Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Άντε να παίρνουμε και εμείς σειρά... (για σας τα λέω Στέφανε και Πολυβώτη)



Θα πέσουν να με φάνε οι ντόπιοι αν μάθουν πως βάζω λόγια στο ηφαίστειο για να σκάσει. Πάντως αν μια φορά ρίξουν στον κρατήρα, όλες τις κροτίδες και τα αυτοσχέδια εκρηκτικά και βεγγαλικά που σκάνε κάθε χρόνο το Πάσχα νομίζω πως θα καταφέρουν να το ξυπνήσουν. Πέρα από την πλάκα όμως με έχει εντυπωσιάσει αυτό που έγινε στην Ισλανδία. Δεν είναι μόνο η ομορφία των εικόνων και το δέος που νιώθεις έναντι των στοιχειών της φύσης, είναι ότι σε κάνει να σκέφτεσαι διάφορα.
Μου θυμίζει λίγο σε τι ύβρη έχουμε υποπέσει που νομίζουμε πως τα πάντα έχουν δημιουργηθεί για να μας εξυπηρετούν. Σκεφτόμαστε με όρους οικονομικούς συνεχώς, κέρδη, επιτόκια, spreads, ομόλογα, τράπεζες... Κάνουμε σχέδια επί σχεδίων για να φτιάξουμε τους δείκτες, να αυξήσουμε την κερδοφορία των επιχειρήσεων, να φτιάξουμε προϋπολογισμούς, να πάρουμε δάνεια, να διαπραγματευτούμε για τα επιτόκια και εκεί που περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλουν τα κομπιουτεράκια, αποφασίζει να ξυπνήσει το ηφαίστειο στον παγετώνα Eyjafjallajoekull και τα γαμάει όλα. Πάνε οι αερομεταφορές, πάνε οι μετακινήσεις των αρχηγών, πάνε τα σχέδια, και αντί να κάτσουμε και να σκεφτούμε όλοι το πόσο ευάλωτο είναι το σαθρό οικοδόμημα που λέμε κοινωνία και καθημερινότητα, σκεφτόμαστε τις ζημιές στις αεροπορικές εταιρείες και το ταξιδάκι που δεν θα κάνουμε.
Νομίζω πάντως πως είναι χαρακτηριστικό ανθρώπινο γνώρισμα η επιλεκτική μνήμη και η άρνηση μάθησης από τα λάθη μας. Λίγο τα πράγματα να πάνε καλά, λίγο να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα, πως τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. Τότε όμως είναι που έρχεται η κατραπακιά και σε φέρνει στα ίσα σου. Και ίσως αυτό να είναι που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα, η δυσάρεστη ή ευχάριστη έκπληξη που σου γίνεται εκεί που δεν το περιμένεις. Σαν να ετοιμάζεις μια παρουσίαση για μήνες, να έχεις προβλέψει την παραμικρή λεπτομέρεια, να έχεις προετοιμαστεί για κάθε ερώτηση, και εκεί που είσαι σίγουρος πως τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά έρχεται η στυγνή πραγματικότητα και στο υπενθυμίζει. Μπορεί να τσακωθείς με τον/την σύντροφο σου, μπορεί να σε πιάσει κόψιμο, μπορεί να τρακάρεις στον δρόμο, μπορεί να πατήσεις μπανανόφλουδα, μπορεί να γίνει  οτιδήποτε και να αλλάξει τα πάντα.
Αν το ηφαίστειο συνεχίσει να ξερνάει για λίγο καιρό ακόμα, θα δούμε το τι αντοχές έχει αυτό το παράλογο κατασκεύασμα που λέμε "οικονομία" απέναντι στις μπανανόφλουδες της φύσης.
Κλείνω με μια ατάκα μαθήτριας που περιγράφει πολύ περισσότερα, απ' όσα λέει.
"Τι περιμένεις εδώ μόνη σου;" ρώτησε μια συνάδελφος μια μαθήτρια που καθόταν έξω από το σχολείο ένα απόγευμα λίγες μέρες πριν
"Το καλοκαίρι" απάντησε αυτή.

3 σχόλια:

Leo Kastanas είπε...

sfiltros
καλησπέρα. Έτσι είναι φίλε μου, το απρόβλεπτο κινεί την ιστορία, μα εμείς θέλουμε να μην το βλέπουμε. Ζούμε για την γραμμική μεταβολή ή την μηδενική, δηλαδή για το ελεγχόμενο. Μόλις το σύστημα αποσταθεροποιηθεί καταλαβαίνουμε ότι δεν κινούμε εμείς τα νήματα μα το χάος.
Η σεισμοί τα ηφαίστεια, τα φυσικά φαινόμενα μεγάλου μεγέθους μας θυμίζουν το μέγεθός μας. Ακου μια ιστορία.
Έχω μια φίλη Χιλιανή, αριστερή και μορφωμένη. Πιστεύει όμως στα ξωτικά, στα μεταφυσικά κλπ. Την ρώτησα κάποια στιγμή πως γίνεται να τα πιστεύει.
Ξέρεις, μου απαντά, η φύση στη Ν. Αμερική είναι έξω από τα μέτρα του ανθρώπου κατά πολύ. Πολύ ψηλά βουνά, πολύ βαθιές θάλασσες, μεγάλες έρημοι, τεράστιες διαφορές θερμοκρασίας μεταξύ βορρά - νότου, αχανείς ζούγκλες, τεράστια ποτάμια, ζώα παράξενα, πολύ πλούτος και μεγάλη φτώχεια κλπ. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο άνθρωπος αισθάνεται μικρός, ένα τίποτα. Ο ινδιάνος λοιπόν για να επιβιώσει ψυχολογικά θα καταφύγει στον πνευματισμό και στη λατρεία των ψυχών. Είναι το αποκούμπι του. Μάρεσε αυτή γεωγραφική ερμηνεία.
Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι στα μέτρα μας, και αυτό μας κάνει πιο ορθολογιστές.
Αυτά και καλό βράδυ. Κάνε μια κουβέντα με τα παιδιά σου πάνω σ'αυτό και τα λέμε.

SFILTROS είπε...

Leo, ευχαριστώ για το σχόλιο. Πράγματι μου δίνει έναυσμα για κουβέντα με τους μικρούς. Και το ότι, δεν κινούμε εμείς τα νήματα, αλλά το χάος (με την καλή ή την κακή έννοια) είναι από τα μεγαλύτερα μαθήματα που έχω μάθει στη ζωή μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει...
Καλό βράδυ

Christoforos είπε...

Πέστα βυσσινοστομε!
Να δεις που τώρα θα μας βάλουνε να ΞΑΝΑ-σώσουμε και τις αεροπορικές για τη χασούρα.
Περίμενε και θα δεις.