Τα παιδιά στην κερκίδα...

Αν προσέξετε τον πίνακα του "θείου" Αλβέρτου, καταλαβαίνετε πως η εισαγωγή αυτής μου της ανάρτησης θα είναι ποδοσφαιρική. Είχα πολύ καιρό να δω την ομάδα μου να φιγουράρει μόνη της στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της κατηγορίας της, και αυτά που βλέπω να γίνονται μέχρι τώρα με γεμίζουν με αισιοδοξία. Δεν θα αναφερθώ στο αγωνιστικό μέρος, αλλά στο οπαδικό, το οποίο μπορεί να δώσει σημαντικά παραδείγματα οργάνωσης μικρών ομάδων και το τι μπορούν να πετύχουν αυτές. Σε παλιότερα κείμενα μου, και σε σχόλια μου σε blog άλλων, έχω αναφέρει πως ότι θετικό μπορεί να συμβεί στην κοινωνία μας μπορεί να γίνει με πορεία από κάτω προς τα πάνω και όχι αντίθετα. Οι δράσεις πρέπει να αρχίζουν από τη περιοχή μας, να μεταδίδονται στις γειτονικές και για κάτι μεγαλύτερο βλέπουμε... Είναι ευκολότερο να καθαρίσουμε το πεζοδρόμιο μας, και να φυτέψουμε ένα δέντρο, παρά να ανατρέψουμε την κάθε κυβέρνηση και το κάθε μνημόνιο.

Τι έκαναν όμως οι Προοδευτικάνοι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας; Συνδύασαν προσωπικό μεράκι και γνώσεις, προσέφεραν τον χρόνο τους, τα ηλεκτρονικά μαραφέτια τους (υπολογιστές, κάμερες, μικρόφωνα κτλ.), συνεννοήθηκαν μεταξύ τους (το δυσκολότερο) και χωρίς να έχουν κανένα  οικονομικό όφελος έφτιαξαν έναν φορέα ενημέρωσης που, αν ήξεραν γι' αυτόν, θα τον ζήλευαν και ομάδες Α εθνικής. Αυτά που δίνει ο φορέας στους φιλάθλους είναι πολλά. Α) Πριν από κάθε παιχνίδι μπορούμε να διαβάσουμε ένα pre-game άρθρο που εξηγεί την σημασία του κάθε αγώνα, ενημερώνει για την  αγωνιστική κατάσταση και μας πληροφορεί με ιστορικά και στατιστικά στοιχεία για τις δύο ομάδες. Β) Λίγες ώρες μετά την λήξη του παιχνιδιού μας δείχνει σε βίντεο τα γκολ από τους αγώνες, ενώ λέγεται πως θα ετοιμάζουν και μονταρισμένο βίντεο με μαζεμένες τις καλύτερες φάσεις. Γ) Στις εντός έδρας αναμετρήσεις γίνεται ζωντανή ραδιοφωνική μετάδοση μέσω διαδικτύου, την οποία μπορεί και κάποιος να την "κατεβάσει" ολόκληρη μετά το τέλος του αγώνα. Δ) Την επόμενη μέρα του αγώνα δημοσιεύεται ένα αναλυτικότατο και αντικειμενικό άρθρο (ανώτερο από πολλά που δημοσιεύονται σε αθλητικές εφημερίδες) για το τι συνέβη στον αγωνιστικό χώρο. Ε) Καθ' όλη την διάρκεια της εβδομάδας υπάρχει διαρκής ενημέρωση για τα καθημερινά νέα του συλλόγου. Τονίζω πως παρά το φανερό πάθος των ανθρώπων αυτών με την συγκεκριμένη ομάδα υπάρχει σαφής προσπάθεια αντικειμενικής ενημέρωσης. Για παράδειγμα και σε ραδιοφωνικές μεταδόσεις, και σε άρθρα υπάρχουν και αναφορές σε λάθη της ομάδας μας, και σε λάθη των διαιτητών υπέρ (αλλά και κατά) αυτής, αλλά και στην ποιότητα των αντιπάλων. Βλέποντας τον αηδιαστικό καταρράκτη μίσους που χαρακτηρίζει τις περισσότερες οπαδικές αθλητικές εφημερίδες είναι τουλάχιστο ανακουφιστική η ύπαρξη τέτοιας ενημέρωσης. Αν θέλετε να κρίνετε από μόνοι σας επισκεφτείτε τους βυσσινί συνδέσμους κάτω αριστερά στην σελίδα.

Δεν τα γράφω αυτά για να ευλογήσω τα γένια των ομοϊδεατών μου, αλλά για να δώσω ένα παράδειγμα για το τι μπορούν να κάνουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για κάτι κοντινό τους. Τέτοιες δράσεις θα μπορούσαν να υπάρχουν σε γειτονιές, για παράδειγμα για καλύτερη καθαριότητα, για την δημιουργία και συντήρηση ελεύθερων χώρων, για την βοήθεια ανθρώπων με προβλήματα (π.χ. ηλικιωμένων, άνεργων κτλ.), για τον καλλωπισμό των κτιρίων κτλ.

Αλλάζω θέμα. Στην προηγούμενη μου ανάρτηση έλεγα πως θέλω να ασχοληθώ με την δουλειά μου χωρίς να με απασχολούν "μεγάλα" ερωτήματα και τέτοιες χαζομαρούλες. Πολλές φορές απορώ με τον εαυτό μου με τους κύκλους που κάνω. Σαν να μη θέλω να μάθω το μάθημα μου ένα πράγμα... Κάθε φορά που νιώθω απογοητευμένος από τους γύρω μου, λέω να τα κάνω όλα μόνος μου, αλλά μετά βλέπω πως θέλοντας και μη πρέπει να αντιμετωπίσω αυτά που με ενοχλούν και να ασχοληθώ και με άλλους και να συμμετέχω σε αντιπαραθέσεις που είναι τουλάχιστο κουραστικές και ψυχοφθόρες.

Τι έμαθα (για άλλη μια φορά) τις τελευταίες εβδομάδες:

α) πως επειδή εγώ μπορώ να επικοινωνώ με διάλογο δεν σημαίνει πως και οι συνάνθρωποι μου έχουν αυτή την ικανότητα

β) πως όταν κάποιος "αρμόδιος" σε κοιτά στα μάτια και σου λέει πως θα κάνει κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει

γ) πως άνθρωποι που έχουν πτυχία και πληρώνονται να κάνουν μια δουλειά πολλές φορές δεν έχουν όχι μόνο τη διάθεση αλλά ούτε και την ικανότητα να την κάνουν

δ) πως όταν φτάνω σε σημείο να εξοργίζομαι τόσο και να φωνάζω σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα, ανεβάζει το κύρος μου στα μάτια τους και αποκτά μεγαλύτερο βάρος ο λόγος μου 

ε) πως στο μέρος που ζω το σχολείο είναι ένα αναγκαίο κακό

στ) πως αν θέλω να κοιμάμαι καλά το βράδυ πρέπει να δουλεύω πολύ περισσότερο απ΄ το "νόμιμο" χωρίς να περιμένω κάποιον να με ευχαριστήσει γι' αυτό

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Απλά θα περιγράψω μια κατάσταση. Ένα ολόκληρο σχολείο μετακομίζει σε ένα προσωρινό (ουδέν μονιμότερο...) για να χτιστεί ένα νέο. Η μετακόμιση αρχίζει ενώ στο προσωρινό γίνονται ακόμη εργασίες και είναι από ακατάλληλο ως επικίνδυνο. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας συντονισμός των εργασιών. Καθηγητές βρίσκονται να κάνουν μέχρι και το Σαββατοκύριακο δουλειά μεταφορέα. Ένα πανάκριβο εργαστήριο κινδυνεύει με καταστροφή. Επικίνδυνα χημικά, και ακριβά όργανα κουβαλιούνται στα χέρια και με τα προσωπικά αυτοκίνητα των καθηγητών. Ένα κτίριο κινδυνεύει να κατεδαφιστεί ενώ ακόμα δεν έχει προλάβει να αδειάσει. Καθηγητές, γονείς, κάτοικοι, δημοτική αρχή τσακώνονται με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Και όλα αυτά σε μια έντονη προεκλογική περίοδο, σε ένα νησί 900 ατόμων που οι ψήφοι είναι ήδη μετρημένοι και καταγεγραμμένοι... Όμορφες στιγμές, αγγελικά πλασμένες. 

Υ.Γ. 1. Η τελευταία παράγραφος της ανάρτησης αποτελεί προϊόν έμπνευσης του συγγραφέα. Κάθε σχέση με πρόσωπα της πραγματικότητας είναι απολύτως συμπτωματική και τυχαία. Το σχολείο μου δουλεύει στην εντέλεια και όλοι γύρω μου είναι καταπληκτικότατοι...

Υ.Γ. 2. Πρέπει κάποια στιγμή να το τελειώσω αυτό το 69ο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ

Υ.Γ. 3. Σήμερα έφτιαξα ένα τέλειο κοτοπουλάκι, μήπως να παρατήσω τα δασκαλίκια και να πάω σε κάνα ριάλιτι μαγειρικής;