Trickyμία και τέχανη

 Κάθομαι αρκετή ώρα βλέποντας τη φάτσα του Tricky από πάνω και δεν μπορώ να αποφασίσω πως να αρχίσω το γράψιμο. Ας ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο. Θα πω για μένα. Το έχετε καταλάβει, το έχω αναφέρει πολλές φορές εξάλλου, ότι έχω πάθος με τη μουσική. Θέλω να ακούω μουσική όσο περισσότερο μπορώ. Ειδικά με την ακρόαση ζωντανής μουσικής έχω κάτι σαν εθισμό. Θέλω να βιώνω με όλες μου τις αισθήσεις τη μουσική τη στιγμή της γέννησης της. Θέλω να παρατηρώ τους μουσικούς, να βλέπω το πως νιώθουν την ώρα που μοιράζονται μαζί μου αυτό που παράγουν. Η πώρωση μου αυτή με τη ζωντανή μουσική, είναι αυτό που με "αναγκάζει" να μπορώ να ζήσω μόνο σε μεγάλες πόλεις, πόλεις με πολλές μουσικές επιλογές, ώστε να μπορούν να κορεστούν οι συναυλιακές μου ανάγκες. Είμαι παιδί με ειδικές ανάγκες δηλαδή. Ένας ψυχολόγος θα μπορούσε ίσως να πει ότι έχω συναισθηματικά κενά που προσπαθώ να τα καλύψω μέσα από τα συναισθήματα που μου προκαλεί η μουσική. Σε εκείνη τη στιγμή θα τον ρωτούσα τι σήμαινε ο εφιάλτης που είδα λίγες μέρες πριν, όπου με κυνηγούσε ένα μεγάλο σκυλί Δαλματίας. Αν μου απαντούσε ότι "μάλλον είχα φάει πολύ πεπόνι το βράδυ" θα ήξερα ότι είναι σωστός επιστήμονας, κάθε άλλη απάντηση θα με έπειθε ότι είναι κομπογιαννίτης.

 Ας γυρίσουμε στις συναυλίες. Την προηγούμενη Πέμπτη, είδα για άλλη μια φορά μια μπάντα που συμπαθώ πολύ, τη "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή". Τους έχω αναφέρει και άλλες φορές αυτούς, και είναι μια μπάντα που πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση. Αυτό έκαναν λοιπόν και την Πέμπτη όταν παρουσίασαν τον καινούργιο τους δίσκο. Ήξερα τι θα ακούσω, μου το έδωσαν με άψογο τρόπο, και γύρισα σπίτι μου χαμογελαστός και με το καινούργιο τους σιντάκι για τη συλλογή μου. Απλά και όμορφα πράγματα δηλαδή.

 Την Παρασκευή ήταν η συναυλία του Tricky. Έχω ακούσει τους δίσκους του, κάποια κομμάτια μου αρέσουν κάποια όχι, αλλά εκτιμώ το ότι μέσα στα χρόνια που δισκογραφεί, έχει γράψει μουσικές που έχουν δώσει το προσωπικό του στίγμα δημιουργώντας πρακτικά μια "σχολή" στον συγκεκριμένο ήχο. Ζωντανά δεν τον είχα δει ποτέ, αλλά είχα ακούσει καλά λόγια από φίλους που τον είχαν δει γι' αυτό και δεν δίστασα καθόλου να αποδεχτώ την προτροπή μιας φίλης στο να πάμε να τον ακούσουμε. Το ότι πληρώσαμε εισιτήριο, και παρακολουθήσαμε την εμφάνιση του, δεν σημαίνει όμως ότι και τον ακούσαμε τελικά.

 Θα προσπαθήσω να περιγράψω συνοπτικά το τι παρακολούθησα πληρώνοντας 25 ευρώ. Το μαγαζί ήταν τίγκα. Δεν μπορώ να το πω πιο απλά ΤΙΓΚΑ. Ο διοργανωτής σίγουρα τα έβγαλε τα ευρουλάκια του. Στην είσοδο υπήρχε προωθητική ενέργεια γνωστής μάρκας τσιγάρων. Δηλαδή μοίραζαν τσάμπα τσιγάρα, σε χώρο στην Ελλάδα, που ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο. Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε, αν συνυπολογίσετε τη γνωστή αλλεργία που υπάρχει στην Ελλάδα στη χρησιμοποίηση σωστού εξαερισμού. Δεν είμαι καπνιστής αλλά ένιωσα ότι η πίσσα που έκατσε στα πνευμόνια μου φτάνει για την δημιουργία 16,3 km αυτοκινητόδρομου με 4 λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση. Όσο για τα ρούχα μου, μόνο από τη μυρωδιά θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν ανιχνευτή καπνού. 

 Πάμε τώρα στη συναυλία. Θα πω για το support σχήμα που ήταν το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Η μπάντα (παρά τις καλές κριτικές που πήρε στα διάφορα site), δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Όταν με ρώτησε η φίλη μου "Τι είδος μουσικής παίζουν αυτοί;" απάντησα "Αδιάφορη". Επίσης δεν μου γέμισε και το μάτι ο αρχηγός της μπάντας. Φορούσε ένα πουκαμισάκι που είχε ξεμείνει σε μια ντουλάπα από τη δεκαετία του 80, είχε στο κεφάλι του τόσο ζελέ που έμοιαζε σαν να τον είχε γλύψει αγελάδα, ενώ και η ατάκα του "Καλησπέρα, είμαστε οι Spectralfire, είμαι ο Spectralfire" δεν μου έκανε και την καλύτερη εντύπωση... Όμως, παρά το ότι δεν μου άρεσαν, δεν μπορώ να μη παραδεχτώ ότι έδειχναν να γουστάρουν αυτό που έκαναν, έπαιξαν τα κομμάτια τους όσο καλύτερα μπορούσαν, και πραγματικά προσπάθησαν να μεταφέρουν κάτι στον κόσμο.
  Μετά ήρθε η σειρά του κύριου πιάτου της βραδιάς. Αφού ετοιμάστηκε η σκηνή, βγήκε ο Tricky και η μπάντα του. Ήταν αυτός, μαζί με άλλη μια τραγουδίστρια, ένας τύπος που έπαιζε ντραμς και χειριζόταν και κάποια μπλιμπλίκια και ένας κιθαρίστας. Όπως καταλαβαίνετε υπήρχαν αρκετά προηχογραφημένα μέρη και αρκετές λούπες που έπρεπε να μπαίνουν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία ώστε να βγει αυτό που είχε σχεδιαστεί (;). Ο Tricky ποτέ δεν είπε ότι είναι τραγουδιστής, περισσότερο συνοδεύει αυτά που γράφει. Την Παρασκευή όμως δεν έκανε ούτε αυτό. Ο ήχος ήταν τόσο κακός, που δεν ακουγόταν πρακτικά καθόλου και αυτός και η τραγουδίστρια. Τους βλέπαμε να ανοίγουν τα στόματα τους, αλλά φωνές γιοκ, εκτός από κάτι ψιθύρους. Αρχικά λέγαμε ότι ήταν θέμα ηχολήπτη και προσπαθούσαμε να μπούμε στο κλίμα περιμένοντας αυτό να φτιάξει. Αλλά αυτός που φτιάχτηκε ήταν μόνο ο Tricky. Από τη στιγμή που ανέβηκε, φαινόταν ότι είχε κάνει "χημεία και τέρατα" πριν στο καμαρίνι, αλλά και πάνω στη σκηνή αυτό που είδα μόνο είναι έναν τύπο να βγάζει τη μπλούζα του, να κουνάει τα κοτσιδάκια του και να ανάβει τον ένα μπάφο μετά τον άλλο. Αυτός περνούσε μια χαρά, ανέβασε και κάτι πιτσιρίκες στη σκηνή από το κοινό, για να κουνιούνται γύρω του, έκοβε τα κομμάτια στη μέση όποτε ήθελε, και κοπανιόταν με τους ήχους του προηχογραφημένου μπάσου και  του ζωντανού κιθαροντραμιού.  Οι δύο μουσικοί, προσπαθούσαν να δώσουν κάποια ένταση για να κάνουν το κοινό να πωρωθεί κάπως, αλλά αυτό δεν έφτανε. Ο "καλλιτέχνης" πρώτη φορά μας είπε καληνύχτα 50 λεπτά αφού ανέβηκε στη σκηνή. Του πήρε κάνα τέταρτο να στείλει τους άλλους να παίξουν λίγο μόνοι τους, μέχρι να μας κάνει την τιμή να τρεκλίσει πάλι μπροστά μας. Όταν ξανακατέβηκαν, περίμεναν μάλλον τον κόσμο να ζητήσει με φωνές και νταβαντούρια άλλο ένα encore, αλλά οι περισσότεροι έμειναν σιωπηλοί, κάποιοι κάναμε πλάκα με το χάλι του, και ελάχιστοι πωρωμένοι μπροστά του έκαναν το χατήρι. Την ώρα που αποφασίσαμε να φύγουμε, είπε να κάνει πάλι κάποιο πέρασμα από τη σκηνή, αλλά προτιμήσαμε να μη χάσουμε άλλο χρόνο από τη ζωή μας.
  Κάθε ένας από όλους όσους βρεθήκαμε στο μαγαζί, δώσαμε 25 ευρώ σε κάποιον για να φτιαχτεί μπροστά μας. Πολύ ακριβό το κέρασμα που του κάναμε... Κάποιοι έλεγαν ότι δικαιολογείται γιατί έχει γράψει ωραίους δίσκους. Αν ήθελα να ακούσω τους δίσκους του, θα καθόμουν σπίτι. Θέλαμε να ακούσουμε τη μουσική του να αποδίδεται ζωντανά, πράγμα που απλά δεν έγινε. Και άλλοι καλλιτέχνες τα πίνουν τα ποτάκια τους (και όχι μόνο), αλλά δίνουν και κάτι στον κόσμο. Αυτός το μόνο που έδωσε ήταν η χαρά σε κάποιες πιτσιρίκες να ανέβουν στη σκηνή και να βγάζουν φωτογραφίες η μία την άλλη.
  Δεν μιζεριάζω για τη συγκεκριμένη βραδιά. Καλά πέρασα απλά σπάζοντας πλάκα. Ούτε με νοιάζουν τα φράγκα. Εννοείται ότι δεν μου περισσεύουν, αλλά δεν είναι ούτε τα πρώτα, ούτε τα τελευταία που πετάω σε κάτι άχρηστο. Ο τύπος μας δούλεψε, έκανε την πλάκα του, και κατάφερε να με κάνει να βάλω τα σιντιά του στη μαύρη μου λίστα. Απορώ όμως με τον κόσμο που χειροκροτούσε, και ακόμα περισσότερο με αυτούς που έγραφαν καλά λόγια την άλλη μέρα στα φατσομπούκια. Στη σελίδα της εκδήλωσης, έβγαινε όλος ο κόσμος και έκραζε, εκτός από μια μειοψηφία που θεώρησε ότι όλο αυτό του είδαμε ήταν στα πλαίσια ενός καλλιτεχνικού concept που όσοι δεν το καταλάβαμε είμαστε αμαθείς φλώροι. Έχουν πολύ πλάκα τέτοια πρόβατα! Αυτό το είδος ανθρώπων έχουν δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο είδος τέχνης που εγώ αποκαλώ "τέχανη". Ένα έργο τέχανης λοιπόν, είναι συνήθως ένα τίποτα, που για κάποιο λόγο ο δημιουργός του ενίοτε νομίζει ότι είναι κάτι, και για κάποιο άλλο λόγο όσοι το βλέπουν νομίζουν ότι είναι κάτι. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα στην τέχνη, και πολλά πράγματα δεν είναι κατανοητά από όλους, και πάνω σε αυτό βασίζονται και αυτοί που δουλεύουν τον κόσμο, και αυτοί που δουλεύουν τον εαυτό τους καταπίνοντας ότι τους πασάρουν οι "αυθεντίες". Τα παρακάτω βιντεάκια έχουν λόγο ύπαρξης και είναι πετυχημένα, επειδή η "τέχανη" υπάρχει, και οι οπαδοί της ζουν ανάμεσα μας.

Θα κλείσω δείχνοντας σας ένα έργο τέχανης που είχα φτιάξει εγώ κάποτε. Αν θέλετε, μπορείτε να μου πείτε τι συμβολίζει. Αν κάποιος βέβαια δει ταλέντο και μεγαλείο μέσα στη δημιουργία μου, θα έχει απόλυτο δίκιο και τον καλώ να μου κάνει διαφήμιση, γιατί κατά βάθος θέλω και εγώ να γίνω ένας Μαέβιους. 

Και σαν να το ήξερε, ένας φίλος, μόλις μου έστειλε αυτό στο mail μου! Όπου αναφέρεται και η λέξη φάλαινα και η δημιουργία της τέχανης! Κοίτα να δεις που τελικά η συγχρονικότητα υπάρχει...

EDIT: Το αμέλησα  αρχικά να αναφέρω την πηγή του παραπάνω κόμικ. Είναι από τα "Κουραφέλκυθρα" του Αντώνη Βαβαγιάννη. Μπορείτε να τα διαβάσετε αν επισκεφτείτε τον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.comicdom-press.gr/category/3-comics-strips/kourafelkithra/

Ενώ μπορείτε να αγοράσετε και το βιβλίο από εδώ

http://www.jemmacomics.com/product.php?id=5631

Εγώ το έχω ήδη, και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Θα λιώσετε στο γέλιο!

Καλό σας τέτοιο φίλτατοι.

Και να προσέχετε...

Το τερατάκι του άγχους

Το άγχος είναι μια λέξη που λέμε συνεχώς, ένα συναίσθημα που βιώνουμε καθημερινά. Τι είναι όμως αυτό; Ο ορισμός λέει ότι "άγχος είναι ένα συναίσθημα δυσθυμίας που προέρχεται από την υποκειμενική βίωση μιας απειλής που εμφανίζεται σε καταστάσεις με αβέβαιη έκβαση ή σε καταστάσεις που ενέχουν την παράμετρο του κινδύνου, στις οποίες το άτομο εκτίθεται αβοήθητο".

Προσέξτε λιγάκι τον ορισμό. Λέει για υποκειμενική βίωση μιας απειλής, είτε σε επικίνδυνες καταστάσεις, είτε σε καταστάσεις με αβέβαιη έκβαση. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια, οι καταστάσεις με αβέβαιη έκβαση είναι αυτές που συμβαίνουν κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξης μας. Δηλαδή ο ίδιος βιολογικός μηχανισμός ενεργοποιείται στο ανθρώπινο σώμα, είτε υπάρχει πραγματικός κίνδυνος (π.χ. σε κυνηγά ένας μανιακός με ένα τσεκούρι) είτε υπάρχει απλά μια αβεβαιότητα (π.χ. το τι ζαριά θα φέρεις παίζοντας τάβλι). Οι ίδιες ορμόνες παράγονται στο σώμα, απλά σε διαφορετική ποσότητα, και η ποσότητα καθορίζεται πολλές φορές υποκειμενικά από το πως βιώνει ο καθένας το στρεσογόνο ερέθισμα, και όχι από το ερέθισμα αυτό καθεαυτό. Θυμάμαι ότι αρκετά χρόνια πριν, στο μεταπτυχιακό μου, είχα μελετήσει πολύ τον βιοχημικό μηχανισμό του άγχους, και αυτό που είχα μάθει είναι ότι είναι ένας μηχανισμός, που μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα άσχημες επιπτώσεις, αλλά βραχυπρόθεσμα προετοιμάζει το σώμα μας να αντιμετωπίσει μια επικίνδυνη κατάσταση (δεν χρειάζεται να σας ζαλίσω με τις χημικές λεπτομέρειες, αλλά όποιος θέλει ας μου πει...). Και επειδή σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης, ευνοϊκά για την επιβίωση χαρακτηριστικά μεταφέρονται σε μελλοντικές γενιές καθορίζοντας την μακροπρόθεσμη αλλαγή των ειδών, εικάζω ότι οι πολύυυυυ παλιοί μας πρόγονοι που είχαν αυτή την χαρακτηριστική σωματική αντίδραση, ήταν αυτοί που επιβίωσαν, μετέδωσαν το χαρακτηριστικό τους απογόνους τους και το κληρονομήσαμε και εμείς. Και επειδή οι εξελικτικές αλλαγές στους ζωντανούς οργανισμούς παίρνουν τεράστιες χρονικές περιόδους για να γίνουν, ενώ οι κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές γίνονται συγκριτικά σε χρονικές περιόδους πάρα πολύ μικρότερου μήκους, έχουμε βρεθεί να έχουμε ένα χαρακτηριστικό που περισσότερα προβλήματα δημιουργεί, παρά αποτρέπει γιατί ακόμα δεν έχουμε προλάβει να το διώξουμε. Και επειδή πλέον δεν κινδυνεύει η σωματική μας ακεραιότητα καθημερινά, αλλά ο μηχανισμός υπάρχει, ενεργοποιείται όχι μόνο κάθε φορά που εικάζουμε ότι κινδυνεύουμε από κάτι, αλλά και κάθε φορά που δεν ξέρουμε το τι θα γίνει σε οποιαδήποτε τομέα της ζωής μας. Μπαίνει δηλαδή το κομμάτι της υποκειμενικότητας που τόνισα στον ορισμό του άγχους παραπάνω. Και αυτοί που δεν έχουν θέμα με το άγχος είναι είτε αυτοί που υποκειμενικά δεν ασχολούνται με τα ερεθίσματα, είτε αυτοί που ξέρουν πως να εξουδετερώνουν τις παρενέργειες του μηχανισμού αυτού με τις δράσεις τους.

 Γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Για να φτάσω στο αυτονόητο, αυτό που λεν οι ψυχολόγοι και οι φίλοι μας που προσπαθούν να μας ηρεμήσουν όταν αγχωνόμαστε. "Ξεκόλα ρε! Δεν έγινε και τίποτα!" είναι αυτό που χρειάζεται να σκεφτόμαστε όταν το τερατάκι του άγχους μας κατατρώει τα σωθικά. Όλα είναι υποκειμενικά, για τον ίδιο λόγο που αγχωνόμαστε εμείς ηρεμούν κάποιοι άλλοι και το ίδιο πράγμα που κάποτε μας άφηνε αδιάφορους τώρα μας τσακίζει και τούμπαλιν. Γράφοντας τα αυτά δεν σας κάνω κήρυγμα αλλά αυτοψυχοθεραπεία, το έχω ξαναπεί. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός ύπαρξης αυτού του βλογ. Πριν συνεχίσω να μιλάω για το άγχος, δείτε ένα ωραίο βιντεάκι που είδα λίγες μέρες πριν, για ένα άλλο θέμα που επηρεάζει πολλούς ανθρώπους. Την κατάθλιψη.

Εννοείται ότι μου άρεσε ότι ο τρόπος που καταπολέμησε το τερατάκι της κατάθλιψης ο τύπος ήταν η μουσική. Αντίστοιχο τερατάκι με αυτό που είδατε και στο παραπάνω βίντεο είναι και το τερατάκι του άγχους. Ζει μέσα μας, βλέπει ότι βλέπουμε, πειράζει το μυαλό μας και μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Άλλες φορές μένει κοιμισμένο, άλλες φορές είναι σε υπερδιέγερση και δεν μας αφήνει σε ησυχία ούτε μια στιγμή της ύπαρξης μας. Ζουμπάει το στομάχι μας, ανεβοκατεβάζει την ένταση της καρδιάς μας, μπλοκάρει την ανάσα μας, επηρεάζει τη σκέψη, την ομιλία και τις πράξεις μας. Μας προβάλλει στον εγκεφαλικό μας κινηματογράφο όλα τα πιθανά εναλλακτικά μέλλοντα που προκαλούνται από κάθε πράξη μας αλλά πάντα διαλέγει να δείξει τα άσχημα πρώτα. Ένας κόμπος στο στομάχι, μια καρδιά που χτυπά ακανόνιστα μια ανάσα που κόβεται, είναι κάτι που βιώνουν όλο και περισσότεροι γύρω μας για όλο και περισσότερο χρόνο και επηρεάζει τη ζωή τους από όλες τις απόψεις. Ας μην μπω σε λεπτομέρειες για το τι μπορεί να προκαλέσει στον ανθρώπινο οργανισμό η συνεχής παραγωγή των ορμονών που σχετίζονται με το άγχος, ας σκεφτούμε μόνο ότι το τερατάκι αυτό δεν μας αφήνει καν να χαρούμε τις ευχάριστες στιγμές που μας παρουσιάζονται. Και αυτό είναι κρίμα. 

 Και εννοείται ότι οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται αγχώνονται περισσότερο και ότι δεν είναι λύση να τα γράψουμε όλα στα παπάρια μας (όπως συμβουλεύει η φωτογραφία που έβαλα στην αρχή του κειμένου), αλλά κάπως πρέπει να βρεθεί ένα μέτρο. Και για να μη σκάμε και για να κάνουμε και κάτι που έχει σημασία, γιατί χωρίς ενδιαφέρον και ρίσκο, γιατί χωρίς να νοιαζόμαστε για κάτι, δεν μπορούμε να επιτύχουμε τίποτα. Απλά είναι κάποιες φορές που αν ενδιαφέρεσαι για κάτι και βλέπεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που θες, αυτό που θεωρείς ότι πρέπει να γίνει, είναι πολύ δύσκολο να σταματήσεις να ενδιαφέρεσαι, είναι δύσκολο να σταματήσεις να αγχώνεσαι. Γράφω αυτό το κομμάτι για να ξορκίσω λίγο το κακό του άγχους από μέσα μου. Κατάλαβα ότι έπρεπε να το κάνω όταν ένας φίλος που άκουσε την τελευταία μου ραδιοφωνική εκπομπή την προηγούμενη Τρίτη μου είπε "ρε μαλάκα, πόσο αγχωμένος είσαι όταν κάνεις εκπομπή;". Υποτίθεται, μάλλον δεν υποτίθεται, ισχύει απολύτως, ότι οι εκπομπές μου είναι κάτι που το περιμένω όλη την εβδομάδα και περνάω καλά κάνοντας τες, αλλά ακόμα και σε αυτές φαίνεται το άγχος μου. Φαντάζομαι πως θα δείχνω στη δουλειά... Ίσως η κατάσταση στο σχολείο ειδικότερα και στην παιδεία γενικότερα, ίσως η επερχόμενη μου μετακόμιση, ίσως η μαυρίλα της εποχής,, ίσως τα δικά μου θέματα, ίσως το στραβό μου το κεφάλι, έχουν ξυπνήσει αυτό το τερατάκι που όλο και συχνότερα με ταλαιπωρεί. Θα το σκοτώσω όμως, που θα πάει. Λίγο με μουσικούλα, λίγο με καλή παρέα, λίγο με καλό κρασί, λίγο με το καλοκαιράκι που έρχεται θα το σκίσω το πούστικο. Που θα πάει... Ελπίζω και εσείς να κάνετε το ίδιο. Ηρέμησα τώρα που τα έγραψα...

Καλό βράδυ, και να προσέχετε.

Και μην αγχώνεστε, αν σας πω πόσο κακό μπορεί να κάνει το άγχος θα αγχωθείτε...