Στο παρόν κείμενο θα αναφερθώ σε ένα ιστορικό ντοκουμέντο, κάτι που με είχε ενθουσιάσει πολλά χρόνια πριν, και έγινε πάλι επίκαιρο. Κάτι που το έψαχνα για μέρες μέσα σε σαβούρες και χαρτούρες, και χάρηκα ιδιαιτέρως που το βρήκα. Αλλά για να σας κρατώ σε αγωνία δεν θα το μοιραστώ μαζί σας ακόμα. Ας μείνουμε στο σύνθημα του παραπάνω τοίχου. Ένα πραγματικά έξυπνο σύνθημα που φαντάζομαι ότι πολλοί (όχι εσείς αγαπητοί αναγνώστες μου), δεν θα το καταλάβουν. Με βάση αυτό και αφού έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από τότε που συνελήφθησαν τα μέλη της χρυσαυγής ας δούμε τώρα που βρίσκεται αυτή η οργάνωση. Κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη είναι στην φυλακή, μία συγκέντρωση που έγινε τις προάλλες στο κέντρο δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως διατηρούν τα εκλογικά τους ποσοστά υψηλά. Τι συμβαίνει; Αυτοί που λένε πως θα τους ψηφίσουν δεν έχουν πειστεί για την εγκληματική τους δραστηριότητα; Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβουμε. Ο κόσμος μπορεί να μην έχει το ίδιο θάρρος στο να βγει και να τους υποστηρίξει φανερά, αλλά τους θέλει. Δεν τον ενδιαφέρει ότι φέρονται βίαια και σαν εγκληματίες. Θέλει να έχει στην καβάτζα τους ούγκανους που θα καθαρίσουν για πάρτη του. Τα μπρατσόνια που θα τα πάρει ένα τηλέφωνο και θα πάνε να κάνουν τη βρώμικη δουλειά γι' αυτόν. Θα δείρουν για πάρτη του, θα "καθαρίσουν" για πάρτη του, ασχέτως αν αυτό δεν θα έχει κανένα μα κανένα αποτέλεσμα στην βελτίωση της ζωής του. Σημαντικό μέρος των συνανθρώπων μας είναι θρασύδειλοι, αμόρφωτοι, ψευτοφασίστες, που ακόμα και αν τους πεις ότι αυτοί που πουλάνε ελληνικότητα και γενετική καθαρότητα, δεν ξέρουν ούτε να μιλάν, ούτε να γράφουν ελληνικά, ενίοτε μπερδεύουν και τα ονόματα των ηρώων που μνημονεύουν (για δείτε εδώ), θα σου απαντήσουν: "Ε και;". Οι ίδιοι άνθρωποι συγχρόνως θα μιλήσουν για θεωρίες συνωμοσίας αφελληνισμού του έθνους αν αναφερθεί κάποιος σε μείωση των ορών διδασκαλίας των αρχαίων στα σχολεία...
Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει μεγάλο θέμα και με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Ας δούμε τα γεγονότα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λέει πώς πρέπει η χώρα να το υιοθετήσει γιατί κινδυνεύει με αποπομπή από το συμβούλιο τις Ευρώπης, η κυβέρνηση σκεφτόταν να το νομοθετήσει, υπήρξαν όμως αντιδράσεις από την εκκλησία και τελικά υπερίσχυσαν οι μουσάτοι... Τι περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι διαφορετικό; Αφού κάποιοι το λένε ευθαρσώς. "Αφού η εκκλησία βάση συντάγματος δεν είναι χωρισμένη από το κράτος, το κράτος δεν μπορεί να νομοθετεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της". Όπως διάβασα και πριν μερικές μέρες "Όχι στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης εκκλησίας κράτους!"
Ώρα για το ντοκουμέντο που σας έλεγα. Όλοι θα ακούσατε κάποιες μέρες πριν τις δηλώσεις του Σφακιανάκη υπέρ της χρυσαυγής. Πολλοί τον έκραξαν, πολλοί του έκαναν πλάκα, πολλοί τον δούλεψαν, άλλοι τον υποστήριξαν, εγώ δεν είπα τίποτα. Θα πω σε λίγο, αλλά πριν πω θα σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία από το μακρινό 1996. Ήμουν φοιτητής στην Πάτρα και έμενα σε μια πολυκατοικία που είχε μόνο γκαρσονιέρες που νοικιάζονταν σε φοιτητές. Ένας από τους ένοικους της πολυκατοικίας κατά καιρούς μεράκλωνε σε κάτι πολύ προχωρημένες ώρες και έβαζε στο τέρμα αποκλειστικά τα γαυγίσματα του Σφακιανάκη (εκδηλώθηκα τώρα λίγο...). Εγώ κάποιες φορές έκανα υπομονή και άλλες γινόμουν γραφικός βγαίνοντας στο παράθυρο του φωταγωγού και φωνάζοντας να το κλείσει, αλλά ένας άλλος ένοικος της πολυκατοικίας έκανε κάτι πραγματικά μεγαλειώδες. Έφτιαξε κάτι στον υπολογιστή του, το φωτοτύπησε, το έριξε κάτω από τις πόρτες όλων των διαμερισμάτων, και από τότε, ποτέ, ΠΟΤΕ, δεν μας ξαναενόχλησε ο τύπος με τον Σφακ. Και πριν δείτε το χαρτί, απλά να σας πω ότι ούτε η μουσική του Σφακ μου άρεσε ποτέ, ούτε η κιτς αισθητική του, και εννοείται πως με ενοχλούσαν και με ενοχλούν οι πομπώδεις μπαλαφάρες του. Είναι το πρότυπο του "γαμάω" Ελληνάρα που ακόμα και όταν δεν το λέει, σκέφτεται το "ξέρεις ποιος είμαι 'γω ρε;". Βρε ουστ!
Δεν θα πω κάτι άλλο. Απλά "Αντισφάκ!"
Ας αλλάξω λίγο θέμα. Το συζητούσα αυτό τις προάλλες, αλλά έχω παρατηρήσει ότι μειώνεται η υπομονή μου στους ενήλικες που θεωρώ "καμένα χαρτιά" ενώ αυξάνεται με τα παιδιά και τους εφήβους. Μπορεί αυτό βέβαια να βοηθάει τη δουλειά μου (που παρά τις πολύ άσχημες συνθήκες και τη μεγάλη κούραση (παρένθεση στην παρένθεση: πολλοί δεν μπορείτε να πιστεύετε ότι ένας καθηγητής σε ένα δημόσιο σχολείο μπορεί να κουράζεται πολύ, αλλά απλά κάνετε λάθος) νιώθω ότι όλο και συχνότερα επιτυγχάνω κάποιους από τους στόχους μου), αλλά δεν βοηθά στην καθημερινότητα μου εκτός δουλειάς. Για παράδειγμα χθες το απόγευμα στο μετρό ένας κύριος έβηξε στη μούρη μου χωρίς να βάλει το χέρι του μπροστά, εγώ απλά τον αγριοκοίταξα, αυτός δεν κατάλαβε καν ότι είχε κάνει κάτι λάθος (ώστε να ζητήσει συγνώμη, ή έστω να κάνει κάποιο αντίστοιχο νεύμα) και συνέχισε να με κοιτάει με απάθεια. Το πρώτο και το μόνο πράγμα που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να τον χτυπήσω. Όχι να τον βρίσω, όχι να αντιδράσω πολιτισμένα εξηγώντας του το λάθος του, απλά να τον κοπανήσω. Και είμαι άνθρωπος που σε όλη την ενήλικη ζωή μου έχω μπλεχτεί σε καβγά μόνο μία φορά (στο στρατό με έναν ούγκανο...). Άτομα που δεν έχουν απλές κοινωνικές δεξιότητες σε μεγάλη ηλικία, δεν μπορούν να τις αποκτήσουν, και πραγματικά δεν θέλω να βρίσκονται δίπλα μου. Αλλά δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, είναι οι γονείς των μαθητών μου, είναι πολίτες, είναι ψηφοφόροι, και πρέπει να βρω την ηρεμία να τους αποδεχθώ, έστω σαν καλτ φιγούρες που απλά μου δυσκολεύουν τη ζωή όποτε με βρουν μπροστά τους. Δύσκολο...
Μερικές εβδομάδες πριν είχα πάει σε μια συναυλία (στην υπόγα του ΑΝ στα Εξάρχεια). Δεν έχει νόημα το πόσο καλά έπαιξε η μπάντα, αλλά το τι συνθήκες επικρατούσαν. Στο συν άπειρο ήταν ο κόσμος, στο πλην άπειρο η λειτουργία του εξαερισμού. Στο μέσο βαρέθηκα και πήγα στην πόρτα για να πάρω μια ανάσα της προκοπής. Είπαμε, είμαστε επαναστάτες στην Ελλάδα και δεν δεχόμαστε την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους, αλλά δεν θα σας πουν και φλώρους ρε μάστορες αν πατήσετε το κουμπάκι να φύγει λίγο η καπνίλα. Το ίδιο συνέβη και σε ένα κρασόμπαρο που είχα πάει μερικές μέρες πριν, όπου για να απολαύσω ένα ποτό καλής ποιότητας έπρεπε να ανεχθώ τους τόνους καπνίλας και πουρίλας των γύρω μου. Μη νομίζετε ότι απλά μιζεράζω και γκρινιάζω σαν γριά μπάμπω (που προφανώς το κάνω), το θέμα είναι πως (όπως και στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών που ανάφερα παραπάνω), η μειοψηφία δεν έχει κανένα δικαίωμα. Δεν θέλω να απαγορεύεται το κάπνισμα στα μπαρ, θέλω να έχουν καλό εξαερισμό (που να λειτουργεί) ώστε και εγώ (ως παππούς από το muppet show) να μην ενοχλούμαι και όσοι έχουν άσθμα (για σένα τα γράφω κουμπάρε) να μην αρρωσταίνουν.
Βέβαια θα μου πεις τώρα φίλε αναγνώστη, εδώ ο κόσμος καίγεται, έχουμε ανεργία, πλημμύρες, κρύο, φτώχεια και εσένα σε νοιάζει η καπνίλα; Ναι. Τα μεγάλα προβλήματα δεν μπορούμε να τα λύσουμε από τη μια μέρα στην άλλη, τα μικρά όμως της καθημερινότητας μας μπορούμε. Όλοι τραβάμε τα ζόρια μας, όλοι νιώθουμε απογοήτευση, αλλά δεν παύουμε να είμαστε κοινωνικά όντα και χρειάζεται να κάνουμε τη συνύπαρξη μας όσο γίνεται καλύτερη. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να παρατηρούμε, να ακούμε, και να έχουμε το μέτρο ανάμεσα στη σιγουριά του να κάνουμε τους γύρω μας καλύτερους και στην ταπεινότητα του να ακούμε και να μαθαίνουμε από τους άλλους. Και επειδή δεν θέλω να σας κουράζω με τις αμπελοφιλοσοφίες μου, θα σας αντιγράψω κάτι που διάβασα σε ένα σάιτ τις προάλλες, για έναν μεγάλο φιλόσοφο της εποχής μας, τον Γούντι Άλεν...
Τι μας λέει ο Γούντι λοιπόν;
- Τι είναι η ζωή;
«Η ζωή είναι ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα, με ποσοστό θνησιμότητας 100%.»
- Μερικές φορές ο χρόνος με τρομάζει…
«Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στενοχωριέσαι για το μέλλον.»
- Φοβάμαι ότι θα πεθάνω…
«Δεν θέλω να γίνω αθάνατος μέσα από τη δουλειά μου. Θέλω να γίνω αθάνατος με το να μην πεθάνω.»
- Έχω σεξουαλικά προβλήματα…
«Μην υποτιμάτε τον αυνανισμό. Είναι σεξ με κάποιον που αγαπάς πολύ.»
-Είχα μεγάλα σχέδια για τη ζωή μου…
«Αν θέλεις να κάνεις το Θεό να γελάσει, πες του για τα σχέδιά σου.»
- Πώς να έχω μια καλή σχέση με τη γυναίκα μου;
«Στο σπίτι μου είμαι το αφεντικό, η γυναίκα μου απλά παίρνει τις αποφάσεις.»
- Ποιος ο κοινωνικός ρόλος μου;
«Πρέπει να γυρίσω γρήγορα πίσω, πριν πάρουν είδηση ότι δεν με έχουν ανάγκη.»
- Πρέπει να είμαι πάντα το καλό παιδί;
«Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: οι καλοί και οι κακοί. Οι καλοί κοιμούνται καλύτερα, αλλά οι κακοί φαίνεται ότι περνούν καλύτερα ξύπνιοι.»
- Απολογισμός ζωής…
«Το μόνο πράγμα που μετανιώνω στη ζωή μου είναι που δεν είμαι κάποιος άλλος.»
Και θα κλείσω με μια μουσικούλα... Έναν δίσκο που ακούω είτε αργά το βράδυ, είναι πολύ νωρίς το πρωί (όταν φεύγω για δουλειά). Έναν δίσκο που συνδυάζει την τζαζ με ορχηστρικά και κλασικά ακούσματα. Στο γιουτουμποβίντεο από κάτω, έχει όλο τον δίσκο του Joshua Redman - Walking Shadows. Απολαύστε τον.
Καλό βράδυ, και να προσέχετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου