Σκόρπιες σκέψεις (υπό μορφή διαγωνίσματος)

ΘΕΜΑ 1ο "ποδόσφαιρο"

Λίγες ώρες πριν έβλεπα τον αγώνα της Δανίας με την Πορτογαλία για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (δεν το αποκαλώ "γιούρο" γιατί ένα ήταν το "Γιούρο" και έγινε το 2004). Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και απλά να χαίρομαι το θέαμα που βλέπω, αλλά όταν βλέπω το παλουκάρι της φωτογραφίας να παίρνει το κλασικό ύφος της κλαψομουνίασης που παίρνει τουλάχιστο 27 φορές σε κάθε αγώνα μου γυρνάνε τ' άντερα. Είτε επειδή έκανε μια "μαγική" πάσα που ο συμπαίχτης του δεν την κατάλαβε, είτε επειδή οι αντίπαλοι αμυντικοί είναι τόσο ασεβείς που όλο του κάνουν φάουλ αντί απλά να στήνονται στα τέσσερα ώστε αυτός να τους πηδήξει με το ανυπέρβλητο ταλέντο του (που κανείς δεν αμφισβητεί πως έχει), είτε επειδή η πόρνη η μπάλα δεν του έκανε το χατήρι και δεν καρφώθηκε στα δίχτυα του αντίπαλου τερματοφύλακα. Πριν το παραπάνω ύφος, συνήθως πριν από στημένες φάσεις παίρνει το "μα καλά πόσο γαμώ και δέρνω είμαι και τι μαγικό θα κάνω πάλι με τα πόδια μου και πάρτε πετσέτες να σκουπιστείτε γιατί θα σας προκαλέσω μαζικούς οργασμούς με το πως θα δώσω νέο νόημα στο τι σημαίνει κλωτσάω μια μπάλα". Πραγματικά ο τύπος είναι από τους πιο αντιπαθέστατους αθλητές που υπάρχουν στο παγκόσμιο στερέωμα. Απορώ με τους αντίπαλους αμυντικούς το πως αντέχουν και δεν χαλαλίζουν μια κίτρινη ή μια κόκκινη κάρτα για να του ρίξουν ένα αναζωογονητικό κλωτσομπουνίδι (η παρούσα πρόταση είναι ηθελημένη καφρίλα για να γίνει ομαλή μετάβαση στο 2ο θέμα του διαγωνίσματος).

Για την εθνική Ελλάδος δεν έχω να πω πολλά. Βλέποντας το τελευταίο ματς, με την Τσεχία, θυμήθηκα τα χρόνια που παραμονές εορταστικών τριημέρων βοηθούσα τον πατέρα μου στο βενζινάδικο του. Γέμισμα, γέμισμα, γέμισμα, γέμισμα και αντίο...

ΘΕΜΑ 2ο "βία, καφρίλα, ληστεία και σαπίλα"

Λίγες ώρες πριν το χιλιοσυζητημένο επεισόδιο μεταξύ Κασιδιάρη και Κανέλλη είχα ακούσει για το ξύλο που έφαγε Πακιστανός σε παραλία στην περιοχή εργασίας μου και το πως σε αυτό εικάζεται πως συμμετείχε και μαθητής μου. Λίγες ώρες μετά μάθαινα από συναδέλφους που επικοινωνούν με τους μαθητές μέσω φατσοβιβλίου (πράγμα που προσωπικά αποφεύγω έντονα) πως αναρτήθηκαν από κοπέλες του σχολείου ατάκες που εκθείαζαν τον αντρισμό του Κασιδιάρη του στυλ "αυτός είναι ο μόνος άντρας που κατάφερε με μια κίνηση να υγράνει μία γυναίκα και να φουντώσει μία άλλη". Λίγες μέρες πριν περνάγαμε άλλη μια πολύωρη ταλαιπωρία στο τρένο επειδή κάποιοι έκλεψαν τα καλώδια της ηλεκτροκίνησης από τις γραμμές, σήμερα διαβάζω ότι στις Σέρρες ξήλωσαν ολόκληρο φωτοβολταϊκό πάρκο. Οι ειδήσεις για ξυλοδαρμούς, ληστείες, φόνους παρουσιάζονται στην οθόνη μου κατά ριπάς. Οι πολιτικοί αρχηγοί που υποτίθεται πως θέλουν να σώσουν τη χώρα αναλώνονται από ξεκατίνιασμα σε ξεκατίνιασμα και δεν μπορούν ούτε καν να συνεννοηθούν στο να οργανώσουν μια γαμημένη "τηλεμαχία" ώστε ζωντανά ο ένας να θέσει τις ερωτήσεις του στον άλλο και όλοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κόσμου. Αλλά τι λέω, ο κόσμος δεν θέλει να ρωτήσει κάτι. Θέλει να βλέπει μπουνίδια και γιαουρτώματα, να στήνει κρεμάλες για τους προδότες και να ελπίζει στο πως θα διατηρήσει ο καθένας τα προνόμια του εις βάρος του άλλου, ο ιδιωτικός ενάντια  στον δημόσιου, ο παλιός ενάντια στον νέο, ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο Έλληνας ενάντια στον ξένου, ο λευκός μετανάστης ενάντια  στον σκουρόχρωμο μετανάστη, ο βάζελος εναντία στον γαύρο, ο κιθαρίστας ενάντια στον ντράμερ, όλοι εναντίων όλων. Το πως θα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί ανεξαρτήτως των διαφορών μας την πολύ άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε είναι όχι απλά ουτοπικό, αλλά "εκτός πεδίου ορισμού" που λένε και οι μαθηματικοί. Αλήθεια, πόσο μεγάλο ανέκδοτο είναι η φράση "εθνική συνεννόηση" όταν συντάσσεται στα Ελληνικά;

ΘΕΜΑ 3ο "εξετάσεις"

Μέσα στις επόμενες μέρες θα τελειώσουν και οι εξετάσεις στα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας και όλοι, μαθητές, γονείς και καθηγητές, θα βγάλουν από το κεφάλι τους για λίγο αυτό το πράγμα που λέγεται εκπαίδευση. Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, ασχέτως το πόσο έχω προσπαθήσει, βλέπω τα αποτελέσματα των μαθητών μου και με πιάνει τουλάχιστο απογοήτευση. Κάθε χρόνο αυξάνεται δραματικά η ψαλίδα μεταξύ του γνωστικού επιπέδου των μαθητών. Δεν υπάρχουν πλέον μέτριοι μαθητές. Είναι οι λίγοι που κάτι ξέρουν (από λίγο ως πολύ) και οι πολλοί που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα. Και όλοι αυτοί βρίσκονται στην ίδια τάξη. Και σκέφτεσαι το πως αν πας με το επίπεδο των πολλών δεν βοηθάς τους λίγους στέλνοντας τους στα φροντιστήρια, σκέφτεσαι πως αν πας με το επίπεδο των καλών (μαθητών όχι παιδιών) θα απομονώσεις τους κακούς (μαθητές όχι παιδιά) και θα τους αναγκάσεις να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Σκέφτεσαι πως αν ψάξεις να βρεις μαι μέση λύση θα τους αφήσεις όλους ανικανοποίητους. Σκέφτεσαι ότι ακόμα και αν σκιστείς και γίνεις δύο σε ένα προσπαθώντας να βοηθήσεις τους πάντες στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι "καλοί" θα πάνε "καλά" και οι "κακοί" θα πάνε "άσχημα". Και μπορεί να νιώθω καλά όταν βλέπω την αποδοχή των παιδιών προς το πρόσωπο μου, αλλά δεν μου φτάνει όταν το 67% των μαθητών μου στην Α λυκείου, δεν μπορεί ή δεν θέλει να γράψει ούτε τη βάση (σε "παιδικά" θέματα), και πάνω από τους μισούς μαθητές μου στην Γ λυκείου δεν ξέρουν να κάνουν διαίρεση. Ευτυχώς έρχεται το καλοκαίρι, θα ξελαμπικάρω θα πάρω δυνάμεις και στην αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς θα αρχίσω πάλι αισιόδοξα, μέχρι να φάω τα μούτρα μου πάλι και να σας λέω τα ίδια του χρόνου τέτοιο καιρό.

ΘΕΜΑ 4ο "ελεύθερο θέμα"

Ας κλείσω λίγο αισιόδοξα. Ότι και να γίνει στις επόμενες μέρες, ότι και να βγάλει η κάλπη, επειδή ξέρω ότι το ποιο πιθανό είναι τα πράγματα να γίνουν χειρότερα απ΄ ότι καλύτερα θα μπω σε καλοκαιρινή διάθεση, θα λοβοτομηθώ όσο μπορώ και θα ασχοληθώ με τα πράγματα που είναι πραγματικά σημαντικά για όσο μπορώ ακόμα, γιατί δεν ξέρω πραγματικά για πόσο θα γίνεται αυτό. Και πράγματι είμαι τυχερός και μπορώ να το κάνω γιατί και άδεια θα πάρω από τη δουλειά μου, και δεν έχω παιδιά-σκυλιά-δάνεια και άλλα τέτοια να με δυσκολεύουν, αλλά και οι υπόλοιποι μη το βάζετε κάτω. Για κάποιους η στιγμή δεν είναι κατάλληλη, για κάποιους δεν υπάρχει χρόνος, για κάποιους δεν υπάρχει χρήμα. Όλοι (πιστοί και μη) προσευχόμαστε να μην αρρωστήσουμε για να μη χρειαστεί να βιώσουμε την κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων και να μη ξεπαραδιαστούμε στα ιδιωτικά. Αλλά δεν μπορούμε να μπούμε σε γυάλα. Όσα σκατά και αν υπάρχουν γύρω μας, όσο και αν η χώρα πάει κατά διαόλου και οι συνάνθρωποι μας γίνονται καφρότεροι, μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ζήσουμε κάπως καλύτερα. Ας χαρούμε το καλοκαιράκι, και τις ομορφιές της χώρας, μέχρι να τις καταστρέψουμε τελείως και αυτές. Βουτιές στη θάλασσα, μπάρμπεκιου με παρέα, μικρά οικονομικά ταξιδάκια σε φίλους που μένουν μακρυά και έχουμε καιρό να δούμε, κρύες μπύρες και χάζεμα των άστρων, θερινά σινέμα, περπάτημα, διάβασμα κτλ. δεν κοστίζουν, αξίζουν. Ας ασχοληθούμε λίγο με αυτά, μπας και χαλαρώσουμε, ερωτευτούμε και μειώσουμε λιγάκι την βία που παντού υπάρχει γύρω μας.

Καληνύχτα σας.