Το σημερινό θέμα είναι οι πάσης φύσεως εθισμοί. Και μια και είναι της εποχής λόγω ευρωπαϊκού πρωταθλήματος θα αρχίσω με το ποδόσφαιρο. Πάνω σε αυτό το θέμα οφείλω να βάλω στον εαυτό μου μια τεράστια απουσία. Δεν μου αρέσει να μην κάνω πράγματα που έχω πει πως θα κάνω και πραγματικά χτες όλη μέρα ένιωθα το απόλυτο ξενέρωμα που δεν πήγα να παρακολουθήσω τον αγώνα μπαράζ που έπαιζε η ομάδα μου στα Τρίκαλα για να διατηρήσει τη θέση της στην κατηγορία. Αλλά που να το φανταζόμουν μερικές εβδομάδες πριν όταν διάλεγα ημέρα και ώρα για κάτι εξετάσεις πιστοποίησης πως ακριβώς αυτή την ημέρα και αυτή την ώρα θα ήταν ο σημαντικότερος αγώνας της χρονιάς... Ευτυχώς το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν νικηφόρο και η ανακούφιση γι' αυτό έκανε το Κυριακάτικο βράδυ μου να γίνει πολύ πιο ευχάριστο.
Περνάω σε μια άλλη εξάρτηση που έχω. Το να γκρινιάζω για τις "υπηρεσίες" που μου προσφέρει ο ΟΣΕ καθημερινά. Αλλά θα κάνω την έκπληξη και δεν πω λεπτομέρειες για τα σπριντ που αναγκάστηκα να κάνω σήμερα, αλλά για έναν διάλογο που άκουσα από κάποιους συνεπιβάτες μου λίγες μέρες πριν. Ως γνωστόν όσοι μετακινούνται με το τραίνο έρχονται σε επαφή με μεγάλο αριθμό τοξικομανών, ειδικά στον σταθμό Σ.Κ.Α. που εκεί κοντά έχει γίνει το κέντρο εμπορίου πάσης φύσης ναρκωτικής ουσίας. Δυο τρεις φορές να κάτσεις σε αυτό το σταθμό και θα δεις και θα ακούσεις τα πάντα που σχετίζονται με διακίνηση, χρήση, εμπόριο και με οτιδήποτε άλλο ασχολούνται οι τοξικομανείς. Φαντάσου όταν το κάνεις καθημερινά δύο φορές... Το θέμα με τους τοξικομανείς είναι πως κάνουν όλοι το ίδιο, όλη την ώρα. Σου ζητάνε τσιγάρο, σε βρίζουν αν δεν έχεις, σου ζητάνε ψιλά λέγοντας ψέμματα και μετά κάθονται με την παρέα τους στο βαγόνι και είτε συζητάνε για κάτι που πάντα έχει σχέση με τον εθισμό τους, είτε κανονίζουν τα νταραβέρια τους. Λίγες μέρες πριν, εντυπωσιάστηκα γιατί δύο τύποι που κάθονταν δίπλα μου άρχισαν να μιλάνε για μια γυναίκα! Μάλιστα την εκθείαζαν και οι δύο και κανόνιζαν το πως ο ένας τους θα προσπαθήσει να κάνει κάτι μαζί της. Και εκεί άκουσα τον παρακάτω διάλογο.
"Σου λέω φιλαράκι, η τύπισσα είναι τεφαρίκι"
"Το ξέρω ρε. Εμένα αυτού του είδους οι γυναίκες μου αρέσουν. Αυτές που ξέρουν τι θέλουν"
"Ακριβώς ρε. Ξέρει τι θέλει και ασχολείται μόνο με ένα πράγμα. Ούτε χάπια, ούτε ξίδια, μόνο πρέζα..."
Και μια και μιλήσαμε για πρέζα, ας μιλήσουμε για τον μεγαλύτερο εθισμό που υπάρχει παγκοσμίως. Τον εθισμό της γραφειοκρατίας σε οποιοδήποτε ελληνικό δημόσιο οργανισμό. Όλοι έχετε έρθει σε επαφή με δημόσια υπηρεσία και κράζετε για το πόση παράλογη γραφειοκρατεία υπάρχει και έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά μόνο όσοι έχουμε δουλέψει για έναν τέτοιο οργανισμό συνειδητοποιούμε το μέγεθος του τέρατος. Δεν έχει σημασία αν είναι σχολείο, νοσοκομείο, εφορία ή οτιδήποτε. Αν είναι ελληνικό δημόσιο, έχει γραφειοκρατία που αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις τους κανόνες της και έχεις την ελάχιστη λογική ή θα πρέπει να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να γίνει μαρμελάδα βερίκοκο ή να βάλεις φωτιά να τα κάψεις. Αλλά επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι εύκολο να γίνει, προσωπικά απλά μοιράζομαι με τους γύρω μου τον πόνο μου...
Για παράδειγμα, αυτές τις μέρες σε όλα τα σχολεία ανακοινώνονται οι βαθμολογίες των παιδιών στις εξετάσεις των γυμνασίων και των λυκείων. Το απλό πράγμα θα ήταν οι βαθμοί από τις τελικές εξετάσεις απλά να περνιούνται από τα γραπτά και σε έναν υπολογιστή , του οποίου τα δεδομένα αποθηκεύονται είτε σε δίσκους backup, είτε σε μια ασφαλή τοποθεσία στο διαδίκτυο για να υπάρχει αρχείο. Λοιπόν. Το γραπτό πρέπει να έχει πάνω το βαθμό. Ο βαθμός περνιέται σε μία κατάσταση. Η κατάσταση με τις βαθμολογίες περνιούνται στον υπολογιστή. Οι ίδιες βαθμολογίες περνιούνται σε μία καρτέλα η οποία έχει γραμμένους με μπλε στυλό τους βαθμούς των τετραμήνων, με μαύρο τον μέσο όρο των βαθμών των τετραμήνων, με πράσινο το βαθμό των τελικών εξετάσεων και με κόκκινο το συνολικό μέσο όρο. Όλα αυτά πρέπει να αντιγραφούν και σε ένα τεράστιο βιβλίο που λέγεται "μητρώο" και χρησιμοποιείται ως αρχείο. Και όλα αυτά πρέπει να τσεκαριστούν μεταξύ τους για την περίπτωση που κάτι έχει περαστεί λάθος, και όταν αυτό γίνει (που πάντα γίνεται), να βρεθεί το λάθος να διορθωθεί και να ξαναελεγθεί. Το γιατί γίνεται αυτό και όχι το προηγούμενο που πρότεινα εικάζεται πως είναι συνωμοσία των θεολόγων που έχουν πείσει το ελληνικό δημόσιο πως οι υπολογιστές είναι αναξιόπιστα μηχανήματα του διαβόλου και αν ασχολούμαστε μόνο με αυτά ή θα πέσει φωτιά να μας κάψει ή θα έρχεται η Λουκά έξω από κάθε οργανισμό και θα φωνάζει "ουουουουου σιξ σιξ σιξ ουουουου".
Επίσης ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικά από τον τρόπο του "μα έτσι είναι το σωστό". Για παράδειγμα ενώ ετοίμαζα τους ελέγχους των παιδιών του τμήματος που είμαι υπεύθυνος, έβαλα τη σφραγίδα με την υπογραφή του διευθυντή κάτω από το όνομα του και όχι πάνω από αυτό. Μόλις τα είδε μου ζήτησε να τα ξανατυπώσω και να τα κάνω όλα από την αρχή. Όταν του είπα "γιατί;" μου είπε "γιατί έτσι είναι το σωστό". Και όταν ξαναρώτησα "γιατί αυτό είναι σωστό και το άλλο λάθος;" το μόνο που κατάφερα είναι να ακούσω νευριασμένες ατάκες που άρχιζαν από το "αυτά είναι επίσημα έγγραφα και έτσι γίνονται" και κατέληξαν στο "μη με νευριάζεις άλλο και κάνε ότι θες". Έχω άπειρα άλλα παραδείγματα και δεν έχει νόημα να σας κουράσω άλλο με αυτά. Απλά είμαι σίγουρος ότι πολύ δύσκολα θα ξεφύγουμε από αυτή τη κατάντια, γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι που είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στον ψυχισμό λειτουργίας όλων αυτών των οργανισμών. Κανείς δεν ρωτά, για παράδειγμα, τους υπαλλήλους κάθε οργανισμού "πως η δουλειά που κάνετε θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα και με λιγότερη γραφειοκρατία;". Αλλά και να το ρωτούσαν σίγουρα κάποιοι δεν θα απαντούσαν είτε γιατί είναι τόσο κολλημένοι που δεν ξέρουν, είτε γιατί ξέρουν ότι αν μαθευτεί ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν απλούστερα και ευκολότερα θα αποκαλυφθεί ότι θα μπορούσε να γίνει όλη αυτή η δουλειά από πολύ λιγότερα άτομα. Μέχρι τότε, σε κάθε δημόσια υπηρεσία θα βλέπετε αρκετούς υπαλλήλους απλά να ξύνονται γιατί ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους πειράξει ότι και να κάνουν, και μερικούς φιλότιμους μαλάκες να τρέχουν πανικόβλητοι για να κάνουν την παράλογη δουλειά και των άλλων. Σήμερα στο σχολείο όταν άνοιξα αυτή την κουβέντα, μεταξύ σοβαρού και αστείου κάποιος είπε "μα αν δεν κάναμε όλα αυτά πως θα γέμιζε η μέρα μας;". Διαβάζοντας; Κάνοντας περισσότερες ώρες μάθημα; Προετοιμάζοντας τα μελλοντικά μαθήματα ώστε να γίνουν πιο ενδιαφέροντα; Κρίνοντας το τι πήγε καλά και το τι άσχημα στην εκπαιδευτική διαδικασία; Παίζοντας με τα παιδιά; Καθαρίζοντας τα θρανία; Βάφοντας τους τοίχους; Κωλοβαρώντας; Ότι και να κάναμε, σίγουρα θα ήταν πιο χρήσιμο από το να κάνουμε όλες αυτές τις μαλακίες.
Καλό βράδυ, και καλό κουράγιο με τη ζέστη.
Υ.Γ. Η φωτογραφία που βλέπετε πάνω, είναι (προφανώς) από την σειρά House M.D. που ο ήρωας της είναι εθισμένος στα παυσίπονα και έχει χιλιάδες (τουλάχιστο) εθισμένους θεατές. Κρίμα που τελείωσε...
