Σουβλάκια "η αγανάκτηση".

Η "αγανάκτηση" είναι μια λέξη που έχει γίνει πολύ της μόδας τις τελευταίες μέρες. Εγώ, ακούγοντας "αγανάκτηση" δεν σκέφτηκα τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα, αλλά ένα σουβλατζίδικο στον Κορυδαλλό, που το τιμούσα ιδιαιτέρως στα μαθητικά μου χρόνια. Μια αναζήτηση στο γούγλ μου χάρισε την παραπάνω φωτογραφία, και την ώθηση να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. 

Όπως και πολύς κόσμος βλέπω με αρκετή περιέργεια και ενδιαφέρον αυτό που γίνεται στις μεγάλες πόλεις. Σίγουρα αν ζούσα και εγώ κάπου που γίνονταν μια τέτοια εκδήλωση, θα ήμουν και εγώ εκεί. Δεν ξέρω το πόσο θα καθόμουν, αλλά σίγουρα θα ήθελα να δω τα πρόσωπα αυτών που βρίσκονται εκεί, να προσπαθήσω να καταλάβω το τι σκέφτονται. Θα ήθελα να καταλάβω το γιατί βρίσκεται ο καθένας τους εκεί και το τι θα ήθελε εκείνος να συμβεί. Ίσως να μπλεκόμουν σε μερικές ενδιαφέρουσες συζητήσεις, ίσως απογοητευόμουν από αυτά που έβλεπα και άκουγα και απλά έπινα μια ζεστή μπύρα από κάποιο περίπτερο (γιατί οι κρύες θα ήταν  δυσεύρετες με τόσο πλήθος), θα χάζευα λίγο τον κόσμο ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά μου και θα γυρνούσα σπίτι ή θα πήγαινα για ποτό κάπου εκεί κοντά. Οι σκέψεις μου αυτές δεν είναι γκρίνιες για το ότι κάτι γίνεται (ότι και αν είναι αυτό που γίνεται) κάπου μακρυά και όχι εδώ, είναι αυτές που φαντάζομαι πως θα έχουν κάποιοι από αυτούς που πήγαν εκεί. Κάποιοι θα πήγαν για τη βόλτα, κάποιοι γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι, κάποιοι γιατί οι φίλοι τους από το φεϊσμπούκι θα πήγαιναν, κάποιοι γιατί βαρέθηκαν να κάθονται σπίτι τους και να δέχονται αδιαμαρτύρητα όλα αυτά που γίνονται, κάποιοι για να χαζέψουν γκομενάκια, κάποιοι γιατί έχουν σιχαθεί τα κόμματα και τις παρατάξεις και ήθελαν να παρευρεθούν σε μία διαμαρτυρία αχρωμάτιστη, κάποιοι για να κλέψουν πορτοφόλια, κάποιοι γιατί συμφωνούν με το αίτημα της συμμετοχικής δημοκρατίας που ακούστηκε στις Ισπανικές διαδηλώσεις, κάποιοι γιατί δεν ανέχονται να τους τη λένε οι Ισπανοί πως κοιμούνται και δεν μπορούν να κάνουν μια διαμαρτυρία της προκοπής, κάποιοι...

Θα μπορούσα να συνεχίζω για πολύ ακόμα, και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο πολλοί βλόγερς και όχι μόνο, εξέφρασαν τον προβληματισμό και τις αντιρρήσεις τους γι' αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Και σίγουρα έχουν το δίκιο τους. Γιατί ο καθένας από τους διαδηλωτές, είναι αγανακτισμένος με διαφορετικά, και πολλές φορές αντικρουόμενα μεταξύ τους, πράγματα. Αλλά για τους ίδιους λόγους δεν κατεβαίνουν και κάποιοι στις "κανονικές" διαμαρτυρίες επειδή παρόλο που διαφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης, δεν συμφωνούν με τις απόψεις των συνδικάτων που τις οργανώνουν. Τελικά όμως τι γίνεται; Τι κάνουμε;

Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με πολλές από τις θέσεις του συνδικάτου μου, καθώς και πολλών άλλων, αλλά δεν νιώθω καλά όταν δεν κατεβαίνω στις απεργίες (ίσως είναι και επειδή τόσα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα ποτέ δεν είχα την δυνατότητα να απεργήσω και απλά τώρα όταν το κάνω είναι απλά για να μπορώ να διατηρήσω την δυνατότητα να το κάνω). Επίσης ίσως αυτό που γίνεται με τους "αγανακτισμένους" είναι απλά ένα πανηγυράκι που δεν θα βγάλει πουθενά. Τι πρέπει όμως να κάνω; Να προσπαθήσω να βρω κάποιους που σκέφτονται ΑΚΡΙΒΩΣ με ότι σκέφτομαι εγώ να φτιάξουμε έναν πολιτικό φορέα, να κάνουμε 500 δισεκατομμύρια συναντήσεις και συζητήσεις και τελικά να πάρουμε 1% στις εκλογές; Να βγω στον δρόμο και να τα σπάσω όλα; Να κάτσω στο σπίτι μου λέγοντας "πάλι καλά που εγώ έχω δουλειά" και να βλέπω τηλεόραση; Και με τα τρία διαφωνώ. Ειδικά με το τελευταίο, γιατί όπως έλεγα και σε έναν φίλο τις προάλλες, "από τον καναπέ μας, το μόνο που αλλάζουν είναι τα κανάλια". Άρα κάτι πρέπει να κάνω.

Τις προάλλες με ρώτησε κάποιος "αν ήσουν εσύ πρωθυπουργός τι θα έκανες;". Του απάντησα πως δεν είμαι πρωθυπουργός. Ένας απλός χημικός είμαι που θέλω να κάνω τη δουλειά μου και να ζω τη ζωή μου όσο μπορώ καλύτερα. Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα παράξενα τα οικονομικά. Δεν έχω κάποια μαγική λύση που θα λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου.

Ξέρω όμως ότι δεν μου αρέσει και αυτό που γινόταν παλιότερα (παρά το ότι βόλευε κάποιους) και αυτό που γίνεται τώρα στη χώρα. Μου αρέσει που γίνεται μια διαμαρτυρία χωρίς καφρίλες, χωρίς βία, χωρίς σπάσιμο. Καταλαβαίνω ότι όλοι αυτοί εκεί δεν ξέρουν τι θέλουν, και απλά ξέρουν το τι δεν τους αρέσει. Δεν έχω ιδέα το τι θα γίνει αύριο, παρόλο που η φαντασία μου είναι νοσηρή.

Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος όμως. Ότι τώρα είναι η ώρα να φανούν οι πραγματικά μεγάλοι, αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι. Αυτοί που θα καταφέρουν να εμπνεύσουν αυτούς τους αγανακτισμένους (χωρίς εισαγωγικά) και να τους οδηγήσουν να κάνουν κάτι. Μπορεί αυτό το κάτι να είναι κάλο, μπορεί καταστροφικό. Κάτι όμως πρέπει να αλλάξει, και τώρα είναι η στιγμή γι' αυτό. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να πιαστεί από κάτι.

Πάντα όλες οι μεγάλες ιστορικές στιγμές έγιναν επειδή κάποιοι έπεισαν τους πολλούς να κάνουν κάτι. Νομίζετε ότι οι πολλοί ήξεραν τι έκαναν; Είτε αυτό ήταν καλό, είτε ήταν κακό απλά ακολουθούσαν αυτούς που τους ενέπνευσαν. Γιατί να κατηγορούμε άδικα αυτούς που απλά διαμαρτύρονται σήμερα; Δεν είναι διαφορετικοί από κανέναν άλλον ιστορικά. Απλά έτυχαν σε άσχημη στιγμή, όπου δεν υπάρχει κανείς να ακολουθήσουν.

Θα μου πει κάποιος πως το τι πρέπει να κάνουμε είναι αυτονόητο. Πως αν κάνουμε απλά τη δουλειά μας όσο μπορούμε καλύτερα και ζούμε με σεβασμό στους γύρω μας όλα θα γίνουν καλύτερα. Αλλά ακριβώς επειδή αυτό είναι αυτονόητο είναι τόσο δύσκολο να γίνει. Μακάρι να βρεθεί κάποιος να πείσει τους ανθρώπους να φερθούν σαν άνθρωποι. Δεν το βλέπω να γίνεται, αλλά πρέπει να ελπίζω σε κάτι καλύτερο, σε κάτι διαφορετικό.

κοροϊδέψετε για λίγο για να κάνει ότι και εσείς, επειδή ειλικρινά και πραγματικά πιστεύετε πως έχετε δίκιο; Κάτι τέτοιες στιγμές αϋπνίας (είναι πολύ αργά τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές), το πιο άλυτο πρόβλημα που μπορώ να σκεφτώ είναι το πιο είναι το ιδανικό πολίτευμα. Εδώ πολλές φορές δεν συμφωνώ και ο ίδιος με αυτά που κάνω, λέω και σκέφτομαι, γιατί και πως να επηρεάσω τους άλλους με τις πράξεις μου;

Μάλλον πρέπει να πάω για ύπνο...

Φευγάτες σκέψεις

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την σειρά κόμικ "the bunny suicides" του Andy Riley. Για τα λαγουδάκια που ψάχνουν απίστευτους τρόπους να αυτοκτονήσουν, είχα αναφερθεί πάλι σε παλιό τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (65) και ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να ψάξω και εγώ τόσο ευφάνταστους τρόπους θανάτου για να περάσω την ώρα μου...

"Ρε Γιώργο, από τότε που έμαθες ότι φεύγεις είσαι όλο χαμόγελα ενώ μέχρι χθες ήσουν έτοιμος να μας πλακώσεις όλους στο ξύλο" μου είπε τις προάλλες ένας συνάδελφος. "Εννοείται" του απάντησα απλά και ειλικρινά.

Έχοντας μάθει το τι πρόκειται να γίνει με τον αριθμό των μετατιθέμενων εκπαιδευτικών και ενώ έβλεπα την προοπτική της παραμονής και τρίτης σχολικής χρονιάς εδώ, ήμουν έτοιμος να χωθώ στο εργαστήριο του σχολείου, και να μη βγω μέχρι να βρω κάποιο τόσο δυνατό εκρηκτικό που θα προκαλούσε ενεργοποίηση του ηφαιστείου.

Το καταλαβαίνετε φυσικά πως υπερβάλλω, αλλά ας εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ. Στην παραπάνω πρόταση λέω "σχολική χρονιά" και όχι χρονιά. Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα εδώ. Το νησί είναι μια χαρά το καλοκαίρι (εξάλλου έκανα εξαιρετικές διακοπές εδώ πέρσι), αλλά οι 9 μήνες που παραμένουν, αυτοί που δεν είναι για μπάνια και για μένα είναι για δουλειά, ενώ για πολλούς είναι απλά διακοπή ανάμεσα στα μπάνια και την πραγματική τους δουλειά είναι τόσο ψυχοφθόροι που με έκαναν να σκεφτώ πολλά.

Όταν έφτασα να αναπολώ τα ωράρια των φροντιστηρίων, και την αναλγησία πολλών εκ των αφεντικών μου, απλά ζώντας με την ανάμνηση της ελάχιστης αίσθησης προσφοράς, κατάλαβα ότι αφενός το δημόσιο, αφετέρου η ζωή σε ένα τόσο μικρό μέρος με επηρέαζαν τόσο άσχημα που ενοχλούμουν και εγώ με τον εαυτό μου. 

Με ενοχλούσε η απαισιοδοξία και η γκρίνια μου. Με ενοχλούσε που προσαρμόστηκα τόσο, ώστε να με απορροφά τόσο το ότι γίνεται εδώ και όχι το τι (εξαιρετικά σημαντικότερο) γίνεται παραπέρα. Και αυτό που κάνω τώρα με ενοχλεί, αλλά συνεχίζω να νιώθω καλά γιατί έχει ημερομηνία λήξης. Με ενοχλεί που ο κόσμος γύρω σας καίγεται, και εγώ σας λέω τα δικά μου. Στην Αθήνα γίνεται της πόρνης από την βία, σφάζεται κόσμος στους δρόμους, και άντε να το έχω συζητήσει για κάνα μισάωρο με ελάχιστους, χωρίς να βλέπω να απασχολεί κανέναν άλλον γύρω μου. Θα μου πει κάποιος εκεί που θα πας (κάπου στην Κορινθία) θα είναι όλοι έτσι όπως τους θες; Εννοείται όχι, αλλά σίγουρα φαντάζομαι πως θα μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο επαγγελματικά (από το να αναρωτιέμαι, για το αν οι 5 μαθητές που δίνουν πανελλήνιες φέτος θα καταφέρουν όλοι μαζί να περάσουν την βάση), θα μπορώ να έχω πιο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα, και κάθε φορά που θα θέλω από το να πιω ένα ποτό με τους πραγματικούς φίλους μου, μέχρι το να πάω στο γήπεδο ή σε μια συναυλία, να μπορώ μέσα σε μια ώρα (χωρίς να παρακολουθώ δελτίο καιρού και να εξαρτώμαι από τις διαθέσεις του Αιόλου) να βρίσκομαι εκεί που θέλω.

Πραγματικά νιώθω τυχερός που θα το κάνω αυτό, χωρίς να χρειαστεί να παρατήσω τη δουλειά μου (ειδικά στους καιρούς που βρισκόμαστε), ή να καταντήσω  να βρεθώ να ψάχνω για πρώτη φορά στην ζωή μου για μέσο για να πάρω μια ευνοϊκή απόσπαση, καταπατώντας όλα τα πιστεύω μου και χάνοντας πολύ από την εκτίμηση που μου έχω (ψωνάρααααα). 

Τώρα για το πως έγιναν οι μεταθέσεις φέτος το πράγμα βρωμάει από πολλές απόψεις. Σίγουρα χρειαζόταν κάποιος εξορθολογισμός στις μετακινήσεις, αλλά αυτό που έγινε ήταν τουλάχιστο ύποπτο. Ας δεχτώ ότι σε όλη την Αττική υπήρχαν μόνο 2 κενά χημικών, και όλοι αυτοί που θέλαμε να γυρίσουμε εκεί δεν χωρούσαμε. Δεν θα πάει ούτε ένας εκεί όμως με απόσπαση ή ως αναπληρωτής; Πως γίνεται να σου ζητάνε 6 μήνες πριν (όταν τα πάντα ήταν διαφορετικά, από τον αριθμό των σχολείων, μέχρι τον τρόπο υπολογισμού των αναγκών τους), να δηλώσεις κάποιες προτιμώμενες περιοχές (που δεν μπορούν να αλλαχθούν) για να τις επεξεργαστούν τελευταία στιγμή; Και από τη στιγμή που σκέφτηκα μέχρι εγώ (που ακούω για μέσο και βγάζω καντήλες) να ψάξω για γνωστούς, τι έχει να γίνει με τις φετινές αποσπάσεις, που το σύστημα τους είναι πιο διαβλητό; Μήπως κάποιοι ψάχνουν την χαμένη τους πελατεία; Δεν θα το αναλύσω άλλο, δεν έχει νόημα άλλωστε. Ξέρω το πόσο δύσκολη είναι η οικονομική κατάσταση, και το πως τα πάντα γίνονται για να εξοικονομηθεί έστω και ένα ευρώ, αλλά είναι υποτιμητικό να προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πάντα γίνονται για το καλό της παιδείας και όχι επειδή δεν υπάρχει σάλιο.
Ας αλλάξω θέμα, αλλά όχι και πολύ. Αν τα αυτοκτονούντα λαγουδάκια σας βάζουν ιδέες ίσως να σας ενδιαφέρει η παρακάτω είδηση. Στην Ελβετία, μετά από απόφαση που πάρθηκε σε πρόσφατο δημοψήφισμα, επιτρέπεται η υποβοηθούμενη αυτοκτονία από γιατρούς για ασθενείς με ανίατες ασθένειες. Αν ξέρετε κανέναν που το σκέφτεται, μη τρέχετε εκεί πάνω που κάνει και κρύο, πηγαίντε μέχρι το κέντρο της Αθήνας κρατώντας μια ταμπέλα "είμαι μετανάστης, έχω μελαμψό πρόσωπο", ή αν γίνεται διαδήλωση η ταμπέλα να αλλάξει σε "είμαι διαδηλωτής, έχω κεφάλι που σπάει", ή αν δεν θέλετε να πάτε στο κέντρο, πηγαίντε μέχρι ένα γηπεδάκι (της super-league κατά προτίμηση), κρατώντας μια ταμπέλα "είμαι ο αντίπαλος".
Καλό βράδυ, και καλό κουράγιο σε όσους περνάν άσχημα.