Ρεαλισμός, εμβόλια και διάβασμα.

 Αφού το πιστεύω, πραγματικά μπορώ να πετύχω ό,τι θέλω. Ό,τι και να γίνει δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Νομίζω ότι αν δουλέψω αρκετά υπάρχει  σοβαρή πιθανότητα να πετύχω. Ανάλογα με την εποχή, ανάλογα με τον άνθρωπο, ανάλογα με τις συνθήκες, παρατηρούμε περισσότερους να χρησιμοποιούν την πρώτη ή τη δεύτερη πρόταση. Η τρίτη, έρχεται πάντα τρίτη και καταϊδρωμένη, διότι ακόμα και τώρα στο 2015, με τέτοια ανάπτυξη της γνώσης, της επιστήμης και της τεχνολογίας, με τέτοια άνοδο του βιοτικού επιπέδου (πάντα σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές), προτιμούμε να ρίχνουμε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας σε άλλες "μεγαλύτερες" δυνάμεις παρά στους ίδιους τους εαυτούς μας. Παράλληλα, με τη διάδοση του διαδικτύου, και την ευκολία στην δημιουργία και πρόσληψη πληροφορίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα και οι θεωρίες συνωμοσίας και οι άνθρωποι που τις αποδέχονται και ζουν με βάση αυτές. Δεν χρησιμοποίησα τυχαία τη φράση δημιουργία της πληροφορίας πριν. Πλέον ο καθένας που έχει λίγη φαντασία, μια σύνδεση στο διαδίκτυο και λίγη ημιμάθεια μπορεί να φτιάξει μια θεωρία που θα φαίνεται αποδεκτή (πιστευτή μάλλον) από μια μεγάλη μερίδα ημιμαθών ανθρώπων, και θα διαδοθεί τάχιστα. 

  Για παράδειγμα ας αναφέρω τη νέα μόδα που ήρθε και στη χώρα μας, όπου οι γονείς δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, όχι λόγω οικονομικής ανέχειας αλλά λόγω άποψης. Τη συγκεκριμένη μόδα την είχα μάθει αρκετά χρόνια πριν μέσω της εξαιρετικής τηλεοπτικής σειράς House M.D. Δείτε το βιντεάκι στο οποίο αναφέρομαι https://www.youtube.com/watch?v=GLqS5dAxKj8, (που εννοείται πως συμφωνώ με αυτά που λέει ο τιτανοτεράστιος House) και συνεχίζω. Που λέτε, κατάλαβα ότι έχει γίνει μόδα και στην Ελλάδα όταν άκουσα συναδέλφους στο σχολείο να το συζητούν και ρωτώντας φίλους που έχουν μικρά παιδιά έμαθα ότι το θέμα συζητιέται αρκετά και από γονείς. Οι γονείς φοβούνται ότι αν εμβολιάσουν τα παιδιά τους θα γίνουν αυτιστικά. Ακόμα και αν ισχύει αυτό, ποια η πιθανότητα υπάρχει αυτό να συμβεί; Και στην τελική αν συμβεί τι κακό θα προκαλέσει στην κοινωνία; Για δείτε την παρακάτω φωτογραφία που συγκρίνει το πόσοι άνθρωποι πέθαιναν ετησίως στις Η.Π.Α. πριν αρχίσουν οι μαζικοί εμβολιασμοί, και πόσοι τώρα.

  Προσέξτε ότι μόνο από γρίπη, πέθαιναν 20.000 άτομα, ενώ τώρα 250 περίπου. Από πάρα πολλές άλλες ασθένειες δεν υπάρχει πλέον κανένας θάνατος, και τα κρούσματα έχουν μειωθεί δραματικά, αλλά είναι πολύ εύκολο αυτό να αλλάξει. Όσοι έχετε μικρά παιδιά θα ξέρετε ότι στους παιδότοπους, στους παιδικούς σταθμούς και στα σχολεία, είναι πανεύκολο να κολλήσουν όλα, έστω και ένα αν αρρωστήσει. Τα μικρά παιδιά παλιότερα περνούσαν περισσότερο χρόνο μόνα με τους γονείς τους σε αντίθεση με τις μέρες μας όπου συνωστίζονται για ώρες, έρχονται σε άμεση επαφή με άλλα παιδιά, και αυτό πολλές φορές γίνεται σε χώρους που δεν είναι άψογοι από πλευράς υγιεινής. Σκεφτείτε πόσο εύκολα κολλάνε τα παιδιά σας ένα κρύωμα, και το πόσο επικίνδυνο θα ήταν αν άρχιζε να κυκλοφορεί μια σοβαρή ασθένεια, και το πόσο δύσκολο θα ήταν για σας να κάνετε κάτι διαφορετικό από το να στείλετε το παιδί εκεί, λόγω οικονομικής κατάστασης, εργασίας ή προσωπικών λόγων. Και για να γίνω και εγώ λίγο κυνικός σαν τον House, ο αυτισμός δεν μεταδίδεται... Το θέμα είναι ότι όσα λογικά επιχειρήματα και να χρησιμοποιήσεις κάποιος θα συνεχίσει να λέει "μα αν κάτι γίνει και μου γίνει αυτιστικό;" και εκεί απλά σου έρχεται να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, γιατί ακόμα και να τους θυμίσεις όλες αυτές τις πιθανές παρενέργειες που έχουν όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούν καθημερινά, ακόμα και αν τους ενημερώσεις ότι υπάρχει (ελάχιστη αλλά μετρήσιμη) πιθανότητα κάποιος να πάθει καρκίνο κάνοντας μια αξονική τομογραφία ή ένα σπινθηρογράφημα, το μόνο που ίσως να καταφέρεις είναι να τους τρομάξεις περισσότερο. Και θα ήταν θετικό όλοι αυτοί που απορρίπτουν τα επιτεύγματα της ιατρικής, να πήγαιναν κάπου μακρυά και να ζούσαν απόλυτα φυσικά ζώντας σε καλύβες και τρώγοντας βελανίδια, αλλά δυστυχώς θα είναι αυτοί που θα φταρνιστούν πάνω σας χωρίς να βάλουν το χέρι μπροστά. Και εννοείται ότι η "δυτική" ιατρική δεν τα κάνει όλα σωστά, αλλά αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την απορρίπτουμε τελείως.

 Ακόμα απέχω από τον γραπτό πολιτικό σχολιασμό των πεπραγμένων της νέας κυβέρνησης. Εξακολουθώ να βλέπω και αρνητικά και θετικά, αλλά δεν θέλω ακόμα να μοιραστώ μαζί σας τι σκέφτομαι. Θέλω να τους αφήσω λίγο καιρό ακόμα να δω τι μπορούν να κάνουν. Αυτό που βλέπω πάντως είναι ότι δυστυχώς έγινε κάτι που είχα γράψει προεκλογικά και αφορά όχι το τι ψηφίσαμε, αλλά τους ποιους σταυρώσαμε. Σε όλα τα κόμματα βλέπω να εκλέχθηκαν άτομα τουλάχιστο μειωμένων δυνατοτήτων (για να μη πω φελλοί, άχρηστοι και επικίνδυνοι) λόγω αναγνωρισιμότητας που για διάφορους λόγους είχαν, σε αντίθεση με άτομα που κάτι είχαν να πουν και έμειναν απ' έξω. Ο κόσμος κράζει διάφορους και διάφορες που μπήκαν στη Βουλή, αλλά αυτοί τους έβαλαν, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Εγώ προσωπικά για πολλοστή εκλογική αναμέτρηση παρατηρώ ότι αυτοί που "σταύρωσα", δεν μπήκαν στη βουλή. Μάλλον δεν ξέρω να ποντάρω, γι' αυτό και όλο χάνω στο στοίχημα. Θα κάνω μόνο μια μικρή αναφορά στην κυβέρνηση. Είμαι περίεργος να δω το πως θα αντιδράσει ο κόσμος όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν θα λάβουν αυτά που τους έταξαν, γιατί μπορεί για κάποιους το "πραγματικά θέλαμε να το κάνουμε αυτό, αλλά τα χέρια μας είναι δεμένα" είναι αποδεκτό (παρά το ότι προκαλεί σκέψεις ως προς την ειλικρίνεια του), αλλά για πολλούς ο μόνος λόγος που ψήφισαν κάτι είναι καθαρά ο προσωπικός, εγωιστικός και συμφεροντολογικός. Ήθελαν να κερδίσουν κάτι οι ίδιοι, αδιαφορώντας και για τις συνθήκες και για τους άλλους. Το καλό πάντως είναι ότι ζούμε ενδιαφέροντες πολιτικά καιρούς, και βλέπω περισσότερο κόσμο να ασχολείται με αυτά που γίνονται, και να τα συζητούν, ακόμα και αν οι συζητήσεις τους είναι επιπέδου μεσημεριανάδικου ή γηπέδου. Δεν γίνεται από τα ζώδια και τη μπάλα να πάμε κατευθείαν να μιλάμε για κοινωνικά θέματα, οικονομία και πολιτική. Γι' αυτούς και η συζήτηση για το κασκόλ του Βαρουφάκη είναι βήμα μπροστά. Και μια και μίλησα για ειλικρίνεια, δείτε ένα βιντεάκι από μια καλή κωμική σειρά, όπου άλλος ένας αγαπημένος μου τηλεοπτικός ήρωας παίζει στην πιο ειλικρινή διαφήμιση που έχει παιχτεί ποτέ.

Δεν θα γράψω πολλά σήμερα. Θα κλείσω με ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα και λόγω άποψης, αλλά και λόγω δουλειάς, τη σχέση των παιδιών με τα βιβλία (οι ενήλικες δεν με ενδιαφέρουν, είναι καμμένα χαρτιά). Είδα σήμερα στο twitter κάποιον να γράφει κάτι που συζητούσα με έναν φίλο λίγο καιρό πριν. Είναι απόλυτα λογικό τα παιδιά να μην μπορούν να γράψουν, να μην μπορούν να εκφραστούν σωστά, να αρνούνται να ανοίξουν τα βιβλία τους, όταν στο σπίτι τους δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο (εκτός των σχολικών τους) και δεν έχουν δει ποτέ τους γονείς τους να διαβάζουν. Ένα παιδί μιμείται, τα πρώτα  και μέγιστα πρότυπα που έχει είναι οι γονείς του. Αν όταν φτάσει να πάει σχολείο δεν έχει δει ποτέ του τους γονείς του να διαβάζουν βιβλία (και όχι να ξεφυλλίζουν περιοδικά), συνδέουν αναγκαστικά την ιδέα του βιβλίου με τον καταναγκασμό, με τη δουλειά που τους βάζουν για το σπίτι. Και οι γονείς αντί να προσπαθήσουν να μάθουν στο παιδί τους να ασχολείται μόνο του με τη δουλειά που έχει, με τα βιβλία και τα τετράδια του, το κάνουν να τα απεχθάνεται ακόμα περισσότερο. Είναι απόλυτα λογικό, ένα παιδάκι 7-8 χρονών να μη θέλει να διαβάσει τα μαθήματα του και να θέλει να δει τηλεόραση. Είναι απόλυτα λογικό, ότι ο γονιός είναι πιεσμένος από πολλές απόψεις και δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να γίνει ο δάσκαλος που πρέπει για το παιδί του (μια και το σύστημα είναι τέτοιο που τα παιδιά δεν ολοκληρώνουν τη μάθηση στο σχολείο και πρέπει να δουλέψουν και στο σπίτι για να αποκομίσουν κάτι). Αλλά είναι απόλυτα σίγουρο ότι ο υστερικός γονιός που βάζει τις φωνές στο παιδί του να διαβάσει και το πιέζει να τελειώσει τη δουλειά του όσο το δυνατό γρηγορότερα θα το κάνει να μισήσει ότι έχει σχέση με σωστό γραπτό λόγο. Το ίδιο θα καταφέρει και αυτός που αφήνει το παιδί χωρίς προσωπική επίβλεψη, ειδικά για τις πρώτες τάξεις.  Γιατί άλλο πράγμα είναι το παιδί να μάθει, και άλλο το να κάνει τη δουλειά που του έβαλαν για το σπίτι και μετά να σαπίσει στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή. Είμαι λίγα χρόνια σχετικά στην εκπαίδευση, αλλά ήδη έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με τους γονείς (όχι τα παιδιά, όσο και αν γκρινιάζω για το τι αντιμετωπίζω). Πως να διαβάσει βρε στόκε το παιδί σου από μόνο του, όταν του έχεις μάθει ότι το διάβασμα είναι το κακό πράγμα που του έβαλε ο κακός δάσκαλος, όταν του έχεις μάθει ότι αυτό είναι που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό και την αγαπημένη του (σας) οθόνη.

 Κλείνω για σήμερα με άλλο ένα βιντεάκι. Μπορεί να είναι γελοίο, αλλά είναι αληθινό. Σε όλους όσους μας αρέσει ο κινηματογράφος, έχουμε ενοχληθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των τύπων που παρουσιάζονται στο παρακάτω βίντεο.

Αυτά για σήμερα. Καλό βράδυ και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις)