17. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Είναι πραγματικά άχαρο και παράξενο το να σχηματίσεις άποψη για τη νέα δουλειά μιας τόσο αγαπημένης μπάντας. Μιας μπάντας που μεγάλωσες μαζί της. Μιας μπάντας που έχει φτιάξει (κατά την καθαρά υποκειμενική μου άποψη) δύο από τα καλύτερα άλμπουμ όλης της δισκοθήκης μου (φυσικά μιλάω για τα "The Bends" και "Ok Computer"). Ακούγοντας το "A Moon Shaped Pool", το κεφάλι μου μπλεκόταν όλο και περισσότερο. Να το συγκρίνω με τα "παλιά" τους, να το συγκρίνω με την προηγούμενη δουλειά τους, ή να ξεχάσω το παρελθόν και απλά να το συγκρίνω με τα υπόλοιπα άλμπουμ της χρονιάς που φεύγει;
Σίγουρα δεν φτάνει στο επίπεδο των "The Bends" και "Ok Computer" και σίγουρα είναι καλύτερο από το "King of Limbs". Έχει 2-3 στιγμές που πραγματικά μου θύμισαν γιατί είμαι φαν της μπάντας, αλλά και αρκετές που ενώ είχαν κάτι να πουν, τελικά με άφηναν με ένα ανικανοποίητο αίσθημα. Ο δίσκος είναι χαμηλών τόνων. Σαν να θέλει να βρίσκεται στο περιθώριο. Σαν να θέλει να μην τον παρατηρήσεις. Σαν να ντρέπεται να δείξει τα προσόντα του. Και γενικά το καταφέρνει. Θέλει αρκετά ακούσματα για να τον βιώσεις. Θέλει ηρεμία, ησυχία και συγκέντρωση. Θέλει να τον αφήσεις στην ησυχία του, πράγμα που τελικά πετυχαίνει, γι' αυτό και δεν σκαρφάλωσε ψηλότερα στην εικοσάδα μου...
Μία από τις στιγμές που ξεχωρίζουν είναι το "Daydreaming". Αυτό που κάνουμε δηλαδή οι περισσότεροι όταν βρισκόμαστε στη δουλειά, στην κίνηση, σε ουρές. Όταν βλέπουμε τον χρόνο μας να χάνεται και αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο μεγάλο ποσοστό του μας φεύγει έτσι ανούσια. Γιατί αν το κατανοούσαμε είτε θα τα κάναμε λίμπα, είτε θα πέφταμε σε κατάθλιψη, είτε θα κάναμε κάτι άλλο αυτοκαταστροφικό. Γι' αυτό απλά ονειρευόμαστε. Περιμένουμε τον πολύ χρόνο να περάσει, απλά για να βιώσουμε καλύτερα τις ελάχιστες στιγμές που πραγματικά αξίζουν.
Σίγουρα δεν φτάνει στο επίπεδο των "The Bends" και "Ok Computer" και σίγουρα είναι καλύτερο από το "King of Limbs". Έχει 2-3 στιγμές που πραγματικά μου θύμισαν γιατί είμαι φαν της μπάντας, αλλά και αρκετές που ενώ είχαν κάτι να πουν, τελικά με άφηναν με ένα ανικανοποίητο αίσθημα. Ο δίσκος είναι χαμηλών τόνων. Σαν να θέλει να βρίσκεται στο περιθώριο. Σαν να θέλει να μην τον παρατηρήσεις. Σαν να ντρέπεται να δείξει τα προσόντα του. Και γενικά το καταφέρνει. Θέλει αρκετά ακούσματα για να τον βιώσεις. Θέλει ηρεμία, ησυχία και συγκέντρωση. Θέλει να τον αφήσεις στην ησυχία του, πράγμα που τελικά πετυχαίνει, γι' αυτό και δεν σκαρφάλωσε ψηλότερα στην εικοσάδα μου...
Μία από τις στιγμές που ξεχωρίζουν είναι το "Daydreaming". Αυτό που κάνουμε δηλαδή οι περισσότεροι όταν βρισκόμαστε στη δουλειά, στην κίνηση, σε ουρές. Όταν βλέπουμε τον χρόνο μας να χάνεται και αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο μεγάλο ποσοστό του μας φεύγει έτσι ανούσια. Γιατί αν το κατανοούσαμε είτε θα τα κάναμε λίμπα, είτε θα πέφταμε σε κατάθλιψη, είτε θα κάναμε κάτι άλλο αυτοκαταστροφικό. Γι' αυτό απλά ονειρευόμαστε. Περιμένουμε τον πολύ χρόνο να περάσει, απλά για να βιώσουμε καλύτερα τις ελάχιστες στιγμές που πραγματικά αξίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου