Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Χωρίς πολλά λόγια


Είναι φορές που θες να πεις πολλά, αλλά προτιμάς να μην το κάνεις γιατί αφενός θα ξαναθυμηθείς αυτά που σε εξόργισαν, αφετέρου θα δώσεις αξία σε ανθρώπους τιποτένιους, ανθρώπους που θεωρούν τα προνόμια τους δικαιώματα και τις απαιτήσεις τους υποχρεώσεις των άλλων. Θα βρεθείς να σκέφτεσαι  γιατί κάποιοι σε έβριζαν πίσω από την πλάτη σου γιατί αρνήθηκες (αρχικά) να κάνεις τη δουλειά τους, και τελικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν τελικά είσαι ελάχιστα αξιοπρεπής ή απλά μαλάκας που τελικά την έκανες γιατί δεν θα άντεχες να δεις την απουσία αποτελέσματος σε κάτι τόσο απλό. Αλλά δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες. Ας αλλάξω θέμα. Ας πάω στην χθεσινοβραδυνή συναυλία.
Πολύ καλή εμφάνιση των afghan whigs, καμία σχέση με τις αρπαχτές που κάνουν μπάντες που επανασυνδέονται μετά από χρόνια. Μια χαρά πέρασα (και αν ο ήχος δεν ήταν κακός θα περνούσα πολύ καλύτερα), αν και ακόμα δεν έχει επανέλθει πλήρως η ακοή μου... (αυτά συμβαίνουν όταν κάθεσαι μπροστά μπροστά σε ροκ συναυλία...). Πάρτε μια γεύση από το τι ακούσαμε.

Αλλαγή θέματος πάλι. Για την ταινία μικρού μήκους "casus belli" και για την γνωριμία μου με το δημιουργό της σε ένα μπαρ της Νισύρου 2 χρόνια πριν, σας έχω μιλήσει παλιότερα. Πλέον το εξαιρετικό ταινιάκι κυκλοφορεί στο γιουτιούμπι και για να μη σας κουράζω σας το μεταφέρω και εδώ. Πραγματικά περιμένω να δω τι θα κάνει ο συμπαθέστατος Γιώργος Ζώης με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους που έχει αρχίσει να ετοιμάζει.


Ώρα για μουσική πάλι. Πάρα πολύς κόσμος παρακολούθησε το φεστιβάλ τζαζ που έγινε στο Γκάζι τις προηγούμενες μέρες. Αρκετοί φαν του είδους, πολλοί περαστικοί και φυσικά οι κλασικοί κάφροι που απλά ήθελαν να κοροϊδέψουν τα μουσικά γούστα των άλλων σχολιάζοντας άσχημα τους καλλιτέχνες. Δεν θα κάνω αναλυτικό ρεπορτάζ, απλά σας βάζω ένα βιντεάκι από την κυπριακή συμμετοχή, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες όλου του φεστιβάλ.


Λίγες ώρες πριν, διορθώνοντας γραπτά, δεν άντεξα και άρχισα να σχολιάζω τα μαργαριτάρια που διάβαζα με ένα-δυο καλούς φίλους. Δεν θα το παίξω κακός για να σας τα γράψω και εδώ, απλά δεν θα αντέξω και θα σας μεταφέρω έναν διάλογο που είχα με μια μαθήτρια (λυκείου) στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς.
"... και σε ποιο μέρος δουλεύατε πέρσι κύριε;"
"Στη Νίσυρο"
"Πού είναι αυτό;"
"Στα Δωδεκάνησα. Είναι αρκετά μακρυά από εδώ. Το καράβι από Πειραιά κάνει 15 ώρες για να φτάσει εκεί."
"Και κάνατε τόσο ταξίδι καθημερινά για να πάτε στη δουλειά;"

Καληνύχτα σας...

Υ.Γ. Τον ΟΣΕ τον θαυμάζω πλέον... Ο σουρεαλισμός της καθημερινής ενασχόλησης μαζί του, είναι μαγευτικά κωμικός. Από χτες μέχρι σήμερα έπρεπε να πάω σε 5 (πέντε) εκδοτήρια για να καταφέρω να ανανεώσω την μηνιαία κάρτα μου. Ένα ήταν κλειστό, σε ένα είχε τελειώσει το μπλοκ, σε 2 είχαν αποφασίσει ότι πλέον δεν βγάζουν κάρτες του προαστιακού, αλλά μόνο εισιτήρια των άλλων γραμμών  (του βαθύ ΟΣΕ, όπως τις αποκαλώ) και τελικά βρέθηκα να γελάω με έναν υπάλληλο στο 5ο εκδοτήριο με τα ορθογραφικά λάθη της προηγούμενης κάρτας μου...


Δεν υπάρχουν σχόλια: