Σκόρπιες σκέψεις

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μας επηρεάζουν πολύ. Συνήθως σε αυτές η συντροφιά ενός καλού ποτού είναι από θεμιτή ως απαραίτητη. Γιατί δεν έχει σημασία το πως βλέπεις το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο, αλλά το να έχεις κάτι καλό να το γεμίσεις. "Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου" έλεγαν κάποτε οι Έλληνες, "in vino veritas est" έλεγαν οι Λατίνοι, και δεν κρύβω το πόσο συμφωνώ και με τις δύο φράσεις. Ο οίνος (πάντα με μέτρο), ειδικά όταν συνοδεύεται από την κατάλληλη μουσική, κάνει το μυαλό και την καρδιά να χαλαρώνει και να ανακαλύπτει την αλήθεια. Είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική. Βάζεις ένα ποτήρι κρασί, λίγη μουσικούλα να παίζει και όλα στο κεφάλι σου παίρνουν τη θέση τους. Νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τα πάντα, ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία, νιώθεις ικανός και δυνατός. Αλλά φυσικά έρχεται το επόμενο πρωί, με το ξυπνητήρι να βαρά και να φεύγεις από το σπίτι σου ενώ ακόμα είναι βράδυ. Και ταλαιπωρείσαι για να πας στη δουλειά, και το πρώτο πράγμα που βιώνεις μόλις την αρχίζεις είναι αχρηστία και παραλογισμός, και βρίσκεσαι να χάνεις την ψυχραιμία σου και να ωρύεσαι στους δίπλα και στους από πάνω σου, και απλά να σκέφτεσαι σοβαρά να τα παρατήσεις όλα και να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο (από το να φτιάχνεις κρασί μέχρι το να μαζεύεις σκουπίδια), αλλά μετά θυμάσαι το που ζεις και σε ποια εποχή και το πως ένας μισθός έχει καταντήσει προνόμιο και το πως το χαλαρό ωράριο έχει καταντήσει λόγος ντροπής για τους γύρω σου και ντρέπεσαι που γκρινιάζεις για το οτιδήποτε σου συμβαίνει στη δουλειά, ενώ ξέρεις ότι θα είχες μεγαλύτερη υπομονή να τα αντιμετωπίσεις όλα, αν κάποια άλλα που σε απασχολούν ήταν διαφορετικά.

Αλλάζω θέμα. Τη Δευτέρα και την Τρίτη έκανα 3 ώρες για να γυρίσω από τη δουλειά μου (ενώ συνήθως κάνω 1 και 45'), ο λόγος είναι ότι πάλι κάποιοι έκλεψαν τα καλώδια από τις γραμμές του προαστιακού. Αυτό γίνεται σταθερά μια φορά στους 2 με 3 μήνες το πολύ, και ο κόσμος απλά ταλαιπωρείται μέχρι ο ΟΣΕ να αγοράσει καινούργια σύρματα και να διορθώσει τη βλάβη. Το να υπάρξουν κάποια προληπτικά μέτρα για τις κλοπές, το να υπάρξουν κάποια κατασταλτικά μέτρα για τους γνωστούς σε όλους κλέφτες ή το να υπάρξουν κάποια πιο έξυπνα μέτρα που να συμπεριλαμβάνουν αυτούς που παίρνουν το κλεμμένο σύρμα (εταιρείες scrap) μάλλον είναι πολύ λογικό για να γίνει στη χώρα. Η λογική βλάπτει σοβαρά την δημόσια υγεία...

Το ξέρω πως πολλές φορές γίνομαι μονομανής και γκρινιάζω συνέχεια για τα ίδια και τα ίδια, αλλά γαμώτο είναι κατάρα το να σε ενοχλεί ο παραλογισμός γύρω σου. Όπως ξέρετε όσοι με γνωρίζετε,  από τον Σεπτέμβρη του 2011 μετακινούμαι καθημερινά από τη Νίκαια σε πόλη της Κορινθίας (δεν τη λέω αν και την ξέρετε για να διατηρώ ένα μυστήριο) για να πάω στη δουλειά μου. Τις πρώτες μέρες που έκανα τη διαδρομή παρατήρησα ότι λίγο πριν φτάσουμε στον σταθμό του προορισμού μου άκουγα έναν θόρυβο, ο οποίος σύντομα κατάλαβα ότι είναι τα κλαδιά ενός δέντρου που προσκρούουν στο πλάι του τραίνου. 15 μήνες μετά, τα κλαδιά έχουν μεγαλώσει πολύ και το τρένο πριν φτάσει εκεί, φρενάρει ώστε να τα ακουμπήσει με μικρή ταχύτητα και να μη γίνει κάποια ζημιά στα τζάμια. ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΚΛΑΔΕΨΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΚΩΛΟΔΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ;

Συνεχίζω και κλείνω το αφιέρωμα μου στον ΟΣΕ με μια από τις κλασικές ιστορίες μου με τα πρεζάκια που αναγκαστικά συναναστρέφομαι καθημερινά στο νέο κέντρο διακίνησης ναρκωτικών της  πόλης, τον σταθμό Σ.Κ.Α.. Κάθονται που λέτε δυο πρεζάκια στις θέσεις απέναντι μου, ο ένας καράφλας με μαύρο γυαλί ηλίου (παρά τη συννεφιά) και ο άλλος με μαλλιά και χωρίς γυαλί ηλίου. Ο έχων μαλλιά έξυνε την κοιλιά του ανελλιπώς, ενώ ο καράφλας βγάζει έξω το κινητό του, βάζει να παίζει ένα σκυλάδικο κομμάτι όσο το δυνατό δυνατότερα επέτρεπε το ημικατεστραμμένο ηχείο του κινητού του, και με το χαρακτηριστικό βλέμμα της ντάγκλας κοίταζε τη συσκευή και τον ήχο που αυτή παρήγαγε. Μερικά λεπτά μετά (που εμένα μου φάνηκαν πολλά περισσότερα), το κομμάτι τελείωσε, αλλά το βλέμμα του νταγκλασμένου έμεινε. Για αρκετά λεπτά κοιτούσε έτσι το κινητό του που δεν έβγαζε πλέον ήχους. Και ξάφνου, γυρνάει στον δίπλα του (που συνέχιζε να ξύνεται) και του λέει

-Μαλάκα...

-Τι; 

-Χάνω πράγματα

-Τι πράγματα;

-Τα χάνω. Το κινητό μου, τα κλειδιά μου, τα λεφτά μου...

-Το κινητό σου το κρατάς

-Α...

-Μαλάκα

-Τι;

-Πρέπει να συγκεντρωθείς

-Αυτό θα κάνω, θα συγκεντρωθώ...

Άλλοι για να ακούν τέτοιους διαλόγους πληρώνουν εισιτήρια στο θέατρο και βλέπουν σουρεαλιστές. Εγώ το βιώνω σχεδόν καθημερινά με τα 120 ευρώ που σκάω στον ΟΣΕ μηνιαία. Είμαι τυχερός ε; Γιατί πως να γκρινιάξεις για τα βαγόνια τίγκα στα πρεζάκια που ντακλιάζουν, ξεραίνονται, ανάβουν τσιγάρα, συζητάνε για το τι πρέζα αγόρασαν, κάνουν και τις τράμπες τους που και που, χύνονται στα καθίσματα και στο πάτωμα, σου ζητάνε μονίμως λεφτά και τσιγάρα και αν τύχει και μια στις χίλιες τους ζητήσει κανείς ελεγκτής εισιτήριο πέφτουν να τον φάνε, μπροστά στην τύχη που έχεις να ακούς τις καμένες ατάκες τους; 

Μόλις διάβασα σε μια σελίδα στο ίντερνετ ότι αύριο, προληπτικά, θα κλείσουν οι Σταθμοί του Μετρό στο Σύνταγμα και στο Πανεπιστήμιο λόγω των συγκεντρώσεων που θα γίνουν για τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έχει παραγίνει αυτό το πράγμα με το κλείσιμο των σταθμών. Μπορεί να με ενοχλεί αφάνταστα η πιπίλα της λέξης "χούντα" από πολλούς για την καθημερινότητα μας αυτή την εποχή, αλλά αυτές οι πρακτικές τέτοια θυμίζουν. Η δουλειά της αστυνομίας είναι να προστατεύει τον κόσμο και όχι να του στερεί την ελεύθερη μετακίνηση του, όχι μόνο από και προς το σημείο που θέλει να διαμαρτυρηθεί για κάτι, αλλά και από και προς το σπίτι και τη δουλειά του. 

Και για να μη κλείσω έτσι με γκρίνιες και μίζερα σας υπενθυμίζω ότι την επόμενη Δευτέρα 10-12-2012 από τις 9 μέχρι τις 12 θα κάνω μαζί με έναν φίλο αφιέρωμα στις μεγάλες τζαζ φωνές στο PWBT RADIO
Και αν θέλετε να γελάσετε λιγουλάκι, ας θυμηθούμε και τις ατάκες της κυρίας Μαρκορά...

Καλό τέτοιο και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις)