614 ευρώ

Όσο και να θέλει κάποιος να βλέπει αισιόδοξα τα πράγματα, όσο και να θέλει να βλέπει την θετική τους πλευρά και να προσπαθεί να διατηρεί την ελπίδα του για το αύριο, και την ικανότητα του να παίρνει ότι καλύτερο από κάθε στιγμή, έρχεται αυτή η γαμημένη η πραγματικότητα και σου ρίχνει τη μία φάπα μετά την άλλη. Και βρίσκεσαι μονίμως να λες τα ίδια και τα ίδια, να μιζεριάζεις, να γκρινιάζεις και να δίνεις έναυσμα και στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Όπως έγινε λίγες μέρες πριν, όταν μαζευτήκαμε κάποιοι παλιοί φίλοι να αποχαιρετίσουμε κάποια που θα αναζητήσει την τύχη της σε άλλες πολιτείες πολύ μακρινές και αντί να γελάμε και να θυμόμασταν καλές στιγμές από το παρελθόν μας, βρεθήκαμε να λέμε για μισθούς, κρατήσεις, νόμους, φόρους και την κατάντια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Και φυσικά βρέθηκα και εγώ να λέω τα παράπονα μου για τον μισθό μου, για τα "καμάρια" μου στο σχολείο που όσο περνά ο καιρός θυμόνται την φύση τους του άγριου θηρίου και ψάχνουν να βρουν κάθε αδυναμία μου (ένα σαρδάμ, ένα λάθος, ένα κοκκίνισμα, ένα ξέσπασμα) για να μου τσακίσουν την ψυχολογία και να ξεχάσουν κάπως το κενό που νιώθουν μέσα τους, για τους γονείς κάποιων από αυτά (που βρέθηκαν να αποκαλούν κάποιους συναδέλφους μου "λαμόγια των 800 ευρώ" γιατί έβαλαν στο παιδί τους 19 και όχι 20) και φυσικά για τον αγαπητό μου ΟΣΕ που τόσο καλές υπηρεσίες μου προσφέρει καθημερινά. 

Αλλά κάθε πρωί (ειδικά αυτά της Δευτέρας), όλοι βρίσκουμε κάποιο λόγο για να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να ξαναρχίσουμε μια εβδομάδα. Προσπαθούμε να σκεφτούμε κάποιο λόγο για τον οποίο αξίζει να αντιμετωπίσουμε τα θηρία της μιζέριας μας, γιατί όταν το κάνουμε θα μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά, όπως το να κάνουμε έναν φίλο μας να νιώσει καλύτερα, το να αναμένουμε από στιγμή σε στιγμή κάποιοι πολλοί κοντινοί μας άνθρωποι να φέρουν μια νέα ζωή στον κόσμο, το να γελάσουμε, να ακούσουμε καλή μουσική, να φάμε και να πιούμε, να κάνουμε ότι γουστάρουμε στην τελική.
Έτσι και εγώ, άρχισα την ημέρα μου σχετικά καλά, έκανα τις 2 πρώτες ώρες μάθημα πρακτικά αναίμακτα, μέχρι που επιστρέφοντας στο γραφείο, το σκοτεινιασμένο πρόσωπο μιας συναδέλφου μου λέει ότι κάτι άσχημο έχει συμβεί. "Ήρθε η κατάσταση μισθοδοσίας του Απριλίου" είπε. Βλέπω δίπλα από το όνομα μου, το νούμερο 614. Το μήνα. Διότι κάποιοι αποφάσισαν ότι τα αναδρομικά που "χρωστάμε" επειδή η μείωση του μισθού μας έγινε αργότερα από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος, τα θέλουν πιο σύντομα και όχι σε 8 δόσεις που μας είχαν πει. Και τότε, όπως μου έλεγε λίγες μέρες πριν ένας φίλος για μια τελείως διαφορετική κατάσταση, "ένιωσα τα πάντα να αδειάζουν από μέσα μου". Πέρασαν από το μυαλό μου, οι σπουδές, τα μεταπτυχιακά, τα φροντιστήρια, η ζωή μου στη Νίσυρο για 2 χρόνια, οι φίλοι μου που ζουν στο εξωτερικό, αυτοί που ήταν εκεί και γύρισαν, αυτή που ήταν εδώ και θα φύγουν, εγώ που δεν ήθελα ποτέ να φύγω, οι επιλογές που έκανα στο παρελθόν, αυτές που έκαναν άλλοι για μένα στο παρόν και για το μέλλον μου...
Θα μου πεις τώρα, αν δεν σου αρέσει παραιτήσου και πήγαινε στον ιδιωτικό τομέα να δεις τη γλύκα. Μα δεν είναι θέμα ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Εξάλλου και στον ιδιωτικό τομέα έχω δουλέψει για χρόνια και ποτέ δεν πλούτισα. Και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, υπάρχουν αυτοί που έχουν φάει το μεγάλο το καυλί, και αυτοί που συνεχίζουν να επιβιώνουν και να κερδίζουν. Είναι οι insiders και οι outsiders που έχει αναφέρει πολλές φορές και ο Leo στη "μαργαρίτα". 

Και όσο περνά ο καιρός, βλέπουμε απλά να καταβαραθρώνονται μισθοί και συντάξεις, να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια μεταρρύθμισης που θα αλλάξει το κράτος που μας έφερε σε αυτή την κρίση, τον κόσμο απλά να μουτζώνει και να  γιαουρτώνει και να ξεχνά το πως ψήφιζε και το πως φερόταν τόσο καιρό και κάποιους απλά να ονειρεύονται το πως στις επόμενες εκλογές θα διατηρήσουν τη θέση τους στη βουλή με τα προνόμια της.

Θα μου πει κάποιος άλλος "μιλάς ρε φίλε που έχεις δουλειά ενώ εγώ είμαι άνεργος;". Και μιλάν και κάποιοι για την ευθύνη των εργαζομένων έναντι των ανέργων. Συγνώμη ρε παιδιά, φταίω εγώ που έφαγα τη ζωή μου στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, που έδωσα εξετάσεις για να πιάσω δουλειά και πέρασα από τους πρώτους, που έκανα τυπικά το "αγροτικό" μου (σε αντίθεση με πολλούς άλλους) και βρέθηκα πλέον να κάνω 2 δίωρα ταξίδια την ημέρα για να πάρω 614 ευρώ; Φταίει ο κάθε "εγώ" που έχει απλά μια κακοπληρωμένη δουλειά επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν καθόλου;
Και νομίζετε πως για τον κάθε ένα σαν και μένα, θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο ότι και να γίνει στις επόμενες επερχόμενες εκλογές; Αν αλλάξει κάτι θα είναι προς το χειρότερο, γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι. Όλοι θέλουν να έχουμε προνόμια χωρίς υποχρεώσεις. Όλοι βρίζουν τους άλλους χωρίς να κοιτάζουν τον εαυτό τους. Και η μόνη ελπίδα είναι η ανιδιοτελής προσφορά κάποιων, ώστε εθελοντικά να κάνουν το κάτι παραπάνω ώστε να δώσουν μια στιγμή ομορφιάς σε κάποιον γύρω τους. Αλλά η ομορφιά είναι σαν μια πεταλούδα, όσο εύκολα θαυμάζεται, τόσο εύκολα συνθλίβεται. Στην τελική ίσως απλά η λύση είναι να γυρίσουμε σε αυτόν που θα μας αγκαλιάσει και θα μας πει "όλα θα πάνε καλά", ξέροντας και οι δύο πως κοροϊδευόμαστε.
Λυπάμαι για την απαισιόδοξη και καταθλιπτική ανάρτηση, αλλά δεν γινόταν αλλιώς σήμερα. Θα επανέλθω συντόμως με χαρούμενα πράγματα όπως μουσικές κτλ. Γιατί όπως το μυθικό πουλί, ο φοίνικας πρέπει να αναγεννηθούμε από τη στάχτη μας (και μη ξανακούσω ότι ο φοίνικας είναι σύμβολο της χούντας γιατί θα πω κάνα αντιπαιδαγωγικό μπινελίκι, γιατί δεν φταίει το μυθικό πουλί επειδή κάποιοι το καπηλεύτηκαν).

Υ.Γ. 1 Μετά από 2 χρόνια περίπου, οι night on earth, θα ξαναδώσουν συναυλία, την 25η Μαρτίου στην Αθήνα. Μη τους χάσετε.