Σκόρπιες σκέψεις

Είναι παράξενο το να θες να γράψεις κάτι αυτές τις συγκεκριμένες ώρες, αυτές τις συγκεκριμένες μέρες. Όχι γιατί είναι παράξενο αυτό ως ενέργεια, που είναι, αλλά γιατί θεωρείς ότι αυτά που θες να πεις δεν αφορούν κανένα, γιατί θεωρείς ότι δεν έχει νόημα το να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με αυτό τον τρόπο. Μετά όμως σκέφτεσαι ότι ακριβώς γι' αυτό τον λόγο άρχισες να το κάνεις, γι' αυτό ακριβώς τον λόγο πάρα πολλοί άλλοι κάνουν το ίδιο πράγμα, γιατί θέλουν να πουν κάτι που δεν θα ακουστεί, γιατί θέλουν να πουν κάτι που φαίνεται ότι δεν αφορά κανένα, απλά ελπίζοντας ότι θα αγγίξουν κάποιον που σκέφτεται το ίδιο. Δεν χρειάζεται να μπει κάποιος στη διαδικασία του γραψίματος, είτε "κανονικού" (σε χαρτί) είτε διαδικτυακού (όπως γίνεται κυρίως πλέον), απλά για να πει κάτι που βλέπει ότι υπάρχει παντού γύρω του. Αν νιώθει ακριβώς όπως όλος ο κόσμος, δεν χρειάζεται να υψώσει τη φωνή του, δεν χρειάζεται να πει κάτι το διαφορετικό, και σιωπηλός να μείνει, νιώθει ότι ανήκει κάπου, ότι υπάρχουν πολλοί γύρω του που τον κατανοούν. Είναι σαν να πηγαίνεις στο γήπεδο για να παρακολουθήσεις την αγαπημένη σου ομάδα που παίζει εντός έδρας. Όλοι νιώθουν το ίδιο με σένα. Δεν χρειάζεται να φωνάξεις, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, δεν χρειάζεται να πεις κάτι, όλοι σε κατανοούν και όλοι νιώθουν σαν και σένα, ασχέτως αν ανεβαίνεις στα κάγκελα ή απλά κάθεσαι στη θέση σου. Την ώρα που φωνάζεις αυτό που φωνάζουν όλοι οι άλλοι καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, γιατί συγχρόνως ακούγεσαι και δεν ακούγεσαι. Η συλλογική φωνή καλύπτει τη δική σου, αλλά δεν σε ενδιαφέρει γιατί το μήνυμα σου περνάει, εκτός βέβαια αν έχεις το ναρκισσισμό του να θες να νιώθεις πρώτος μεταξύ ίσων, οπότε είτε φωνάζεις δυνατότερα απ' όλους απλά για να ακουστεί η δικιά σου χροιά της φωνής, είτε το παίζεις πιο έξυπνα και γίνεσαι αυτός που οργανώνει τους πάντες στο να πουν αυτό που όλοι θέλετε να πείτε. Γιατί κάνω όλη αυτή την εισαγωγή; Πραγματικά δεν ξέρω. Ίσως για να "δικαιολογήσω" γιατί αρχίζοντας να γράφω αυτό το κείμενο δεν είχα καμία διάθεση να ασχοληθώ με τα σημαντικά, με τα μεγάλα που συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρουν, κάθε άλλο, αλλά απλά ότι μέσα μου αυτή τη στιγμή υπάρχουν υποκειμενικά σημαντικότερα πράγματα. Ποια είναι αυτά; Δεν έχω ιδέα, και αυτό είναι το πρόβλημα μου. Ίσως απλά μου βγαίνει μια αντίδραση επειδή είμαι ανάποδος. Ίσως επειδή έχω καταλάβει ότι το σημαντικό παιχνίδι παίζεται μακριά από εδώ με όρους που δεν κατανοώ (και σίγουρα δεν κατανοούν και αυτοί που λένε πως κατανοούν), και απλά περιμένω να δω τι θα γίνει για να πράξω ανάλογα μετά. Μέχρι τότε συνεχίζω να ασχολούμαι με τα υποκειμενικά σημαντικά, τα οποία δεν θα λυθούν όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους. (Παρένθεση, οι έκφραση "εταίροι" δεν σας ξενίζει; Εμένα είτε μου θυμίζει τις "εταίρες" της αρχαιότητας όταν σκέφτομαι ότι θέλουμε να τους εκμεταλλευτούμε ή τους "έτερους" τους άλλους, τους ξένους όταν σκέφτομαι ότι θέλουν να μας εκμεταλλευτούν). Βέβαια, όπως έχω ξαναπεί, όποια μεγάλη αλλαγή και να γίνει (αν γίνει) τις επόμενες μέρες δεν θα έχει κανένα θετικό αντίκτυπο στο μέλλον αν δεν κάνουμε αλλαγές εμείς μέσα μας. Αυτό βέβαια για να γίνει χρειάζεται χρόνο και είναι μια επίπονη διαδικασία, την οποία δεν είναι διατεθειμένος ο κόσμος να κάνει. Οπότε σε τι ελπίζουμε; Στις συνθήκες και στο κλίμα που θα δημιουργηθεί. Επειδή η πλειοψηφία του κόσμου, απλά ακολουθεί το ρεύμα της εποχής χωρίς να σκέφτεται και να κρίνει, υπάρχει πιθανότητα αν υπάρξει ένα ρεύμα θετικών κινήσεων, να βρεθούν να κάνουν πράγματα θετικά, ασχέτως αν τα εννοούν ή αν κατανοούν τι κάνουν. Βέβαια προσωπικά, ως απαισιόδοξος, δεν νομίζω ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Θυμίζω ότι για μένα ο ορισμός του "απαισιόδοξου" είναι "ένας καλά πληροφορημένος αισιόδοξος". Και μια και μίλησα για αισιοδοξία, μου αρέσει το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες. Ξέρω ότι εύκολα οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν με ελπίδα το μέλλον και υποστηρίζουν την προσπάθεια της κυβέρνησης, με ευκολία θα γυρίσουν στη μίρλα και θα βρεθούν απέναντι τους στην πρώτη στραβή, αλλά σίγουρα προτιμώ να βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα ικανοποιημένα από την επιλογή τους, παρά το ρεσιτάλ γκρίνιας που έβλεπα τα προηγούμενα χρόνια.
 Προσωπικά δεν θέλω ακόμα να σχολιάσω το νέο πολιτικό σκηνικό πριν περάσει λίγος καιρός και σχηματίσω σαφή άποψη για τα πράγματα. Σίγουρα βλέπω και θετικά στοιχεία και αρνητικά, και περιμένω να δω ποια θα υπερισχύσουν. Εννοείται βέβαια ότι θεωρούσα την προηγούμενη κυβέρνηση και αποτυχημένη και επικίνδυνη, αλλά θεωρώ επίφοβο αυτό που γίνεται τώρα, δηλαδή τον υπερενθουσιασμό γιατί ακόμα δεν βασίζεται τόσο στο τι γίνεται σήμερα, αλλά κυρίως στο τι γινόταν χτες. Ο οποίος βέβαια θα αλλάξει άμεσα, αν τη Δευτέρα συμβεί κάνα μέγα στραβό σκηνικό με τους "εταίρους".
 Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης είναι "σκόρπιες σκέψεις", και όσοι διαβάζετε συχνά το βλογ, ξέρετε ότι τον χρησιμοποιώ συχνά, όταν θέλω να αναφερθώ όχι σε ένα συγκεκριμένο θέμα, αλλά σε πολλά μικρά. Σήμερα νομίζω ότι έχω πει αρκετά για ένα θέμα, χωρίς στην πραγματικότητα να έχω πει τίποτα. Για διατηρήσω όμως και το ύφος του βλογ, ας παραθέσω διάφορα άσχετα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον.

* Είδα τις προάλλες στην τηλεόραση, αυτή την είδηση. Ότι δηλαδή ομάδα της Βραζιλίας βρήκε τις μητέρες διάφορων χουλιγκάνων και τις έβαλε στην εξέδρα ως ομάδα ασφαλείας για να μην ξεφύγουν τα καμάρια τους. Το ρεπορτάζ λέει ότι η κίνηση αυτή ήταν επιτυχημένη. Εγώ φαντάζομαι τη Βραζιλιάνα μάνα να φωνάζει στον ημίγυμνο κανακάρη της που έχει ανέβει στα κάγκελα "Βάλε ζακέτα! Θα κρυώσεις". Και θυμίζω τον ορισμό της ζακέτας: Είναι το ρούχο που φοράς όταν κρυώνει η μητέρα σου.

*Είναι εντυπωσιακό το πως η τέχνη μπορεί να μας επηρεάσει, να μας αγγίξει, να μας κάνει να αισθανθούμε. Μια ταινία, λίγη μουσική, ένα κείμενο, μας κάνουν να νιώθουμε ότι αυτό που ζούμε, αυτό που κάνουμε, αυτό που είμαστε έχει σημασία. Μια τυχαία αναφορά σε μια ταινία μας κάνει να συγκινούμαστε γιατί γεννά αναμνήσεις. Λίγα δευτερόλεπτα ζωντανής μουσικής διώχνουν τις σκιώδεις σκέψεις και γεμίζουν το πρόσωπο μας με χαμόγελο. Μία παράγραφος ενός βιβλίου μας κάνει να θαυμάζουμε το πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος όταν θέλει να εκφράσει κάτι και μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν πολλά που αξίζουν γύρω μας.

*Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό το πως από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουμε και διάθεση, αλλά και απόψεις και αντιλήψεις. Ήμουν έτοιμος να γράψω ένα κομμάτι για την κατάσταση στα ελληνικά σχολεία με αφορμή κάποια πολύ άσχημα σκηνικά που έγιναν τις τελευταίες μέρες με κάποια παιδιά να έχουν τέτοια συμπεριφορά που με έκανε να απογοητευτώ τελείως για το τι κάνουμε εμείς ως "δάσκαλοι" και για το τι μπορούμε να πετύχουμε τελικά. Αυτό με είχε οδηγήσει στο να δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να βρω κίνητρο να ανοίξω το πρωί την πόρτα του σπιτιού μου και να πάω στο σχολείο, αλλά νομίζω πως άλλαξα γνώμη. Λίγα λεπτά πριν επικοινώνησε μαζί μου μια ομάδα μαθητών από το σχολείο που ήμουν πέρσι, (μέσω ανοικτής ακρόασης μίλησα με όλους μαζί), και με έκαναν να νιώσω όμορφα, με έκαναν να σκεφτώ ότι όλο και κάτι πετυχαίνω κάνοντας αυτή τη δουλειά. Είναι αυτά τα υποκειμενικά μικρά πράγματα που έλεγα στην αρχή του κειμένου που έχουν σημασία.

*Η φωτογραφία πάνω πάνω δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό φαντάζομαι. Είναι η απλή αλήθεια. Τα πολύ μεγάλα θέματα δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο, παρά μόνο ως θέαμα ή ως "άποψη". Και αυτά είναι που καθορίζουν τη ζωή μας τελικά.Γιατί τι να το κάνεις το κουρεμένο χρέος μπροστά σε μια μεγάλη φυσική καταστροφή, τι να τις κάνεις τις τέχνες και τις παρλαπίπες θεωρίες που λέω όταν βρεθείς να πολεμάς για έναν φυσικό πόρο... Και μια και είπα για φυσικούς πόρους, δείτε τη βρετανική σειρά UTOPIA. Απλά εξαιρετική. Ειδικά η πρώτη σαιζόν. Μη δείτε όμως τρέιλερ γιατί μπορεί να πάρετε κάποιες πληροφορίες που θα σας χαλάσουν τη μαγεία της έκπληξης.

Καλό βράδυ και να προσέχετε, από όλες τις απόψεις.