Σκόρπιες Σκέψεις

• Η παραπάνω φωτογραφία έχει παίξει πολύ σήμερα στα ιντερνέτια αλλά νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική και του κλίματος και της ψυχοσύνθεσης του κόσμου. Και μπορεί ο τύπος της φωτογραφίας να είναι ένας από τους πάρα πολλούς σαλταρισμένους που κυκλοφορούν στους δρόμους, αλλά σκεφτείτε το πόσοι υπάρχουν γύρω μας που με το που ακούνε λέξεις όπως "Μέρκελ", "Πολιτικοί", "Μνημόνιο", "Διαιτησία", "Ολυμπιακοί", "Παναθηναϊκοί", "Κιθαρίστες", "Ντράμερ", "Τρέντηδες", "Σκυλάδες", "Γατάδες"... φρικάρουν και αρχίζουν τις κατάρες. Πάντα υπάρχει κάποιος εχθρός, κάποιος που απεχθανόμαστε, κάποιος που γουστάρουμε να βρίζουμε και να καταριόμαστε, κάποιος που μας κάνει να ξεχνάμε τους τρόπους μας (ποιους;) και να λέμε ότι μπινελίκι μας κατέβει στο κεφάλι. Γιατί έτσι ήμαστε. Θερμόαιμοι. Γαμάτοι. Με συναίσθημα. Και σε όποιον δεν αρέσει να πάει να ζήσει αλλού. Εδώ είναι Ελλάδα και γουστάρουμε να βρίζουμε. Και μπορεί να μην πετυχαίνουμε ποτέ τίποτα, να μην αλλάζει ποτέ κάτι, να μην βρίσκουμε τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας, να μην ψάχνουμε για πραγματικές λύσεις, αλλά εκτονωνόμαστε. Γιατί είναι μαγκιά να καταριέσαι κάποια. Δεν κρίνω το πόσο φταίει ή όχι η Μέρκελ και η κάθε Μέρκελ. Κρίνω απλά τον πόσο χρόνο και το πόση φαιά ουσία καταναλώνουμε για να φτιάξουμε εικόνες σαν τις παρακάτω, αντί να ασχοληθούμε με κάτι εποικοδομητικό.     
  
                                  
  
  
                                 
• Πάντως είναι εκνευριστικό, γελοίο, ηλίθιο το πόσο συχνά αποφασίζει η αστυνομία να κλείσει τους σταθμούς του Μετρό και να γαμήσει την καθημερινότητα τόσου κόσμου που είτε απλά θέλει να πάει στην δουλειά του, είτε να διαδηλώσει, είτε ακόμα και να κάνει τη βόλτα του. Το να επιληφθεί η αστυνομία ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με ανοιχτούς σταθμούς και κόσμο να μετακινείται είναι τόσο δύσκολο; Δεν είναι. Επίσης το να επιστραφεί μέρος των χρημάτων που έχουν χαλάσει όσοι έχουν κάρτες απεριορίστων διαδρομών ή το να επεκταθεί κατά κάποιες μέρες η διάρκεια τους παραείναι πρακτικό, σωστό και ανθρώπινο για να γίνει εδώ ε; 
• Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τζον Λένον. Γι' αυτό και το τραγουδάκι στο πάνω μέρος της σελίδας. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι μουσικές και μας κάνουν να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε, να ξεσπάμε, να ονειρευόμαστε. Γι' αυτό και παρά τις αρχικές μας προβλέψεις συνεχίζουμε, κάποιοι φίλοι και εγώ, να βάζουμε τις μουσικούλες μας και να λέμε τις μαλακίες μας στον σταθμό μας. Δεν μας νοιάζει (πολύ) αν μας ακούνε λίγοι ή πολλοί, απλά περνάμε καλά χαλώντας τον χρόνο μας έτσι. 
• Τις προάλλες, στο σχολείο, μια μαθήτρια της Β λυκείου, με ρώτησε σοβαρά γιατί "στο νότιο πόλο δεν χύνεται η θάλασσα στο διάστημα". Είναι εκπληκτικό το τι ακούμε καθημερινά στις τάξεις. Δεν ξέρω αν οφείλεται σε αμορφωσιά, χαζομάρα, αδιαφορία, φαντασία, νεότητα, ανεμελιά, ζωντάνια, τρέλα αλλά είναι εντυπωσιακό το τι μπορεί να πει το στόμα ενός εφήβου με αφορμή το οποιοδήποτε ερέθισμα. Πάντως όσο και να γκρινιάζω για την κατάσταση στα σχολεία, όσες και δυσκολίες να έχει η δουλειά αυτή (αν θες να την κάνεις καλά) είναι απίστευτο το συναίσθημα ικανοποίησης που μπορεί να σου προκαλέσει μια αυθόρμητη καλή κουβέντα των παιδιών για τη δουλειά σου. Μπορεί να σε βρίζουν, να σου σπάνε τα νεύρα, να σου κάνουν να καταστρέφεις τις φωνητικές σου χορδές, αλλά σε μια στιγμή μπορούν να σε κάνουν να λιώσεις.
• Πάντως όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο με εκνευρίζει το να βλέπω ανθρώπους να κρατάνε στο χέρι τους ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ένα ηλεκτρονικό πολυμαραφέτι που παρεμπιπτόντως παίρνει και τηλέφωνα και κοστίζει όσο ένας μηνιαίος μισθός για όσους ακόμα έχουν δουλειά. Πάντως έχει πλάκα το πόσο εξαρτημένος έχει γίνει ο κόσμος από αυτά. Βλέπω κόσμο σε μπαρ, αντί να πίνει, να μιλάει και να χαζεύει τους γύρω του, να στέλνει μήνυμα ότι πίνει, μιλάει και χαζεύει τους γύρω του, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να στέλνει μήνυμα χωρίς να πίνει να μιλάει και να χαζεύει τους γύρω του.
• Επανέρχομαι στο θέμα της "κρίσης". Όπως πολύ σωστά έλεγε ένας φίλος προχτές σε μια κουβέντα που είχαμε είναι το πως ενώ στην αρχή όλης αυτής της κατάστασης κάποιοι περιμέναμε ότι οι δυσκολίες θα φέρουν τον κόσμο πιο κοντά, θα του ξυπνήσουν κάποια συναισθήματα συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ομαδικότητας, στην πραγματικότητα βγαίνουν όλο και περισσότερο τα χειρότερα χαρακτηριστικά του είδους μας. Ο ένας απλά θέλει να φάει τον άλλον. Η καθημερινότητα γίνεται ζούγκλα. Χαλαρά οδηγούμαστε προς την αυτοκαταστροφή. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δυστυχώς η καφρίλα γύρω μας γιγαντώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς και αυτό είναι πολύ κουραστικό και απογοητευτικό.
• Το έχουν πει πολλοί, πολλές φορές. Το έχουμε ζήσει όλοι. Αλλά όσες φορές και να το πεις, τόσο πιο αληθινό γίνεται. Είναι εντυπωσιακό το πως η τύχη, η ζωή, η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς καμία δυσκολία, όσα σχέδια και να έχεις κάνει στο μυαλό σου, όσο χρόνο και αν σου έχει πάρει να τα καταστρώσεις, όσο κόπο και ενέργεια και να έχεις καταναλώσει για να τα δημιουργήσεις.
• Καλό τέτοιο σε όλους. Και ψυχραιμία...