Επιστροφή στην πραγματικότητα...

Νομίζω ότι αυτή η φωτογραφία που τράβηξα λίγο πριν έρθει το τελευταίο καράβι της επιστροφής μου από τον τελευταίο καλοκαιρινό μου προορισμό αντικατοπτρίζει πλήρως το συναίσθημα της λήξης των διακοπών. Το όμορφο καράβι φεύγει, ο ήλιος δύει... Κάποιος θα μπορούσε να πει, ότι η σκοτεινιά έρχεται. Αλλά αυτό είναι η πραγματική πρόκληση, το να μην την αφήσουμε να έρθει.

Είναι δύσκολη η επιστροφή στην πραγματικότητα μετά τις διακοπές, ειδικά αν έχεις περάσει τόσο καλά. Αλλά εδώ φαίνεται η δύναμη του καθενός, το πως θα μετατρέψει τις στιγμές από τις προηγούμενες όμορφες μέρες σε ενέργεια για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Η μετάβαση είναι απότομη, καμιά φορά σοκαριστική. Περνάς από τη μια στιγμή στην άλλη σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Από τον προβληματισμό της επιλογής της παραλίας στο σοκ του κάτι σαν υπολοίπου του τραπεζικού σου λογαριασμού. Από την αναζήτηση του ανεκδότου που λειτουργούσε σαν χωνευτικό μετά το φαγητό στην απορία του τι νέα μέτρα θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες. Από το γλυκό άγχος του της ανεύρεσης του καταλλήλου θέματος συζήτησης με τον άνθρωπο που σου κίνησε το ενδιαφέρον στο αγχωτικό άγχος του πως θα τα βγάλεις πέρα αν τελικά ο συγγενής που σε φιλοξενεί στο σπίτι του το χρειαστεί και πρέπει να πληρώσεις κανονικό νοίκι με το μισθό που παίρνεις. Από το πως θα καταφέρεις να ξεκλέψεις λίγες στιγμές με έναν άνθρωπο όταν περιτριγυρίζεσαι από πολλούς, στο πως θα βρεις έναν άνθρωπο για να πεις μια κουβέντα της προκοπής όταν όλοι επιστρέψουν στις βάσεις και στην καθημερινότητα τους. Από το αβίαστο γέλιο που κάνεις όταν περνάς χρόνο με κάποιους φίλους, στη συνειδητοποίηση ότι αυτό το ζεις μόνο κάθε καλοκαίρι γιατί αυτοί ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Από την γκρίνια για την πολύ ζέστη και τον ιδρώτα που σου γεμίζει στάμπες τα μπλουζάκια, στην γκρίνια για τον ΟΣΕ, τα σχολεία, τα παιδιά, την πολιτική, τους πολίτες, τους κοπρίτες και τους λεχρίτες που κάνουν την καθημερινότητα σου αγώνα δρόμου.

Είναι δύσκολες οι πρώτες μέρες της προσαρμογής. Της δημιουργίας μιας νέας καθημερινότητας. Αυτής που έχει προετοιμασία για την δουλειά που αρχίζει σε λίγο καιρό, ενημέρωση και άγχος για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, αναζήτηση τεχνασμάτων ώστε να βρουν χρόνο για σένα αυτοί που είναι περισσότερο πολυάσχολοι από εσένα, λογαριασμούς, κίνηση, τρέξιμο, άγχος. Αυτής που δεν έχει βουτιές, μπύρες, χάζεμα στις παραλίες και χλευασμό από τους φίλους σου για το πως φέρεσαι επειδή κάποια σου γυάλισε και δεν ξέρεις τι να της πεις.

Αλλά δεν είναι όλα τόσο άσπρα ή μαύρα. Απλά κάποιες στιγμές φαίνονται έτσι. Το θέμα είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ζούμε συγχρόνως στο παρόν, χωρίς όμως να ξεχνάμε το τι χρειάζεται να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Το τελευταίο ως λαός είναι γενικά παραδεκτό πως δεν ξέρουμε και τόσο καλά να το κάνουμε, γι' αυτό και είμαστε, εν μέρη, σε αυτή τη κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, αλλά ας μην ξεφύγουμε με αναλύσεις σε αυτή τη χαλαρή βραδινή ανάρτηση μετά από τόσο καιρό... 

Τώρα για να μη νομίζετε πως μόνο γκρινιάζω, θέλω να τονίσω πως νιώθω πολύ γεμάτος, πολύ τυχερός και πολύ χαρούμενος που κατάφερα φέτος να κάνω αυτές τις διακοπές παρέα με αυτούς τους τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους σε μέρη που ήξερα πως ήταν υπέροχα (Σίφνος), σε μέρη που παρόλο που νόμιζα πως τα ήξερα εξεπλάγη με τα νέα τους χαρακτηριστικά που γνώρισα (Κως) και σε μέρη που αν και δεν είχα ξαναπάει με κέρδισαν εύκολα (Αντίπαρος). Και μη νομίζετε πως χρειάζονται πολλά λεφτά για να κάνει κανείς τέτοιες διακοπές. Απλά χρειάζονται καλοί φίλοι για να σε φιλοξενήσουν (ευχαριστώ γιατρέ...), και αντοχές για οικονομικές λύσεις διαμονής (camping οεο...) παρά τα τριαντατόσα χρόνια που βαραίνουν την πλάτη μας. Και μέχρι να μπορέσω να ξεφορτίσω τις μπαταρίες μου στη σχολική καθημερινότητα ξεσπάω ετοιμάζοντας νέα πράγματα.

Ήδη μετά από πολλούς μήνες ετοιμάζεται το νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ σε pdf. Επίσης όσοι από εσάς είχατε το θάρρος να παρακολουθήσετε τον "Μουσικό Αχταρμά", τη ραδιοφωνική μου εκπομπή που ανέβηκε για λίγες εβδομάδες το προηγούμενο φθινόπωρο-χειμώνα από το ραδιόφωνο των οπαδών της Προοδευτικής, και σας έχουν μείνει αρκετά κουράγια ώστε να ξαναταλαιπωρήσετε τα αφτιά σας,  θα έχετε την δυνατότητα να με ξανακούσετε. Μαζί με κάποιους καλούς φίλους μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα ανεβάσουμε τον δικό μας ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό για τον οποίο θα μάθετε περισσότερα στο άμεσο μέλλον. Το ξέρουμε πως απλά θα ακούμε ο ένας τον άλλον μέχρι να βαρεθούμε και να τον κλείσουμε, αλλά θα το κάνουμε. Ίσως απλά για να δούμε το πόσο μπορούν να κρατήσουν οι υποσχέσεις που παίρνονται κατά τη διάρκεια των διακοπών...

Κλείνω πίνοντας μια γουλιά απ' το ποτάκι μου στην υγειά του καλοκαιριού, στην υγειά του κόκκινου φεγγαριού που βγαίνει μέσα από την θάλασσα, στην υγειά του μαγικού τόπου μας, στην υγειά των φίλων μας, στην υγειά αυτών που μας γοήτευσαν, στην υγειά των στιγμών που μας έκαναν να ξεχάσουμε τις δυσκολίες μας και να ονειρευτούμε, στην υγειά αυτών που θα μας στηρίξουν, στην υγειά των εαυτών μας επειδή θα στηρίξουμε αυτούς που το έχουν ανάγκη και το αξίζουν. 

Καλό μας βράδυ...