι από τους ευνοημένους αυτού του καλοκαιριού, που κατάφεραν να πάνε κάπου για μερικές μέρες, σαν και 'μένα. Μεγάλη cult στιγμή του καλοκαιριού ήταν όταν ο γείτονας Α αποφάσισε να βγάλει τον σκύλο στο μπαλκόνι κατά τις 2-3 το βράδυ, προφανώς επειδή τον ενοχλούσε στο σεξ, και εννοείται ότι όλη η γειτονιά περίμενε να τελειώσει ο Α για να συνεχίσουμε τον ύπνο μας, επειδή ο σκύλος είχε δώσει ρέστα. O γείτονας Γ συχνά βάζει δυνατά μουσική, οπότε όταν λίγες μέρες πριν είχαν γάμο στο σπίτι τους για τρεις μέρες πήρα υπερβολική δόση κλαρίνου. Οι γείτονες Δ έχουν παιδί που δεν θέλει να διαβάσει και δεν θέλει να πάει σχολείο, άρα κάθε μέρα ακούω τις γκαρίδες τους το νωρίς το πρωί και μεσημέρι προς απόγευμα. Οι γείτονες Ε που ζουν στην απέναντι πολυκατοικία και είναι από άλλη χώρα, αρέσκονται να μαζεύονται στο μπαλκόνι και να συζητάνε σε ένταση ντεσιμπέλ που αρμόζει σε άτομα που τα σφάζουν την ώρα που ρίχνουν οινόπνευμα στις πληγές. Καθημερινά οι γείτονες όλου του αλφάβητου ακούμε δύο ήχους και αυτό ποτέ δεν αλλάζει: 1) τον ήχο της καμπάνας της γειτονικής εκκλησίας (εεε συγνώμη μητρόπολης) που ΚΑΘΕ μέρα κάνει καμπανική ομοβροντία στις 07:10!!!!!!! (δεν μιλάμε αν είναι κάποια γιορτή που σολάρει το καμπανικό όλη μέρα)
2) τον ήχο της κόρνας του λεωφορείου που του έχει κλείσει το δρόμο κάποιο πρόχειρα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και δεν μπορεί να στρίψει.
Τις προάλλες το βράδυ εμφανίστηκε νέος ήχος στη γειτονιά (ας τον πούμε γείτονα Ζ) που αποφάσισε να μάθει ντραμς, πράγμα που ενόχλησε ιδιαιτέρως δύο σκύλους της περιοχής (όχι όμως αυτόν του γείτονα Α, που προφανώς δεν ήταν στο μπαλκόνι). Αν τύχει και θέλω να κοιμηθώ κάποια μέρα μεσημέρι είναι απολύτως απαραίτητο πως θα πρέπει να φορέσω ωτοασπίδες διότι το μεσημέρι είναι ώρα αιχμής για ηχορύπανση, μια και βγαίνουν παγανιά και οι πλανόδιοι με τις ντουντούκες αν και ομολογώ ότι το προηγούμενο μου σπίτι ήταν μαγνήτης για τους πιο cult πλανόδιους της Αττικής (μεταξύ άλλων οι "Τζίμης ο γλύκας", "καρπούζια ο Μέλιας", "Μελένιος ο original", "ο ανθοπώλης και χωνεμένη κοπριγιά έχω (ναι κοπριγιά έλεγε)", "πάρε μπάμιες κυρία μου" και πραγματικά δεν τα βγάζω αυτά από το κεφάλι μου διότι αν είχα τόση φαντασία στο να πλάθω cult χαρακτήρες θα ήμουν επιτυχημένος σεναριογράφος και όχι "βλόγερ". Το "βλόγερ" το έγραψα όσο πιο αυτοσαρκαστικά που επιτρέπει η αξιοπρέπεια μου. Και φυσικά στον χώρο εργασίας μου (σχολείο) η ηχορύπανση είναι όχι απλά κάτι καθημερινό, αλλά δεδομένο. Μερικές μέρες πριν είχα εφημερία (δηλαδή παρατηρούσα το τι έκαναν τα παιδιά στο προαύλιο ελπίζοντας να μην κάνουν κάποια χοντρή μαλακία και φάνε τα μούτρα τους) και ένας εργάτης που κάνει κάτι μαστορέματα στο κτίριο ήρθε και μου έκανε παράπονα πως δεν αντέχει την φασαρία και πως δεν θέλει να δουλεύει σε σχολεία και πως δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του έτσι. Δεν του είπα τίποτα και απλά έφυγα...
Ευτυχώς που υπάρχει και η μουσική. Σας έχω ξαναγράψει για την σχέση μου με αυτή. Μου είναι απαραίτητη για να διώχνει την ηχορύπανση από το κεφάλι μου, να οργανώνει τη σκέψη μου, να μου δίνει δυνάμεις για την επόμενη μέρα, να μου δημιουργεί όνειρα και συναισθήματα, να βάζει το "ευ" στο ζην μου. Γι' αυτό και η ενασχόληση μου με το ραδιόφωνο είναι για μένα απαραίτητη ψυχοθεραπεία, ειδικά επειδή γίνεται στην μέση της εβδομάδας δημιουργώντας μία νησίδα ομορφιάς σε αυτό το πενταήμερο καθημερινότητας. Για όσους ενδιαφέρονται μπορείτε να με ακούτε κάθε Τετάρτη 9-11 το βράδυ στο Poplie Radio (www.poplie.eu) .
Ένας από τους λόγους που δεν έγραψα κάτι τόσο καιρό ήταν και η πολιτική κατάσταση που υπήρχε με την προκήρυξη των εκλογών και τη διενέργεια τους. Δεν ήθελα να γράψω κάτι γιατί δεν ήθελα να αναφερθώ στο συγκεκριμένο θέμα. Με μεγάλη προσπάθεια δεν ήμουν και εγώ σε αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν, γνωρίζοντας ότι η ψήφος μου δεν θα είχε σημασία στην πραγματικότητα. Επίτηδες επέλεξα να ρίξω την ψήφο μου σε ένα κόμμα που ήξερα πως δεν θα μπει στην βουλή. Το γιατί επέλεξα το συγκεκριμένο και όχι ένα άλλο δεν έχει σημασία. Το γιατί απέρριψα όλα όσα μπήκαν τελικά δεν νομίζω πως χρειάζεται να το αναλύσω. Δεν νομίζω να υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος που ψήφισε κάτι και δεν το έκανε με βαριά καρδιά ή βασίζοντας την επιλογή του στην τακτική του "μη χείρον βέλτιστον". Αυτοί που ψήφισαν από φανατισμό ή λόγω προσωπικής ιδιοτέλειας δεν με ενδιαφέρουν οπότε τους αγνοώ. Τις λίγες φορές που άκουγα προεκλογικές δηλώσεις και εξαγγελίες των υποψηφίων πάντως, τέσταρα τα όρια της υπομονής μου και σκεφτόμουν το τι πρακτικά προβλήματα θα μου δημιουργούσε το να πετάξω ένα ποτήρι στην τηλεόραση για παράδειγμα... Είναι γελοίο, ποταπό και προσβάλει τη νοημοσύνη μας να μας μιλάνε για αλλαγή και νέα πορεία άτομα που είτε στο μακρινό είτε στο πρόσφατο παρελθόν έχουν αποδείξει πολλάκις πως δεν μπορούν και δεν θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο για τον τόπο. Και θα κλείσω με την φράση κλισέ, ότι δεν τους αδικώ ιδιαίτερα αφού ταΐζουν τον κόσμο με το σανό που θέλει. Όσο γι' αυτούς που δεν πήγαν σέβομαι (αν και διαφωνώ) αυτούς που θεωρούν πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει να προσφέρει κάτι και απλά προσπαθούν με δικούς τους τρόπους να κάνουν το καλύτερο για εκείνους αλλά και τους γύρω τους. Δεν σέβομαι και με εκνευρίζουν αυτοί που απλά δεν πήγαν για να μην έχουν την ευθύνη για ότι γίνει. Αυτούς που δεν πήγαν για να μπορούν να βρίζουν τους πάντες και να το παίζουν συνεχώς υπεράνω, ενώ στην πραγματικότητα με την στάση τους βοηθούν αυτούς που βρίζουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να επηρεάζουν τη ζωή όλων μας. Και κλείνω αυτό το κομμάτι με αυτή την ατάκα που βλέπετε στην φωτογραφία παρακάτω από την πολύ καλή σειρά "Mr Robot" που είδα το καλοκαίρι. Η αλλαγή γίνεται με το φέρσιμο μας, με την καθημερινότητα μας, και όχι με διαταγές από τους "από πάνω". Και αυτοί που έχουν πετύχει πραγματικά μεγάλες αλλαγές είναι όσοι κοιτούσαν μπροστά, στο μέλλον και όχι το άμεσο συμφέρον τους.
Λίγο πριν έγιναν οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας (;) κυβέρνησης. Δεν τις παρακολούθησα. Δεν με ενδιαφέρει να δω τι λένε πως θέλουν να κάνουν, με ενδιαφέρει αυτό που θα πραγματοποιήσουν ή όχι. Επίσης θα μπορούσα εύκολα να αρχίσω να κάνω πλάκα με τις γραφικότητες του Καμμένου στη Σαλαμίνα, και ομολογώ πως γέλασα αρκετά με τις πειραγμένες φωτογραφίες που ανέβηκαν στα σόσιαλ μύδια, αλλά αυτό που μένει βλέποντας τέτοιες κινήσεις από την κυβέρνηση είναι τελικά θλίψη και άγχος για το μέλλον. Επίσης ομολογώ ότι όταν άκουσα τον διορισμό του κύριου Φίλη ως υπουργού παιδείας δεν είχα καμία διάθεση για πλάκα, αλλά ένιωσα καθαρή και πηγαία οργή. Ακόμα ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από το πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα και δεν έχει κανένα όραμα γι' αυτό θα λειτουργήσει ως αχυράνθρωπος είτε για να περάσει τα μέτρα που θα του επιβάλλουν από πάνω, χωρίς να ξέρει πως να διαχειριστεί το έμψυχο δυναμικό του υπουργείου του που σημαντικό μέρος του ανθίσταται σε οποιαδήποτε αλλαγή, είτε για να συνεχίσει το ξεχαρβάλωμα που άρχισε το πραγματικά αποτυχημένο δίδυμο των προκατόχων του. Τα πρώτα σημάδια δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Από τις πρώτες αποφάσεις φαίνεται η ανοργανωσιά και η απουσία σχεδίου. Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες, θα περιμένω να δω λίγο καιρό πως θα κυλίσει η χρονιά και θα επανέλθω.
Εννοείται πως δεν περιμένω να δω από αυτή την κυβέρνηση κανένα βήμα στο θέμα του χωρισμού του κράτους με την εκκλησία, απλά ελπίζω στη διάρκεια της ζωής μου να δω ένα πραγματικά κοσμικό κράτος που να πρεσβεύει την ανεξιθρησκία αλλά και να δίνει ίδια δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του ασχέτως αν αυτοί ασπάζονται την επικρατούσα θρησκεία, κάποια άλλη ή καμία.
Τα τελευταία χρόνια, όταν διδάσκω κάποιο κομμάτι που σχετίζεται με περιβαλλοντικά προβλήματα τονίζω στα παιδιά ότι ένα από τα σημαντικότερα θέματα δεν θα είναι οι τοπικές καταστροφές, αλλά οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού που αυτές θα προκαλέσουν. Πραγματικά λυπάμαι που πλέον μπορώ να τους αναφέρω και να τους θυμίζω αυτό που βλέπαμε και βλέπουμε με τους πρόσφυγες που έρχονται καθημερινά στην χώρα μας, για να τους δείχνω ένα πιο απτό παράδειγμα. Το έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, το θέμα των προσφύγων είναι πολύπλοκο, δύσκολο και δεν λύνεται εύκολα. Εννοείται πως αναμέναμε τις άσχημες αντιδράσεις από μέρος του Ελληνικού αλλά και συνολικά του Ευρωπαϊκού πληθυσμού και των κυβερνήσεων τους. Μόνη μικρή ελπίδα οι κινήσεις και η προσφορά των εθελοντών και των διαφόρων οργανώσεων που κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τον κόσμο. Και για να παινέψω και λίγο τα παιδιά που ταλαιπωρώ στο λύκειο που δουλεύω φέτος, μου άρεσε πολύ ότι η πρώτη κίνηση που έκανε η νεοεκλεγείσα πρόεδρος του δεκαπενταμελούς (την επόμενη μέρα της εκλογής της) ήταν να διοργανώσει συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης που θα δοθούν σε πρόσφυγες και όχι να κάνει κάτι που σχετίζεται με την πενταήμερη εκδρομή τους.
Δεν θα σας ζαλίσω άλλο σήμερα, ελπίζω να μη μου πάρει πάλι δυο μήνες να γράψω δυο αράδες.
Καλό βράδυ και να προσέχετε...
