Δε πάντας αρ φάκινγκ

 Μερικές μέρες πριν αποφάσισα να ανανεώσω κάπως τη σελίδα του "ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ" στο φατσομπούκιο και έφτιαξα το καλλιτεχνικό έκτρωμα που βλέπετε παραπάνω. Και από τη στιγμή που ανέβηκε αυτή η φωτογραφία η σελίδα πήρε τα πάνω της κάνοντας τους ακόλουθους της να μειωθούν κατά έναν. Εννοείται ότι δεν σκάμε με κάτι τέτοια ούτε μας ενδιαφέρουν, αλλά είχε πλάκα ο συγχρονισμός των δύο πιθανώς ασύνδετων κινήσεων. Το γιατί στο κέντρο της φωτογραφίας έβαλα δυο πάντα να γαμιούνται νομίζω ότι το φαντάζεστε. Μπορεί πολλές φορές να κάνουμε πλάκα, αλλά κατά βάθος το "ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ" είναι βλογ γκρίνιας. Και γιατί γκρινιάζουμε; Για όλους και για όλα. Γκρινιάζουμε γιατί γαμιούνται τα πάντα. Και τι καταλαβαίνουμε που το κάνουμε; Αλλάζει κάτι; Όχι δεν αλλάζει, απλά μειώνεται κατά λίγο το δυναμικό γκρίνιας μέσα μου σώζοντας κάπως τα αφτιά των κοντινών μου ανθρώπων. 

 Και γιατί γαμιούνται τα πάντα; Νομίζω ότι επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε και τις συνεχείς αλλαγές που γίνονται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και κυρίως επειδή μας πανικοβάλει όταν συνειδητοποιούμε ότι και εμείς ανά πάσα στιγμή μπορεί να βλέπουμε διαφορετικά ακόμα και αυτά που νομίζουμε πως δεν αλλάζουν. Ο καθένας μας έχει να αντιμετωπίσει τα καθημερινά του προβλήματα, όπως τα εργασιακά και τα οικονομικά, τα προσωπικά του προβλήματα, τα προβλήματα των ατόμων που βασίζονται σε αυτόν, τα πολιτικά και κοινωνικά που ίσως τον απασχολούν και φυσικά τα έκτακτα που έρχονται ουρανοκατέβατα. Τα τελευταία είναι και τα πιο ύπουλα γιατί έρχονται εκτός προγράμματος και μπορούν να αποσυντονίσουν ακόμα και αυτούς που θεωρητικά είναι πιο συνεπείς και προβλέπουν τις κακοτοπιές. Ένας άνθρωπος που είναι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν", είναι ίσως πιο ψύχραιμος στις αναποδιές γιατί του συμβαίνουν τόσο συχνά που δεν τις θεωρεί αναποδιές. Βασίζει τη ζωή του στο τι θα ξημερώσει και δρα ανάλογα με την περίσταση. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι τύποι που είναι πιο οργανωτικοί. Αυτοί χαλιούνται πιο σπάνια με τις μικρές αναποδιές γιατί τις έχουν προβλέψει και δεν τις έχουν αφήσει να συμβούν, αλλά έχουν ένα θέμα με το πως διαχειρίζονται τις μεγάλες. Διότι η μεγάλη αναποδιά δεν θέλει πρόγραμμα. Θέλει πάθος, συναίσθημα, υπομονή και αλκοόλ για να ξεπεραστεί. Η μεγάλη αναποδιά είναι ύπουλη γιατί όχι μόνο δεν την περιμένεις, αλλά ξέρει να παίζει και με τις συνέπειες που προκαλεί. Ειδικά για μας τους οργανωμένους, που λέμε ότι ξέρουμε πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόβλημα, νιώθουμε ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε ακόμα και όταν σκάνε οι μεγάλες σφαλιάρες, αλλά βρισκόμαστε να μη μπορούμε να διαχειριστούμε τις μικρές πλέον... Και πάνω στον πανικό συνειδητοποιούμε ότι εύκολα και εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την οπτική μας, και να θεωρούμε αρνητικό κάτι που θεωρούσαμε θετικό και τούμπαλιν. Και όταν σκεφτόμαστε ότι παρόλο που μας προβληματίζει και μας ενοχλεί όταν βλέπουμε τους άλλους να αλλάζουν οπτική, το κάνουμε και εμείς, απλά το ρίχνουμε στο ποτό, στις ταινίες, τη μουσική και γενικά σε οποιοδήποτε τέχνασμα χρησιμοποιεί ο καθένας για να ξεφύγει από τα σκατά της καθημερινότητας. Γιατί όλοι τα ίδια σκατά είμαστε, και είναι εξαιρετικά αυτάρεσκο και λανθασμένο το να σκέφτονται ότι κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Για κάποιους είμαστε καλοί και για κάποιους όχι. Όλα είναι θέμα οπτικής. Αυτός που βρίζω εγώ για κάποιον είναι θεός, και κάποιος που εκτιμώ εγώ για άλλους είναι τρελός.

  Τα δύο σχήματα που βλέπετε παρακάτω τα είχα δει πρώτη φορά σε μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Όχι δεν κάναμε ζωολογία, φυσική και χημεία κάναμε. Απλά μας εξηγούσαν για τη διττή φύση του φωτός, για το ότι ανάλογα με το τι θες να παρατηρήσεις αυτό παρατηρείς. Για παράδειγμα μας έδειχναν το παρακάτω σχήμα. Για κάποιους είναι απλά ένα λαγουδάκι, για κάποιους απλά μια πάπια, στην πραγματικότητα όμως είναι και τα δύο και κανένα από τα δύο. Είναι αυτό που παρατηρούμε ανάλογα με την περίσταση.

Βέβαια θα πει κάποιος "Τι μας γράφεις ρε Σφίλτρε; Τι σκατά θες να πεις και απλά το γυροφέρνεις; Με τι ασχολείσαι πάλι;". Δίκιο θα έχει, εδώ έρχονται εκλογές και δεν έχω γράψει κουβέντα. Τι να γράψω όμως. Αυτά που γίνονται είναι για γέλια και για κλάματα. Το λέει και "το κουλούρι". "Αυτοκτόνησε ο ιστορικός του μέλλοντος, αρνούμενος να καταγράψει αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα". Πραγματικά δεν έχω ιδέα το τι θα προκύψει, δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα αισιόδοξο σενάριο, και απλά περιμένω να δω τι θα γίνει για να σχολιάσω τότε...

 Ως τότε χρειάζεται να κάνουμε μια ιεράρχηση των προβλημάτων μας, ειδικά σε αυτές τις "γιορτινές" μέρες. Αν είμαστε υγιείς και έχουμε και γεμάτο τραπέζι είναι εξαιρετικά σημαντικό και πρέπει να το εκτιμήσουμε. Τα υπόλοιπα καλό είναι αν υπάρχουν, αλλά δεν καθορίζεται η ύπαρξη μας από αυτά.

  Δυο τρεις μέρες πριν έκανα μια ωραία κουβέντα με έναν καλό φίλο. Μιλούσαμε για το πως καθορίζεται το φέρσιμο του καθενός. Με το πως πολλές φορές έχουμε μπει σε διάφορα καλούπια για το πως πρέπει να φερθούμε και για το τι να περιμένουμε από τους άλλους και δεν είμαστε ανοικτοί απέναντι τους. Και είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να σε κρίνει κάποιος όχι για την προσωπικότητα σου, αλλά για το αν διαφέρεις με αυτό που έχει θεωρητικά δημιουργήσει ως ανεκτό. Δεν βλέπουμε τους άλλους με τα χαρακτηριστικά τους. Δεν δεχόμαστε τα γνωρίσματα τις προσωπικότητας τους ώστε να επηρεαστούμε από αυτή και ταυτόχρονα να επηρεάσουμε και εμείς τη δικιά τους. Απλά βλέπουμε αυτό που νομίζουμε ότι λείπει πάνω τους. Αντί οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι ένα σχολείο που να μας μαθαίνει διάφορα για την ανθρώπινη φύση και να μας οδηγεί σε μια περισσότερο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα στο μέλλον, μέσω τις συντροφικότητας, τις έχουμε κάνει μια μάχη. Παντού υπάρχουν ίντριγκες, στρατηγικές, αντιπαραθέσεις για το πως ο ένας θα καπελώσει τον άλλον. Για το πως θα αλλάξουμε τους γύρω μας περνώντας το δικό μας. Και αυτό γίνεται σε κάθε σχέση: επαγγελματική, φιλική, πολιτική, προσωπική, ερωτική, κοινωνική. Και αν κάποιος τελικά καταφέρει να επιτύχει το σκοπό του τελικά νιώθει άσχημα, γιατί βλέπει παντού γύρω του την κενότητα που δεν έβλεπε στον καθρέφτη. Εννοείται πως δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, γιατί όμως να μην κάνουμε απλά μια επιλογή για αυτούς που είναι γύρω μας, και να τους δεχτούμε ως συνοδοιπόρους, και να μπαίνουμε στη διαδικασία της μάχης; Απλά για να τονώσουμε τον εγωισμό μας; Δεν βγάζει πουθενά. Δεν μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις. Δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι περνά από το κεφάλι ατόμων που τσακώνονται καθημερινά, ακόμα και ως επάγγελμα. Δεν μπορώ να δω με αισιοδοξία το μέλλον όταν αυτοί που μας εκπροσωπούν τσακώνονται καθημερινά στα κανάλια. Δεν μπορώ να κοιτάξω κατάματα το μέλλον, όταν βλέπω κάθε συνεργασία να οδηγείται στην αποτυχία. Το ξέρω πως δεν βγάζω νόημα αυτή τη στιγμή. Άρα μάλλον είναι ώρα να σας αφήσω. Τέτοιες ώρες είναι για μουσική και αλκοόλ, όχι για πληκτρολόγιο.

Καλό βράδυ σε όλους. Και να προσέχετε, από όλες τις απόψεις.

Τα χημικά είναι ο εχθρός!

  Επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος, δεν θα αρχίσω σχολιάζοντας την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά κάτι που έγινε δυο εβδομάδες πριν. Λόγω υποχρηματοδότησης και λόγω μεγάλης γραφειοκρατικής καθυστέρησης τα εργαστήρια χημείας του ΕΚΠΑ δεν μπορούν να προμηθευτούν τα αντιδραστήρια και τα αναλώσιμα που χρειάζονται για να λειτουργήσουν με αποτέλεσμα να αναστείλουν τη λειτουργία τους από το επόμενο εξάμηνο. Ίδια κατάσταση επικρατεί και στα εργαστήρια ανατομίας του ίδιου πανεπιστημίου. Εγώ θέλω να συγχαρώ όλους όσους εμπλέκονται σε αυτή την κατάσταση για το ότι σκέφτηκαν επιτέλους την υγεία των φοιτητών. Το λέει και η αφίσα που έχω βάλει πιο πάνω. Τα χημικά κάνουν κακό στην υγεία! Κάτω τα χημικά! Τι να τους κάνουμε τους χημικούς αν αρρωσταίνουν από τα χημικά και μετά πάνε στο γιατρό και παίρνουν φάρμακα και χρεώνουν το σύστημα υγείας; Κάτω τα χημικά και οι χημικοί! Ουουουουουου σιξ σιξ σιξ κέμιστς γκο χομ. Αρρωστιάρηδες και σπάταλοι χημικοί φτου σας. Εσείς φταίτε για όλα. Ή μάλλον να μη το γενικεύουμε και παρεξηγηθείτε, εγώ ο Sfiltros (ως χημικός) φταίω για όλα. 

  Πρότεινε ο Σαμαράς τον Σταύρο Δήμα για πρόεδρο και μάλλον δεν του βγαίνουν τα κουκιά και πάμε για εκλογές. Τώρα ρε παιδιά που ήρθε η ανάπτυξη και όλα είναι ρόδινα θα πάμε για εκλογές; Τώρα που έφερε και ο πορδηπουργός το δωρεάν ασύρματο wifi internet; Δεν ξέρω για σας, εγώ εξακολουθώ να πληρώνω για τα ιντερνέτς μου. Και δεν ξέρω αν εννοούσε αυτό που κάνει ο ΟΤΕ, το οποίο για να το εκμεταλλευτείτε πρέπει να είστε πελάτης της ιδιωτικής εταιρείας που λέγεται ΟΤΕ, άρα πάλι δεν είναι για όλους. Αλλά κάτι κολλήματα που έχω και εγώ ρε παιδιά, να ασχολούμαι με τα ιντερνέτς και όχι με τα σοβαρότερα θέματα, όπως η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας. Ας ασχοληθώ το λοιπόν. Κάποιοι λένε ότι ο Στάυρος Δήμας δεν είναι κατάλληλος για πρόεδρος επειδή είναι κομματικός. Μήπως να βάλουμε τον Πύρρο Δήμα, ή μήπως τον Σταύρο Θεοδωράκη να διαλέξει πρόεδρο που θα συσπειρώσει τους πάντες μια και είναι υπερκομματικός; Οι τελευταίες μέρες με την μεγάλη βροχόπτωση θα του ταιριάζουν και θα τον κάνουν να ανεβαίνει φαντάζομαι μια και θα βλέπει ποτάμια παντού. Από την άλλη οι Τσιπρέοι χαίρονται γιατί μάλλον σε λίγους μήνες θα είναι κυβέρνηση και από τη μια οι κυβερνητικοί λένε πως θα έρθει το τέλος του κόσμου μήπως και διατηρηθούν, από την άλλη αυτοί προσπαθούν όπου σταθούν και όπου βρεθούν να επιβεβαιώσουν την φράση "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει". Μη πολυχαίρεστε γιατί σας περιμένει μεγάλη πίεση από παντού με το που θα αναλάβετε και δεν νομίζω να έχετε και κάνα σοβαρό σχέδιο για το πως θα τα αντιμετωπίσετε. Είστε σαν τον αναπληρωματικό παίχτη που την ώρα που χάνει η ομάδα 3-0 ο προπονητής του λέει να σηκωθεί για ζέσταμα, και αυτός περιμένει και περιμένει να μπει και όταν του δίνει την εντολή να μπει λέει "Θα τους φάω κόουτς! Το 'χω!" και τελικά μπαίνει μέσα και ο αγώνας λήγει στην καλύτερη περίπτωση 3-0. Αυτό βλέπω να γίνεται. Το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι να συνεχίσουμε να χάνουμε με το ίδιο σκορ απλά παίζοντας διαφορετικό σύστημα. Πραγματικά έχω μεγάλη περιέργεια να δω το τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Βέβαια μπορεί να γίνει και η έκπληξη και να μαζευτούν 180 για να συνεχίσει η "φτωχική" μισθοδοσία τους για λίγους μήνες ακόμα, αλλά αν το αποφασίσουν πρέπει να έχουν πολλά άντερα για να περάσουν τα νέα μέτρα ετοιμάζονται να μας φορέσουν. Και φυσικά θα είναι εισπρακτικά και κατασταλτικά, γιατί κανείς μα κανείς δεν θέλει να πάρει σημαντικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τη δομή της χώρας και κρατικά και κοινωνικά. Κάποιοι θέλουν να γυρίσουν στο παρελθόν και κάποιοι απλά δέχονται το οτιδήποτε στο παρόν απλά για να μη χρειαστεί να κάνουν κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητα τους.

  Τέλειωσε και η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού (που ήταν πραγματική, όχι μουσαντένια σαν κάποιου πολιτικού που από τη μία ξάπλωνε παρέα με τους πρόσφυγες και από την άλλη έβγαζε σνακ από τη σακουλίτσα του για τη λιγούρα). Προσωπικά χαίρομαι που πέτυχε το σκοπό του ο Ρωμανός γιατί θεωρώ το αίτημα του δίκαιο. Δεν γίνεται να επιτρέπει το κράτος στους φυλακισμένους να δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις και να μην έχει μεριμνήσει για το πως θα ολοκληρώσουν τις σπουδές τους αν επιτύχουν. Επίσης σέβομαι το σθένος και το πάθος του στο να επιτύχει αυτό που ήθελε με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας. Από την άλλη διαφωνώ και με την ιδεολογία του και με τις πράξεις του που τον οδήγησαν στην φυλακή, όπως και διαφωνώ με τον τρόπο που του φέρθηκε το ελληνικό κράτος από τη στιγμή που βρέθηκε πίσω από τα σίδερα. Αλλά για μια ακόμη φορά, με αφορμή το οποιοδήποτε περιστατικό, ο κόσμος βρήκε ευκαιρία να χωριστεί σε στρατόπεδα για να αντιπαρατεθεί με όλους. Κάποιοι έβλεπαν τον Ρωμανό σαν τον υπερεπαναστάτη που συμβολίζει την αλλαγή του συστήματος και άλλοι σαν ένα κωλόπαιδο που θέλει να περάσει το χατίρι του. Ρε κολλημένοι δεν καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο; Τόσο γιγάντιες παρωπίδες φοράτε που όλα θέλετε να τα εντάξετε στη μάχη μνημόνιο-αντιμνημόνιο; Και βγήκαν και κάποιοι τις τελευταίες μέρες να λένε "όλος ο κόσμος ασχολείται με τον Ρωμανό και δεν ασχολείται με τον α ή τον β που αδικήθηκε, πέθανε κτλ". Δηλαδή δεν έπρεπε να λυθεί το συγκεκριμένο θέμα μέχρι να λυθούν όλα τα άλλα; Αν το πάμε έτσι όλοι μας ασχολούμαστε με την πάρτη μας ενώ παιδάκια στην Αφρική πεινάνε (ωραία κλισεδιά ε;). Δεν γίνεται να λυθούν όλα τα προβλήματα ταυτόχρονα. Είναι λάθος και άδικο κάποια να φαίνονται και κάποια όχι, το κράτος εννοείται ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, γι' αυτό και είμαστε υποχρεωμένοι να φωνάζουμε και να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας. Και εννοείται ότι κάποιοι που δεν μπορούν εύκολα να αποκτήσουν φωνή θα αδικηθούν. Είναι λάθος και λυπηρό, αλλά αυτή τη στιγμή δεν γίνεται διαφορετικά. Ίσως πρέπει όλοι όχι μόνο να φωνάξουμε περισσότερο (γιατί αυτό το κάνουμε), αλλά να παλέψουμε με όποιο μέσο μπορούμε στο να αλλάξουμε προς το καλύτερο και την καθημερινότητα μας και την κοινωνία μας. Αλλά αυτό δεν θα γίνει. Δεν υπάρχει ελπίδα συνεργασίας. Εγώ βλέπω μόνο νέες αφορμές για φαγωμάρες. Το βλέπω και στα παιδιά στα σχολεία. Έχουν μάθει σε μια λογική ανταγωνιστικού εγωισμού. Έχουν μπει σε μια λογική ότι όλοι τους αδικούν και απλά πρέπει να φωνάζουν για να σώσουν τον εαυτό τους ασχέτως από τι θα γίνει στους άλλους. Δίνω ένα απλό και απλοϊκό παράδειγμα. Φέτος δουλεύω σε 3 σχολεία. Διδάσκω σε 15 διαφορετικά τμήματα (20-25 παιδιά το καθένα). Δίνοντας τους, τα διαγωνίσματα τους σε κανένα από τα 15 τμήματα τα παιδιά δεν περίμεναν να μοιράσω τα γραπτά για να διατυπώσουν τις απορίες τους για τη βαθμολόγηση. Σε όλα τα τμήματα την ώρα που εξηγούσα σε ένα παιδί τι έκανε λάθος κάποια άλλα με διέκοπταν για να κάνουν τη δικιά τους ερώτηση. Καμία φορά δεν άκουσα την ερώτηση "εδώ που έκανα λάθος;", αλλά μονίμως άκουγα "εδώ γιατί μου κόψατε;", και αυτό συνέβαινε ακόμα και στα τμήματα που είναι άψογα σε συμπεριφορά στο μάθημα. Στη μία φάση που δεν ήμουν από πάνω τους να τους ελέγχω για να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο έπεσαν και να φάνε εμένα και να φαγωθούν μεταξύ τους. Και φυσικά, τα παιδιά που συμπεριφέρονται σωστά λόγω εσωτερικής παιδείας, απλά σιωπούν και αφήνουν τους άλλους να καταλαμβάνουν το χώρο με τις φωνές τους. Κάποιοι θα πείτε ότι κάνω κακά τη δουλειά μου και τα παιδιά φέρονται έτσι, και δεν θα σας απαντήσω. Και κάποιοι θα πείτε τώρα "έλα μωρέ παιδιά είναι, αυτό σε ενοχλεί;". Μα εκεί έγκειται το πρόβλημα της διαπαιδαγώγησης, στην φράση "έλα μωρέ παιδί είναι". Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα, ότι έχουμε γεμίσει με παιδιά που έχουν τα πάντα έτοιμα στο χέρι και τα θεωρούν δεδομένα, και τώρα που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει κοιτάνε προς τα πάνω και αντί να μάθουν τρόπους επίλυσης προβλημάτων βλέπουν μόνο τρόπους δημιουργίας φαγωμάρας. Δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου αν αλλάξει η κυβέρνηση, θα φέρουμε το τέλος της χώρας γιατί μονίμως θα βρίσκουμε τρόπους να φαγωθούμε για οποιαδήποτε αφορμή, ενώ οι υπόλοιποι απλά θα σιωπούμε βλέποντας τους άλλους να καταστρέφουν τα πάντα, είτε γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, είτε γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φωνακλάδες.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές άκουσα στο ραδιόφωνο την φράση "Ο Σαμαράς πράγματι έχει αναπτύξει το ευρωπαϊκό προφίλ της χώρας. Έχουμε γίνει σαν το Λονδίνο. Βρέχει συνέχεια"

Το ξέρω πως δεν είναι σωστό αυτό που θα κάνω, αλλά επειδή σε κάποιους αρέσει και επειδή έχω καιρό να γράψω τέτοιο περιστατικό, θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που είδα στο τραίνο. Ήρωας φυσικά ένας τοξικομανής. Αυτός κοιμόταν σε μια θέση έχοντας απλωθεί, κάνοντας εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε μαζευτεί στην απέναντι πλευρά. Σε μία στάση λόγω της βαβούρας από τον κόσμο ξύπνησε και άρχισε να μονολογεί τα παρακάτω.
"Οικοδομή. Σπίτι. Πως ένα σπίτι γίνεται οικοδομή, και πως μια οικοδομή γίνεται σπίτι;"
Κλείνει τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και όταν τα ξανανοίγει συνεχίζει.
"Όταν γίνω πλούσιος θα κάνω ένα ίδρυμα για τους άστεγους ή μήπως όταν γίνω άστεγος να κάνω ίδρυμα για τους πλούσιους;"
Κλείνει τα μάτια πάλι λίγο, και λίγα λεπτά μετά τουρμπίζει σηκώνεται μας κοιτάει και λέει.
"Θέλω φαγητό. Δώστε μου κάτι για να πάρω φαγητό"
Εμείς τον αγνοήσαμε και αυτός έφυγε. Το σουρεάλ ήταν ότι την ώρα που μας ζητούσε φαγητό κρατούσε στο χέρι του μια τσάντα που είχε μια φρατζόλα ψωμί, φρούτα και διάφορα άλλα τρόφιμα.
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν ο τύπος ήταν μεγάλος φιλόσοφος ή αν απλά είχε πάρει κάτι πολύ καλό...

Στην Τήνο υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις και επιτέθηκαν και στον μητροπολίτη γιατί κάτι αλλάζει στο θέμα της διαχείρισης του ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω το τι έχει γίνει ακριβώς, απλά σκέφτομαι τη φράση. "Είναι πολλά τα λεφτά..."

Θα σας αφήσω βάζοντας μια ωραία φωτογραφία που βρήκα κάποια στιγμή στο σερφάρισμα μου στα ιντερνέτς και ταιριάζει με το πνεύμα των Χριστουγέννων

Καλό βράδυ σε όλους και να προσέχετε.