Υπάρχει λόγος...

Κάθε τι που συμβαίνει έχει προκληθεί από κάτι άλλο και θα προκαλέσει κάτι διαφορετικό. Τις περισσότερες φορές αυτά είναι άσχετα μεταξύ τους. Επίσης είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε τις αιτίες των πραγμάτων που φτιάχνουμε από θεωρίες ως θρησκείες για να τις αιτιολογήσουμε. Και επειδή ο καθένας μας έχει διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων μετά πλακωνόμαστε για το ποιος έχει την καλύτερη θεωρία, την καλύτερη θρησκεία, τον καλύτερο χρώμα, τον καλύτερο πολιτισμό. Τα ίδια έλεγα και στην προηγούμενη μου ανάρτηση, αλλά αυτό το θέμα με τον εθισμό στη βία και την αντιπαλότητα με έχει προβληματίσει πολύ. Όσο περνά ο καιρός αντί ο πολιτισμός μας να κάνει βήματα μπροστά, κάνει άλματα προς τα πίσω. Δεν ανεχόμαστε με τίποτα τη διαφορετικότητα. Μας ενοχλεί, τη μισούμε, θέλουμε να την εκμηδενίσουμε. Έχουμε προβλήματα και δεν μας ενδιαφέρει να τα λύσουμε (ίσως επειδή ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο το να γίνει αυτό), αλλά απλά θέλουμε να δούμε το μπάχαλο που θα προκύψει. Πόσες φορές έχετε ακούσει το "γουστάρω να μπουν κάποιοι στη βουλή και να πλακώσουν τα λαμόγια, τους κλέφτες"; Και αν κάνετε την ερώτηση "Εσύ τι θα κερδίσεις αν δεις τον Α ή τον Β να τρώει μάπες; Θα βρεις την δουλειά που έχασες; Θα σβηστούν τα χρέη σου; Θα γίνει καλύτερο το σχολείο και το νοσοκομείο της γειτονιάς σου;" τι νομίζετε ότι θα ακούσετε;

Έβλεπα τις προάλλες με μια φίλη την κλασική ταινία των Monty Pythons "Life of Brian". Για μια στιγμή μόνο, αναφέραμε το τι θα γινόταν αν έβγαινε τώρα αυτή στους κινηματογράφους. Κάποτε ήταν μόνο η Λουκά και μερικοί γραφικοί που φώναζαν "ουουουου σιξ σιξ σιξ", τώρα πέφτει ξύλο και γίνονται συλλήψεις...

Ένας συνάδελφος μου έλεγε τις προάλλες ότι τον απειλούν οι μαθητές του απροκάλυπτα για το τι μπορεί να του συμβεί επειδή παράλληλα με το μάθημα τους μιλάει για διάφορα κοινωνικά θέματα, λέγοντας μάλλον πράγματα που δεν αρέσουν στα παιδιά με τα μεγάλα μπράτσα. Στο γυμνάσιο της περιοχής που δουλεύω γονείς βάζουν μέσο για να πάρει το παιδί τους τη σημαία (ενώ σύμφωνα με τον κανονισμό δεν τη δικαιούται αν και η διαφορά του από τον πρώτο είναι ελάχιστη) και επειδή δεν περνάει το δικό τους κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις στους καθηγητές. Σήμερα στο λύκειο που δουλεύω μαθητής απείλησε καθηγήτρια πως θα της κάψει το αυτοκίνητο επειδή του κατάσχεσε το κινητό που την τράβαγε βίντεο κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Στην εξέδρα της ομάδας που υποστηρίζω μαζί με τα πανό της ομάδας βλέπω λάβαρα με λευκούς στόχους σε μαύρο φόντο, ακούω συνθήματα όπως "αίμα, τιμή, Προοδευτική" και σκέφτομαι πως σε λίγο καιρό δεν αποκλείεται στο τόπο που γεννήθηκα να με αποκαλέσουν μετά από χρόνια τουρκόσπορο επειδή οι παππούδες μου γεννήθηκαν στην Καισάρεια και στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά μάλλον υπερβάλλω ε; Με τέτοια πέραση που έχουν τα τούρκικα σήριαλ αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο. Μάλλον είμαι κολλημένος και υπερβολικός επειδή θυμάμαι κάτι πράγματα όπως το μπλόκο της Κοκκινιάς και σκέφτομαι την ιστορία του τόπου. Μάλλον δεν πιάνω το νόημα της εποχής. Μάλλον είμαι φλώρος που δεν γουστάρω να δω τα λαμόγια τους πολιτικούς να τρώνε μάπες, που δεν θέλω να βλέπω τον οποιοδήποτε να παίρνει στην κοινωνία τον ρόλο που θα έπρεπε να έχει η αστυνομία, που όλο το παίζω έξυπνος και υπεράνω θυμίζοντας στους άλλους το ποιοι έκαναν αυτά τα λαμόγια τους πολιτικούς δυνατούς και πλούσιους, που λέω κάτι ακατάληπτα για προσωπική ευθύνη του καθενός (παρά την παγκόσμια οικονομική και πολιτική συγκυρία και τις αναμφισβήτητες ευθύνες των κυβερνώντων και του συστήματος γενικά).

Αλλά δεν χρειάζεται να μιζεριάζω. Υπάρχει λύση. Ο Κώστας Πρέκας φτιάχνει κόμμα (χωρίς πλάκα).

Παρά όλα τα άσχημα, υπάρχουν και θετικά όμως. Βλέπω ανθρώπους να θέλουν να συνεχίζουν να προσφέρουν σε ότι κάνουν (παρά τις δύσκολες συνθήκες). Βλέπω ανθρώπους να ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους παρά το ότι αυτοί που υποτίθεται πως τους διοικούν κάνουν ότι μπορούν για να τους απογοητεύσουν. Βλέπω επιστήμονες να χαλάν τον ελεύθερο τους χρόνο για να φτιάξουν και να διαθέσουν δωρεάν εφαρμογές και ιδέες που μπορούν να βοηθήσουν πάρα πολλούς ανθρώπους (για ρίξτε μια ματιά στους παρακάτω συνδέσμους, για να γνωρίσετε μια τέτοια προσπάθεια, όπως η SciFY)

http://www.scify.gr  https://www.facebook.com/SciFY.org

Παράλληλα, βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε, να ονειρεύονται, να ερωτεύονται, να παίζουν μουσικές, να νιώθουν. Προσπαθώ να είμαι ένας από αυτούς. Δεν είναι εύκολο. Όσο όμως βλέπουμε ότι υπάρχουν (έστω και λίγοι) άνθρωποι που μας προσφέρουν ζωή έχουμε την ευθύνη να προσπαθούμε να τους ανταποδώσουμε την προσφορά τους.

Αλλάζω πάλι θέμα. Βλέπω τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Sandy στη Νέα Υόρκη. Εντυπωσιάζομαι από το πως η φύση μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας θυμίσει το πόσο μικροί και τιποτένιοι είμαστε και εμείς και τα προβλήματα μας, μπροστά στη δύναμη της. Γελάω  σκεπτόμενος με το τι θα άκουγα από τον κόσμο αν γινόταν μια τέτοια καταστροφή εδώ. Κλαίω όμως με το ότι άκουγα κόσμο το πρωί στο τρένο να λέει "καλά να πάθουν οι κωλοαμερικάνοι".

Και μια και ανάφερα το τρένο, σήμερα το πρωί πάλι κάποιοι επιβάτες παραπονούνταν στον ελεγκτή για κάτι που τους συνέβη χτες. Είχε καθυστέρηση το δρομολόγιο που τους μετέφερε και όταν διαμαρτυρήθηκαν ότι λόγω της καθυστέρησης αυτής θα έχαναν την ανταπόκριση με την άλλη γραμμή (και θα περίμεναν μία ώρα για το επόμενο δρομολόγιο), έβγαλε ανακοίνωση ο οδηγός ότι στην αποβάθρα θα τους περιμένει ο άλλος συρμός. Πράγμα που δεν συνέβη. Και ο ελεγκτής τους είπε ειλικρινά και κυνικά: "μάλλον έβγαλαν την ανακοίνωση έτσι για να μη διαμαρτύρεται ο κόσμος και να πάει ήρεμα στην άλλη αποβάθρα...". Και εκεί σκέφτομαι ότι θέλω να αναιρέσω όλα αυτά που έλεγα παραπάνω. Αν αυτό το πράγμα συνέβη, δεν αξίζει ο οδηγός να φάει μάπες; Ή μήπως το σκέφτομαι αυτό επειδή αποκλείεται αυτός να τιμωρηθεί για την αυθαιρεσία του και θα συνεχίσει να βρίσκεται κανονικά στη θέση του για όσο καιρό του το επιτρέψει η κάθε κυβέρνηση και η κάθε τρόικα; 

Και για να μην γκρινιάζω μόνο, ας κάνω και μια μουσική διαφημισούλα. Οι Gravitysays_i για τους οποίους σας έχω αναφέρει αρκετά στο παρελθόν θα κάνουν δύο συναυλίες. Μία στη Θεσσαλονίκη στις 24 Νοεμβρίου (σαν support στον Jay Jay Johanson), και μία στην Αθήνα στο "Σταυρό του Νότου" στις 13 Νοεμβρίου (όπου εννοείται πως θα με βρείτε εκεί).

Καλό τέτοιο σε όλους

Σκόρπιες Σκέψεις

• Η παραπάνω φωτογραφία έχει παίξει πολύ σήμερα στα ιντερνέτια αλλά νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική και του κλίματος και της ψυχοσύνθεσης του κόσμου. Και μπορεί ο τύπος της φωτογραφίας να είναι ένας από τους πάρα πολλούς σαλταρισμένους που κυκλοφορούν στους δρόμους, αλλά σκεφτείτε το πόσοι υπάρχουν γύρω μας που με το που ακούνε λέξεις όπως "Μέρκελ", "Πολιτικοί", "Μνημόνιο", "Διαιτησία", "Ολυμπιακοί", "Παναθηναϊκοί", "Κιθαρίστες", "Ντράμερ", "Τρέντηδες", "Σκυλάδες", "Γατάδες"... φρικάρουν και αρχίζουν τις κατάρες. Πάντα υπάρχει κάποιος εχθρός, κάποιος που απεχθανόμαστε, κάποιος που γουστάρουμε να βρίζουμε και να καταριόμαστε, κάποιος που μας κάνει να ξεχνάμε τους τρόπους μας (ποιους;) και να λέμε ότι μπινελίκι μας κατέβει στο κεφάλι. Γιατί έτσι ήμαστε. Θερμόαιμοι. Γαμάτοι. Με συναίσθημα. Και σε όποιον δεν αρέσει να πάει να ζήσει αλλού. Εδώ είναι Ελλάδα και γουστάρουμε να βρίζουμε. Και μπορεί να μην πετυχαίνουμε ποτέ τίποτα, να μην αλλάζει ποτέ κάτι, να μην βρίσκουμε τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας, να μην ψάχνουμε για πραγματικές λύσεις, αλλά εκτονωνόμαστε. Γιατί είναι μαγκιά να καταριέσαι κάποια. Δεν κρίνω το πόσο φταίει ή όχι η Μέρκελ και η κάθε Μέρκελ. Κρίνω απλά τον πόσο χρόνο και το πόση φαιά ουσία καταναλώνουμε για να φτιάξουμε εικόνες σαν τις παρακάτω, αντί να ασχοληθούμε με κάτι εποικοδομητικό.     
  
                                  
  
  
                                 
• Πάντως είναι εκνευριστικό, γελοίο, ηλίθιο το πόσο συχνά αποφασίζει η αστυνομία να κλείσει τους σταθμούς του Μετρό και να γαμήσει την καθημερινότητα τόσου κόσμου που είτε απλά θέλει να πάει στην δουλειά του, είτε να διαδηλώσει, είτε ακόμα και να κάνει τη βόλτα του. Το να επιληφθεί η αστυνομία ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με ανοιχτούς σταθμούς και κόσμο να μετακινείται είναι τόσο δύσκολο; Δεν είναι. Επίσης το να επιστραφεί μέρος των χρημάτων που έχουν χαλάσει όσοι έχουν κάρτες απεριορίστων διαδρομών ή το να επεκταθεί κατά κάποιες μέρες η διάρκεια τους παραείναι πρακτικό, σωστό και ανθρώπινο για να γίνει εδώ ε; 
• Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τζον Λένον. Γι' αυτό και το τραγουδάκι στο πάνω μέρος της σελίδας. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι μουσικές και μας κάνουν να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε, να ξεσπάμε, να ονειρευόμαστε. Γι' αυτό και παρά τις αρχικές μας προβλέψεις συνεχίζουμε, κάποιοι φίλοι και εγώ, να βάζουμε τις μουσικούλες μας και να λέμε τις μαλακίες μας στον σταθμό μας. Δεν μας νοιάζει (πολύ) αν μας ακούνε λίγοι ή πολλοί, απλά περνάμε καλά χαλώντας τον χρόνο μας έτσι. 
• Τις προάλλες, στο σχολείο, μια μαθήτρια της Β λυκείου, με ρώτησε σοβαρά γιατί "στο νότιο πόλο δεν χύνεται η θάλασσα στο διάστημα". Είναι εκπληκτικό το τι ακούμε καθημερινά στις τάξεις. Δεν ξέρω αν οφείλεται σε αμορφωσιά, χαζομάρα, αδιαφορία, φαντασία, νεότητα, ανεμελιά, ζωντάνια, τρέλα αλλά είναι εντυπωσιακό το τι μπορεί να πει το στόμα ενός εφήβου με αφορμή το οποιοδήποτε ερέθισμα. Πάντως όσο και να γκρινιάζω για την κατάσταση στα σχολεία, όσες και δυσκολίες να έχει η δουλειά αυτή (αν θες να την κάνεις καλά) είναι απίστευτο το συναίσθημα ικανοποίησης που μπορεί να σου προκαλέσει μια αυθόρμητη καλή κουβέντα των παιδιών για τη δουλειά σου. Μπορεί να σε βρίζουν, να σου σπάνε τα νεύρα, να σου κάνουν να καταστρέφεις τις φωνητικές σου χορδές, αλλά σε μια στιγμή μπορούν να σε κάνουν να λιώσεις.
• Πάντως όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο με εκνευρίζει το να βλέπω ανθρώπους να κρατάνε στο χέρι τους ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ένα ηλεκτρονικό πολυμαραφέτι που παρεμπιπτόντως παίρνει και τηλέφωνα και κοστίζει όσο ένας μηνιαίος μισθός για όσους ακόμα έχουν δουλειά. Πάντως έχει πλάκα το πόσο εξαρτημένος έχει γίνει ο κόσμος από αυτά. Βλέπω κόσμο σε μπαρ, αντί να πίνει, να μιλάει και να χαζεύει τους γύρω του, να στέλνει μήνυμα ότι πίνει, μιλάει και χαζεύει τους γύρω του, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να στέλνει μήνυμα χωρίς να πίνει να μιλάει και να χαζεύει τους γύρω του.
• Επανέρχομαι στο θέμα της "κρίσης". Όπως πολύ σωστά έλεγε ένας φίλος προχτές σε μια κουβέντα που είχαμε είναι το πως ενώ στην αρχή όλης αυτής της κατάστασης κάποιοι περιμέναμε ότι οι δυσκολίες θα φέρουν τον κόσμο πιο κοντά, θα του ξυπνήσουν κάποια συναισθήματα συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ομαδικότητας, στην πραγματικότητα βγαίνουν όλο και περισσότερο τα χειρότερα χαρακτηριστικά του είδους μας. Ο ένας απλά θέλει να φάει τον άλλον. Η καθημερινότητα γίνεται ζούγκλα. Χαλαρά οδηγούμαστε προς την αυτοκαταστροφή. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δυστυχώς η καφρίλα γύρω μας γιγαντώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς και αυτό είναι πολύ κουραστικό και απογοητευτικό.
• Το έχουν πει πολλοί, πολλές φορές. Το έχουμε ζήσει όλοι. Αλλά όσες φορές και να το πεις, τόσο πιο αληθινό γίνεται. Είναι εντυπωσιακό το πως η τύχη, η ζωή, η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς καμία δυσκολία, όσα σχέδια και να έχεις κάνει στο μυαλό σου, όσο χρόνο και αν σου έχει πάρει να τα καταστρώσεις, όσο κόπο και ενέργεια και να έχεις καταναλώσει για να τα δημιουργήσεις.
• Καλό τέτοιο σε όλους. Και ψυχραιμία...