Σκόρπιες σκέψεις.

Αποφάσισα να γράψω κάτι επειδή χθες είδα μια ταινία που με άγγιξε αλλά εννοείται ότι δεν θα αναφερθώ ακόμα σε αυτή. Βρήκα την παραπάνω φωτογραφία τυχαία στα ιντερνέτια και μου θύμισε κάτι που είχε συμβεί σε μια τάξη λίγα χρόνια πριν. Κάποια στιγμή στη διάρκεια του μαθήματος, είχα πει σε μια μαθήτρια ότι είχε τη μνήμη του χρυσόψαρου γιατί μόλις με είχε ρωτήσει κάτι που είχα εξηγήσει (στην ίδια) λίγα λεπτά πριν. Και εκείνη απόρησε:

- Τι εννοείτε κύριε;

- Λέγεται πως τα χρυσόψαρα έχουν βραχυπρόθεσμη μνήμη λίγων δευτερολέπτων, δηλαδή ξεχνούν σχεδόν αμέσως αυτά που έμαθαν λίγη ώρα πριν...

- Αααα, γι' αυτό το χρυσόψαρο μου ποτέ δεν γυρνάει όταν το φωνάζω με το όνομα του;

Ας αφήσουμε όμως το αστείο της υπόθεσης (δεν με δούλευε η μικρή, πραγματικά με ρώτησε αυτό και μετά κατάλαβε τι είπε...) και ας σκεφτούμε λίγο και όλους τους πολυάσχολους που γεμίζουν το κινητό τους με ειδοποιήσεις και στέλνουν e-mail στον εαυτό τους για να θυμηθούν να κάνουν κάτι. Αυτοί έχουν αυξηθεί γεωμετρικά, όχι επειδή έχουμε γίνει περισσότερο πολυάσχολοι σε σχέση με μερικά χρόνια πριν, αλλά επειδή η τεχνολογία μας το επιτρέπει-επιβάλλει. Αλλά η ίδια η τεχνολογία μας κάνει να ασχολούμαστε με τόσα διαφορετικά πράγματα ώστε η απόσπαση της προσοχής μας από όλα όσα κάνουμε είναι μια βεβαιότητα. Για σκεφτείτε, πόσες φορές όλο και συχνότερα κάνουμε πολλά (άχρηστα) πράγματα ταυτόχρονα, είτε στον υπολογιστή μας, είτε στο κινητό μας, είτε και στα δύο μαζί. Και φυσικά και μας παίρνει πολύ περισσότερη ώρα το να τελειώσουμε τη δουλειά που είχαμε να κάνουμε αρχικά, και βρισκόμαστε χωρίς ελεύθερο χρόνο, και γινόμαστε όλο και πιο αναξιόπιστοι. Για σκεφτείτε το πόσο ξένη και σπάνια μας φαίνεται πλέον η σκηνή να δώσουν (έστω) 3-4 άτομα ραντεβού κάποιες ώρες πριν σε ένα μέρος, και απλά να πάνε. Το πιο πιθανό είναι ένας να πάει στην ώρα του οι δύο να τον πάρουν τηλέφωνο στην ώρα τις υποτιθέμενης συνάντησης για να τον ρωτήσουν αν έχει φτάσει και να δηλώσουν το πόση ώρα θα κάνουν να έρθουν, και ο τελευταίος θα έρθει κάποια στιγμή να τους βρει (ίσως), στο μέρος που θα καταλήξουν. Στα ζευγάρια (και στις συναντήσεις ανά δύο γενικότερα) ισχύουν άλλοι κανόνες που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν.
Αλλάζω απότομα θέμα (εννοείται πως δεν αναφέρομαι ακόμα στην ταινία που είπα στην αρχή). Ώρα να ακούσουμε ένα κομμάτι...

Τι ακούμε και τι βλέπουμε σε αυτό το βιντεάκι; α) Έναν πολύ καλό Έλληνα τραγουδοποιό β) μια εξαιρετική νέα τραγουδίστρια (που είναι μέλος της αγαπημένης μου μπάντας των Night On Earth, που ελπίζω να ξαναμαζευτούν και να φτιάξουν κάτι καινούργιο), γ) έναν πιανίστα που απλά "τα σπάει", δ) ένα παλιό gospel κομμάτι που έγινε περισσότερο γνωστό μέσα από τον Bruce Springsteen στην δισκάρα του "Live in Dublin". Πέτυχα αυτό το βίντεο τυχαία λίγα βράδια πριν και μου απέδειξε για πολλοστή φορά τη δύναμη της μουσικής. Ό,τι προβλήματα και αν έχουμε, όσο σκατά και αν είναι ο κόσμος γύρω μας, είναι ένας κόσμος ο οποίος αξίζει να βρισκόμαστε και αξίζει να προσπαθούμε να τον κάνουμε καλύτερο, απλά για να μπορούμε να ακούμε όλο και περισσότερη μουσική. Το θεωρείτε υπερβολικό; Δεν με νοιάζει. Για μένα δεν είναι. Για μένα, ασχέτως με την κοινωνική, πολιτική, οικονομική κατάσταση το ότι μπορώ να ακούω καλή μουσική, είτε ζωντανά, είτε στο στερεοφωνικό μου, είτε από τα ιντερνέτια, είτε σε μέρη που πάω, είναι σοβαρότατο βοήθημα στην καθημερινότητα μου. Την ίδια στιγμή που σκέφτομαι θέματα επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, προσωπικά που με κάνουν να αγχώνομαι, να προβληματίζομαι, να πανικοβάλλομαι, η μουσική είναι το μέσο το οποίο μου θυμίζει ότι υπάρχει ομορφιά στη ζωή, ότι τα προβλήματα είναι για να ξεπερνιούνται, και ότι μπορούμε έστω και για λίγο να περάσουμε όμορφα. Μόλις ξανάκουσα το "Mary don't you weep", ανανέωσα το ποτηράκι μου, και αποφάσισα να ακούσω κάτι από τον Tom Waits.
 Ο Tom Waits είχε και έναν ρόλο στην ταινία που σας είπα στην αρχή της ανάρτησης, αλλά δεν ήταν ο λόγος ο οποίος με έκανε να γράψω το κομμάτι. Η σκηνή που με άγγιξε είναι η παρακάτω: Μία μάνα πηγαίνει σε ένα ζαχαροπλαστείο να παραγγείλει μία τούρτα γενεθλίων για τον οχτάχρονο γιο της. Την ίδια μέρα το παιδί έχει ένα ατύχημα και πηγαίνει στο νοσοκομείο. Ο ζαχαροπλάστης παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι για να ρωτήσει κάτι για την παραγγελία, το σηκώνει ο πατέρας (που περίμενε τηλέφωνο από το νοσοκομείο) και αγενώς του το κλείνει. Ο ζαχαροπλάστης νομίζει ότι απλά τον έβαλαν να κάνει μια παραγγελία που δεν θα παραδώσει ποτέ, και για να εκδικηθεί αρχίζει και παίρνει τηλέφωνα συνεχώς στο σπίτι κάνοντας άσχημες φάρσες. Το παιδί τελικά πεθαίνει, η μητέρα συνειδητοποιεί το ποιος έκανε τις φάρσες και πηγαίνουν στο ζαχαροπλαστείο. Ο πατέρας λέει στον ζαχαροπλάστη ότι ο γιος του πέθανε, τον πιάνει από τον γιακά και του λέει "Ντροπή σου". Αμέσως στο πρόσωπο του μαγαζάτορα φαίνεται η ντροπή και η μεταμέλεια για την πράξη του. Κατάλαβε το πόσο λάθος ήταν, και ένιωσε σκουπίδι. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο, απλά η φράση "Ντροπή σου". Αυτό που με άγγιξε είναι το πόσο ξένη είναι και μια τέτοια φράση και ένα τέτοιο φέρσιμο πλέον. Έχουμε συνηθίσει τόσο στη χειροδικία, τόσο στις κατάρες, τόσο στο άμεσο και αβυσσαλέο μίσος προς όλους, που η απλή μεταφορά συναισθημάτων μέσω της ανθρώπινης λεκτικής επικοινωνίας φαντάζει εξωγήινη. Ας έρθουμε στο σήμερα. Κάθε τι που γράφεται στο φεϊσμπούκι ή στο τιτιβίζερ και προκαλεί μια οποιαδήποτε διαφωνία μπορεί να μαζέψει εκατοντάδες σχόλια που εύχονται στον συγγραφέα από απλό ψόφο (οι ευγενικοί) ως καρκίνο σε όλο του το σόι και πρωκτικό σεξ στη μάνα του την ώρα που τον περιχύνουν με εμετούς ζόμπι που έφαγαν χαλασμένο φαγητό. Δεν γίνεται να πάρει κάποιος μια σαφή πολιτική θέση, χωρίς κάποιος κάπου να του ευχηθεί να πεθάνει! Ας μην αρχίσω για τον εθισμό στη στραπεδοποίηση. Ό,τι και να γίνει, όποιον και να αφορά πρέπει οι υπόλοιποι να μοιραστούν σε δύο στρατόπεδα και να αρχίζουν να καταριούνται οι μεν τους δε. Γνώμες που δεν ακολουθούν ξεκάθαρα ένα από τα δύο στρατόπεδα, χάνονται ή απλά προκαλούν αντιδράσεις του τύπου "αφού δίνεις έστω και λίγο δίκιο στους άλλους, είσαι μαζί τους, άρα ψόφα παλιοκαργιόλη!".
Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία που δεν κατοικείται από πολίτες, αλλά οπαδούς. Φοβόμαστε να κάνουμε και να πούμε το οτιδήποτε γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάφρους και βία (από λεκτική ως σωματική). Ας δώσω ένα παράδειγμα προσωπικό. Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς θα προκηρυχθεί κατά πάσα πιθανότητα απεργία των καθηγητών. Αν απεργήσω θα είμαι ένας ρέμπελος δημόσιος υπάλληλος που αφού κάθισε δυο μήνες δεν σκέφτεται το μέλλον των παιδιών και ζητά παράλογα πράγματα αφού δεν τον νοιάζει η οικονομική κατάσταση του τόπου και η ανεργία γενικότερα, άρα θέλω το κακό της χώρας αφού βάζω το προσωπικό μου όφελος πάνω απ' όλα, άρα είμαι αντιμνημονιακός, άρα μου αξίζει να ψοφίσω. Αν δεν απεργήσω, είμαι φερέφωνο της κυβέρνησης, είμαι μαλθακός, είμαι αντισυναδελφικός, σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου και όχι τους γύρω, είμαι κρυφοφασίστας, θέλω το σχολείο να γίνει ανθρώπινη μηχανή του κιμά, είμαι μνημονιακός, άρα μου αξίζει να ψοφίσω. Ό,τι και να κάνω δηλαδή θα πρέπει να εξηγήσω στους γύρω μου με ποιο στρατόπεδο είμαι, άρα πήρα την συγκεκριμένη απόφαση, ενώ για τους μισούς από τους πιο μακρινούς, θα πρέπει να ψοφίσω. Προσέξτε, κανείς δεν θα έρθει ήρεμος να μου πει "Κάνεις λάθος" ή έστω και "Ντροπή σου", θα μου πει "ΨΟΦΑ". Δεν υπάρχει μέση λύση. Οι μετριοπαθείς απόψεις και η επιχειρηματολογία είναι μια τελειωμένη υπόθεση για το σήμερα. Πριν αλλάξω θέμα σας λέω ότι η ταινία που αναφέρθηκα πριν είναι το Short Cuts, του Robert Altman, κυκλοφόρησε 20 χρόνια πριν και απλά είναι μια τρίωρη ματιά στις ζωές αρκετών ανθρώπων. Μια ταινία απλά ανθρώπινη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Ας ακούσουμε άλλο ένα κομμάτι. Είναι νύχτα, πριν μίλησα για ζόμπια, άρα ας βάλω κάτι με ταιριαστό τίτλο.

Ακόμα έχουμε Αύγουστο. Μπορεί να κάνει ζέστη, αλλά οι περισσότεροι έχουμε γυρίσει στις θέσεις μας και είτε έχουμε αρχίσει, είτε ετοιμαζόμαστε να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Πόσο παράταιρο είναι η πλειοψηφία του κόσμου γύρω μας να εύχεται "Καλό Χειμώνα"; Μάλλον εννοούν τον χειμώνα στις καρδιές του κόσμου γιατί το να ακούγεται η λέξη "χειμώνας" με 35 βαθμούς είναι κάτι που το μυαλό μου δεν μπορεί να επεξεργαστεί.

Βλέπω και ξαναβλέπω τις φωτογραφίες από τις φετινές μου διακοπές. Βλέπω χαμόγελα στα πρόσωπα, και των φίλων μου και το δικό μου. Βλέπω την ίδια φωτογραφία για πολλοστή φορά. Απλά αλλάζει η χρονολογία. Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν, κάποιοι έρχονται, κάποιοι ξανάρχονται, αλλά το μέρος μένει ίδιο. Έστω και για λίγες μέρες, έστω και αν έχω πάει και αλλού. Κάτι σαν ιδιότυπο, μη θρησκευτικό, τάμα. Για μένα είναι ευλογία να έχεις βρει ένα μέρος όπου όσες φορές και να πας, πάντα αυτό καταφέρνει να σου αδειάσει το μυαλό και να σου γεμίσει την καρδιά. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν το κόλλημα με το μέρος (και δεν έχει σημασία το ποιο είναι αυτό). Εννοείται ότι υπάρχει κάτι ομορφότερο, κάτι εντυπωσιακότερο, κάτι καλύτερο, αλλά είναι σαν τον έρωτα. Δεν ερωτευόμαστε το ομορφότερο πλάσμα, μέρος, πράγμα, του κόσμου σχεδόν ποτέ. Άντε και του χρόνου...

Αυτά για σήμερα. Ώρα για ύπνο. Καλό τέτοιο, και να προσέχετε...