Βάρβαρη επιστροφή...

Είχα πει πως δεν θα γράψω τίποτα πριν τελειώσουν όλες οι διακοπές μου, αλλά μια και βρέθηκα για μια μέρα Αθήνα ας σας πω τι μου έτυχε. Την προηγούμενη Πέμπτη προς Παρασκευή (4 το πρωί), επέστρεψα από Βαρκελώνη. Η πόλη είναι ονειρική και αν δεν σκεφτόμουν την Σίφνο (που θα βρεθώ εκεί αύριο), θα πάθαινα κατάθλιψη από την επιστροφή. Που λέτε φίλτατοι, μια και ήταν τέτοια ώρα σκέφτηκα αντί να παίρνω λεωφορείο και ταξί για να φτάσω Νίκαια που είναι το σπίτι μου, να πάρω ένα ταξί κατευθείαν προς Πόρτο Ράφτη που είναι ένα τέταρτο απόσταση από το αεροδρόμιο, για να δω τους γονείς μου που κάνουν τις διακοπές τους εκεί.
Περιμένω στην ουρά των ταξί, και σκέφτομαι πως δεν πρέπει να γκρινιάζω γιατί δεν είναι όλα στην Ελλάδα τόσο χάλια. Ένας τροχονόμος ήταν εκεί και οργάνωνε τον κόσμο, με αποτέλεσμα ο κάθε οδηγός να παίρνει έναν επιβάτη, χωρίς πολλά πολλά, να του φορτώνει τις βαλίτσες του και να φεύγει. Μετά από ελάχιστη αναμονή βρέθηκα και εγώ στο κάθισμα ενός ταξί.
Και εκείνη την στιγμή επέστρεψα στην "Ελλάδα".
"Πόρτο Ράφτη! Πωωωωωω, τι μου κάνεις ρε φίλε. Εγώ ήθελα να πάω κέντρο. Και θα γυρίσω άδειος. Και θέλω να πάω σπίτι μου..."
Εγώ αντί να του πω "Σάλτα και γαμήσου και κάνε τη δουλειά σου χωρίς να με πρήζεις", απλά έμεινα σιωπηλός και άκουγα την γκρίνια του καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής. Μέχρι μου έφτασε έξω από το σπίτι μου.
Φίλτατοι ΠΡΟΣΟΧΗ! Έχω ακούσει διάφορα κόλπα εξαπάτησης, αλλά αυτό ήταν καινούργιο. Να σας πω επειδή ήταν και διπλή ταρίφα, και από αεροδρόμιο και με μπαγκάζια δεν σκέφτηκα αν τα 27 ευρώ που μου ζήτησε ήταν πολλά ή λίγα, και απλά έβγαλα ένα πενηντάρικο από το τσαντάκι μου για να τον πληρώσω. Συνήθως όταν ανοίγεις την πόρτα από ένα αυτοκίνητο ανάβει το φωτάκι. Άλλες φορές οι οδηγοί το ανάβουν από μόνοι τους για να βλέπουν τα ρέστα. Αυτόν τον είχα δει να σκαλίζει τα κουμπιά πριν, αλλά δεν έδωσα σημασία. Ούτε όταν το ταξί παρέμεινε σκοτεινό όταν άνοιξα την πόρτα έδωσα σημασία. Του δίνω το πενηντάρικο λοιπόν και αυτός με μια ομολογουμένως πολύ γρήγορη κίνηση το βάζει στην τσέπη του και βγάζει ένα δεκάρικο. Και μου λέει "Φίλε, αυτό είναι δεκάρικο".
Ευτυχώς που ήξερα πως μόνο πενηντάρικο είχα στην τσέπη μου και δεν ψάρωσα. Αντιθέτως αμέσως άρχισα να φωνάζω. "Τι λες ρε φίλε, πενηντάρικο σου έδωσα! Τι μου λες τώρα; Τι θες να κάνεις;", αυτός τότε τα γύρισε και είπε "Μη φωνάζεις, ρέστα σου δίνω... απλά σου είπα πως είναι δεκάρικο αυτό γιατί δεν το έβλεπα καλά...". Και σε περίπτωση που σκεφτείτε πως ίσως το φωτάκι να μη δούλευε, σας λέω πως το είχε ανάψει πριν για να βρει τα τσιγάρα του...
Σκέφτηκε ο Ελληνάρας "Ας πάω να του τα φάω και άμα κάτσει έκατσε...". Μέτα μου ήταν και χαμογελαστός και με χαιρέτησε το μουνί.
Είχα τέτοια νεύρα που, παρά την κούραση, μου πήρε μια ώρα να κοιμηθώ.
Όσο η χώρα μας κατοικείται από "Ελληνάρες" δεν υπάρχει ελπίδα. Και σε λίγο καιρό που θα έχουμε καταστρέψει και όλες τις ομορφιές του φυσικού περιβάλλοντος μας, δεν θα υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να ζει κάποιος εδώ.
Σταματάω την γκρίνια, και επιστρέφω στο πακετάρισμα για το νησί.
Ευτυχώς που υπάρχει και η Σίφνος...