Χωρίς πολλά λόγια

Είναι φορές που θες να πεις πολλά, αλλά προτιμάς να μην το κάνεις γιατί αφενός θα ξαναθυμηθείς αυτά που σε εξόργισαν, αφετέρου θα δώσεις αξία σε ανθρώπους τιποτένιους, ανθρώπους που θεωρούν τα προνόμια τους δικαιώματα και τις απαιτήσεις τους υποχρεώσεις των άλλων. Θα βρεθείς να σκέφτεσαι  γιατί κάποιοι σε έβριζαν πίσω από την πλάτη σου γιατί αρνήθηκες (αρχικά) να κάνεις τη δουλειά τους, και τελικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν τελικά είσαι ελάχιστα αξιοπρεπής ή απλά μαλάκας που τελικά την έκανες γιατί δεν θα άντεχες να δεις την απουσία αποτελέσματος σε κάτι τόσο απλό. Αλλά δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες. Ας αλλάξω θέμα. Ας πάω στην χθεσινοβραδυνή συναυλία.

Πολύ καλή εμφάνιση των afghan whigs, καμία σχέση με τις αρπαχτές που κάνουν μπάντες που επανασυνδέονται μετά από χρόνια. Μια χαρά πέρασα (και αν ο ήχος δεν ήταν κακός θα περνούσα πολύ καλύτερα), αν και ακόμα δεν έχει επανέλθει πλήρως η ακοή μου... (αυτά συμβαίνουν όταν κάθεσαι μπροστά μπροστά σε ροκ συναυλία...). Πάρτε μια γεύση από το τι ακούσαμε.

Αλλαγή θέματος πάλι. Για την ταινία μικρού μήκους "casus belli" και για την γνωριμία μου με το δημιουργό της σε ένα μπαρ της Νισύρου 2 χρόνια πριν, σας έχω μιλήσει παλιότερα. Πλέον το εξαιρετικό ταινιάκι κυκλοφορεί στο γιουτιούμπι και για να μη σας κουράζω σας το μεταφέρω και εδώ. Πραγματικά περιμένω να δω τι θα κάνει ο συμπαθέστατος Γιώργος Ζώης με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους που έχει αρχίσει να ετοιμάζει.

Ώρα για μουσική πάλι. Πάρα πολύς κόσμος παρακολούθησε το φεστιβάλ τζαζ που έγινε στο Γκάζι τις προηγούμενες μέρες. Αρκετοί φαν του είδους, πολλοί περαστικοί και φυσικά οι κλασικοί κάφροι που απλά ήθελαν να κοροϊδέψουν τα μουσικά γούστα των άλλων σχολιάζοντας άσχημα τους καλλιτέχνες. Δεν θα κάνω αναλυτικό ρεπορτάζ, απλά σας βάζω ένα βιντεάκι από την κυπριακή συμμετοχή, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες όλου του φεστιβάλ.

Λίγες ώρες πριν, διορθώνοντας γραπτά, δεν άντεξα και άρχισα να σχολιάζω τα μαργαριτάρια που διάβαζα με ένα-δυο καλούς φίλους. Δεν θα το παίξω κακός για να σας τα γράψω και εδώ, απλά δεν θα αντέξω και θα σας μεταφέρω έναν διάλογο που είχα με μια μαθήτρια (λυκείου) στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς.

"... και σε ποιο μέρος δουλεύατε πέρσι κύριε;"

"Στη Νίσυρο"

"Πού είναι αυτό;"

"Στα Δωδεκάνησα. Είναι αρκετά μακρυά από εδώ. Το καράβι από Πειραιά κάνει 15 ώρες για να φτάσει εκεί."

"Και κάνατε τόσο ταξίδι καθημερινά για να πάτε στη δουλειά;"

Καληνύχτα σας...

Υ.Γ. Τον ΟΣΕ τον θαυμάζω πλέον... Ο σουρεαλισμός της καθημερινής ενασχόλησης μαζί του, είναι μαγευτικά κωμικός. Από χτες μέχρι σήμερα έπρεπε να πάω σε 5 (πέντε) εκδοτήρια για να καταφέρω να ανανεώσω την μηνιαία κάρτα μου. Ένα ήταν κλειστό, σε ένα είχε τελειώσει το μπλοκ, σε 2 είχαν αποφασίσει ότι πλέον δεν βγάζουν κάρτες του προαστιακού, αλλά μόνο εισιτήρια των άλλων γραμμών  (του βαθύ ΟΣΕ, όπως τις αποκαλώ) και τελικά βρέθηκα να γελάω με έναν υπάλληλο στο 5ο εκδοτήριο με τα ορθογραφικά λάθη της προηγούμενης κάρτας μου...

Κυριακή Βράδυ

"Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια" λέει στο πασίγνωστο τραγούδι του ο Μάλαμας, και ασχέτως με το τι λένε οι στίχοι του, σίγουρα θα είχε στο μυαλό του και το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας όταν θα το έγραφε. Ένα από τα πράγματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, εθνικού νομίσματος, καιρού, εποχής, μόδας, χρόνου ή τόπου είναι το πόσο θα τομπαίρνει το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας. Δεν το λέω για να γκρινιάξω για αύριο το πρωί, απλά κάνω μια παρατήρηση που ισχύει παγκόσμια. Βέβαια αν ήθελα θα μπορούσα να γκρινιάξω για το ότι αύριο το πρωί στις 7:15 θα πρέπει να βρίσκομαι 83 χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου (ενώ θα μπορούσα όχι να κάθομαι, αλλά να κάνω αυτή τη δουλειά κάπου κοντύτερα) απλά για να κάνω τον επιτηρητή στις πανελλήνιες εξετάσεις ενώ αυτοί που απλά μένουν δίπλα στο εξεταστικό κέντρο θα έχουν πληρωμένη άδεια, αλλά δεν θα το κάνω... Γιατί θα αρχίσω να μιλάω για το ελληνικό δημόσιο, για το πως λειτουργεί, για το πως ένα τηλεφώνημα μπορεί να αλλάξει σε ελάχιστες ώρες "επίσημα" έγγραφα, για το πως η "παλαιότητα" είναι μεγαλύτερο προσόν από οποιαδήποτε κοινωνικά κριτήρια, για το πως η τυπικότητα είναι απλά ένας τρόπος είτε για να χάσεις τον χρόνο σου, είτε για συγκρουστείς με τους άλλους και όχι (προς θεού...) απλά να κάνεις τη δουλειά σου. Και όπως έλεγα σε ένα συνάδελφο λίγες μέρες πριν στο τρένο "κάθε χρόνος που περνάει δουλεύοντας στο δημόσιο, με κάνει λιγότερο αριστερό..."

Τρώγομαι να μιλήσω λιγάκι πολιτικά, αλλά θα συνεχίσω να μη το κάνω. Συνεχίζω να βλέπω τις σουρεαλιστικές δηλώσεις πολλών εκ των σωτήρων μας, συνεχίζω να ψάχνω σαν βελόνα στα άχυρα τις ψύχραιμες, λογικές και εμπεριστατωμένες θέσεις και απόψεις (ασχέτως με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί τους) και συνεχίζω να είμαι απαισιόδοξος για το αύριο. Ξέρω τι θα ψηφίσω στις 17 Ιουνίου. Θα είναι το ίδιο που ψήφισα και λίγες εβδομάδες πριν, και θα το κάνω με μεγαλύτερη σιγουριά και όχι με βαριά καρδιά, όπως έγραφα στην προηγούμενη μου ανάρτηση, αλλά θα συνεχίσω να νιώθω μειοψηφία, όχι πολιτικά, αλλά κοινωνικά ότι και να γίνει.

Την ημέρα των προηγούμενων εκλογών, έπρεπε να μεταφέρω την αδερφή μου στο τοπικό εφημερεύον νοσοκομείο, λόγω ενός μικρού ατυχήματος που είχε. Ήμουν σίγουρος ότι θα περίμενα με τις ώρες για να εξυπηρετηθούμε (διότι πλέον έχουμε ως δεδομένο την ταλαιπωρία σε αυτά που άλλου θεωρούνται αυτονόητα), αλλά επειδή ήταν μέρα εκλογών με έπιασε ένα σφίξιμο στην καρδιά παραπάνω, βλέποντας τους κλασικούς ελληνάρες να σπρώχνονται, να τσακώνονται, να φωνάζουν, να γκρινιάζουν, να απειλούν απλά γιατί δεν μπορούν, πραγματικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, να κάνουν κάτι τόσο απλό όσο το να κάτσουν σε μια ουρά και να περιμένουν τη σειρά τους σεβόμενοι αυτόν που είναι μπροστά τους. Δεν θα συνεχίσω άλλο γιατί θα ξεφύγω πάλι...

Αλλάζω θέμα στα γρήγορα και επανέρχομαι στην αγαπημένη μου μουσική. Στα αριστερά του κειμένου, μπορείτε πατώντας το εικονίδιο να ακούσετε τη νέα μου λίστα που έχει σαν θέμα τις μουσικές συνεργασίες. Μια και συζητήθηκαν τόσο πολύ οι συνεργασίες μετεκλογικά και είδαμε το πόσο δύσκολες είναι, είπα να μαζέψω μερικά τραγουδάκια που για να γίνουν απλά συνεργάστηκαν δύο ή περισσότερες φωνές.

Συνεχίζω "μουσικά" και σας υπενθυμίζω ότι από τις 23 ως τις 27 του μήνα, γίνεται στη Τεχνόπολη στο Γκάζι το καθιερωμένο "ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ" και είμαι πολύ χαρούμενος που θα το παρακολουθήσω πάλι μετά από δυο χρόνια. Για περισσότερες πληροφορίες, κάντε κλικ ΕΔΩ. Θυμίζω πως θα παρακολουθήσουμε 3 μπάντες την ημέρα ΔΩΡΕΑΝ. Για να μη ξεχνάμε, ότι δεν χρειάζονται λεφτά για να περάσεις καλά. Ακόμα και μέσα στην πόλη.

Τώρα που περνάει η ώρα, και έχω και αυτή τη γλυκιά ζαλούρα που προκαλεί αφενός η νύστα αφετέρου το δροσερό ποτάκι που ήπια βλέποντας την ταινιούλα μου λίγο πριν, μου βγαίνει να αρχίσω να μιλάω για διάφορα. Πολύ διάφορα. Από τις καλοκαιρινές βραδιές ως την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, και από τις εξωφρενικές ατάκες που μπορεί να πει μια γυναίκα ως τις δύο σερί νίκες της ομάδας μου, αλλά δεν θα το κάνω. Εξάλλου αυτά έχουν μεγαλύτερο γούστο όταν λέγονται κατ΄ ιδίαν και όχι σε ένα πληκτρολόγιο.

Καλό σας βράδυ, να προσέχετε, να είστε ψύχραιμοι και προσπαθήστε να ξεφύγετε λιγάκι από τη μιζέρια που επικρατεί. Ακούστε τα προβλήματα των φίλων σας και βοηθήστε τους. Χαρείτε το καλοκαιράκι που έρχεται. Και ας κάνουμε κάτι όλοι, απλά για να μειώσουμε την καφρίλα γύρω μας, για να ζήσουμε λιγάκι πιο πολιτισμένα. Δεν είναι τόσο δύσκολο...

Καλό τέτοιο σε όλους.

Σκόρπιες Προεκλογικές Σκέψεις

Ελάχιστες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές και ομολογώ πως πρώτη φορά έχω καταναλώσει τόσες ώρες σκέψης στο τι θα ψηφίσω, και αν και κάπως έχω καταλήξει, ακόμα έχω τις αμφιβολίες μου και δεν αποκλείεται να αλλάξω γνώμη. Πολλοί τον τελευταίο καιρό μου έχουν απευθύνει την ερώτηση "τι λες να ψηφίσουμε;" και καταλήγουμε να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας και να βάζουμε κάτω τα θετικά και τα αρνητικά κάποιων εκ των υποψηφίων κομμάτων τελικά καταλήγοντας πως ό,τι και να επιλέξουμε θα είναι πρακτικά με βαριά καρδιά, γιατί όλων μας οι επιλογές παρά έχουν κάποια αρνητικά στοιχεία που μας απογοητεύουν. 

Φεύγοντας από την ασφάλεια του μικρόκοσμου μου, ακούω τις απόλυτες, οργισμένες, αγανακτισμένες, ανεδαφικές απόψεις μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου γύρω μου και αν έχω νεύρα σκέφτομαι το πως κάποιες φορές η δημοκρατία καταντά δικτατορία της ηλιθιότητας, ενώ όταν είμαι στις καλές μου απλά γελάω ή μιμούμαι τους τύπους στην παρακάτω φωτογραφία.

Εννοείται πως δεν μπαίνω στον κόπο να συζητήσω μαζί τους. Το θεωρώ χάσιμο χρόνου είτε το να προσπαθήσω να τους πείσω είτε το να τους ακούω όταν προσπαθούν αυτοί να με πείσουν. Κάποιος όμως θα πει: "Εσύ που θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο και λογικό θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις τα επιχειρήματα σου για να τους δείξεις ότι κάνουν λάθος. Επαναλαμβάνοντας κάποιες φορές αυτά που λένε αυτοί και συνδυάζοντας τα με αντίστοιχα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο χώρος τον οποίο υποστηρίζουν (αλλά δεν έχουν μπει στον κόπο να μάθουν όλες τις θέσεις του...), ίσως να μπορούσες να τους αποκαλύψεις τον παραλογισμό τους". Δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Οι αντοχές μου για ανάπτυξη και αλλαγή του τρόπου σκέψεις των γύρω μου εξαντλούνται κατά τη διάρκεια της δουλειάς μου στο σχολείο. Ίσως γι' αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Δεν έχω την υπομονή (και δεν θέλω να την έχω), να διαφωνώ συνεχώς με ενήλικες για τις θέσεις μου και τις θέσεις τους. Ο καθένας έχει την προσωπική ευθύνη των πράξεων του. Πάλι τώρα θα πει κάποιος: "Ναι αλλά έτσι βρίσκεσαι εσύ και διάφοροι άλλοι να δέχεστε πολλές φορές τις συνέπειες από τις λανθασμένες πρακτικές των άλλων και αυτό δεν είναι ούτε δίκαιο, ούτε σωστό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις κάτι παραπάνω;". Ίσως κάποτε. Μέχρι τότε θέλω απλά θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω μέχρι τώρα. Θα είμαι αξιοπρεπώς καλός στη δουλειά μου (και όχι όσο καλός θα μπορούσα να είμαι), θα φέρομαι καλά στους γύρω μου, θα προσπαθώ να περνώ χρόνο με αυτούς που με ενδιαφέρουν, θα ψάχνω καινούργιες μουσικές (που ευτυχώς δεν τελειώνουν να δημιουργούνται ποτέ) και θα τις μοιράζομαι μαζί τους, και θα λέω και κάνα αστειάκι που και που για να ξεχνάμε, έστω και παροδικά, την απογοήτευση και τη μαυρίλα που μας κατακλύζει. Κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν πως αντί για τα παραπάνω απλά πίνω, σκοντάφτω, σαπίζω στον υπολογιστή, και γίνομαι γραφικός με τις πίπες που λέω στα παιδιά, αλλά αυτοί δεν μπορούν απλά να με κατανοήσουν...

Και μια και είπα για μουσικούλες, για ακούστε την παρακάτω λίστα που έφτιαξα.

Women I like to listen to by George L. Sfiltros on Mixcloud

Την ιδέα για τη δημιουργία αυτής της λίστας μου την έδωσε η τηλεόραση. Αν και το αποφεύγω, την άνοιξα τις προάλλες και προσπάθησα να δω ειδήσεις. Εκεί είδα στα κλασικά παράθυρα, τους εκπροσώπους των διαφόρων κομμάτων, είτε να τσακώνονται, είτε να μιλάν με τον γνωστό, βαρετό ξύλινο λόγο τους. Σκέφτηκα τότε "Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι άντρες που δεν θέλω να ακούω", έτσι άνοιξα τον υπολογιστή και διάλεξα, χωρίς πολύ σκέψη, 20 τραγούδια που τα λένε "γυναίκες που θέλω να ακούω".

Αυτά για σήμερα. Καλό προεκλογικό και μετεκλογικό τέτοιο σε όλους μας...

Υ.Γ.1 Έχουν περάσει 10 μέρες και ακόμα σκέφτομαι τη συναυλία των shearwater στο Αν. Είναι πραγματικά κρίμα που τους απολαύσαμε μόνο τόσοι λίγοι.

Υ.Γ.2 Η ομάδα μου έχει να κερδίσει αγώνα από τις 8 Γενάρη. Ξεφτίλα...