Πόσο δίκιο έχεις! Πόσο; Δεν μιλάω σε σένα αγαπητέ αναγνώστη και αγαπητή αναγνώστρια, μιλώ στη φωτογραφία που βλέπεις πιο πάνω. Είναι πραγματικά σπάνιο, το να βρεις άνθρωπο που να μη γκρινιάζει, δικαίως ή αδίκως, για τη δουλειά του (μην τσαντίζεστε όσοι είστε άνεργοι γιατί εσείς πράγματι περνάνε μεγαλύτερα ζόρια). Πολύς κόσμος έχει διαλέξει το λάθος επάγγελμα, είτε λόγω λάθος σπουδών, είτε λόγω συγκυριών. Ειδικά στην εποχή μας, με τα τόσα οικονομικά προβλήματα και την τεράστια ανεργία, ο καθένας κάνει ό,τι βρίσκει για όσα του δώσουν και λέει και ευχαριστώ. Ευχαριστώ λέει μόνο όταν πληρώνεται, γιατί γι' αυτό δουλεύει άλλωστε. Δεν ευχαριστεί όμως καθόλου ούτε για τις συνθήκες, ούτε για τους συναδέλφους του, ούτε γι' αυτούς που βρίσκονται σε υψηλότερη θέση απ' αυτόν (δεν θέλω να τους αποκαλέσω "ανωτέρους"). Ακόμα και κάποιοι σαν και εμένα, που κάνουμε το επάγγελμα το οποίο μας αρέσει, το επάγγελμα που διαλέξαμε, αυτό που θεωρητικά μας γεμίζει, είμαστε μέσα στη γκρίνια και τη μίρλα, επειδή βλέπουμε και βιώνουμε τόσα άσχημα που μας θλίβουν και μας απογοητεύουν. Ίσως να ήμασταν (γιατί γράφω στον πληθυντικό;), ίσως να ήμουν πιο ήρεμος αν έκανα μια δουλειά που δεν μου άρεσε, γιατί δεν θα νοιαζόμουν τόσο. Μπα, μαλακίες λέω, πάλι θα γκρίνιαζα... Αλλά τι να κάνουμε, είναι απαραίτητη λίγη γκρίνια. Είναι η ψυχοθεραπεία μας, η συζήτηση όλων αυτών των καθημερινών προβλημάτων, και είναι καλό όταν το κάνουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζουμε την προσωπική μας ζωή. Είναι προτιμότερο να ξεθυμαίνει κάποιος είτε συζητώντας με συναδέλφους μετά τη δουλειά, είτε γράφοντας μπαρούφες στα ιντερνέτια, είτε πίνοντας το βράδυ με φίλους, παρά να μεταφέρει την ένταση του στο σπίτι. Είναι δύσκολο, και οι περισσότεροι δεν το καταφέρνουν κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά καλό είναι να βρουν μια λύση γιατί αλλιώς θα το πληρώσουν. Εγώ προτιμώ τη φάση με τους φίλους και το μπαρ, για πολλούς λόγους. Είναι έτσι φτιαγμένα τα μπαρ που μπορούν να σου αποσπάσουν την προσοχή, και να σε βοηθήσουν να αλλάξεις θέμα κουβέντας καταφέρνοντας συγχρόνως και να εκτονωθείς και να περάσεις καλά. Την ώρα που μιρλιάζεις μπορείς άνετα να σταματήσεις είτε επειδή ακούγεται ένα όμορφο μουσικό κομμάτι, είτε επειδή περνά μια όμορφη ύπαρξη, είτε επειδή τελικά τα ποτάκια και η παρέα σε κάνουν να καταλάβεις ότι δεν έχει νόημα να χαλιέσαι καθημερινά για κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις και ότι όλος ο κόσμος περνάει όχι τα ίδια, αλλά μάλλον χειρότερα από σένα.
Ο καθένας μας πρέπει να βρίσκει τον δικό του τρόπο αυτοψυχοθεραπείας ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής του. Και ακόμα και αν αυτή ή αυτός που κάποιους τους περιμένει στο σπίτι είναι άτομο με κατανόηση και θέλει να ακούει και να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα, χρειάζεται να βρεθούν και άλλοι τρόποι εκτόνωσης γιατί οι καθημερινές τέτοιες συζητήσεις αλλάζουν τη δυναμική της σχέσης και τη μετατρέπουν σε κάτι διαφορετικό δημιουργώντας επιπλέον προβλήματα. Εννοείται πως είναι το ιδεατό το να έχεις ένα άτομο στο σπίτι που να σε ηρεμεί, αλλά καλό είναι να μη το παρακουράζουμε γιατί και αυτό έχει τις αντοχές του. Μιλώντας προσωπικά μπορώ να πω ότι η επανέναρξη της ενασχόλησης μου με το διαδικτυακό ραδιόφωνο (για δείτε στα δεξιά σας τα μπανεράκια του σταθμού και της εκπομπής μου) μέσα σε ελάχιστες μέρες με βοήθησε να ηρεμήσω ξεχνώντας (ή απλά βλέποντας με μεγαλύτερη ψυχραιμία) τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στο εργασιακό μου περιβάλλον. Μια εβδομάδα πριν πραγματικά πίστευα ότι το ότι μπήκα στο δημόσιο σχολείο ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, διότι μόνο αυτό και κάποιοι άνθρωποι που υπάρχουν σε αυτό έχουν καταφέρει να με φέρουν τόσο εκτός εαυτού. Τώρα ίσως θα μπορούν να κάνουν μια παρέμβαση κάποιοι στενοί μου φίλοι και να απαριθμήσουν τις φορές που έχουμε τσακωθεί (κυρίως για πολιτικά) σε δημόσιους χώρους με συνοδεία ποτού, αλλά εγώ θα τους απαντήσω ότι αυτό που καταφέρνουν αυτοί μετά από πολύωρη κατανάλωση αλκοόλ και έντεχνη χρησιμοποίηση στρατηγικών τσιγκλίσματος, κάποιοι άλλοι το καταφέρνουν σε ελάχιστα λεπτά και χωρίς κατανάλωση σταγόνας. Αλλά τελικά δεν έχει νόημα το να σκεφτόμαστε το πως θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε πάρει κάποιες διαφορετικές αποφάσεις. Όπως μου τόνισαν και χθες, ίσως χρειάζεται να σκεφτόμαστε το πως η πορεία μας μέσα στα χρόνια έχει επηρεάσει θετικά τους γύρω μας και να μείνουμε σε αυτό. Ας συμπληρώσω το κλασικό (το λέω συνέχεια για να το ακούω εγώ), ότι καλό είναι να κοιτάμε το πως θα χαρούμε το παρόν και θα φτιάξουμε το μέλλον και όχι να κοιτάμε προς τα πίσω.
Το λέω συνέχεια και πραγματικά προσπαθώ (αν και δεν φαίνεται στις αναρτήσεις μου αυτή η προσπάθεια), το να μη ξαναγράψω κάτι για τη πολύωρη καθημερινή μου μετακίνηση με τα τραίνα, αλλά συνεχώς συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να μη μοιραστώ. Ανάμεσα στο σταθμό που κατεβαίνω και τον προηγούμενο του, υπάρχουν κάποια γραφεία του ΟΣΕ, που δεν έχω ιδέα για το ρόλο τους. Πολύ συχνά περνώντας από 'κει βλέπω κάποιους τύπους να κάθονται ράθυμα και να παρατηρούν τα τραίνα που περνούν. Ενίοτε ο συρμός σταματά έξω από τα γραφεία, ο οδηγός κατεβαίνει (πάντα σιγούλια σιγούλια), και ή κάτι λέει με τους τύπους ή περιμένει να ανέβει κάποιος τους στο τραίνο. Ίσως απλά να αλλάζουν βάρδια, ίσως όχι, αλλά ότι και να κάνουν το κάνουν αργά. Μερικές μέρες πριν, την ώρα που φτάναμε στο ύψος των γραφείων το τραίνο άρχισε να μειώνει ταχύτητα και εγώ κοίταξα έξω από το παράθυρο περιμένοντας να ξαναδώ τη σκηνή που σας περιέγραψα παραπάνω. Κάτι όμως με εξέπληξε, ένας τύπος έτρεχε έξω από τα γραφεία (εννοείται κρατώντας ένα φραπέ στο χέρι, δεν κάνω πλάκα...). Κατάλαβα άμεσα ότι κάτι πάει στραβά. Πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, ακούω έναν κρότο και νιώθω τη μούρη μου να κολλάει στο μπροστινό κάθισμα. Ευτυχώς η σύγκρουση (με το συρμό που ήταν σταματημένος μπροστά) δεν ήταν πολύ έντονη και δεν χτύπησε κανείς. Γυρίζοντας να δω τι έπαθαν οι άλλοι συνεπιβάτες πρόσεξα το πρεζάκι (άτομο εξαρτημένο από ουσίες, για να το πω και πολιτικώς ορθά) που ήταν χυμένο στα καθίσματα αριστερά μου. Για έναν παράξενο λόγο είχε παραμείνει στην ίδια στάση που ήταν και πριν. Μάλλον το λιώσιμο του είχε απορροφήσει τους κραδασμούς. Που λέτε, αυτός πριν τη σύγκρουση είχε κλειστά τα μάτια του. Όταν γύρισα τα είχε ακόμα κλειστά, μέχρι που τα άνοιξε, είπε με απαράμιλλη ηρεμία τη λέξη "τρόμαξα", και τα ξανάκλεισε γυρίζοντας στον φανταστικό του κόσμο. Ξέχασα σύγκρουση, νεύρα, το (λίγο) χτυπημένο μου πόδι και έβαλα τέτοια γέλια που πραγματικά δεν είχα καμιά διάθεση να ασχοληθώ με το πως και το γιατί της σύγκρουσης. Μάλλον γι' αυτό η συγκεκριμένη γραμμή του τραίνου είναι γεμάτη με εξαρτημένα άτομα, για να μειώνονται οι εντάσεις στους υπόλοιπους...
Και κλείνω με άλλη μια συμβουλή προς τον εαυτό μου (είπαμε, η ανάρτηση σήμερα είναι για αυτοψυχοθεραπεία) για τα αστεία που ενίοτε λέω στους μαθητές μου.
Αυτή τη συμβουλή - παραίνεση μου την έδωσαν τα παιδιά μου όταν τους είπα το παρακάτω.
Καλό βράδυ σε όλους, και να προσέχετε...
Το λέω συνέχεια και πραγματικά προσπαθώ (αν και δεν φαίνεται στις αναρτήσεις μου αυτή η προσπάθεια), το να μη ξαναγράψω κάτι για τη πολύωρη καθημερινή μου μετακίνηση με τα τραίνα, αλλά συνεχώς συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να μη μοιραστώ. Ανάμεσα στο σταθμό που κατεβαίνω και τον προηγούμενο του, υπάρχουν κάποια γραφεία του ΟΣΕ, που δεν έχω ιδέα για το ρόλο τους. Πολύ συχνά περνώντας από 'κει βλέπω κάποιους τύπους να κάθονται ράθυμα και να παρατηρούν τα τραίνα που περνούν. Ενίοτε ο συρμός σταματά έξω από τα γραφεία, ο οδηγός κατεβαίνει (πάντα σιγούλια σιγούλια), και ή κάτι λέει με τους τύπους ή περιμένει να ανέβει κάποιος τους στο τραίνο. Ίσως απλά να αλλάζουν βάρδια, ίσως όχι, αλλά ότι και να κάνουν το κάνουν αργά. Μερικές μέρες πριν, την ώρα που φτάναμε στο ύψος των γραφείων το τραίνο άρχισε να μειώνει ταχύτητα και εγώ κοίταξα έξω από το παράθυρο περιμένοντας να ξαναδώ τη σκηνή που σας περιέγραψα παραπάνω. Κάτι όμως με εξέπληξε, ένας τύπος έτρεχε έξω από τα γραφεία (εννοείται κρατώντας ένα φραπέ στο χέρι, δεν κάνω πλάκα...). Κατάλαβα άμεσα ότι κάτι πάει στραβά. Πριν προλάβω να σκεφτώ το οτιδήποτε, ακούω έναν κρότο και νιώθω τη μούρη μου να κολλάει στο μπροστινό κάθισμα. Ευτυχώς η σύγκρουση (με το συρμό που ήταν σταματημένος μπροστά) δεν ήταν πολύ έντονη και δεν χτύπησε κανείς. Γυρίζοντας να δω τι έπαθαν οι άλλοι συνεπιβάτες πρόσεξα το πρεζάκι (άτομο εξαρτημένο από ουσίες, για να το πω και πολιτικώς ορθά) που ήταν χυμένο στα καθίσματα αριστερά μου. Για έναν παράξενο λόγο είχε παραμείνει στην ίδια στάση που ήταν και πριν. Μάλλον το λιώσιμο του είχε απορροφήσει τους κραδασμούς. Που λέτε, αυτός πριν τη σύγκρουση είχε κλειστά τα μάτια του. Όταν γύρισα τα είχε ακόμα κλειστά, μέχρι που τα άνοιξε, είπε με απαράμιλλη ηρεμία τη λέξη "τρόμαξα", και τα ξανάκλεισε γυρίζοντας στον φανταστικό του κόσμο. Ξέχασα σύγκρουση, νεύρα, το (λίγο) χτυπημένο μου πόδι και έβαλα τέτοια γέλια που πραγματικά δεν είχα καμιά διάθεση να ασχοληθώ με το πως και το γιατί της σύγκρουσης. Μάλλον γι' αυτό η συγκεκριμένη γραμμή του τραίνου είναι γεμάτη με εξαρτημένα άτομα, για να μειώνονται οι εντάσεις στους υπόλοιπους...
Και κλείνω με άλλη μια συμβουλή προς τον εαυτό μου (είπαμε, η ανάρτηση σήμερα είναι για αυτοψυχοθεραπεία) για τα αστεία που ενίοτε λέω στους μαθητές μου.
Καλό βράδυ σε όλους, και να προσέχετε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου