Ο Σουρεαλισμός Όλους Μας Ενώνει

 Μετά από πολύ καιρό, βλέπετε νέα ανάρτηση στο ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ. Υπήρχε μεγάλη σωματική και ψυχολογική κούραση που μας είχε διώξει τη διάθεση για γράψιμο. Όμως συνεχώς παρατηρούσαμε τον κόσμο, και μαζεύαμε υλικό, το οποίο ήγγικεν η ώρα να το μοιραστούμε μαζί σας. Όπως καταλάβατε θα μιλήσουμε για μερικές, κάπως, σουρεαλιστικές καταστάσεις που ζήσαμε τον τελευταίο μήνα. Γι' αυτό και θα αρχίσουμε το γράψιμο με το σύνθημα.

-Ο Σουρεαλισμός όλους μας ενώνει, μπάτσοι, πεπόνια, μετρονόμοι.

Ας πούμε και ένα σουρεαλιστικό ανέκδοτο που μου είχε πει πολλά (μα πάρα πολλά) χρόνια πριν ένας φίλος που ζει πλέον στα ξένα και είχα την χαρά να τον δω πριν λίγες μέρες.

-Πόσοι σουρεαλιστές χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα; 

-Μπλε.

 Καταλάβατε ήδη πως το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει ίχνος σοβαρότητας. Συνεχίζετε την ανάγνωση με δικιά σας ευθύνη. Συνεχίζετε ε; Καλά να πάθετε. Που λέτε οι μέρες που ζούμε είναι ποδοσφαιρικές. Είτε σας αρέσει, είτε όχι το ποδόσφαιρο, όλοι ασχολείστε έστω και λίγο μαζί του. Και σήμερα που δεν έχει στην τηλεόραση μπάλα πολλοί νιώθουμε ένα κενό. Το ίδιο φαντάζομαι θα νιώθουν και οι σουβλατζήδες πανελληνίως που πρέπει να έχουν κάνει τρελές δουλειές τον τελευταίο καιρό. Βέβαια τώρα που αποκλείστηκε η εθνική, θα ασχοληθούν κάποιοι λιγότερο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όπως λέει και ένας φίλος...

 Μια ωραία ποδοσφαιρική σκηνή έγινε λίγες μέρες πριν. Περίμενα να δω έναν αγώνα το απόγευμα, και ξαφνικά ακούω κάποιους να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο. Βγαίνω στο μπαλκόνι να ακούσω καλύτερα, και βλέπω μια παρέα από πιτσιρίκια (του δημοτικού), στον πεζόδρομο κάτω, να είναι αγκαλιασμένα όπως οι ποδοσφαιριστές και να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο, πριν αρχίσουν να παίζουν μπάλα! Δεν με έπιασε κάτι πατριωτικό, η σκηνή ήταν πολύ όμορφη χωρίς να πάει η σκέψη μου εκεί. Έβλεπα παιδάκια με χαμόγελο να αναπαριστούν αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση και να περνούν καλά. Έχοντας πήξει από τα μεγαλύτερα παιδάκια που έχουν χάσει την παιδικότητα τους και ασχολούνται με του κόσμου τις αηδίες, το να βλέπω τα μικρά να παίζουν μπάλα με έκανε να νιώσω όμορφα. Το σουρεάλ είναι ότι σε κάποια φάση που πήγα στο μπάνιο, άκουσα κάτι παθιασμένες κραυγές να φωνάζουν "ΓΚΟΟΟΟΟΟΛ" και έτρεξα εναγωνίως στην τηλεόραση να δω ποιος το έβαλε. Βλέποντας το 0-0 στην οθόνη, μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω, ότι ένας πιτσιρικάς ήταν ο σκόρερ...

 Και μια και μιλούσαμε για σουρεαλιστικές καταστάσεις, δεν γίνεται να μην αναφέρω τις νέες μου εμπειρίες από τη μετακίνηση μου με το τραίνο και τους τοξικομανείς θαμώνες του. Λίγες μέρες πριν έτρεχα αγχωμένος να προλάβω να μπω, γιατί είχα αργήσει λίγο να φύγω απ' το σπίτι. Μπαίνω ασθμαίνοντας και κάθομαι, βλέποντας δύο τύπους να μιλούν έντονα (τονίζω ότι η ώρα ήταν 6:30 το πρωί). Τσακώνονταν για το ποια πόλη είναι καλύτερη, η Μάνη ή η Κρήτη (γιατί η Κρήτη είναι πόλη...). Τα επιχειρήματα και των δύο βασίζονταν στο ότι δεν πάτησε Τουρκογερμανός (ή Γερμανότουρκος) στα χώματα τους. Δεν μπέρδεψα τις εθνικότητες, αυτοί στα γεμάτα με ουσίες κεφάλια τους είχαν μπλέξει τη Γερμανική με τη Τούρκικη κατοχή και προσπαθούσαν με πάθος να υπερασπιστούν την πόλη τους. Αυτό που περίμενα για να αρχίσω να αυτοχαστουκίζομαι ήταν να μπλέκονταν και να υποστήριζαν διαφορετικές πόλεις από αυτές που άρχιζαν την κουβέντα. Έφτασα κοντά σε μια τέτοια κίνηση, όταν την ώρα που κατέβαινα από το τραίνο συμφωνούσαν ότι όλα τα δεινά του τόπου μέχρι και σήμερα, οφείλονται στον Πελοποννησιακό πόλεμο, τις συνέπειες του οποίου δεν ξεπεράσαμε ποτέ...

 Λίγες μέρες μετά ο αγαπημένος μου θαμώνας (αυτός που σε προηγούμενη ανάρτηση σας είχα πει πως έκανε ερωτική εξομολόγηση σε καρέκλα) προσπαθούσε να εξηγήσει σε κάποιον την ισοτιμία ευρώ-δολαρίου και επειδή ο άλλος δεν καταλάβαινε και ζητούσε συνεχώς παραδείγματα, είχε νευριάσει και κοπανιόταν (στην κυριολεξία). Το ξέρω πως δεν είναι πρέπον και σωστό να γελάμε με την θλιβερή κατάσταση κάποιων, αλλά δεν μπορώ να μη το κάνω μερικές φορές. Εξάλλου όπως έγραφα και στο προηγούμενο Νιουσλέτε, την κόλαση την έχω ρεζερβέ. Την σκηνή με την ισοτιμία που σας περιγράφω τώρα, προσπάθησα να την βιντεοσκοπήσω με το τηλέφωνο μου, αλλά δεν τα κατάφερα, ευτυχώς μάλλον...
Ας μείνω λίγο στα τρένα αλλά από μια διαφορετική σκοπιά, αυτή του τουρίστα επιβάτη και το πόσο παράξενες θα του φαίνονται κάποιες καταστάσεις εδώ. Τις προάλλες είδα μια ταλαίπωρη μεσόκοπη Γαλλίδα, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να καταλάβει ποιο είναι το τραίνο που πρέπει να πάρει και όταν της εξήγησα, το ύφος της έδειχνε τέτοια χαρά, σαν να κέρδισε λαχείο. Και ήμασταν στο "σταθμό Λαρίσης", στον κεντρικότερο ίσως σταθμό στην Ελλάδα, στον οποίο εκείνη τη στιγμή υπήρχαν τρία τραίνα, σε τρεις διαφορετικές γραμμές, χωρίς κανένα διακριτικό πάνω τους (για το που πάνε) και με έναν βαριεστημένο τύπο, να κάνει ανακοίνωση (μόνο στα ελληνικά εννοείται) για το που πάει μόνο το ένα από αυτά. Και να έμπαινε σε κάποιο στην τύχη, εννοείται ότι δεν θα έβρισκε μέσα καμία ταμπέλα ή αυτοκόλλητο που να έδειχνε τις στάσεις, ούτε θα υπήρχε καμία ανακοίνωση κατά τη διάρκεια της διαδρομής για το που βρίσκεται. Μάλλον αυτά είναι περιττές λεπτομέρειες για μια χώρα που θέλει να βασίζεται στον τουρισμό. Η εν λόγω κυρία περιφερόταν σαν χαμένη σε μια αποβάθρα (χωρίς στέγαστρο, με ντάλα ήλιο), με ρώτησε με απόγνωση "Πιρεούς;" και εγώ την οδήγησα να μπει στο τραίνο που μπήκα και εγώ. Ήταν ένα από αυτά τα θεοβρώμικα που περιγράφω συνεχώς με τους "ιδιαίτερους" θαμώνες, και κατά τη διάρκεια της διαδρομής, φαινόταν πως δεν πίστευε ότι αυτό θα την πάει στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και έπρεπε με το βλέμμα μου εγώ να την καθησυχάζω.

Για δείτε αυτό το βιντεάκι με αυτό το μαραφέτι που έφτιαξαν κάποιοι Κινέζοι.

 Πραγματικά δυσκολεύτηκα πολύ να πιστέψω ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα, και ότι δεν είναι κάποιο τρελό τρολάρισμα. Δηλαδή υπάρχουν άτομα που θέλουν να δωρίσουν σπέρμα, δεν τα καταφέρνουν και θέλουν μηχανή αρμέγματος; Σπέρμα θα δίνει κάποιος είτε ως δωρητής σε κάποια τράπεζα (σπέρματος φυσικά), είτε για να κάνει εξέταση γονιμότητας. Εγώ προτείνω ότι όποιος πάει να χρησιμοποιήσει αυτή τη μηχανή, να του κάνουν στείρωση κατευθείαν. Όποιος δεν μπορεί ούτε καν να την παίξει δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα αναπαραγωγής.

 Και μια και δεν γράφουμε και τίποτα σοβαρό σήμερα, ας συνεχίσω με ότι μου κατεβαίνει. Θα έχετε παρατηρήσει φυσικά την εκνευριστική μόδα των selfies. Μονίμως βλέπω κόσμο να βγάζει φωτογραφία την φάτσα του με το κινητό. Αυτό όμως δεν είναι νέα μόδα. Είχε αρχίσει πάρα πολλά χρόνια πριν, όπως πολύ σωστά μας λέει και ο Αντώνης Βαβαγιάνης στα "Κολυμπηθρόξυλα" (που μπορείτε να βρείτε πατώντας εδώ)

 Πάντως εγώ θέλω να προτείνω σε κάποιους να βγάλουν θαρραλέα selfie για να έχουν πραγματική αξία (π.χ. την ώρα που χέζουν ή την ώρα που τους κλωτσά κάποιος στα παπάρια). Γέλασα πάντως με την ψυχή μου, όταν ένας συμπαραγωγός του voicewebradio, σε εκπομπή του είπε χτες ότι είχε πάει σε μια ψαροταβέρνα και άργησαν τόσο να τον σερβίρουν, που όταν την έφεραν τελικά ήθελε από τη χαρά του να βγάλει selfie με το γαύρο.   

 Σας αφήνω για σήμερα, με ένα από τα αγαπημένα μου βιντεάκια των Monty Pythons, αφιερωμένο στις μέρες Μουντιάλ που ζούμε.

Y.Γ. Τις τελευταίες μέρες, κυκλοφορώ με αυτό το μπλουζάκι, αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει την κινηματογραφική αναφορά και νιώθω μεγάλη απογοήτευση. Το κουλό είναι, ότι παίζει κάποιοι να νομίζουν ότι είναι τίποτα παράξενο αναρχοκουμουνιστικοαυτόνομο και να μου την πέσουν. Το να φάω μάπες λόγω των Monty Python, θα είναι πραγματικά σουρεαλιστικό...

Καλό τέτοιο, και να προσέχετε...