Δε πάντας αρ φάκινγκ

 Μερικές μέρες πριν αποφάσισα να ανανεώσω κάπως τη σελίδα του "ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ" στο φατσομπούκιο και έφτιαξα το καλλιτεχνικό έκτρωμα που βλέπετε παραπάνω. Και από τη στιγμή που ανέβηκε αυτή η φωτογραφία η σελίδα πήρε τα πάνω της κάνοντας τους ακόλουθους της να μειωθούν κατά έναν. Εννοείται ότι δεν σκάμε με κάτι τέτοια ούτε μας ενδιαφέρουν, αλλά είχε πλάκα ο συγχρονισμός των δύο πιθανώς ασύνδετων κινήσεων. Το γιατί στο κέντρο της φωτογραφίας έβαλα δυο πάντα να γαμιούνται νομίζω ότι το φαντάζεστε. Μπορεί πολλές φορές να κάνουμε πλάκα, αλλά κατά βάθος το "ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ" είναι βλογ γκρίνιας. Και γιατί γκρινιάζουμε; Για όλους και για όλα. Γκρινιάζουμε γιατί γαμιούνται τα πάντα. Και τι καταλαβαίνουμε που το κάνουμε; Αλλάζει κάτι; Όχι δεν αλλάζει, απλά μειώνεται κατά λίγο το δυναμικό γκρίνιας μέσα μου σώζοντας κάπως τα αφτιά των κοντινών μου ανθρώπων. 

 Και γιατί γαμιούνται τα πάντα; Νομίζω ότι επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε και τις συνεχείς αλλαγές που γίνονται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και κυρίως επειδή μας πανικοβάλει όταν συνειδητοποιούμε ότι και εμείς ανά πάσα στιγμή μπορεί να βλέπουμε διαφορετικά ακόμα και αυτά που νομίζουμε πως δεν αλλάζουν. Ο καθένας μας έχει να αντιμετωπίσει τα καθημερινά του προβλήματα, όπως τα εργασιακά και τα οικονομικά, τα προσωπικά του προβλήματα, τα προβλήματα των ατόμων που βασίζονται σε αυτόν, τα πολιτικά και κοινωνικά που ίσως τον απασχολούν και φυσικά τα έκτακτα που έρχονται ουρανοκατέβατα. Τα τελευταία είναι και τα πιο ύπουλα γιατί έρχονται εκτός προγράμματος και μπορούν να αποσυντονίσουν ακόμα και αυτούς που θεωρητικά είναι πιο συνεπείς και προβλέπουν τις κακοτοπιές. Ένας άνθρωπος που είναι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν", είναι ίσως πιο ψύχραιμος στις αναποδιές γιατί του συμβαίνουν τόσο συχνά που δεν τις θεωρεί αναποδιές. Βασίζει τη ζωή του στο τι θα ξημερώσει και δρα ανάλογα με την περίσταση. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι τύποι που είναι πιο οργανωτικοί. Αυτοί χαλιούνται πιο σπάνια με τις μικρές αναποδιές γιατί τις έχουν προβλέψει και δεν τις έχουν αφήσει να συμβούν, αλλά έχουν ένα θέμα με το πως διαχειρίζονται τις μεγάλες. Διότι η μεγάλη αναποδιά δεν θέλει πρόγραμμα. Θέλει πάθος, συναίσθημα, υπομονή και αλκοόλ για να ξεπεραστεί. Η μεγάλη αναποδιά είναι ύπουλη γιατί όχι μόνο δεν την περιμένεις, αλλά ξέρει να παίζει και με τις συνέπειες που προκαλεί. Ειδικά για μας τους οργανωμένους, που λέμε ότι ξέρουμε πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόβλημα, νιώθουμε ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε ακόμα και όταν σκάνε οι μεγάλες σφαλιάρες, αλλά βρισκόμαστε να μη μπορούμε να διαχειριστούμε τις μικρές πλέον... Και πάνω στον πανικό συνειδητοποιούμε ότι εύκολα και εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την οπτική μας, και να θεωρούμε αρνητικό κάτι που θεωρούσαμε θετικό και τούμπαλιν. Και όταν σκεφτόμαστε ότι παρόλο που μας προβληματίζει και μας ενοχλεί όταν βλέπουμε τους άλλους να αλλάζουν οπτική, το κάνουμε και εμείς, απλά το ρίχνουμε στο ποτό, στις ταινίες, τη μουσική και γενικά σε οποιοδήποτε τέχνασμα χρησιμοποιεί ο καθένας για να ξεφύγει από τα σκατά της καθημερινότητας. Γιατί όλοι τα ίδια σκατά είμαστε, και είναι εξαιρετικά αυτάρεσκο και λανθασμένο το να σκέφτονται ότι κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Για κάποιους είμαστε καλοί και για κάποιους όχι. Όλα είναι θέμα οπτικής. Αυτός που βρίζω εγώ για κάποιον είναι θεός, και κάποιος που εκτιμώ εγώ για άλλους είναι τρελός.

  Τα δύο σχήματα που βλέπετε παρακάτω τα είχα δει πρώτη φορά σε μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Όχι δεν κάναμε ζωολογία, φυσική και χημεία κάναμε. Απλά μας εξηγούσαν για τη διττή φύση του φωτός, για το ότι ανάλογα με το τι θες να παρατηρήσεις αυτό παρατηρείς. Για παράδειγμα μας έδειχναν το παρακάτω σχήμα. Για κάποιους είναι απλά ένα λαγουδάκι, για κάποιους απλά μια πάπια, στην πραγματικότητα όμως είναι και τα δύο και κανένα από τα δύο. Είναι αυτό που παρατηρούμε ανάλογα με την περίσταση.

Βέβαια θα πει κάποιος "Τι μας γράφεις ρε Σφίλτρε; Τι σκατά θες να πεις και απλά το γυροφέρνεις; Με τι ασχολείσαι πάλι;". Δίκιο θα έχει, εδώ έρχονται εκλογές και δεν έχω γράψει κουβέντα. Τι να γράψω όμως. Αυτά που γίνονται είναι για γέλια και για κλάματα. Το λέει και "το κουλούρι". "Αυτοκτόνησε ο ιστορικός του μέλλοντος, αρνούμενος να καταγράψει αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα". Πραγματικά δεν έχω ιδέα το τι θα προκύψει, δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα αισιόδοξο σενάριο, και απλά περιμένω να δω τι θα γίνει για να σχολιάσω τότε...

 Ως τότε χρειάζεται να κάνουμε μια ιεράρχηση των προβλημάτων μας, ειδικά σε αυτές τις "γιορτινές" μέρες. Αν είμαστε υγιείς και έχουμε και γεμάτο τραπέζι είναι εξαιρετικά σημαντικό και πρέπει να το εκτιμήσουμε. Τα υπόλοιπα καλό είναι αν υπάρχουν, αλλά δεν καθορίζεται η ύπαρξη μας από αυτά.

  Δυο τρεις μέρες πριν έκανα μια ωραία κουβέντα με έναν καλό φίλο. Μιλούσαμε για το πως καθορίζεται το φέρσιμο του καθενός. Με το πως πολλές φορές έχουμε μπει σε διάφορα καλούπια για το πως πρέπει να φερθούμε και για το τι να περιμένουμε από τους άλλους και δεν είμαστε ανοικτοί απέναντι τους. Και είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να σε κρίνει κάποιος όχι για την προσωπικότητα σου, αλλά για το αν διαφέρεις με αυτό που έχει θεωρητικά δημιουργήσει ως ανεκτό. Δεν βλέπουμε τους άλλους με τα χαρακτηριστικά τους. Δεν δεχόμαστε τα γνωρίσματα τις προσωπικότητας τους ώστε να επηρεαστούμε από αυτή και ταυτόχρονα να επηρεάσουμε και εμείς τη δικιά τους. Απλά βλέπουμε αυτό που νομίζουμε ότι λείπει πάνω τους. Αντί οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι ένα σχολείο που να μας μαθαίνει διάφορα για την ανθρώπινη φύση και να μας οδηγεί σε μια περισσότερο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα στο μέλλον, μέσω τις συντροφικότητας, τις έχουμε κάνει μια μάχη. Παντού υπάρχουν ίντριγκες, στρατηγικές, αντιπαραθέσεις για το πως ο ένας θα καπελώσει τον άλλον. Για το πως θα αλλάξουμε τους γύρω μας περνώντας το δικό μας. Και αυτό γίνεται σε κάθε σχέση: επαγγελματική, φιλική, πολιτική, προσωπική, ερωτική, κοινωνική. Και αν κάποιος τελικά καταφέρει να επιτύχει το σκοπό του τελικά νιώθει άσχημα, γιατί βλέπει παντού γύρω του την κενότητα που δεν έβλεπε στον καθρέφτη. Εννοείται πως δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, γιατί όμως να μην κάνουμε απλά μια επιλογή για αυτούς που είναι γύρω μας, και να τους δεχτούμε ως συνοδοιπόρους, και να μπαίνουμε στη διαδικασία της μάχης; Απλά για να τονώσουμε τον εγωισμό μας; Δεν βγάζει πουθενά. Δεν μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις. Δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι περνά από το κεφάλι ατόμων που τσακώνονται καθημερινά, ακόμα και ως επάγγελμα. Δεν μπορώ να δω με αισιοδοξία το μέλλον όταν αυτοί που μας εκπροσωπούν τσακώνονται καθημερινά στα κανάλια. Δεν μπορώ να κοιτάξω κατάματα το μέλλον, όταν βλέπω κάθε συνεργασία να οδηγείται στην αποτυχία. Το ξέρω πως δεν βγάζω νόημα αυτή τη στιγμή. Άρα μάλλον είναι ώρα να σας αφήσω. Τέτοιες ώρες είναι για μουσική και αλκοόλ, όχι για πληκτρολόγιο.

Καλό βράδυ σε όλους. Και να προσέχετε, από όλες τις απόψεις.