Κάθε φορά που προσπαθεί κάποιος να σκεφτεί κάτι σοβαρό, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να οργανώσει τις πράξεις του με βάση συγκεκριμένους στόχους, κάθε φορά που κάποιος προβληματίζεται για το πως θα βοηθήσει στο να λυθεί κάποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που αφορά είτε λίγους είτε πολλούς, κάθε φορά που κάποιος σκέφτεται το πως θα βελτιώσει την κοινωνία, κάθε φορά που κάποιος νιώθει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, ακούει κάτι σαν αυτά που θα αναφέρω παρακάτω και σκέφτεται ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τον κόσμο καμιανή.
Στην Αγγλία υπάρχει ένας Νιγηριανός ποδοσφαιριστής που λέγεται "Αντέμπολά". Βαρέθηκε ο άνθρωπος να του λένε ότι είναι ασθενής από τον ιό έμπολα και αναγκάστηκε να ανεβάσει αυτό στο twitter.
Guys please stop asking if I have ebola. I do not have it. But I thank you for caring about my health and wellbeing :-)
Dele.
— Dele Adebola (@Dele_Adebola) October 10, 2014
Στα δικά μας τώρα, μεγάλος προβληματισμός υπάρχει για το ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος της δημοκρατίας και η κυβέρνηση ψάχνει υποψήφιους που θα συσπειρώσουν τους βουλευτές ώστε να πιάσει τον μαγικό αριθμό 180, για να συνεχίσει να βρίσκεται στην εξουσία. Όταν άκουσα ότι ένα από τα ονόματα που προτάθηκαν ήταν αυτό της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, νόμιζα ότι ήταν κάποιο τρολάρισμα, ή ότι ήταν άρθρο από "το Κουλούρι", που αναπαρήγαγε κάποιος χωρίς να καταλάβει ότι το άρθρο ήταν χιουμοριστικό. Όταν διάβασα σε διάφορες σελίδες στα ιντερνέτς, ότι πράγματι παίζει κάτι τέτοιο σαν σενάριο σκέφτηκα ότι τελικά η χώρα μας είναι ο παράδεισος του σουρεαλισμού. Και πριν προλάβω να συνέλθω διαβάζω το σενάριο από την Ιταλική εφημερίδα Repubblica, που προτείνει τον Βαγγέλη Μαρινάκη για πρόεδρο της δημοκρατίας. Τότε πραγματικά ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ελπίζω να ισχύει αυτό που μου είπε ένας φίλος, που πρότεινε ότι ο Ιταλός δημοσιογράφος που έγραψε το άρθρο είναι μάστορας του χιούμορ και θέλησε να δει πόσο μπορεί να ψαρώσει τα ελληνικά μέσα με κάτι που έγραψε.
Αλλά τελικά δεν είμαστε μια σουρεαλιστική κοινωνία, είμαστε η φάρμα των ζώων. Σε προηγούμενη ανάρτηση έκραζα μια μερίδα ηλικιωμένων που με άλλοθι την ηλικία τους γίνονται ιδιαίτερα αγενείς. Το έγραψα αυτό όχι γιατί το θεωρώ κάποιο σημαντικό πρόβλημα, αλλά επειδή με ενοχλεί αφάνταστα η αγένεια. Αυτό όμως που δεν με ενοχλεί απλά, αλλά με εξοργίζει είναι το πως κάποιοι εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους για να πετύχουν τον οποιοδήποτε ποταπό σκοπό τους. Κάποια ατάλταντα μιάσματα της κοινωνίας, για να κάνουν το κομμάτι τους δουλεύουν ανήμπορους ανθρώπους, και κάποια άλλα ζώα αντί να αντιδράσουν χαχανίζουν. Φυσικά θα καταλάβατε πως αναφέρομαι στην φάρσα που έκανε ο Μάρκος Σεφερλής σε κάποιους ηλικιωμένους. Και μπορεί να έφαγε κράξιμο (κατόπιν εορτής), και μπορεί να φάει και κάποιο πρόστιμο από το ΕΣΡ, αλλά σίγουρα θα συνεχίσει να κάνει την εκπομπή του και μια μερίδα του κόσμου θα συνεχίσει να τη βλέπει. Μέσα στον κόσμο αυτό θα είναι και ηλικιωμένοι φυσικά, γιατί σαν λαός και σαν κοινωνία ούτε μνήμη έχουμε ούτε καταναλωτική συνείδηση. Δεν ξέρουμε ότι μπορούμε δείχνοντας την προτίμηση ή την δυσαρέσκεια μας, σε κάθε προϊόν (από καταναλωτικά αγαθά, ως τηλεοπτικά προγράμματα) μπορούμε να οδηγήσουμε στην αλλαγή και τη βελτίωση του. Αλλά τι λέω τώρα, τι ζητάω και εγώ...
Δεν ξέρω πόσοι βλέπετε τη σειρά Game of Thrones, και το ποιους από τους ήρωες της συμπαθείτε. Εγώ είμαι φαν της σειράς, και ένας από τους ήρωες που θεωρώ περισσότερο ενδιαφέροντες, είναι ο νάνος Tyrion Lanister, κυρίως για το ότι προσπαθεί με το πνεύμα και τη νοημοσύνη του να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που του δημιουργεί η σωματική του διάπλαση.
Τη σωματική του διάπλαση όμως, φαντάζομαι ότι γούσταρε μια άμοιρη Ισπανίδα, που διάβασα πως στο μπάρτσελο (δεν το έγραψα λάθος, το bachelor party στα ελληνικά, λέγεται μπάρτσελο) της πήγε με ένα νάνο στρίπερ, έμεινε έγκυος, είπε στον άντρα της ότι είναι δικό του, αλλά όταν το παιδί γεννήθηκε με νανισμό, αναγκάστηκε να πει την αλήθεια. Εγώ απλά αναρωτιέμαι, αν δεν υπήρχε ο Tyrion Lanister, ο νάνος στρίπερ θα έβρισκε δουλειά;
Πριν ανάφερα ότι δεν υπάρχει ελπίδα καμιανή για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε σοβαρού προβλήματος παγκοσμίως λόγω της συνεχώς αυξανόμενης ηλιθιότητας. Αλλά δεν γίνεται να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Πρέπει να βάζουμε μικρούς στόχους για τη βελτίωση κάτι πολύ μικρού που απλά θα αλλάξει ελάχιστα προς το καλύτερο τον τόπο μας. Εγώ παρόλο που είμαι καθηγητής φυσικών επιστημών, δεν ενοχλούμαι αν βλέπω κόσμο γύρω μου που δεν έχει ιδέα για τα μαθήματα που διδάσκω. Το θεωρώ δεδομένο. Έχω ένα θεματάκι με τη γλώσσα όμως. Το ξέρω πως και μένα η σύνταξη μου δεν είναι τέλεια, και τα κάνω και τα ορθογραφικά λαθάκια μου, αλλά εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω να γίνονται δύο συγκεκριμένα λάθη, που χρόνο με το χρόνο παρατηρώ ότι όλο και περισσότερος κόσμος τα κάνει.
Α] Πότε ένα ρήμα τελειώνει σε -ε και πότε σε -αι. "Μην παρκάρεται" "Μην ενοχλείται" "Μην αφήνεται" "Το κτίριο κατοικείτε" και άπειρες άλλες φορές, βλέπω τον κόσμο να αρνείται (και όχι αρνείτε) να μάθει να γράφει τη συγκεκριμένη κατάληξη σωστά. Δεν είναι δύσκολο ανορθόγραφοι συμπολίτες μου. Αν μπροστά από το ρήμα μπορείτε νοητά να βάλετε το "εμείς" ή το "εσείς" η κατάληξη είναι -ε, αν όχι η κατάληξη είναι -αι.
Β] Το έχω αναφέρει πολλές φορές και γίνομαι κουραστικός, αλλά θα το λέω συνέχεια μέχρι να με βρίσετε. Στην ελληνική γλώσσα το σύμβολο του ερωτηματικού είναι το (;) και όχι το (?). Θυμάμαι πριν κάποιο καιρό όταν είδα φιλόλογο να κάνει αυτό το λάθος να θέλω πραγματικά να τραβήξω τα μαλλιά μου και να πετάξω στον αέρα τις τούφες τους τραγουδώντας "για δες καιρό που διάλεξε, ο χάρος να με πάρει".
Στην προηγούμενη ανάρτηση μου γκρίνιαζα για την καθυστέρηση των τοποθετήσεων των εκπαιδευτικών και τις χαμένες ώρες διδασκαλίας. Επιτέλους έχω αρχίσει δουλειά σε δυο σχολεία κοντά στο σπίτι μου (περιμένω κάποιος να γκρινιάξει που δεν θα γκρινιάζω πλέον για τα τρένα) και ειδικά στο ένα από αυτά οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πολύ καλές από το πως δουλεύει. Αν δεν είχα χάσει τόσο καιρό τσάμπα, και αν ήμουν από την αρχή στη θέση μου σίγουρα θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά και πιο ποιοτικά τη δουλειά μου. Αλλά ας μη γκρινιάξω άλλο, κάλιο αργά παρά ποτέ. Άντε και καλή μας σχολική χρονιά...
Κλείνω βάζοντας σας ένα βιντεάκι από ένα, άθλιο μουσικά, κομμάτι που όμως έχει πλακίτσα το πως χρησιμοποιεί το ξέσπασμα του γίγαντα Τζενάρο Γκατούζο. Δεν με ενδιαφέρει το αν είναι χάλια προπονητής ή όχι, εγώ τον θυμάμαι σαν παίχτη και γουστάρω το πάθος και τον τσαμπουκά που έβγαζε στο γήπεδο. Επίσης η φράση του "every day malakia" νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που αντιμετωπίζουμε και βιώνουμε καθημερινά γύρω μας.
Καλό σας βράδυ, και να προσέχετε...
