Η "αγανάκτηση" είναι μια λέξη που έχει γίνει πολύ της μόδας τις τελευταίες μέρες. Εγώ, ακούγοντας "αγανάκτηση" δεν σκέφτηκα τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα, αλλά ένα σουβλατζίδικο στον Κορυδαλλό, που το τιμούσα ιδιαιτέρως στα μαθητικά μου χρόνια. Μια αναζήτηση στο γούγλ μου χάρισε την παραπάνω φωτογραφία, και την ώθηση να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου.
Όπως και πολύς κόσμος βλέπω με αρκετή περιέργεια και ενδιαφέρον αυτό που γίνεται στις μεγάλες πόλεις. Σίγουρα αν ζούσα και εγώ κάπου που γίνονταν μια τέτοια εκδήλωση, θα ήμουν και εγώ εκεί. Δεν ξέρω το πόσο θα καθόμουν, αλλά σίγουρα θα ήθελα να δω τα πρόσωπα αυτών που βρίσκονται εκεί, να προσπαθήσω να καταλάβω το τι σκέφτονται. Θα ήθελα να καταλάβω το γιατί βρίσκεται ο καθένας τους εκεί και το τι θα ήθελε εκείνος να συμβεί. Ίσως να μπλεκόμουν σε μερικές ενδιαφέρουσες συζητήσεις, ίσως απογοητευόμουν από αυτά που έβλεπα και άκουγα και απλά έπινα μια ζεστή μπύρα από κάποιο περίπτερο (γιατί οι κρύες θα ήταν δυσεύρετες με τόσο πλήθος), θα χάζευα λίγο τον κόσμο ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά μου και θα γυρνούσα σπίτι ή θα πήγαινα για ποτό κάπου εκεί κοντά. Οι σκέψεις μου αυτές δεν είναι γκρίνιες για το ότι κάτι γίνεται (ότι και αν είναι αυτό που γίνεται) κάπου μακρυά και όχι εδώ, είναι αυτές που φαντάζομαι πως θα έχουν κάποιοι από αυτούς που πήγαν εκεί. Κάποιοι θα πήγαν για τη βόλτα, κάποιοι γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι, κάποιοι γιατί οι φίλοι τους από το φεϊσμπούκι θα πήγαιναν, κάποιοι γιατί βαρέθηκαν να κάθονται σπίτι τους και να δέχονται αδιαμαρτύρητα όλα αυτά που γίνονται, κάποιοι για να χαζέψουν γκομενάκια, κάποιοι γιατί έχουν σιχαθεί τα κόμματα και τις παρατάξεις και ήθελαν να παρευρεθούν σε μία διαμαρτυρία αχρωμάτιστη, κάποιοι για να κλέψουν πορτοφόλια, κάποιοι γιατί συμφωνούν με το αίτημα της συμμετοχικής δημοκρατίας που ακούστηκε στις Ισπανικές διαδηλώσεις, κάποιοι γιατί δεν ανέχονται να τους τη λένε οι Ισπανοί πως κοιμούνται και δεν μπορούν να κάνουν μια διαμαρτυρία της προκοπής, κάποιοι...
Θα μπορούσα να συνεχίζω για πολύ ακόμα, και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο πολλοί βλόγερς και όχι μόνο, εξέφρασαν τον προβληματισμό και τις αντιρρήσεις τους γι' αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Και σίγουρα έχουν το δίκιο τους. Γιατί ο καθένας από τους διαδηλωτές, είναι αγανακτισμένος με διαφορετικά, και πολλές φορές αντικρουόμενα μεταξύ τους, πράγματα. Αλλά για τους ίδιους λόγους δεν κατεβαίνουν και κάποιοι στις "κανονικές" διαμαρτυρίες επειδή παρόλο που διαφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης, δεν συμφωνούν με τις απόψεις των συνδικάτων που τις οργανώνουν. Τελικά όμως τι γίνεται; Τι κάνουμε;
Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με πολλές από τις θέσεις του συνδικάτου μου, καθώς και πολλών άλλων, αλλά δεν νιώθω καλά όταν δεν κατεβαίνω στις απεργίες (ίσως είναι και επειδή τόσα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα ποτέ δεν είχα την δυνατότητα να απεργήσω και απλά τώρα όταν το κάνω είναι απλά για να μπορώ να διατηρήσω την δυνατότητα να το κάνω). Επίσης ίσως αυτό που γίνεται με τους "αγανακτισμένους" είναι απλά ένα πανηγυράκι που δεν θα βγάλει πουθενά. Τι πρέπει όμως να κάνω; Να προσπαθήσω να βρω κάποιους που σκέφτονται ΑΚΡΙΒΩΣ με ότι σκέφτομαι εγώ να φτιάξουμε έναν πολιτικό φορέα, να κάνουμε 500 δισεκατομμύρια συναντήσεις και συζητήσεις και τελικά να πάρουμε 1% στις εκλογές; Να βγω στον δρόμο και να τα σπάσω όλα; Να κάτσω στο σπίτι μου λέγοντας "πάλι καλά που εγώ έχω δουλειά" και να βλέπω τηλεόραση; Και με τα τρία διαφωνώ. Ειδικά με το τελευταίο, γιατί όπως έλεγα και σε έναν φίλο τις προάλλες, "από τον καναπέ μας, το μόνο που αλλάζουν είναι τα κανάλια". Άρα κάτι πρέπει να κάνω.
Τις προάλλες με ρώτησε κάποιος "αν ήσουν εσύ πρωθυπουργός τι θα έκανες;". Του απάντησα πως δεν είμαι πρωθυπουργός. Ένας απλός χημικός είμαι που θέλω να κάνω τη δουλειά μου και να ζω τη ζωή μου όσο μπορώ καλύτερα. Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα παράξενα τα οικονομικά. Δεν έχω κάποια μαγική λύση που θα λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου.
Ξέρω όμως ότι δεν μου αρέσει και αυτό που γινόταν παλιότερα (παρά το ότι βόλευε κάποιους) και αυτό που γίνεται τώρα στη χώρα. Μου αρέσει που γίνεται μια διαμαρτυρία χωρίς καφρίλες, χωρίς βία, χωρίς σπάσιμο. Καταλαβαίνω ότι όλοι αυτοί εκεί δεν ξέρουν τι θέλουν, και απλά ξέρουν το τι δεν τους αρέσει. Δεν έχω ιδέα το τι θα γίνει αύριο, παρόλο που η φαντασία μου είναι νοσηρή.
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος όμως. Ότι τώρα είναι η ώρα να φανούν οι πραγματικά μεγάλοι, αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι. Αυτοί που θα καταφέρουν να εμπνεύσουν αυτούς τους αγανακτισμένους (χωρίς εισαγωγικά) και να τους οδηγήσουν να κάνουν κάτι. Μπορεί αυτό το κάτι να είναι κάλο, μπορεί καταστροφικό. Κάτι όμως πρέπει να αλλάξει, και τώρα είναι η στιγμή γι' αυτό. Γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να πιαστεί από κάτι.
Πάντα όλες οι μεγάλες ιστορικές στιγμές έγιναν επειδή κάποιοι έπεισαν τους πολλούς να κάνουν κάτι. Νομίζετε ότι οι πολλοί ήξεραν τι έκαναν; Είτε αυτό ήταν καλό, είτε ήταν κακό απλά ακολουθούσαν αυτούς που τους ενέπνευσαν. Γιατί να κατηγορούμε άδικα αυτούς που απλά διαμαρτύρονται σήμερα; Δεν είναι διαφορετικοί από κανέναν άλλον ιστορικά. Απλά έτυχαν σε άσχημη στιγμή, όπου δεν υπάρχει κανείς να ακολουθήσουν.
Θα μου πει κάποιος πως το τι πρέπει να κάνουμε είναι αυτονόητο. Πως αν κάνουμε απλά τη δουλειά μας όσο μπορούμε καλύτερα και ζούμε με σεβασμό στους γύρω μας όλα θα γίνουν καλύτερα. Αλλά ακριβώς επειδή αυτό είναι αυτονόητο είναι τόσο δύσκολο να γίνει. Μακάρι να βρεθεί κάποιος να πείσει τους ανθρώπους να φερθούν σαν άνθρωποι. Δεν το βλέπω να γίνεται, αλλά πρέπει να ελπίζω σε κάτι καλύτερο, σε κάτι διαφορετικό.
κοροϊδέψετε για λίγο για να κάνει ότι και εσείς, επειδή ειλικρινά και πραγματικά πιστεύετε πως έχετε δίκιο; Κάτι τέτοιες στιγμές αϋπνίας (είναι πολύ αργά τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές), το πιο άλυτο πρόβλημα που μπορώ να σκεφτώ είναι το πιο είναι το ιδανικό πολίτευμα. Εδώ πολλές φορές δεν συμφωνώ και ο ίδιος με αυτά που κάνω, λέω και σκέφτομαι, γιατί και πως να επηρεάσω τους άλλους με τις πράξεις μου;
Μάλλον πρέπει να πάω για ύπνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου