Σκόρπιες σκέψεις

Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή έχεις κάτι να πεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή έχεις κάτι που δεν θες να το πεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι απλά επειδή θες να κρατήσεις παρέα στη μουσική που ακούς και στο ποτό που πίνεις και να μην αφεθείς στην γλυκιά αγκαλιά του κρεβατιού σου. Μια αγκαλιά που όσο γρηγορότερα έρθει τόσο ευκολότερο θα είναι το επόμενο πρωινό ξύπνημα. Ό,τι και αν συμβαίνει από τα παραπάνω, πάλι είναι μια Κυριακή βράδυ που αποφασίζω να ανανεώσω το βλογ μου.

Μια εβδομάδα πριν έθεσα κάποια ερωτήματα. Κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια θα απαντηθούν σύντομα, κάποια ποτέ. Παράλληλα μου δημιουργήθηκαν νέα, ενώ μου απαντήθηκαν κάποια που δεν είχα σκεφτεί ή δεν τολμούσα να θέσω.

Τι είδα όμως μέσα στην εβδομάδα που πέρασε; Και θετικά και αρνητικά όπως πάντα.

Είδα χρυσαυγίτες να σπάνε πάγκους και να γίνονται τρίτο κόμμα σε δημοσκοπήσεις. 

Είδα συναδέλφους να βάζουν γάντια και να κάνουν το χώρο εργασίας τους ομορφότερο και λειτουργικότερο και όχι να σκέφτονται το πως αυτό δεν είναι "δουλειά" τους.

Είδα κόσμο να πλακώνεται μπροστά μου για ασήμαντη αφορμή που μου θύμισε το πόσο ζουγκλοειδής έχει γίνει η καθημερινότητα μας.

Είδα παππούδες να παίζουν ντόμινο, μετανάστες να παίζουν κρίκετ, γονείς να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά στα καροτσάκια τους, κόσμο να περπατά και να γυμνάζεται, σκυλιά να τρέχουν ανέμελα σε έναν από τους λίγους ελεύθερους χώρους που βρίσκονται σχετικά κοντά στο σπίτι μου.

Σκέφτηκα το πόσο εύκολα μπορούν να καταστραφούν, να αφεθούν να μαραζώσουν, να τσιμεντοποιηθούν-αξιοποιηθούν, να γίνουν γκέτο, τέτοιοι όμορφοι χώροι όπως το άλσος του Αιγάλεω. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μετά τη δύση του ηλίου, με τίποτα δεν θα το αποφάσιζα να κάνω τη βολτίτσα μου εκεί.

Είδα τον εαυτό μου και κάποιους φίλους να περνάμε καλά ασχολούμενοι με τον κάτι σαν σταθμό μας πανηγυρίζοντας με το ότι καταφέραμε στην τρίτη μέρα λειτουργίας του να πιάσουμε διψήφιο αριθμό ακροατών.

Είδα παιδιά στο σχολείο μου να βαριούνται να απαντήσουν, έστω στην τύχη, ακόμα και τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής που τους τέθηκαν γιατί μάλλον θεωρούν δεδομένο το ότι ξύπνησαν και ήρθαν για τις εξετάσεις είναι επαρκής λόγος για να περάσουν την τάξη. Και πολύ πιθανό αύριο το πρωί να δω ότι κάποιοι από αυτούς έχουν δίκιο.

Είδα για μια εβδομάδα σερί το τρένο να έρχεται στην ώρα του και να με πηγαίνει και να με φέρνει από τη δουλειά μου χωρίς καθυστερήσεις. Ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ όμως.

Με είδα να περνώ ώρες όμορφες και δημιουργικές και αλλά ώρες που απλά σκότωνα την ώρα μου μην θέλοντας ή μη μπορώντας να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.

Είδα Κυριακή βράδυ γεμάτο μπαρ με χαμογελαστά πρόσωπα. Σκέφτομαι το πως θα είναι αυτά τα πρόσωπα αύριο το πρωί.

Είδα το ρολόι να δείχνει 2, θυμήθηκα τι ώρα θα ξυπνήσω και συνειδητοποίησα πως είτε έχω μάθει να ζω χωρίς ύπνο είτε κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την αϋπνία μου. 

Αρκετά για σήμερα. Καλό βράδυ σε όλους.

Σκόρπια ερωτήματα

Μπορεί να είναι μετά τις 12 τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, αλλά για μένα είναι ακόμα Κυριακή βράδυ. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να μετρήσω το πόσες αναρτήσεις έχω κάνει σε αυτό το βλογ Κυριακή βράδυ. Έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή το Κυριακόβραδο. Συνήθως είναι μελαγχολικό γιατί σημαδεύει το τέλος του σαββατοκύριακου και την έναρξη της εργασιακής εβδομάδας. Για μένα σήμερα σημαδεύει το τέλος των διακοπών και την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Αλλά νομίζω πως αυτή η Δευτέρα που έρχεται, η πρώτη του Σεπτέμβρη, θα σημάνει την επιστροφή στην πραγματικότητα για μια μεγάλη μερίδα του Ελληνικού πληθυσμού. Ασχέτως το τι λεφτά έχει ο καθένας μας, ασχέτως το τι διακοπές μπορεί να κάνει ο καθένας μας, ασχέτως το τι προβλήματα έχει ο καθένας μας, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι μήνες που μας οδηγούν στο να αφήνουμε για λίγο τα προβλήματα μας και να τα μεταθέτουμε "από Σεπτέμβρη". Το ότι αυτό συμβαίνει και σε διοικητικό και πολιτικό επίπεδο ας μην αναλύσουμε τώρα το αν είναι καλό ή κακό...

Δεν γράφω αυτό το κείμενο επειδή έχω μελαγχολήσει που γυρνάω στη δουλειά αύριο, κάθε άλλο. Έχω χορτάσει διακοπές και καθισιό και θέλω να κινητοποιηθώ λιγάκι. Τέτοιες μέρες περνάνε από το μυαλό μου διάφορες ιδέες για το πως θα καταφέρω να έχω μια καλύτερη σχολική χρονιά από την προηγούμενη και για το πως θα χαρώ τη δουλειά μου και το πως θα προσφέρω στα παιδιά. Αυτό συνήθως κρατά ελάχιστα μέχρι η ζοφερή πραγματικότητα να μου δώσει μια κλωτσιά στα αρχίδια και να φτάσω στο σημείο της γνωστής σε όλους σας (από τους άγνωστους αναγνώστες του βλογ μέχρι τους ήρωες φίλους μου) γκρίνιας για τα σχολεία, την εκπαίδευση και γενικά οτιδήποτε άλλο με κουράζει και απογοητεύει.

Τότε γιατί γράφω αυτό το κειμενάκι; Γιατί τώρα που επιστρέφω στην καθημερινότητα της πραγματικότητας και στην πραγματικότητα της καθημερινότητας μου δημιουργούνται ή καλύτερα μου επιστρέφουν κάποια μικρά ή μεγάλα ερωτήματα.

• Πως θα συνηθίσω πάλι να ξυπνώ στις 5:51 γενικά και το πως θα ξυπνήσω αύριο ειδικά μια και δεν βλέπω να την πέφτω πριν τις 2 με τίποτα;
• Θα έρθει το τραίνο αύριο στην ώρα του και πότε θα γίνει η επόμενη βλάβη που θα λιανίσει τα δρομολόγια και θα τσακίσει τα νεύρα των επιβατών;
• Πόσοι από τους μεταξεταστέους μαθητές που θα έρθουν το πρωί στο σχολείο θα ξέρουν τι μάθημα γράφουν και συγχρόνως θα έχουν θυμηθεί να φέρουν και στυλό μαζί τους;
• Πόσοι από αυτούς θα περάσουν στην επόμενη τάξη με τον μαγικό ελληνικό τρόπο; 
• Τι κουμάσι θα είναι η νέα διευθύντρια που θα έρθει στο σχολείο;
• Τι σκατά θα κάνει ο κόσμος πάλι με φαρμακεία που δεν δίνουν φάρμακα, γιατρούς σε απεργία και νοσοκομεία χωρίς γάζες και σύριγγες;
• Πότε θα γίνει η πρώτη κινητοποίηση του κόσμου για σωστό λόγο;
• Πότε θα γίνει η πρώτη απεργία για ψύλλου πήδημα;
• Γιατί η απεργία για ψύλλου πήδημα θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία από την κινητοποίηση για τον σωστό λόγο;
• Γιατί πάντα είναι πιο εύκολο να γίνονται περικοπές στα υπουργεία παιδείας και υγείας;
• Γιατί ακόμα δεν έχει γίνει χωρισμός κράτους εκκλησίας;

Και επειδή έχω πάρει φόρα με τις ερωτήσεις ας θέσω και μερικά κάπως πιο γενικά ερωτήματα.

• Γιατί κάποιες φορές οι ώρες περνάνε σε μερικά λεπτά και άλλες τα λεπτά σε πολλές ώρες;
• Γιατί συνέχεια κάνουμε τα ίδια λάθη;
• Γιατί κάποια πράγματα μας μαγεύουν τόσο, και πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή αν δεν υπήρχαν αυτά;
• Γιατί γράφω τέτοια κλισέ αντί να πάω για ύπνο;

Ας πάω για ύπνο...

Καλό τέτοιο σε όλους

Υ.Γ. Και μη ξεχνάτε πως από αύριο αρχίζει τις μεταδόσεις του το PWBT Radio κάθε (;) βράδυ από τις 8 και μετά.