Ταρατατζουμ

Εθνική εορτή σήμερα (γιορτάζουν οι εθνικοί ή η εθνική;) και ομολογώ πως χάρηκα την μη δουλειά. Βέβαια θα μπορούσα να γκρινιάξω πως σήμερα δεν παίρνω μεροκάματο παρά το ότι είναι επίσημη αργία (η συλλογική σύμβαση εργασίας για τους καθηγητές στα φροντιστήρια είναι ανέκδοτο για την πλειοψηφία των ιδιοκτητών φροντιστηρίων) αλλά δεν θα το κάνω. Θα σκεφτώ αισιόδοξα. Ένα από τα τρία αφεντικά μου με πληρώνει τις αργίες και σκέφτομαι ότι η επόμενη πέφτει σε μέρα που δουλεύω εκεί. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και να συνεχίσουμε το ιδιότυπο ημερολόγιο (για τους ανθρώπους που θέλω να εξαφανιστούν) που άρχισε στην προηγούμενη ανάρτηση.

Δευτέρα 27-10-2008
Βρισκόμουν στον ηλεκτρικό γυρνώντας το βράδυ από τη δουλειά, όταν στο βαγόνι μπαίνουν δυο τύποι στην ηλικία μου. Ο ένας ήταν ο άγριος και ο άλλος το τσιράκι. Εκτός του σαματά που έκαναν, αποφάσισαν πως τα ενημερωτικά αυτοκόλλητα που έχει πάνω το βαγόνι είναι άχρηστα και έπρεπε να τα ξεκολλήσουν, αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Σταματώντας σε έναν σταθμό κάποιος απλά γύρισε και τους κοίταξε όπως έφευγε. Ο "άγριος" άνοιξε το παράθυρο και άρχισε να τον απειλεί πως θα τον "γαμήσει στο ξύλο" επειδή τον "κοίταξε" και πως του την χαρίζει επειδή είναι νέος και πως αν τον βρει στον δρόμο θα τον θάψει κτλ.

Τρίτη 28-10-2008
Έχοντας πάει με την φίλη μου μια βόλτα μέχρι το παρκάκι της περιοχής είδαμε αρκετούς γονείς να έχουν πάει εκεί με τα παιδιά τους λόγω της αργίας. Μια μάνα, προφανώς δεν είχε καμία διάθεση να ασχοληθεί με το παιδί της (ηλικίας 2 χρονών περίπου) και απλά μιλούσε στο κινητό. Το παιδάκι άρχισε να τρέχει χαρούμενο και αυτή απλά του έλεγε να σταματήσει. Φυσικά το παιδάκι δεν άκουγε. Έπρεπε το παιδί να απομακρυνθεί ΠΟΛΥ και να φτάσει δίπλα στον δρόμο (όπου περνούσαν αρκετά αυτοκίνητα) για να δεήσει η μάνα να τρέξει να το πιάσει και φυσικά να βάλει μια απίστευτης έντασης αγριοφωνάρα και να το σκυλοβρίσει. Ίσως δεν σας φαίνεται σοβαρό το γεγονός, αλλά επειδή τα τελευταία χρόνια έχω μιλήσει με πολλούς γονείς μαθητών μου έχω δει πως πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμία διάθεση να γίνουν γονείς. Απλά παντρεύονται (γιατί έτσι πρέπει), κάνουν ένα παιδί (γιατί τα μωράκια είναι γλυκούλικα για να παίζεις), αλλά όταν συνειδητοποιούν την δυσκολία της ανατροφής τα παρατάνε και κάνουν την ζωή τους γιατί "θέλουν τον χώρο τους", και το παιδί "θα βρει τον δρόμο του". Ας μην έκανες παιδί μαλάκα τότε αν ήθελες να το παίζεις άνετος.

Ας σας μεταφέρω και κάποια νέα που διάβασα σήμερα.

Βρετανοί επιστήμονες καλλιέργησαν γενετικά τροποποιημένες μωβ ντομάτες που θωρακίζουν τον οργανισμό από τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο. Μετά θα βγάλουν και τυρκουάζ φιστίκια που ανυψώνουν το στήθος, μπλε ανανάδες που θεραπεύουν την ποδάγρα, και ζάχαρη σε χρώμα ζαχαρί που καταπολεμά την τερηδόνα. Από τις πολύχρωμες επιστημονικές πίπες πως θωρακίζεται κανείς;

Ένας κρητίκαρος 78 χρονών σκότωσε με καραμπίνα τον 47χρονο γαμπρό του μπροστά στα μάτια του 14χρονου εγγονού του επειδή αυτός έβαλε κάποια ξύλα για το τζάκι στην ταράτσα του σπιτιού τους (έμεναν στο ίδιο κτίσμα) και ο παππούς θεώρησε πως του δέσμευσε την ταράτσα. Δηλαδή αν μάθαινε πως ο γαμπρός του κεράτωνε την κόρη του τι θα έκανε; Θα τον έκοβε φέτες και μετά θα έριχνε οινόπνευμα πάνω για να τσούζει;

Ένας Πακιστανός μετανάστης ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου, από πανικό που δημιουργήθηκε όταν αστυνομικοί με ρόπαλα πήγαν "να βάλουν στην ουρά" μεγάλο αριθμό συμπατριωτών τους που είχε μαζευτεί στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών για χορηγία ασύλου. Οι αστυνομικοί λένε πως αυτά είναι ψέματα και πως αυτός πέθανε το προηγούμενο βράδυ όταν πήγε σε γειτονικό ρέμα να χέσει και σκόνταψε και έπεσε. Δηλαδή αυτός πήγε και από πέσιμο και από χέσιμο;

Το 25% των παιδιών κάτω των 3 ετών στο Πεκίνο κατανάλωνε γάλα μολυσμένο με μελαμίνη. Τι αξία έχουν μερικά κινεζάκια μπροστά στην "ανάπτυξη";

Αυτά τα όμορφα. Καλό τέτοιο φίλτατοι.

Σκατά στα μούτρα μας

Παράξενοι καιροί. Όλοι είναι αγχωμένοι. Θα γίνει κραχ; Θα πέσει το χρηματιστήριο; Θα την πληρώσει κανείς για το Βατοπέδι; Πάντα υπάρχουν διάφορα μεγάλα προβλήματα και πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι πως τα αντιμετωπίζουμε εμείς ως άνθρωποι. Για μένα αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, πως παρόλο που ζω στην πόλη, τίγκα στους ανθρώπους, λίγοι από αυτούς είναι Άνθρωποι. Η καθημερινότητα είναι αυτό που αντιμετωπίζουμε όλοι και το θέμα είναι πως την διαχειριζόμαστε, σαν Άνθρωποι ή σαν κάφροι. Και για να μη μακρηγορώ σας ενημερώνω πως από εδώ και πέρα, στο blog αυτό θα υπάρχει ένα ιδιότυπο ημερολόγιο. Για κάθε μια μέρα που έχει περάσει από την μία ανάρτηση μέχρι την άλλη, θα σας περιγράφω έναν άνθρωπο που συνάντησα κάπου και θεωρώ πως αν δεν υπήρχε στην πόλη, κάποιοι θα ζούσαν καλύτερα. Δεν με νοιάζει που θα πάει ο κάθε ένας από αυτούς που θα περιγράφω, δεν με νοιάζει αν πάνε σε ένα μακρινό νησί, στον διάολο, ή κάτω από το χώμα. Εγώ γουστάρω να ζω στην πόλη, και θεωρώ πως θα ζούσα καλύτερα αν δεν υπήρχαν γύρω μου αυτοί που θα σας περιγράψω. Οι ιστορίες που θα αναφέρω θα είναι πάντα αληθινές και όχι συμβολικές. Αν για κάποια μέρα υπάρχει κενό, αυτό θα σημαίνει πως αυτή ήταν μια καλή μέρα.

Παρασκευή 24-10-2008
Είχα πάει σε ένα ΚΕΠ για να επικυρώσω αντίγραφα των πτυχίων μου για να κάνω αίτηση για τον επερχόμενο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς. Στην ουρα μπροστά από εμένα ήταν δύο κοπέλες, στα εικοσικάτι τους. Και οι δύο ήθελαν επικύρωση κάποιου εγγράφου. Μόλις τελειώνει η μία κοπέλα, η υπάλληλος αρχικά αγνόησε την δεύτερη και μίλησε για λίγο με την διπλανή υπάλληλο για άσχετα θέματα. Όταν δέησε να συνεχίσει την δουλειά της άρχισε να βρίζει την πρώτη κοπέλα (αυτή που είχε εξυπηρετηθεί και είχε φύγει) επειδή ήταν Αλβανίδα! Το πρόβλημα της υπαλλήλου ήταν πως οπτικά η κοπέλα φαινόταν κανονική (!!!), δηλαδή Ελληνίδα, και πως κάποιος που θα πήγαινε να της μιλήσει δεν θα καταλάβαινε πως ήταν ξένη. Μετά άρχισε το κλασικό λογύδριο πως μας έχουν κατακλύσει οι ξένοι, και για κερασάκι άφησε το πως ενοχλήθηκε επειδή η μικρή Αλβανίδα μάσαγε τσίχλα! Θα μου πείτε εσύ τι έκανες τότε; Εγώ απλά δεν σχολίασα τίποτα και της είπα να κάνει λίγο γρήγορα γιατί βιάζομαι. Νομίζατε πως θα έβαζε μυαλό αν της έλεγα κάτι;

Σάββατο 25-10-2008
Σίγουρα στο μέλλον θα σας περιγράψω πολλές φορές την ίδια σκηνή γιατί συμβαίνει συνεχώς. Η ώρα είναι 8:30 το πρωί και κατεβαίνω από τον συρμό του Μετρό στο Μοναστηράκι για να πάρω τον ηλεκτρικό να πάω στην δουλειά μου. Είμαι μπροστά στην πόρτα και περιμένω να ανοίξει για να κατέβω. Απέξω υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ανέβουν. Τι πιο φυσιολογικό από το να κάνουν στην άκρη, να κατέβουν οι επιβαίνοντες για να μπουν αυτοί. Δεν θέλει πτυχίο πυρηνικής φυσικής για να το καταλάβεις. Θέλει στοιχειώδη παιδεία και σεβασμό στον συνάνθρωπό σου.
Φυσικά μόλις άνοιξε η πόρτα, μπήκε φουριόζα μια καλοντυμένη κυρία γύρω στα σαράντα, σπρώχνοντας με με το απλωμένο της χέρι και ρίχνοντας με πάνω σε έναν άμοιρο πιτσιρικά που τον ξενύχιασα. Η έκφραση "Προσέχετε λίγο! Αφήστε μας να κατέβουμε και θα μπείτε!" συνοδεύτηκε από βλέμματα απορίας. Ίσως έπρεπε να της πω "Τι κάνεις μωρή καργίολα γαμώ το ξεσταύρι σου!" ή απλά να την σπρώξω εγώ βγαίνοντας.

Κυριακή 26-10-2008
Ακόμα δεν έχω βγει από το σπίτι. Αν και θα το κάνω σε λίγο για να πάω στο Πέραμα, ελπίζοντας να δω μια ακόμα νίκη της Προοδευτικής. Να δούμε θα είναι μια καλή μέρα σήμερα; Από όλες τις απόψεις...

Βράδυ Τρίτης

"Μη φοβάσαι δολαριάκι. Υπάρχει και το κράτος για να σε σώσει. Παραμονές εκλογών είναι..."

Βρε βρε βρεεεεε. Χρόνια και ζαμάνια! Ξέρετε τώρα τι θα πω. Πως έχω καιρό να γράψω κάτι, πως από εδώ και πέρα θα τα λέμε συχνότερα και τέτοιες μπούρδες. Τα ‘χετε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν και ξέρετε πως αυτό ίσως να γίνει, ίσως και όχι…

Αυτή τη στιγμή ακούω ένα παλιό live των Tindersticks (από το θέατρο Bloomsbury) και πίνω μια τεκίλα για να στρώσει λίγο ο λαιμός μου. 8 ώρες φώναζα σήμερα στα καμάρια μου. Ειδικά το τελευταίο δίωρο ήταν βάρβαρο. Έχω στην τάξη δυο πωρωμένους Ιωνικάκηδες οι οποίοι προσπαθούν ασταμάτητα να μου σπάσουν τα νεύρα από τη στιγμή που κατάλαβαν πως εγώ είμαι Προοδευτικάνος. Κάναμε και την πρώτη ήτα για φέτος την Κυριακή και πάει ο προπονητής. Να δούμε από εδώ και πέρα τι θα κάνουμε…

Και επειδή αρκετά ασχολήθηκα με τους άνεμους και τα ύδατα ας πω και δυο κουβεντούλες απ’ αυτές που περιμένετε να διαβάσετε στο ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ.

Σύμφωνα με τον τελευταίο προϋπολογισμό της κυβέρνησης, αυξάνονται κατά 800 εκατομμύρια ευρώ οι πολεμικές δαπάνες, και μειώνονται κατά 260 εκατομμύρια ευρώ οι δαπάνες για την παιδεία. Γιατί να δίνουν λεφτά στα σχολεία; Έτσι μπουρδέλα που τα έχουν κάνει λειτουργούν και με λιγότερα. Από την αρχή της χρονιάς έβλεπα πως πάρα πολλοί καθηγητές σε σχολεία διαφόρων περιοχών, κατάφεραν σε ένα μήνα να βγάλουν ύλη που διδάσκεται σε δύο. Γιατί ήξεραν πως τα σχολεία θα κλείσουν αυτές τις μέρες και δεν ήθελαν να κουράζονται μετά αναπληρώνοντας τις χαμένες ώρες. Στ’ αρχίδια τους που δεν κατάλαβε κανείς τίποτα. Εξάλλου και τα παιδιά το λένε, οι διακοπές είναι τέσσερις : Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι και κατάληψη. Άλλοι άρχισαν την ύλη από το 4ο κεφάλαιο αντί για το πρώτο, έτσι ώστε οι μαθητές να μην ξέρουν τι τους γίνεται ακόμα και αν πηγαίνουν φροντιστήριο και να αναγκαστούν να κάνουν ιδιαίτερα μαζί τους. Θα μου πείτε (όπως τις προάλλες που λέγαμε για τους παπάδες μέσω mail) πως κάποιοι κάνουν καλά την δουλειά τους. Μα δουλειά τους είναι! Το θέμα είναι πως αυτοί που κάνουν κακά την δουλειά τους δεν παθαίνουν τίποτα.

Το ίδιο πράγμα που συμβαίνει με την οικονομία δηλαδή. Κάποιοι έστησαν ένα όμορφο φουσκωτό πανηγυράκι, δημιουργώντας μια εικονική οικονομία και βγάζοντας υπερκέρδη και τώρα που πάει αυτό να σκάσει, πάνε τα κράτη να τους σώσουν! Ας γαμηθεί το σύστημα, να γαμηθούμε και εμείς που παραμυθιαστήκαμε σαν μαλάκες και υπερχρεωθήκαμε, γιατί αν δεν φάμε το χοντρό το καβλί τίποτα δεν θα αλλάξει, θα συνεχίσουμε να έχουμε την υπερχρέωση ως υποχρέωση που λέει και ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία. Διάβαζα πως ο διοικητής της Merril Lynch, αφού δημιούργησε ζημιές 50δις δολλαρίων στην εταιρεία, απολύθηκε παίρνοντας αποζημίωση 161 εκατομμύρια δολάρια! Επειδή έκανε σκατά την δουλειά του!

Δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την οικονομία. Που χωρίζεται σε πραγματική (αυτή που πληρώνω εγώ) και εικονική (αυτή που μου τα παίρνουν οι άλλοι). Ίσως δεν ήταν τυχαίο πως οικονομία ήταν το μόνο μάθημα που είχα πάρει κάτω από τη βάση στο λύκειο. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί το ένα από τα αφεντικά μου (φέτος έχω μόνο 3!) περίμενε να του πω και ευχαριστώ επειδή που έδωσε αύξηση 6% στο ωρομίσθιο μου, ενώ δεν μου πληρώνει δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, ούτε καν τις ημέρες που είναι επίσημες αργίες («δεν δούλεψες, δεν πληρώνεσαι!»). Αλλά τα υπομένω σαν μαλάκας γιατί τον έχω ανάγκη γαμώτο.

Αλλάζω θέμα, πάω σε κάτι πιο όμορφο. Τα βυζιά! Από 6 ως τις 18 Οκτωβρίου λειτουργεί στο Μετρό του Συντάγματος Περίπτερο Δωρεάν Ψηλάφησης του Στήθους από γιατρούς της ογκολογικής κλινικής του "Μεταξά". Γυναίκες πηγαίντε να δείτε αν έχετε τίποτα. Δυστυχώς για τους άντρες δεν έχει ακουστεί κάτι για υπηρεσία εθελοντών ψηλαφιστών.

Αυτά για σήμερα. Πάω να συνεχίσω το βιβλιαράκι μου. Λέω να φτιάξω ένα ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ σε pdf με τις καλοκαιρινές μου βιβλιοκριτικές. Θέλετε;

Άντε καλό τέτοιο και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις).