Μια πέτρα με μια τρούπα στη μέση...

Αυτός είναι ο τόπος που ζω. Ένα εύφορο νησί με μια τρούπα στη μέση. Είναι φορές που νιώθω τυχερός που ζω σε ένα τόσο όμορφο μέρος. Είναι φορές που νιώθω ανήμπορος γιατί έχω εγκλωβιστεί σε μια κοινωνία που δεν μου ταιριάζει. Είναι φορές που νιώθω άσχημα για τους φίλους μου που κουράζονται, και εγώ ζω χαλαρά. Είναι φορές που εύχομαι να είχε εδώ αεροδρόμιο για να πήγαινα έστω και για μια μέρα στην πόλη, να ακούσω λίγο θόρυβο, να ξεφύγω από την απόλυτη ακινησία, να ακούσω λίγη ζωντανή μουσική, να πάω στο γήπεδο. Είναι φορές που βλέπω τη θάλασσα από το μπαλκόνι μου και δεν χορταίνω το θέαμα και τους ήχους. Είναι φορές που μισώ τη δουλειά μου σε ένα σχολείο σε ημιανάπαυση. Είναι στιγμές που αγαπώ τη δουλειά μου γιατί μπορώ χωρίς πίεση να εκφραστώ όπως θέλω.
Είναι και απλές στιγμές, γεμάτες χαρμόλυπη μονιαξιά, ποτισμένες σε αλκοόλ, περιτριγυρισμένες από παλιούς φίλους, τον Bruce, τον Tom, τον Van που σκέφτομαι πως κάποτε ήμουν δημιουργικός και ζηλεύω τον παλιό μου εαυτό, ο οποίος όμως θα ζήλευε τον τωρινό μου εαυτό.
Είναι στιγμές που θυμάμαι την ανθρώπινη μου φύση, γιατί δεν ξέρω τι θέλω και δεν βγάζω νόημα.
Μάλλον είναι ώρα να μυρίσω λίγο θάλασσα.
Εις το επανιδείν ταξιδιώτες.
Καλό σας τέτοιο