Φευγάτες σκέψεις

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την σειρά κόμικ "the bunny suicides" του Andy Riley. Για τα λαγουδάκια που ψάχνουν απίστευτους τρόπους να αυτοκτονήσουν, είχα αναφερθεί πάλι σε παλιό τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (65) και ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να ψάξω και εγώ τόσο ευφάνταστους τρόπους θανάτου για να περάσω την ώρα μου...

"Ρε Γιώργο, από τότε που έμαθες ότι φεύγεις είσαι όλο χαμόγελα ενώ μέχρι χθες ήσουν έτοιμος να μας πλακώσεις όλους στο ξύλο" μου είπε τις προάλλες ένας συνάδελφος. "Εννοείται" του απάντησα απλά και ειλικρινά.

Έχοντας μάθει το τι πρόκειται να γίνει με τον αριθμό των μετατιθέμενων εκπαιδευτικών και ενώ έβλεπα την προοπτική της παραμονής και τρίτης σχολικής χρονιάς εδώ, ήμουν έτοιμος να χωθώ στο εργαστήριο του σχολείου, και να μη βγω μέχρι να βρω κάποιο τόσο δυνατό εκρηκτικό που θα προκαλούσε ενεργοποίηση του ηφαιστείου.

Το καταλαβαίνετε φυσικά πως υπερβάλλω, αλλά ας εξηγηθώ, για να μην παρεξηγηθώ. Στην παραπάνω πρόταση λέω "σχολική χρονιά" και όχι χρονιά. Αυτό είναι το βασικό μου πρόβλημα εδώ. Το νησί είναι μια χαρά το καλοκαίρι (εξάλλου έκανα εξαιρετικές διακοπές εδώ πέρσι), αλλά οι 9 μήνες που παραμένουν, αυτοί που δεν είναι για μπάνια και για μένα είναι για δουλειά, ενώ για πολλούς είναι απλά διακοπή ανάμεσα στα μπάνια και την πραγματική τους δουλειά είναι τόσο ψυχοφθόροι που με έκαναν να σκεφτώ πολλά.

Όταν έφτασα να αναπολώ τα ωράρια των φροντιστηρίων, και την αναλγησία πολλών εκ των αφεντικών μου, απλά ζώντας με την ανάμνηση της ελάχιστης αίσθησης προσφοράς, κατάλαβα ότι αφενός το δημόσιο, αφετέρου η ζωή σε ένα τόσο μικρό μέρος με επηρέαζαν τόσο άσχημα που ενοχλούμουν και εγώ με τον εαυτό μου. 

Με ενοχλούσε η απαισιοδοξία και η γκρίνια μου. Με ενοχλούσε που προσαρμόστηκα τόσο, ώστε να με απορροφά τόσο το ότι γίνεται εδώ και όχι το τι (εξαιρετικά σημαντικότερο) γίνεται παραπέρα. Και αυτό που κάνω τώρα με ενοχλεί, αλλά συνεχίζω να νιώθω καλά γιατί έχει ημερομηνία λήξης. Με ενοχλεί που ο κόσμος γύρω σας καίγεται, και εγώ σας λέω τα δικά μου. Στην Αθήνα γίνεται της πόρνης από την βία, σφάζεται κόσμος στους δρόμους, και άντε να το έχω συζητήσει για κάνα μισάωρο με ελάχιστους, χωρίς να βλέπω να απασχολεί κανέναν άλλον γύρω μου. Θα μου πει κάποιος εκεί που θα πας (κάπου στην Κορινθία) θα είναι όλοι έτσι όπως τους θες; Εννοείται όχι, αλλά σίγουρα φαντάζομαι πως θα μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο επαγγελματικά (από το να αναρωτιέμαι, για το αν οι 5 μαθητές που δίνουν πανελλήνιες φέτος θα καταφέρουν όλοι μαζί να περάσουν την βάση), θα μπορώ να έχω πιο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα, και κάθε φορά που θα θέλω από το να πιω ένα ποτό με τους πραγματικούς φίλους μου, μέχρι το να πάω στο γήπεδο ή σε μια συναυλία, να μπορώ μέσα σε μια ώρα (χωρίς να παρακολουθώ δελτίο καιρού και να εξαρτώμαι από τις διαθέσεις του Αιόλου) να βρίσκομαι εκεί που θέλω.

Πραγματικά νιώθω τυχερός που θα το κάνω αυτό, χωρίς να χρειαστεί να παρατήσω τη δουλειά μου (ειδικά στους καιρούς που βρισκόμαστε), ή να καταντήσω  να βρεθώ να ψάχνω για πρώτη φορά στην ζωή μου για μέσο για να πάρω μια ευνοϊκή απόσπαση, καταπατώντας όλα τα πιστεύω μου και χάνοντας πολύ από την εκτίμηση που μου έχω (ψωνάρααααα). 

Τώρα για το πως έγιναν οι μεταθέσεις φέτος το πράγμα βρωμάει από πολλές απόψεις. Σίγουρα χρειαζόταν κάποιος εξορθολογισμός στις μετακινήσεις, αλλά αυτό που έγινε ήταν τουλάχιστο ύποπτο. Ας δεχτώ ότι σε όλη την Αττική υπήρχαν μόνο 2 κενά χημικών, και όλοι αυτοί που θέλαμε να γυρίσουμε εκεί δεν χωρούσαμε. Δεν θα πάει ούτε ένας εκεί όμως με απόσπαση ή ως αναπληρωτής; Πως γίνεται να σου ζητάνε 6 μήνες πριν (όταν τα πάντα ήταν διαφορετικά, από τον αριθμό των σχολείων, μέχρι τον τρόπο υπολογισμού των αναγκών τους), να δηλώσεις κάποιες προτιμώμενες περιοχές (που δεν μπορούν να αλλαχθούν) για να τις επεξεργαστούν τελευταία στιγμή; Και από τη στιγμή που σκέφτηκα μέχρι εγώ (που ακούω για μέσο και βγάζω καντήλες) να ψάξω για γνωστούς, τι έχει να γίνει με τις φετινές αποσπάσεις, που το σύστημα τους είναι πιο διαβλητό; Μήπως κάποιοι ψάχνουν την χαμένη τους πελατεία; Δεν θα το αναλύσω άλλο, δεν έχει νόημα άλλωστε. Ξέρω το πόσο δύσκολη είναι η οικονομική κατάσταση, και το πως τα πάντα γίνονται για να εξοικονομηθεί έστω και ένα ευρώ, αλλά είναι υποτιμητικό να προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πάντα γίνονται για το καλό της παιδείας και όχι επειδή δεν υπάρχει σάλιο.
Ας αλλάξω θέμα, αλλά όχι και πολύ. Αν τα αυτοκτονούντα λαγουδάκια σας βάζουν ιδέες ίσως να σας ενδιαφέρει η παρακάτω είδηση. Στην Ελβετία, μετά από απόφαση που πάρθηκε σε πρόσφατο δημοψήφισμα, επιτρέπεται η υποβοηθούμενη αυτοκτονία από γιατρούς για ασθενείς με ανίατες ασθένειες. Αν ξέρετε κανέναν που το σκέφτεται, μη τρέχετε εκεί πάνω που κάνει και κρύο, πηγαίντε μέχρι το κέντρο της Αθήνας κρατώντας μια ταμπέλα "είμαι μετανάστης, έχω μελαμψό πρόσωπο", ή αν γίνεται διαδήλωση η ταμπέλα να αλλάξει σε "είμαι διαδηλωτής, έχω κεφάλι που σπάει", ή αν δεν θέλετε να πάτε στο κέντρο, πηγαίντε μέχρι ένα γηπεδάκι (της super-league κατά προτίμηση), κρατώντας μια ταμπέλα "είμαι ο αντίπαλος".
Καλό βράδυ, και καλό κουράγιο σε όσους περνάν άσχημα.