Χολή, απογοήτευση, μουσική.

Χαίρουτε φίλοι και φίλες. Αρχίζω το γράψιμο μου σήμερα βγάζοντας λίγη χολή (απλά για να ηρεμήσω) και μετά θα ακολουθήσει το σύνηθες ύφος γραψίματος. Τη χολή θα λάβει (νοητά) μια συνάνθρωπος μας την οποία είχα την ατυχία να πετύχω στο δρόμο μου προχθές το πρωί. Για να καταλάβετε το τι έγινε αρχικά πρέπει να παρατηρήσετε την παραπάνω φωτογραφία. Η φωτογραφία δείχνει μια φυλασσόμενη σιδηροδρομική διάβαση που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο σταθμό του ΟΣΕ "Λεύκα" λίγο πριν τον Πειραιά. Αρχικά θα σας επαναλάβω την ερώτηση που είδατε στη φωτογραφία: Τα βλέπετε αυτά; Μάλλον ναι, γιατί αν δεν τα βλέπατε θα ήσασταν τυφλοί και δεν θα μπορούσατε να διαβάσετε αυτό το βλογ, διότι ακόμα δεν το έχω εξελίξει τόσο τεχνολογικά ώστε να βγαίνει και σε μορφή Μπράιγ.

Συνεχίζω. Τι είναι αυτά τα ερυθρόλευκα ματζαφλάρια που έχουν ίδιου χρώματος κρεμασμένες κορδέλες πάνω; Προστατευτικές μπάρες! Τι κάνουμε όταν οδηγούμε και τις βλέπουμε αυτές κατεβασμένες; Σταματάμε! Όσοι δεν είναι πιωμένοι και απάντησαν κάτι διαφορετικό στις προηγούμενες δύο ερωτήσεις παρακαλούνται να σταματήσουν να διαβάζουν αυτό το βλογ και να πάνε να κάνουν κάποια εξέταση για εγκεφαλική βλάβη ή απλά να κοπανήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο μπας και το γέμισμα του έρθει στη θέση του.

Ώρα να περιγράψω το περιστατικό. Ήταν Δευτέρα πρωί (γύρω στις 6:25). Ακόμα είχε σκοτάδι άρα οδηγούσα με τα φώτα ανοιχτά. Φτάνοντας στη διάβαση είδα τις κατεβασμένες μπάρες και σταμάτησα, ακριβώς στη θέση που είναι το αυτοκίνητο που έχει το κίτρινο βελάκι. Επειδή οι μπάρες ήταν κατεβασμένες, στο αντίθετο ρεύμα είχε δημιουργηθεί μια ουρά από 4-5 αυτοκίνητα (φανταστείτε το αυτοκίνητο με το κόκκινο βελάκι να είναι πίσω από τις μπάρες και από πίσω του τα υπόλοιπα).

Περιμένοντας το τραίνο να περάσει, βλέπω στο αντίθετο ρεύμα κάποιο αυτοκίνητο να προσπερνά τα σταματημένα αυτοκίνητα, να συνεχίζει στον κενό δρόμο, να βλέπει (;) την κατεβασμένη μπάρα μπροστά του, να κάνει λίγο στο πλάι (εκεί που είναι το δέντρο) και να συνεχίζει και να σταματά φάτσα  με το προπορευόμενο από το δικό μου αμάξι. Σταμάτησε δηλαδή εκεί που δείχνει το μπλε βελάκι μπροστά από την μπάρα που έκλεινε το δρόμο στο "δικό μου" ρεύμα κίνησης.

Αρχικά κόλλησα. Πραγματικά δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Με τον ίδιο τρόπο αντέδρασαν και οι άλλοι γύρω μου. Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ανοίξαμε όλοι τα παράθυρα και αρχίσαμε να φωνάζουμε, ο υπεύθυνος της διάβασης έτρεξε πανικόβλητος πάνω στις γραμμές και έκανε σήμα με ένα φακό στο τραίνο που ερχόταν, εγώ και το προπορευόμενο από μένα αμάξι αρχίσαμε να κάνουμε όπισθεν και η οδηγός του αυτοκινήτου που ήταν πάνω στις γραμμές το μόνο που έκανε ήταν να κάνει μπροστά και να ρίξει το αμάξι πάνω στη μπάρα και να μείνει εκεί. Ευτυχώς στο συγκεκριμένο σημείο επειδή είναι κοντά ο σταθμός, το τραίνο πηγαίνει με χαμηλή ταχύτητα και πρόλαβε να φρενάρει και να σταματήσει πραγματικά σε απόσταση λίγων εκατοστών από το σταματημένο αμάξι. Μετά από την ολιγόλεπτη αναστάτωση που φαντάζεστε ότι έγινε, η κυκλοφορία και των αυτοκινήτων και του τραίνου συνέχισε κανονικά. Επειδή είχα περιέργεια παρατήρησα την οδηγό του αμαξιού που παραλίγο να κάνει τη ζημιά. Ήταν μια κυρία γύρω στα 40 που φαινόταν φυσιολογική και δίπλα της άλλη μία ίδιας ηλικίας. Δεν ήταν δηλαδή τίποτα τελειωμένα λιώματα τίγκα στα ξίδια ή κάποιος γέρος 532 χρονών που έχει πεθάνει και απλά κάποιος ξέχασε να του το πει και βρέθηκε πίσω από ένα τιμόνι. Ήταν ένας άνθρωπος που "φαίνεται" φυσιολογικός αλλά δεν είναι. Και επειδή δεν έχει μυαλό θα μπορούσε να κάνει πολλά...

Φανταστείτε τι μπορούσε να γίνει σε άλλη περίπτωση. Να χτυπούσε το τραίνο το αυτοκίνητο, να σκοτωνόταν αυτή και η συνοδηγός του, να τραυματίζονταν κάποιοι επιβάτες από το διερχόμενο τραίνο, να γινόταν κάποια ζημιά υλική ή σωματική σε όλους εμάς που ήμασταν γύρω, να διακοπτόταν για ώρα η κυκλοφορία του τραίνου, δεκάδες (τουλάχιστο) άνθρωποι που χρησιμοποιούν εκείνη την ώρα τα τραίνα για να πάνε στις δουλειές τους να αργοπορούσαν, ο εργαζόμενος στη διάβαση ή και ο οδηγός του τραίνου να είχε επαγγελματικές κυρώσεις και όσοι είδαν το ατύχημα να μη μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ από το σοκ.

Συλογιζόμενος όλα τα παραπάνω λίγα λεπτά μετά από το παραλίγο ατύχημα βρέθηκα να μονολογώ: Βρε ζώο, ρε άθλιο υποκείμενο ανθρώπινης ύπαρξης, ρε ντροπή της ανθρωπότητας, ρε φύτεμα, ρε καταστρατήγηση της φράσης "ο άνθρωπος είναι έλλογο ον", ρε ανεκδιήγητη σκατοσακούλα,  πόσα μιλιούνια βλακεία κουβαλάς στο κεφάλι σου; γιατί σου επιτρέπουν να οδηγείς; γιατί σου επιτρέπουν να ψηφίζεις; γιατί σου επιτρέπουν να τεκνοποιείς; γιατί σου επιτρέπουν να κυκλοφορείς ελεύθερη; γιατί η συνοδηγός σου δεν κατάφερε να σε σταματήσει; γιατί δεν άνοιξε την πόρτα της να τρέξει όταν είδε το τραίνο να έρχεται; ο συνδυασμός της ηλιθιότητας και των δύο ισούται σε κιλά με τον αριθμό των αστεριών του σύμπαντος; γιατί κυκλοφορείς ελεύθερη; πόσο κόσμο θα μπορούσε να πάρει στο λαιμό η μαλακία σου; 

Θα μείνω στην τελευταία ερώτηση. Πόσο κόσμο μπορεί να καταστρέψει η μαλακία ενός; Πααααααρα πολλούς. Πόσοι χρειάζονται για να καταστρέψουν τη δουλειά πολλών; Ένας. Κάθε φορά που το συνειδητοποιώ αυτό απογοητεύομαι. Σκέφτομαι πως οτιδήποτε και να κάνω, όσο και να προσπαθώ, πάντα θα αρκεί ένας άνθρωπος να τα καταστρέψει όλα. Φαντάζομαι αυτό το βιώνουν όλοι όσοι προσπαθούν να επιτύχουν το οτιδήποτε. Και εκεί είναι η δυσκολία. Να βγάλουμε από το μυαλό μας αυτή την πιθανότητα, και να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, να κάνουμε αυτό που κάνει ο καθένας μας πραγματικά πιστεύοντας ότι μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Και όταν ένας μας τα καταστρέψει όλα, να το ξεχάσουμε όσο γρηγορότερα γίνεται και να αρχίσουμε από την αρχή. Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Το ξέρω πως φαίνεται ενίοτε ακατόρθωτο. Αλλά δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Το έχετε καταλάβει πως δεν μιλάω πλέον μόνο για ένα παραλίγο ατύχημα. Μιλάω για το πως φερόμαστε, το πως ζούμε, το πως εμπιστευόμαστε, το πως δουλεύουμε, το πως αγαπάμε, το πως δίνουμε και το τι τελικά παίρνουμε πίσω και το πως και γιατί δεν τα παρατάμε. Και μεμφόμαστε (παρόλο που κατά βάθος τους καταλαβαίνουμε) αυτούς που τα έχουν παρατήσει όλα.

Πριν αλλάξω θέμα θα μείνω λίγο στους κακούς οδηγούς. Το ξέρετε ότι είναι παντού γύρω μας. Το ξέρετε ότι η γαϊδουριά τους δεν έχει όρια. Το βλέπω πολύ συχνά όταν προσπαθώ να βγάλω το αμάξι μου από το υπόγειο γκαράζ της πολυκατοικίας που μένω. Συχνότατα κάποιος έχει παρκάρει εκεί και πρέπει να σηκώσω στο πόδι όλη τη γειτονιά με κορναρίσματα μπας και με ακούσουν και μου ανοίξουν το δρόμο. Σε κάτι τέτοιες φάσεις εύχομαι να είχα το θράσος (και το ανάλογο αυτοκίνητο) ώστε να πήγαινα με φόρα και να τράκαρα το παρκαρισμένο αμάξι και μετά να έκλεινα το γκαράζ και απλά να περίμενα να δω τη φάτσα του μαλάκα με το φρεσκοκατεστραμένο αμάξι. Μη φοβάστε δεν είμαι ψυχοπαθής. Δεν θα το κάνω ποτέ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γελάω με κάποιον που έχει κάνει κάτι ανάλογο. Και έχω και συγκεκριμένο παράδειγμα. Ένας Ρώσος οδηγός λεωφορείου, επίτηδες τρακάρει όσους του κλείνουν παράνομα το δρόμο και έχει και κάμερα που τα γράφει όλα! Και εννοείται πως νομικά δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα γιατί το τρακάρισμα είναι υπαιτιότητα του άλλου οδηγού. Απλά αυτός και δεν παθαίνει σχεδόν τίποτα λόγω του μεγάλου οχήματος του και το άχτι του βγάζει. Για δείτε το παρακάτω βίντεο.

Αλλάζω θέμα. Καιρό είχα να κράξω παπά, και λέω να το κάνω με τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Αυτός πάτησε στη φράση του Τσίπρα (της οποίας την πολιτική βαρύτητα δεν θέλω να σχολιάσω τώρα γιατί δεν είναι το θέμα μου) "Αν είναι να σώσω την Ελλάδα, θα πάω ακόμα και με το διάβολο" και είπε τα παρακάτω: "Προσεγγίζοντας εσείς μεν τον ΣΥΡΙΖΑ, οι δε του ΣΥΡΙΖΑ τον Διάβολο, σε τίνος τα χωράφια έχετε προσεγγίσει; Οπωσδήποτε όχι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού!" 
Τέτοιοι συλλογισμοί μου θυμίζουν αυτές τις χαζομάρες που λέγαμε παλιά: Ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνόμος είναι μπουζούκι. Εύγε πνευματικέ πατέρα Αμβρόσιε για το βάθος της σκέψης σου!
Και από το βάθος της σκέψης του Αμβρόσιου θα περάσουμε στο βάθος της γνώσης του Καμμένου. Το να κάνεις ένα σαρδάμ και να μπλέξεις τη λέξη υδρογονάνθρακες με τη λέξη υδατάνθρακες είναι ανθρώπινο (αν κράξω εγώ προσωπικά άνθρωπο για σαρδάμ, θα πέσει φωτιά να με κάψει, και αν δεν υπάρχει θεότητα που μπορεί να το κάνει αυτό, θα δημιουργηθεί απλά γι' αυτό το σκοπό), το να το κάνεις όμως λάθος τρεις φορές σερί σημαίνει αμάθεια και προχειρότητα τουλάχιστο (για δείτε το βίντεο παρακάτω). Βέβαια μετά σκέφτομαι κάτι γίγαντες του διαμετρήματος του Ανατολάκη που έχουν καθήσει στα έδρανα της βουλής και το το έχει βγάλει δημόσια ο στόμας τους και απλά βάζω ένα τσιπουράκι για να ήρεμήσω μην αρχίσω πάλι κάνα παραλήρημα χολής όπως και πριν...

Μπορεί να το έχετε ακούσει σαν είδηση, αλλά πριν μερικές μέρες στον Κορυδαλλό έγινε ένας καβγάς σε ένα λεωφορείο ο οποίος οδήγησε στο θάνατο ενός ανθρώπου. Δύο άτομα (24 και 31 ετών) πείραξαν μια κοπέλα, ένας 50χρονος τους έκανε παρατήρηση, τελικά κατέβηκαν όλοι από το λεωφορείο, ο 50χρονος έφαγε τις μάπες του και τελικά πέθανε λίγες ώρες μετά. Ακούγοντας τέτοιες ειδήσεις πως να μη σε πάρει από κάτω, πως να μην απογοητευτείς; Πως να μη γίνεις παχύδερμο; Πως να εμπιστευτείς τον συνάνθρωπο σου; Το προηγούμενο Σάββατο είχαν έρθει στην Αθήνα δυο φίλοι από την Κω και μου έλεγαν πως ρωτούσαν οδηγίες για τους δρόμους από περαστικούς και κανείς δεν τους έλεγε. Οι περισσότεροι δεν τους απαντούσαν καν. Όλοι νομίζουμε πλέον, ότι όποιος άγνωστος μας απευθύνει το λόγο (ασχέτως το πως είναι) είτε θα μας ζητήσει λεφτά είτε θα θέλει κάτι να μας κάνει κακό. Ο κόσμος έχει σαλτάρει και φοβάται. Μπορεί να λέω συνήθως ιστορίες με τα πρεζάκια που βλέπω στο τραίνο και τις καμένες ατάκες τους για να γελάμε, αλλά όταν βλέπω το μάτι τους να γυαλίζει σκιάζομαι. Τις προάλλες μια κοπέλα άρχισε να βρίζει τον κόσμο και να κοπανιέται στο βαγόνι γιατί κανείς δεν της έδινε λεφτά. Πως αντιδράς εκεί;

Σήμερα έμαθα ότι σε γειτονικό σχολείο με το δικό μου, οι μαθητές είχαν τη φαεινή ιδέα να αυνανιστούν και να γεμίσουν με σπέρμα τις κιμωλίες στον πίνακα και με φλέματα και σάλια την καρέκλα του καθηγητή για να γελάσουν με τον άτυχο συνάδελφο που θα λέρωνε τα χέρια ή τα ρούχα του. Ακόμα και αν τιμωρηθούν αυτοί που το έκαναν (που δεν το βλέπω...), με τι κουράγιο να μπει να κάνει μάθημα κάποιος σε μια τέτοια τάξη; Σε άλλο λύκειο λίγα χιλιόμετρα μακρυά, λίγους μήνες πριν, οι μαθητές έριξαν μολότοφ και έκαψαν το γραφείο των καθηγητών για να κάψουν τα αρχεία με τους βαθμούς και τις απουσίες. Όλοι φαντάζονται ποιοι το έκαναν, αλλά δεν τιμωρήθηκε κανείς. Υπαίτιος ήταν τελικά "κάποιος άγνωστος εξωσχολικός". Τέτοιες ιστορίες από σχολεία υπάρχουν πάρα πολλές. Και αυξάνονται συνεχώς. Ευτυχώς όμως κάποιος που δουλεύει, μπορεί κάποια στιγμή να δει αναγνώριση, έστω και παροδική. Υπάρχουν άτομα που διψούν για καλή δουλειά από τους δασκάλους τους και την εκτιμούν, φερόμενοι ανάλογα, έστω και παροδικά. Δεν το κρύβω ότι νιώθω συγκίνηση και χαρά, όταν το βλέπω αυτό σε κάποιους από τους μαθητές μου. Αυτή είναι η ανταπόδοση για όσους κάνουν αυτό το επάγγελμα. Καμιά άλλη.

Μαύρη η σημερινή ανάρτηση, αλλά δεν βγαίνει αλλιώς. Ας ακούσουμε λίγη καλή μουσικούλα, να ταξιδέψει το κεφάλι μας, να φύγει μακρυά σε όμορφα μονοπάτια, μακρυά από την έλλογη σκέψη, να βιώσει μόνο το συναίσθημα και να μας κάνει να κοιμηθούμε ήρεμα, και να αρχίσουμε αύριο πάλι από την αρχή. Κλείνω με ένα βιντεάκι από τη Hannah Williams, που θα δω ζωντανά στις αρχές του Απρίλη στο Fuzz Club.

Καλό σας βράδυ, να προσέχετε, και φυσικά να ακούτε PWBT Radio (όταν καταφέρνουμε βέβαια να ξεπερνάμε τα τεχνικά προβλήματα και να κάνουμε κανονικά εκπομπές...)

Νιουσλετισμοί

• Όλοι θα έχετε παρατηρήσει τη δυσκολία που έχει ο μέσος Έλληνας να αφομοιώσει την έννοια των λέξεων "έλξατε" και "ωθήσατε". Είναι κλασικό κάποιος να προσπαθεί να σπρώξει μια πόρτα την ώρα που μπαίνει σε ένα μαγαζί (ενώ αυτή λέει έλξατε) και μετά κατά την έξοδο του από το μαγαζί πάλι να μη τα καταφέρνει με την πρώτη επειδή θυμόταν πως έπρεπε να τραβήξει... Τη λύση γι' αυτό το σημαντικό πρόβλημα βρήκε ένα μαγαζί στη γειτονιά μου που έχει αναρτήσει ταμπέλα (εννοείται χειρόγραφη) που λέει "ΕΛΞΑΤΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ". Κάποια στιγμή που θα έχω χρόνο θα πάω και θα στήσω καραούλι απ' έξω για να δω πόσοι ακόμα προσπαθούν να έλξουν προς τα μέσα...
• Διάβασα πως ο νόμος "Ραγκούση" για το θέμα της απόκτησης ελληνικής ιθαγένειας από μετανάστες τελικά κρίθηκε αντισυνταγματικός. Μέσα στο νόμο αυτό είχε και τη διάταξη σύμφωνα με την οποία ένα παιδί μεταναστών που γεννιόταν στην Ελλάδα και φοιτούσε για 6 χρόνια σε ελληνικό σχολείο θα αποκτούσε την ελληνική ιθαγένεια. Πλέον τα παιδιά των μεταναστών αν δεν βρουν μετά τη σχολική τους εκπαίδευση δουλειά μέσα σε ένα χρόνο χάνουν την άδεια παραμονής τους. Προσέξτε την εξυπνάδα του νομοθέτη. Για να μη χάσουμε την "ελληνική καθαρότητα" ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ, ξέρει να μιλά ελληνικά, το κράτος το εκπαίδευσε δωρεάν, το περιέθαλψε στα νοσοκομεία του, το έχει εντάξει στην τοπική κοινωνία, το διώχνει από τη χώρα. Το στέλνει δηλαδή να πάει εκεί που γεννήθηκαν οι γονείς του, να είναι δηλαδή μετανάστης στη χώρα του. Λογικά να το πάρουμε, απλά δημιουργούμε πιτσιρικάδες που θα μισούν το ελληνικό κράτος και τους Έλληνες. Οικονομικά να το πάρουμε, χαλάσαμε τόσα λεφτά φορολογούμενων για να εκπαιδεύσουμε ένα παιδί που ή θα πάει στο διάολο ή θα μας στείλει εμάς στο διάολο. Εύγε. Το ίδιο ισχύει και για τους νέους επιστήμονες. Χαλά το ελληνικό κράτος τόσα λεφτά για να τους εκπαιδεύσει σε πανεπιστημιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο και έχει ελάχιστες ως μηδαμινές υποδομές για να τους κρατήσει στη χώρα. Χαλάμε δηλαδή λεφτά και να φτιάξουμε επιστημονικό εργατικό δυναμικό για τις άλλες χώρες. Αυτό είναι μεγαλοσύνη, μεγαλοπρέπεια, ανοιχτοχεριά... Γιατί εμείς δεν κοιτάμε τα υλικά αγαθά. Είμαστε υπεράνω.
• Πριν 2 εβδομάδες στη Λάρισα καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες  έκαναν ντου με ρόπαλα σε στέκι μεταναστών και έριξαν τις απαραίτητες μάπες σε μετανάστες. Κάθε φορά που έχω προσπαθήσει να πιάσω κουβέντα με πιτσιρικά που γουστάρει τέτοιες δράσεις και θέλω να μου εξηγήσει το σκεπτικό του νιώθω σαν τον δημοσιογράφο από το παρακάτω βίντεο...

• Τέσσερα χρόνια μετά την δολοφονική επίθεση στη Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν έχει βρεθεί κανείς ένοχος. Οι αστυνομικοί που σάπισαν τον Αυγουστίνο Δημητρίου καταδικάστηκαν με αναστολή ενώ κάποιοι αθωώθηκαν. Πάνε μήνες και ακόμα συζητάμε για το αν ο Παπακωνσταντίνου έπαιξε με ένα στικάκι. Μεγαλοεπιχειρηματίας κατηγορείται ότι απείλησε  τη ζωή δημοσιογράφου αλλά αυτό δεν θεωρήθηκε αρκετά καλή είδηση για τα δελτία ειδήσεων, ούτε άκουσα να παθαίνει τίποτα ο κύριος αυτός. Αλλά ευτυχώς πιάσανε τα τσογλάνια που έκαναν τις ληστείες στην Κοζάνη. Νιώθω ασφαλής πλέον.
• Προχθές λόγω της στάσης εργασίας των λεωφορείων και των τραίνων αναγκάστηκα (γενικά το αποφεύγω για πολλούς λόγους) να χρησιμοποιήσω, μετά από πολύ καιρό, ένα ταξί για μια μικρή διαδρομή (10 λεπτά οδήγησης). Όταν μπήκα στο ταξί παρατήρησα τα άπειρα εικονίσματα, αυτοκόλλητα, σταυρουδάκια και μπιχλιμπίδια που διατυμπάνιζαν - με ένα τύμπανο ΝΑ (με το συμπάθιο)- τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του οδηγού. Αυτό δεν με ενόχλησε, απλά το θεώρησα γραφικό. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι από τα πρώτα μέτρα διαδρομής κατάλαβα πως ο οδηγός εκτός από πίστη έπασχε και από σύνδρομο καταναγκαστικής εμμονής! Είχε ένα τελετουργικό όπου το έκανε σε ΌΛΗ την ώρα της διαδρομής. Έπιανε το κομποσκοίνι που ήταν κρεμασμένο από τον κεντρικό καθρέφτη, χάιδευε το σταυρουδάκι που ήταν στο λεβιέ των ταχυτήτων, κατέβαζε το μαραφέτι που κρύβει τον ήλιο από τα μάτια  (στο οποίο είχε αυτοκόλλητη εικόνα) και το φιλούσε, έκανε τρεις φορές το σταυρό του, ανέβαζε το μαραφέτι, οδηγούσε φυσιολογικά για καμιά εκατοστή μέτρα το πολύ και μετά πάλι από την αρχή. Λέτε να είμαι ο σατανάς και να μη το έχω πάρει χαμπάρι; Έχω γυρίσει σε αρκετά γήπεδα και έχω δει πολλά είδη κάφρων αλλά τέτοιες φάτσες σαν του ταξιτζή ή σαν του πιτσιρικά με τα γουρλωμένα μάτια που βλέπω καθημερινά στο τραίνο εδώ και ενάμιση χρόνο, όταν γυρνώ το μεσημέρι από τη δουλειά, που μονίμως διαβάζει την αγία γραφή με τρομάζουν περισσότερο. Ειδικά ο πιτσιρικάς φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα βγάλει από την τσάντα του κάποια στιγμή ένα μπαλτά και θα μας κόψει όλους φέτες.
• Ο βουλευτής της ΝΔ Μιχάλης Ταμήλος παραπονιέται πως τον ρίχνουν οι άλλοι βουλευτές γιατί εκείνοι πάνε ταξίδια στη Νέα Υόρκη και το Μπαλί και αυτόν τον στέλνουν στο Αζερμπαϊτζαν. Δεν θα πω τίποτα κακό γι' αυτόν. Θα πω όμως για αυτούς που τον ψήφισαν και τον έβαλαν εκεί που είναι. Κάτι τέτοια με κάνουν να θυμάμαι αυτό που είχε πει ο Τσώρτσιλ πως "το καλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας είναι δέκα λεπτά συζήτηση με το μέσο ψηφοφόρο".
• Όσοι χρησιμοποιείτε ανδροειδές σμάρτφο και διαβάζετε ειδήσεις απ' αυτό, σας προτείνω να κατεβάσετε (δωρεάν) και να χρησιμοποιήσετε την εφαρμογή newsum που έχει φτιάξει η scify. Η εφαρμογή αυτή δημιουργεί περιλήψεις ειδήσεων από πολλές πηγές σε ένα ενιαίο κείμενο και σας δίνει και τους συνδέσμους από τις πηγές αυτές αν θέλετε να μάθετε περισσότερα. Την χρησιμοποιώ και εγώ και ομολογώ ότι είναι πολύ εύχρηστη και αξιόλογη. Την εφαρμογή την κατεβάζετε πατώντας ΕΔΩ.
• Χθες η αδερφή μου που δουλεύει σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο μου έλεγε πως κάθε μέρα έρχεται σε επαφή με άτομα που α) δεν μπορούν να χωνέψουν ότι μια ιδιωτική επιχείρηση χρεώνει τις υπηρεσίες της, β) όταν το καταλάβουν πως πρέπει να πληρώσουν (έστω τη συμμετοχή που καθορίζει το ταμείο τους) τα παίρνουν και αρχίζουν και βρίζουν τις υπαλλήλους. Αυτό είναι πολιτισμός.
• Μεθαύριο θα γίνει ο τελικός του κυπέλλου μπάσκετ μεταξύ του γαύρου και του βάζελου και για να μη θρηνήσουμε θύματα θα παρακολουθήσουν τον αγώνα μόνο 900 οπαδοί από κάθε ομάδα, μάλλον έχοντας ο καθένας τον προσωπικό του μπάτσο να τον φυλάει. Ακριβώς με τις "ίδιες" συνθήκες έγινε και ο αντίστοιχος τελικός στην Ισπανία μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, τα στιγμιότυπα του οποίου μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ (ξενέρωτοι Ισπανοί που δεν ξέρετε ούτε ένα ντέρμπι της προκοπής να κάνετε).
• Τις προάλλες ήρθε μια μάνα στο σχολείο και άρχισε να βρίζει τους καθηγητές επειδή συνειδητοποίησε πως η κόρη της δεν θα πάρει καλούς βαθμούς και κινδυνεύει να χάσει τη χρονιά (πράγμα απίστευτα δύσκολο για το ελληνικό λύκειο). Τα ατράνταχτα επιχειρήματα της περιλάμβαναν το να κοπανάει το κεφάλι της με τη γροθιά της και το να λέει ατάκες του τύπου "όλη η Ελλάδα είναι παράνομη εδώ βρήκατε να το παίξετε νόμιμοι;". Είμαι κακός που εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα στην τεκνοποίηση;
• Κλείνω με μια θεϊκή ατάκα μαθήτριας μου. Μια κοπέλα σιγοτραγουδούσε γνωστό λαϊκό άσμα στο μάθημα την ώρα που τους είχα βάλει να λύσουν μια άσκηση. Φυσικά της έκανα την παρατήρηση πως στην τάξη μου αν είναι να τραγουδούν να διαλέξουν κανένα τραγούδι της προκοπής και όχι τέτοια. Λίγα λεπτά μετά η διπλανή της άρχισε να μουρμουρίζει το ίδιο "άσμα" και μόλις το κατάλαβε σταμάτησε και μου είπε με παράπονο "κύριε η Αλεξάνδρα με κόλλησε σκυλάδικο".
• Καλό τέτοιο σε όλους. Και να προσέχετε...