Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή έχεις κάτι να πεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή έχεις κάτι που δεν θες να το πεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι απλά επειδή θες να κρατήσεις παρέα στη μουσική που ακούς και στο ποτό που πίνεις και να μην αφεθείς στην γλυκιά αγκαλιά του κρεβατιού σου. Μια αγκαλιά που όσο γρηγορότερα έρθει τόσο ευκολότερο θα είναι το επόμενο πρωινό ξύπνημα. Ό,τι και αν συμβαίνει από τα παραπάνω, πάλι είναι μια Κυριακή βράδυ που αποφασίζω να ανανεώσω το βλογ μου.
Μια εβδομάδα πριν έθεσα κάποια ερωτήματα. Κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια θα απαντηθούν σύντομα, κάποια ποτέ. Παράλληλα μου δημιουργήθηκαν νέα, ενώ μου απαντήθηκαν κάποια που δεν είχα σκεφτεί ή δεν τολμούσα να θέσω.
Τι είδα όμως μέσα στην εβδομάδα που πέρασε; Και θετικά και αρνητικά όπως πάντα.
Είδα χρυσαυγίτες να σπάνε πάγκους και να γίνονται τρίτο κόμμα σε δημοσκοπήσεις.
Είδα συναδέλφους να βάζουν γάντια και να κάνουν το χώρο εργασίας τους ομορφότερο και λειτουργικότερο και όχι να σκέφτονται το πως αυτό δεν είναι "δουλειά" τους.
Είδα κόσμο να πλακώνεται μπροστά μου για ασήμαντη αφορμή που μου θύμισε το πόσο ζουγκλοειδής έχει γίνει η καθημερινότητα μας.
Είδα παππούδες να παίζουν ντόμινο, μετανάστες να παίζουν κρίκετ, γονείς να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά στα καροτσάκια τους, κόσμο να περπατά και να γυμνάζεται, σκυλιά να τρέχουν ανέμελα σε έναν από τους λίγους ελεύθερους χώρους που βρίσκονται σχετικά κοντά στο σπίτι μου.
Σκέφτηκα το πόσο εύκολα μπορούν να καταστραφούν, να αφεθούν να μαραζώσουν, να τσιμεντοποιηθούν-αξιοποιηθούν, να γίνουν γκέτο, τέτοιοι όμορφοι χώροι όπως το άλσος του Αιγάλεω. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μετά τη δύση του ηλίου, με τίποτα δεν θα το αποφάσιζα να κάνω τη βολτίτσα μου εκεί.
Είδα τον εαυτό μου και κάποιους φίλους να περνάμε καλά ασχολούμενοι με τον κάτι σαν σταθμό μας πανηγυρίζοντας με το ότι καταφέραμε στην τρίτη μέρα λειτουργίας του να πιάσουμε διψήφιο αριθμό ακροατών.
Είδα παιδιά στο σχολείο μου να βαριούνται να απαντήσουν, έστω στην τύχη, ακόμα και τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής που τους τέθηκαν γιατί μάλλον θεωρούν δεδομένο το ότι ξύπνησαν και ήρθαν για τις εξετάσεις είναι επαρκής λόγος για να περάσουν την τάξη. Και πολύ πιθανό αύριο το πρωί να δω ότι κάποιοι από αυτούς έχουν δίκιο.
Είδα για μια εβδομάδα σερί το τρένο να έρχεται στην ώρα του και να με πηγαίνει και να με φέρνει από τη δουλειά μου χωρίς καθυστερήσεις. Ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ όμως.
Με είδα να περνώ ώρες όμορφες και δημιουργικές και αλλά ώρες που απλά σκότωνα την ώρα μου μην θέλοντας ή μη μπορώντας να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.
Είδα Κυριακή βράδυ γεμάτο μπαρ με χαμογελαστά πρόσωπα. Σκέφτομαι το πως θα είναι αυτά τα πρόσωπα αύριο το πρωί.
Είδα το ρολόι να δείχνει 2, θυμήθηκα τι ώρα θα ξυπνήσω και συνειδητοποίησα πως είτε έχω μάθει να ζω χωρίς ύπνο είτε κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την αϋπνία μου.
Αρκετά για σήμερα. Καλό βράδυ σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου