Ζουν ανάμεσα μας...

Είναι παντού γύρω μας. Ζουν, κινούνται, αναπαράγονται, ψηφίζουν, πάνε στη δουλειά τους (αν έχουν),  έχουν προβλήματα, άλλα έχουν και ένα ειδικό χαρακτηριστικό. Το φέρσιμο τους ενίοτε κάνει τους γύρω τους από το να γεμίζουν με απόγνωση με το ανθρώπινο είδος, μέχρι το να βάζουν τα γέλια και τα κλάματα. Σήμερα θα ασχοληθώ λιγάκι με αυτούς για να κλαυσιγελάσουμε λίγο, ώστε στην επόμενη μου ανάρτηση να μιλήσω λιγάκι σοβαρά για την εκπαίδευση και τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών που θα αρχίσουν σύντομα.

Δεν θα πλατειάσω, απλά θα σας περιγράψω κάποιες σκηνές που είτε μέσω άμεσης είτε μέσω έμμεσης εμπειρίας, σας επιβεβαιώνω ότι είναι αληθινές.

Ας αρχίσω με τις δικές μου.

*   Είμαι στο τραίνο, και βλέπω ένα από τα κλασικά πρεζάκια να μπαίνει στο ίδιο βαγόνι με μένα. Αυτή τη φορά τον βλέπω κάπως πιο νταγκλαρισμένο απ' ότι συνήθως. Αυτός αντί να καθίσει πηγαίνει και γονατίζει δίπλα σε κάτι άδεια καθίσματα. Σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάει το ένα απ' αυτά σα να έχει φερμάρει. Σηκώνεται όρθιος, φτιάχνει το μαλλί, κατεβάζει το παντελόνι του, σηκώνει το μισοκατεβασμένο του σώβρακο, βάζει τη μπλούζα του μέσα από το παντελόνι και ξαναντύνεται. Κάθεται στο ένα κάθισμα και κοιτάει το διπλανό του άδειο, με ένα βλέμμα παράξενο. Ένα βλέμμα που σίγουρα είχε τόνους ντάγκλας μέσα του, αλλά και κάτι άλλο κάτι πιο λάγνο. Ο τύπος άρχισε να χαϊδεύει την άδεια καρέκλα, και να της μιλάει στα αγγλικά...

- Ωωωωω μαϊ μπέιμπι, καμ του μι. Καμ του μι μαϊ μπέιμπι. Αϊ γουαντ του μέικ λαβ του γιου. Αϊ αμ γκουντ! Βέρι γκουντ. Αϊ γκίβ γιου μάλτιπλ όργκασμς. Μάλτιπλ. Πολλαπλούς οργασμούς μωρή!

Την ερωτική του εξομολόγηση την διέκοψε ένας συνάδελφος του ντάγκλας, με τον οποίο πήγαν να πλακωθούν επειδή του άγγιξε το μαλλί.

(αν θέλετε να ζήσετε τέτοιες στιγμές, απλά πάρτε όποια μέρα θέλετε, το τραίνο από τον σταθμό Σ.Κ.Α., μέχρι τον Πειραιά μεσημεριανές ώρες)

*  Είμαι στο σχολείο και μόλις έχω μοιράσει τα θέματα στις εξετάσεις των μεταξεταστέων. Με το που βγαίνω από την αίθουσα με διπλαρώνει η μητέρα μιας μαθήτριας (η οποία θα έπρεπε να βρίσκεται σε ειδικό σχολείο, αλλά ήρθε στο γενικό λύκειο γιατί έτσι αποφάσισε η μητέρα της). Δεν χρειάζεται να σας γράψω όλο το διάλογο που είχαμε, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

- Κοιτάξτε, δεν γίνεται να την περάσω χαριστικά την κόρη σας χωρίς να ξέρει τίποτα.

- Γιατί; Εξάλλου εγώ θέλω απλά να περάσει για να την πάω σε σχολή κομμωτικής και να γλιτώσω κάποια χρήματα αν έχει βγάλει την τάξη.

- Αυτή τη στιγμή έχω 10 παιδιά να γράφουν μέσα, και δεν ξέρω τι θα κάνουν. Αντικειμενικά η κόρη σας είναι σε χειρότερη μοίρα απ' όλους.

- Δεν καταλαβαίνω.

- Σας λέω, ότι πρέπει να καταλάβετε την θέση μου. Εγώ δουλεύω και θα δουλεύω για καιρό εδώ. Όλοι ξέρουν ότι είμαι αντικειμενικός με τους βαθμούς μου. Πως θα περάσω την κόρη σας ενώ κάποιοι άλλοι ίσως να μείνουν;

-Αυτά που λέτε δεν με ενδιαφέρουν! Τι μου λέτε τώρα για τα άλλα παιδιά; Εγώ την κόρη μου θέλω να περάσετε...
*  Η συγκεκριμένη μαθήτρια κατά τη διάρκεια της εξέτασης της από μία συνάδελφο.

- Τι βαθμό πήρα;

- Τι να σου πω κοπέλα μου; Αφού δεν μου είπες τίποτα.

- Ξέρετε, μια και με εξετάζετε προφορικά (σημ: λόγω μαθησιακών δυσκολιών) μπορείτε απλά να με περάσετε και εγώ δεν θα πω σε κανέναν τίποτα!
* Μια κυρία πάει σε διαγνωστικό κέντρο για να της κάνουν υπέρηχο κάτω κοιλίας. Την ώρα που ο γιατρός κάνει τη δουλειά του αυτή αρχίζει το μονόλογο.

- Γιατρέ μου! Γιατρέ μου, πρώτη φορά με αγγίζει άνθρωπος εκεί. Είναι επειδή βλέπω παπάδες. Παντού βλέπω παπάδες και δεν με αφήνουν να κάνω τέτοια πράγματα. Να! Πίσω σας είναι ένας παπάς!

*  Μια άλλη κυρία πάει στο ίδιο διαγνωστικό κέντρο για να της κάνουν κολπικό υπέρηχο. Ο γιατρός κάνει την εξέταση, η κυρία τελειώνει, ντύνεται, δίνει το χέρι της στο γιατρό, του λέει "Ευχαριστώ πολύ" και φεύγει χωρίς ποτέ να πάρει τα αποτελέσματα της εξέτασης.

 * Πάμε λίγο μακρύτερα, σε ένα πανηγύρι. Αν και εμένα δεν μου αρέσει αυτή η μουσική, δεν έχω να πω τίποτα για όσους διασκεδάζουν ακούγοντας τη (αν και στο βίντεο αντικειμενικά δεν βλέπω κανέναν να διασκεδάζει), αλλά για τον τύπο που ήταν τόσο κομπλεξάρας, ώστε να πρέπει να ανοίξει 250 σαμπάνιες σε ένα πανηγύρι έχω να πω πολλά... Απλά δείτε το βίντεο.

* Το παρακάτω είναι τραγικό γεγονός και μάλλον θα το είχατε ακούσει μερικές εβδομάδες πριν, όταν και έγινε, αλλά είναι το καλύτερο παράδειγμα για το πόσο από μη εξελιγμένο ως άθλιο είναι το ανθρώπινο είδος. Μιλάω για την περίπτωση των πιτσιρικάδων που σκότωσαν ένα παλικάρι, για να ξεγελάσουν την πλήξη τους.

* Ένας πηγαίνει με το αυτοκίνητο του στο αντίθετο ρεύμα. Στο κανονικό ρεύμα οδηγεί ένας παππούς μια βέσπα. Ο παππούς κάνει στην άκρη για να περάσει αυτός που πάει ανάποδα και απλά λέει "που πας ρε;" την ώρα που περνά το αυτοκίνητο από δίπλα του. Ο οδηγός του αυτοκινήτου φρενάρει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και κυνηγάει οργισμένος τον παππού φωνάζοντας "ποιος είσαι εσύ που θα μου την πεις ρε; Εσύ όλα τα κάνεις σωστά;"

* Σε συναυλία στο Λυκαβηττό που είναι τίγκα στον κόσμο, μια "κυρία" έρχεται τελευταία στιγμή, βλέπει ότι δεν βρίσκει θέση και ή θα πρέπει να κάτσει μακρυά από τη σκηνή ή όρθια με τον κόσμο μπροστά, και αρχίζει να βρίζει έναν σεκιουριτά για την οργάνωση της συναυλίας...

Έχω και άλλες  περιπτώσεις στο μυαλό μου, αλλά τις κρατάω για άλλη ανάρτηση. Αν έχετε και εσείς τέτοιες ιστορίες από καμένο κόσμο, αφήστε τις στα σχόλια ή απλά στείλτε τις μου.

Καλό σας βράδυ, και να έχετε το νου σας! Έρχεται η ανάπτυξη...