Γιώτα Γιώτα Ζωή και Κότα

(σκίτσο του ΣΤΑΘΗ από την Ελευθεροτυπία)

Για τους μη γνωρίζοντες την στρατιωτική ορολογία, γιωτάδες ονομάζονται οι στρατιώτες που λόγω προβλημάτων υγείας δεν θεωρούνται ικανοί να κρατούν όπλο και απλά κάνουν τις υπόλοιπες βοηθητικές υπηρεσίες. Γιωτάδες στο μυαλό ξέρετε τι είναι. Οι κυβερνώντες μας και οι περισσότεροι που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά, όπως η αστυνομία, η υγεία, η παιδεία κτλ.
Χτες αφού γύρισα από το γήπεδο έχοντας δει το ποδοσφαιρικό υπερθέαμα που παρουσίασε η ομάδα μου καταφέρνοντας σε 90 λεπτά να μην κάνει ούτε ένα σουτ που να πηγαίνει προς το αντίπαλο τέρμα, άκουσα την είδηση που ξέρετε όλοι. Ο Παλαιοκώστας απέδρασε από τις φυλακές Κορυδαλλού ΞΑΝΑ, με ελικόπτερό ΞΑΝΑ!. Αλλά αυτό που διάβασα και έμεινα άφωνος είναι πως α) οι αστυνομικοί πυροβόλησαν το ελικόπτερο αλλά δεν το πέτυχαν, β) τραυματίστηκε ένας αστυνομικός στο πόδι, όχι από αντίπαλα πυρά, αλλά επειδή αυτοπυροβολήθηκε όπως πήγε να τραβήξει το όπλο του. Ι5 στους αστυνομικούς δεν υπάρχει; Αυτοί μας προστατεύουν; Ευτυχώς που έχω την αίσθηση του χιούμορ και τα βλέπω όλα αυτά ως δρώμενα του καρναβαλιού, γιατί αν τα πάρω στα σοβαρά θα τρελαθώ. Και δεν είναι μόνο η απόδραση, κάθε μέρα βλέπω να διαχειρίζονται την τύχη μας άνθρωποι επικίνδυνοι, ανίκανοι, βλάκες.
Δεν θα γκρινιάξω άλλο. Εξάλλου σε λίγες μέρες θα βγει και το νέο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ σε pdf και θα βγάλω το άχτι μου εκεί.
Καλό Καρναβάλι...

Πόσο μικρός ήμουν;

Πόσο μικρός και τιποτένιος ήμουν όταν αρκετά χρόνια πριν, όταν αγόρασα το "astral weeks" του Van Morrison και δεν μου άρεσε; Έβριζα τον δημοσιογράφο που είχε γράψει το άρθρο για τους καλύτερους ροκ δίσκους του παρελθόντος που με έπεισε να χαλάσω τα λιγοστά μου λεφτά (μαθητούδι ήμουν) για να πάρω κάτι αδιάφορο. Το είχα για μήνες στο ράφι, μέχρι που το δάνεισα σε έναν φίλο. Σε αυτόν άρεσε ο δίσκος και έτσι τον ξανάκουσα και εγώ. Ανακάλυψα ένα τραγούδι, το "the way young lovers do" που μου άρεσε. Μετά από λίγο μου άρεσε πολύ. Μετά από πιο λίγο μου άρεσε όλος ο δίσκος. Ήμουν φοιτητής πλέον και τον άκουγα συνεχώς σπίτι, ενοχλώντας τους παρευρισκόμενους. Αυτοί ήταν οι μικροί και τιποτένιοι τότε...
Το είχαν σαν παιχνίδι. Πάντα ένας καλεσμένος, έβαζε έναν από τους δίσκους μου για να ακούσουν οι άλλοι καλεσμένοι (πάντα το σπίτι μου είχε κόσμο, άσχετα με το αν ήθελα ή όχι...) και να κράζουν το τι μαλακίες ακούω.
"Δεν με ενοχλεί" ήταν το καλύτερο που που είχα ακούσει τότε για το Astral Weeks, από κάποια που ήθελε απλά να φανεί ευγενική.
Πέρασαν χρόνια. Εκατοντάδες δίσκοι, χιλιάδες mp3 ενεργοποίησαν τα τύμπανα μου, κάποια με όμορφο τρόπο, κάποια όχι. "Ίσως έχασα τον ρομαντισμό μου, την αγάπη μου για την μουσική", σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω κάτι φρέσκο και "καταπληκτικό" σύμφωνα με τα μέσα, αλλά εμένα με αφήνει αδιάφορο. Αλλά μάλλον δεν είναι έτσι.
"Άκου αυτό" μου είπε πριν λίγες ώρες ένας φίλος που είναι μακρυά, "Πόσο μαλάκες ήμασταν κάποτε που το βρίζαμε;" συνέχισε. Είναι η τρίτη σερί φορά που ακούω την ζωντανή εκτέλεση του "Astral Weeks" από τον αειθαλή Van Morrison. Παρά τα γεράματα έβγαλε δισκάρα. Δεν χρειαζόταν να κάνει και πολλά. Απλά έπαιξε την θεϊκή μουσική που έγραψε τόσα χρόνια πριν. Και με έκανε να θυμηθώ το πόσο μου αρέσει η μουσική. Το τι συναισθήματα μου φέρνει. Το πόσο θέλω να μοιράζομαι τις μουσικές μου εμπειρίες με τους άλλους, απλά για να μεταδίδω την ομορφιά που νιώθω.
Το ξέρω πως υπερβάλλω. Μου αρέσει να το κάνω. Αλλά γι' αυτές τις στιγμές ζούμε. Γι' αυτές που δεν σκεφτόμαστε λογικά. Αυτές που μας κάνουν να ξεχνάμε τα καθημερινά σκατά και να σκεφτόμαστε "τι ωραία που περνάω!".
Ονειρευτείτε. Το χρειαζόμαστε.
Καλό τέτοιο.