Λίγες λέξεις πριν τον ύπνο

* Είναι αρκετές φορές που έχω πει ατάκες σαν αυτή που λέει ο Dr House παραπάνω, και έχω κατηγορηθεί ως απόλυτος αλλά δυσκολεύομαι να κρατηθώ. Το άσχημο είναι όταν συνειδητοποιώ το πόσο συχνά μπορεί να με προκαλέσει κάποιος ώστε να σκεφτώ "μα καλά, αυτός έχει δικαίωμα ψήφου;"

* Τώρα που μπουζούριασαν τους αρχηγούς των χρυσών αυγών, θα μειωθούν τα χτυπήματα σε άτομα με μαύρα πρόσωπα και θα αυξηθούν σε αυτά με χρωματιστές φανέλες. Γιατί ο ούγκανος θέλει να πλακωθεί, και απλά ακολουθεί αυτούς που θα τον βοηθήσουν να το κάνει. Και δεν μπορεί να περιμένει. Θέλει αίμα. Ήδη χύθηκε εδώ και εδώ.

* Ένας οπαδός του Χίτλερ, ένας υμνιστής του Στάλιν, ένας δημιουργιστής, ένας που μιλά με το Θεό, ένας που πιστεύει ότι η γυναίκα, ο μαύρος, ο γαύρος είναι κατώτερο ον, ένας που νομίζει ότι με φραπελιά θεραπεύεται ο καρκίνος, ένας που χτυπάει τατουάζ στο μπράτσο του τον Μελισσανίδη, τα πρεζάκια που βλέπω καθημερινά στο τρένο, έχουν για μένα ίδιου βαθμού καμένο εγκέφαλο, και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω γι' αυτό. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τους αλλάξω και απλά τους αγνοώ. Ενοχλούμαι όμως αν κάνουν κάτι παράνομο, αν κάνουν κάτι που βλάπτει τους γύρω τους. Δεν με νοιάζει ο καθένας τι έχει στο κεφάλι του, αρκεί να το κρατά εκεί μέσα. Όταν όμως οι απόψεις του οδηγούν σε πράξεις που βλάπτουν, πρέπει να λειτουργεί η δικαιοσύνη και το κατασταλτικό της όργανο, που είναι η αστυνομία, άμεσα και να τους κόβει το βήχα. Και αυτό να γίνεται αδιάκριτα, συνεχώς και προς όλους. Και όταν βλέπεις τη δικαιοσύνη να λειτουργεί γρήγορα και με οργανωμένο σχέδιο αφενός χαίρεσαι αφετέρου σκέφτεσαι γιατί αυτό δεν γίνεται συχνότερα.

* Τέλειωσε και η απεργία των καθηγητών, άνοιξαν και τα σχολεία, αλλά κανένα από τα προβλήματα που τα μαστίζουν  ούτε λύθηκε, ούτε βγήκε προς τα έξω. Αλλά ποιος νοιάζεται για τα δημόσια σχολεία για να γίνει το θέμα πρώτη είδηση; Μερικοί γραφικοί καθηγητές, μια χούφτα μαθητές και μετρημένοι στα δάχτυλα γονείς δεν φτάνουν. Όσο έχουν κουράγιο, κάτι θα γίνεται. Αλλά για πόσο ακόμα;

* Πέρσι τέτοιο καιρό (και για πολλά χρόνια) στην εξέδρα της ομάδας μου υπήρχαν τεράστια κάγκελα τα οποία δεν εμπόδιζαν την αθρόα ρίψη αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο. Όταν έμαθα ότι βγήκαν τα κάγκελα σκέφτηκα ότι στο πρώτο ανάποδο σφύριγμα, θα έβλεπα καφρόνια να παίρνουν στο κυνήγι διαιτητές και αντιπάλους και να τους κάνουν κολονοσκόπηση με τα σημαιάκια του κόρνερ. Με εξέπληξε ευχάριστα ότι διαψεύστηκα. 

* Επανέρχομαι στο θέμα των σχολείων. Μπαίνουμε στον Οκτώβρη και ακόμα υπάρχουν σχολεία χωρίς καθηγητές. Στο δικό μου εξακολουθούν να χάνονται 28 ώρες μαθήματος κάθε εβδομάδα στη φυσική και τη βιολογία (και αυτό προβλέπεται να συνεχιστεί πολύ ακόμα), και λίγες μέρες πριν, διευθυντάδες και σύμβουλοι κοιτούσαν τα παιδιά στα μάτια και τους έλεγαν ότι μπορούν να μπουν στο πανεπιστήμιο χωρίς φροντιστήριο... 

* Για τις γυναίκες οδηγούς λέγονται πολλά, κάποια σωστά κάποια υπερβολικά. Μερικοί όμως αποφάσισαν να βάλουν τα μεγάλα μέσα για να τις αποτρέψουν από το να κάτσουν πίσω από το τιμόνι. Το ξέρατε κυρίες ότι η οδήγηση βλάπτει τις ωοθήκες; Για διαβάστε αυτό.

* Ακόμα σκέφτομαι ότι ένας ξενιτεμένος φίλος μου, σε λίγο καιρό θα μπορέσει να δει ζωντανά τους National, τους Queen of the Stones Age, τους Sigur Ros, και τον Nick Cave σε διάστημα δέκα ημερών. Είναι να μη σκέφτεσαι τη μετανάστευση μετά...

* Τελειώνει σήμερα και το Breaking Bad. Ας αποχαιρετίσουμε τον τύπο που έκανε τον κόσμο να αλλάξει την πρώτη κουβέντα που μου έλεγαν όλοι όταν ανέφερα ότι είμαι χημικός από το "εμένα δε μου άρεσε ποτέ η χημεία" στο "ναρκωτικά μπορείς να φτιάξεις;".

Καλό βράδυ, και να προσέχετε...

Σκέψεις για την απεργία

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, για την επερχόμενη απεργία των εκπαιδευτικών.
Δυο αναρτήσεις πριν είχα αναφέρει λιγουλάκι υπερβολικά, το πως θα αντιμετώπιζαν οι απεργοί καθηγητές τους μη απεργούς συναδέλφους τους και τούμπαλιν (αγαπημένη λέξη το "τούμπαλιν"). Ήδη στο σχολείο μου υπάρχουν οι κλασσικές συζητήσεις - διαφωνίες και η πλευρά των απεργών είναι στην πλειοψηφία. Οι περισσότεροι λένε, θα απεργήσω 2-3 μέρες από τις 5 γιατί τόσο με παίρνει να πληρώσω (π.χ. για κάθε μέρα απεργίας εμένα μου παίρνουν 52 ευρώ ενώ το ημερομίσθιο μου είναι 34 ευρώ), κάνοντας τους όμως την κλασσική ερώτηση "γιατί απεργούμε και τι θέλουμε να κερδίσουμε;" ακούω τους καθηγητές να λένε από τα γενικόλογα "κάτι πρέπει να κάνουμε" μέχρι τα "πρέπει να αντιδράσουμε γιατί αλλιώς θα δουν ότι είμαστε λαπάδες και θα μας σκίσουν σαν κλάδο" και τους συνδικαλιστές να μιλούν καλυμμένα επίσημα, αλλά καθαρά ανεπίσημα για γενικό λαϊκό ξεσηκωμό. Η απεργία είναι καθαρά πολιτική (όπως κάθε απεργία), αλλά βασικότερος σκοπός της δεν είναι η ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων περί της εκπαίδευσης, αλλά η πτώση της κυβέρνησης. Λέω καθαρά τι (νομίζω πως) παίζει για να είμαστε ειλικρινείς. Προσέξτε, ότι δεν παίρνω θέση ακόμα, απλά σας εξηγώ τα γεγονότα. Οι παρατάξεις είδαν ότι αυτή η στιγμή η αγανάκτηση του κόσμου για τις επιλογές της κυβέρνησης φουντώνει, βασίστηκαν σε κάποια δίκαια αιτήματα του κλάδου των καθηγητών, προκήρυξαν την απεργία και ελπίζουν ότι αυτή θα λειτουργήσει ως καταλύτης για απεργιακές κινητοποιήσεις όλων των κλάδων, συνολική αντίδραση του κόσμου, ίσως και κύμα καταλήψεων στα σχολεία που θα βοηθήσει πάρα πολύ την κατάσταση (γιατί και κλίμα αναταραχής μπορεί να προκαλέσουν, και οι καθηγητές δεν θα χάνουν τους μισθούς τους), και τελικά αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Πολλοί θα πείτε "ωραία, ας το κάνουμε γιατί δεν πάει άλλο". Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι κακή και κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω. Θα συμφωνούσα μαζί σας αν πίστευα ότι υπήρχε μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση που θα βοηθούσε τον τόπο να κάνει ένα βήμα μπροστά, και θα βοηθούσα ώστε να έρθει στα πράγματα μια ώρα αρχύτερα. Τον βασικό προβληματισμό μου όμως θα τον καταλάβετε αν σας θυμίσω ότι θεωρώ τον εαυτό μου εκπαιδευτικό, και θέλω οι πράξεις μου (δράσης και αντίδρασης) να είναι για την βελτίωση της εκπαίδευσης, πράγμα που όχι μόνο δεν το έχει βάλει σημαία του το συνδικάτο μου, αλλά ιστορικά έχει κάνει περισσότερα βήματα προς τη διάλυση του σχολείου παρά προς τη βελτίωση του. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να συζητήσω με συνδικαλιστές και μονίμως βγαίνω από τα ρούχα μου. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω συμμετάσχει σε αρκετές γενικές απεργίες, αλλά πάντα όταν κατέβαινα στις πορείες δεν πήγαινα στο μπλοκ της ΟΛΜΕ (γιατί ποτέ δεν ένοιωσα μέλος της, αν και είμαι), παρά στο (μίνι) μπλοκ των συναδέλφων από τα φροντιστήρια που δουλεύουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τις δικές μου και οι επιλογές αντίδρασης τους είναι μηδαμινές (παρένθεση επειδή δεν θέλω να ψεύδομαι: μία μόνο φορά κατέβηκα στο μπλοκ της ΟΛΜΕ λόγω παρέας). Έτσι και την ερχόμενη εβδομάδα, θα απεργήσω 2-3 μέρες καθαρά για τους δικούς μου λόγους τους οποίους θα εκθέσω παρακάτω, ξέροντας ότι απλά θα κάνω χειρότερη την κακή μου οικονομική κατάσταση, και μην έχοντας τύψεις για τις ώρες που θα χαθούν γιατί θα κανονίσω να τις καλύψω στον ελεύθερο μου χρόνο. Το τι θα κερδίσουμε ως κλάδος; Τίποτα. Εξάλλου αυτή η κυβέρνηση έχει δείξει ότι δε μασάει από απεργίες και αν θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει με κάθε κόστος. Αν τελικά θα γίνει το "μπαμ" που περιμένουν πολλοί και έχουμε πολιτικές εξελίξεις, θα δείξει...

Για ποιους λόγους απεργώ προσωπικά εγώ.
* Για την κατάργηση των ειδικοτήτων από τα τεχνικά λύκεια και τη διαθεσιμότητα των συναδέλφων (που θα οδηγήσει είτε στην απόλυση τους, είτε σε πρόσληψη τους με χειρότερες εργασιακές συνθήκες). Δεν είμαι κατά του να χάσει κάποιος τη δουλειά του αν δεν την κάνει καλά, είμαι κατά σε αυτό το οριζόντιο μέτρο.
* Για την ανικανότητα του υπουργείου να χειριστεί τις υπηρεσιακές μεταβολές (ειδικά τη φετινή χρονιά). Υπηρεσιακές μεταβολές (για όσους δεν ξέρουν) λέμε κάθε τι που σχετίζεται με μετακινήσεις ή προσλήψεις εκπαιδευτικών. Για να καταλάβετε, μπορεί σήμερα να άνοιξαν τα σχολεία αλλά ακόμα πολλοί συνάδελφοι δεν ξέρουν που θα υπηρετήσουν. Πολλοί άρχισαν σε ένα σχολείο ήδη και θα μετακινηθούν σε άλλο, ενώ έχει αρχίσει η σχολική χρονιά. Για παράδειγμα στο σχολείο που δουλεύω, στον κλάδο μου (Φυσικοί, Χημικοί, Βιολόγοι) υπάρχω πλέον μόνο εγώ και τα παιδιά από αύριο θα διδάσκονται μόνο Χημεία (όλες οι τάξεις) και Βιολογία (οι 2 από τις τρεις τάξεις) και καθόλου Φυσική. Παράλληλα σήμερα μας έφεραν μια συνάδελφο στο σχολείο (ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ήταν σε άλλο), ενώ δεν έχουμε ανάγκη από τη συγκεκριμένη ειδικότητα, με αποτέλεσμα σε λίγες μέρες να τη στείλουν αλλού. Επίσης οι μηδαμινές προσλήψεις νέων συναδέλφων έχουν αποδυναμώσει τραγικά τα σχολεία των ακριτικών περιοχών.
* Για τον οικονομικό μαρασμό των σχολικών επιτροπών, με αποτέλεσμα οι σχολικές μονάδες να μην έχουν λεφτά για να καλύψουν βασικές ανάγκες (πετρέλαιο θέρμανσης, αναλώσιμα υπολογιστών, εκτυπωτών, φωτοτυπικών, ακόμα και χαρτιά υγείας και καθαριστικά). Για πληρωμή νερού, τηλεφώνου, ρεύματος δεν αναφερόμαστε καθόλου γιατί σε πάρα πολλές περιπτώσεις, απλά δεν γίνονται.
* Για τη μη μείωση της γραφειοκρατίας, με αποτέλεσμα να σπαταλιέται χρόνος, χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό (το οποίο θα μπορούσε να διοχετευθεί στα σχολεία) σε πράγματα που θα μπορούσαν από το να γίνουν με το πάτημα ενός κουμπιού ή να μη γίνουν καθόλου γιατί είναι παντελώς άχρηστα και απλά έχουν δημιουργηθεί για να δικαιολογήσουν θέσεις εργασίας.
* Για τη συρρίκνωση του σχολικού έτους και την παντελή αναξιοκρατία και αδικία στον καταμερισμό των εργασιών των εκπαιδευτικών. Εξηγούμαι. Το σχολικό έτος, για παράδειγμα πέρσι, έληξε μετά το Πάσχα και μετά άρχισαν οι πανελλήνιες και οι ενδοσχολικές εξετάσεις. Θα έπρεπε το σχολικό έτος να ήταν τουλάχιστο 3-4 εβδομάδες μεγαλύτερο. Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων κάποιοι κάνουν πληρωμένες διακοπές και κάποιοι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και αμείβονται πρακτικά το ίδιο. Για παράδειγμα κάποιοι απλά πήγαιναν 2 φορές την εβδομάδα στο σχολείο τους, ενώ εγώ και (πολλοί άλλοι) πήγαινα 2 φορές την εβδομάδα στο σχολείο μου, 3 σε άλλο σχολείο για επιτήρηση, και μετά κάθε απόγευμα (και Σάββατα) στο διορθωτικό κέντρο.
* Επιτάχυνση των πληρωμών, εκτός του βασικού μισθού. Για παράδειγμα πέρσι για τη διόρθωση των γραπτών των πανελληνίων, που ανέφερα, πλήρωσα από την τσέπη μου 300 ευρώ στις μετακινήσεις μου μεταξύ σχολείου και διορθωτικού κέντρου (δεν λέω για την μετακίνηση μετά από και προς το σπίτι μου γιατί αυτό είναι άλλο θέμα). Αυτά τα λεφτά δεν τα έχω πάρει ακόμα και δεν έχω ιδέα πότε θα γίνει αυτό. Εννοείται ότι ακόμα δεν έχουμε πληρωθεί την μικρή εξτρά αμοιβή που δικαιούμαστε, αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει, σε αντίθεση με αυτά που πλήρωσα για να δουλέψω...
* Για τον εκφυλισμό της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε πάρκινγκ εφήβων. Αυτό είναι ευθύνη υπουργείου, καθηγητών, γονιών αλλά και παιδιών. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις απλά τα παιδιά έρχονται από το πρωί μέχρι το μεσημέρι σε έναν χώρο στον οποίο μαθαίνουν ελάχιστα πράγματα, και χωρίς καμία κύρωση προχωράνε από τη μία βαθμίδα στην άλλη με αποτέλεσμα να έχουμε απόφοιτους λυκείου που δεν ξέρουν να συντάξουν μία πρόταση ή να κάνουν μια αριθμητική πράξη.
(Με τις αλλαγές στο λύκειο και τον τρόπο της σημερινής του λειτουργίας θα ασχοληθώ σύντομα σε άλλη ανάρτηση)
* Γιατί με εξοργίζει η ανικανότητα πολλών ανωτέρων μου (σε θέση), από το να κάνουν απλά τη δουλειά τους, μέχρι το να ωθήσουν όσους είμαστε από κάτω να δουλέψουμε όσο καλύτερα γίνεται.

Γιατί διαφωνώ με την ΟΛΜΕ.
*  Γιατί ποτέ δεν έχει κάνει μια απεργία που θα έχει σαφή αιτήματα βελτίωσης της εκπαίδευσης.
*  Γιατί καλύπτει τους καθηγητές που δεν δουλεύουν
* Γιατί για χρόνια δεν αντιδρούσε στα πάρα πολλά στραβά που έχει η δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα να χαθεί η εκτίμηση του κόσμου προς εμάς και να μην έχουμε καμία προστασία ακόμα και όσοι κάνουμε καλά τη δουλειά μας, απέναντι και στην πολιτεία και στην κοινωνία. Εξοργίζομαι και δεν ανέχομαι όσους βάζουν στην ίδια μοίρα τους πάντες και έχω ακούσει τόσα (απλά επειδή δουλεύω στο δημόσιο) που πολλές φορές με κάνει να αναπολώ τις άσχημες εργασιακές συνθήκες του ιδιωτικού τομέα. Ειδικά αυτές τις μέρες, έχω επιλεκτική όραση και ακοή (ακόμα και απέναντι σε φίλους) γιατί δεν έχω καμία διάθεση να τσακώνομαι μαζί τους για να τους εξηγήσω τα αυτονόητα.
* Γιατί είναι πάντα πίσω από τις εξελίξεις και προτιμά μια στείρα άρνηση στα πάντα, από το να έχει άτομα δραστήρια και ικανά που και θα μπορούν να μαθαίνουν τα σχέδια της κάθε κυβέρνησης και να διαπραγματεύονται (πάντα για το καλύτερο της εκπαίδευσης) με αυτή σε όσα διαφωνούν, έχοντας πάντα σαφείς θέσεις για να αντιπροτείνουν.

Κλείνω με κάτι που είπα σήμερα στους συναδέλφους μου στο σχολείο. "Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς για τις προθέσεις μας. Όσοι θέλουν να αγωνιστούν πρέπει να ξέρουν τι ζητάνε. Λέμε για τους συναδέλφους των τεχνικών που έχασαν τη δουλειά τους, αλλά πόσοι, για παράδειγμα, πήγαν το καλοκαίρι στη διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο; Ελάχιστοι. Εγώ δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Δεν πήγα. Δεν μας ενδιαφέρουν οι άλλοι. Μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας. Οι οργανωτές της απεργίας θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση. Εμείς το θέλουμε αυτό ή όχι;"

Ζουν ανάμεσα μας...

Είναι παντού γύρω μας. Ζουν, κινούνται, αναπαράγονται, ψηφίζουν, πάνε στη δουλειά τους (αν έχουν),  έχουν προβλήματα, άλλα έχουν και ένα ειδικό χαρακτηριστικό. Το φέρσιμο τους ενίοτε κάνει τους γύρω τους από το να γεμίζουν με απόγνωση με το ανθρώπινο είδος, μέχρι το να βάζουν τα γέλια και τα κλάματα. Σήμερα θα ασχοληθώ λιγάκι με αυτούς για να κλαυσιγελάσουμε λίγο, ώστε στην επόμενη μου ανάρτηση να μιλήσω λιγάκι σοβαρά για την εκπαίδευση και τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών που θα αρχίσουν σύντομα.

Δεν θα πλατειάσω, απλά θα σας περιγράψω κάποιες σκηνές που είτε μέσω άμεσης είτε μέσω έμμεσης εμπειρίας, σας επιβεβαιώνω ότι είναι αληθινές.

Ας αρχίσω με τις δικές μου.

*   Είμαι στο τραίνο, και βλέπω ένα από τα κλασικά πρεζάκια να μπαίνει στο ίδιο βαγόνι με μένα. Αυτή τη φορά τον βλέπω κάπως πιο νταγκλαρισμένο απ' ότι συνήθως. Αυτός αντί να καθίσει πηγαίνει και γονατίζει δίπλα σε κάτι άδεια καθίσματα. Σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάει το ένα απ' αυτά σα να έχει φερμάρει. Σηκώνεται όρθιος, φτιάχνει το μαλλί, κατεβάζει το παντελόνι του, σηκώνει το μισοκατεβασμένο του σώβρακο, βάζει τη μπλούζα του μέσα από το παντελόνι και ξαναντύνεται. Κάθεται στο ένα κάθισμα και κοιτάει το διπλανό του άδειο, με ένα βλέμμα παράξενο. Ένα βλέμμα που σίγουρα είχε τόνους ντάγκλας μέσα του, αλλά και κάτι άλλο κάτι πιο λάγνο. Ο τύπος άρχισε να χαϊδεύει την άδεια καρέκλα, και να της μιλάει στα αγγλικά...

- Ωωωωω μαϊ μπέιμπι, καμ του μι. Καμ του μι μαϊ μπέιμπι. Αϊ γουαντ του μέικ λαβ του γιου. Αϊ αμ γκουντ! Βέρι γκουντ. Αϊ γκίβ γιου μάλτιπλ όργκασμς. Μάλτιπλ. Πολλαπλούς οργασμούς μωρή!

Την ερωτική του εξομολόγηση την διέκοψε ένας συνάδελφος του ντάγκλας, με τον οποίο πήγαν να πλακωθούν επειδή του άγγιξε το μαλλί.

(αν θέλετε να ζήσετε τέτοιες στιγμές, απλά πάρτε όποια μέρα θέλετε, το τραίνο από τον σταθμό Σ.Κ.Α., μέχρι τον Πειραιά μεσημεριανές ώρες)

*  Είμαι στο σχολείο και μόλις έχω μοιράσει τα θέματα στις εξετάσεις των μεταξεταστέων. Με το που βγαίνω από την αίθουσα με διπλαρώνει η μητέρα μιας μαθήτριας (η οποία θα έπρεπε να βρίσκεται σε ειδικό σχολείο, αλλά ήρθε στο γενικό λύκειο γιατί έτσι αποφάσισε η μητέρα της). Δεν χρειάζεται να σας γράψω όλο το διάλογο που είχαμε, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

- Κοιτάξτε, δεν γίνεται να την περάσω χαριστικά την κόρη σας χωρίς να ξέρει τίποτα.

- Γιατί; Εξάλλου εγώ θέλω απλά να περάσει για να την πάω σε σχολή κομμωτικής και να γλιτώσω κάποια χρήματα αν έχει βγάλει την τάξη.

- Αυτή τη στιγμή έχω 10 παιδιά να γράφουν μέσα, και δεν ξέρω τι θα κάνουν. Αντικειμενικά η κόρη σας είναι σε χειρότερη μοίρα απ' όλους.

- Δεν καταλαβαίνω.

- Σας λέω, ότι πρέπει να καταλάβετε την θέση μου. Εγώ δουλεύω και θα δουλεύω για καιρό εδώ. Όλοι ξέρουν ότι είμαι αντικειμενικός με τους βαθμούς μου. Πως θα περάσω την κόρη σας ενώ κάποιοι άλλοι ίσως να μείνουν;

-Αυτά που λέτε δεν με ενδιαφέρουν! Τι μου λέτε τώρα για τα άλλα παιδιά; Εγώ την κόρη μου θέλω να περάσετε...
*  Η συγκεκριμένη μαθήτρια κατά τη διάρκεια της εξέτασης της από μία συνάδελφο.

- Τι βαθμό πήρα;

- Τι να σου πω κοπέλα μου; Αφού δεν μου είπες τίποτα.

- Ξέρετε, μια και με εξετάζετε προφορικά (σημ: λόγω μαθησιακών δυσκολιών) μπορείτε απλά να με περάσετε και εγώ δεν θα πω σε κανέναν τίποτα!
* Μια κυρία πάει σε διαγνωστικό κέντρο για να της κάνουν υπέρηχο κάτω κοιλίας. Την ώρα που ο γιατρός κάνει τη δουλειά του αυτή αρχίζει το μονόλογο.

- Γιατρέ μου! Γιατρέ μου, πρώτη φορά με αγγίζει άνθρωπος εκεί. Είναι επειδή βλέπω παπάδες. Παντού βλέπω παπάδες και δεν με αφήνουν να κάνω τέτοια πράγματα. Να! Πίσω σας είναι ένας παπάς!

*  Μια άλλη κυρία πάει στο ίδιο διαγνωστικό κέντρο για να της κάνουν κολπικό υπέρηχο. Ο γιατρός κάνει την εξέταση, η κυρία τελειώνει, ντύνεται, δίνει το χέρι της στο γιατρό, του λέει "Ευχαριστώ πολύ" και φεύγει χωρίς ποτέ να πάρει τα αποτελέσματα της εξέτασης.

 * Πάμε λίγο μακρύτερα, σε ένα πανηγύρι. Αν και εμένα δεν μου αρέσει αυτή η μουσική, δεν έχω να πω τίποτα για όσους διασκεδάζουν ακούγοντας τη (αν και στο βίντεο αντικειμενικά δεν βλέπω κανέναν να διασκεδάζει), αλλά για τον τύπο που ήταν τόσο κομπλεξάρας, ώστε να πρέπει να ανοίξει 250 σαμπάνιες σε ένα πανηγύρι έχω να πω πολλά... Απλά δείτε το βίντεο.

* Το παρακάτω είναι τραγικό γεγονός και μάλλον θα το είχατε ακούσει μερικές εβδομάδες πριν, όταν και έγινε, αλλά είναι το καλύτερο παράδειγμα για το πόσο από μη εξελιγμένο ως άθλιο είναι το ανθρώπινο είδος. Μιλάω για την περίπτωση των πιτσιρικάδων που σκότωσαν ένα παλικάρι, για να ξεγελάσουν την πλήξη τους.

* Ένας πηγαίνει με το αυτοκίνητο του στο αντίθετο ρεύμα. Στο κανονικό ρεύμα οδηγεί ένας παππούς μια βέσπα. Ο παππούς κάνει στην άκρη για να περάσει αυτός που πάει ανάποδα και απλά λέει "που πας ρε;" την ώρα που περνά το αυτοκίνητο από δίπλα του. Ο οδηγός του αυτοκινήτου φρενάρει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και κυνηγάει οργισμένος τον παππού φωνάζοντας "ποιος είσαι εσύ που θα μου την πεις ρε; Εσύ όλα τα κάνεις σωστά;"

* Σε συναυλία στο Λυκαβηττό που είναι τίγκα στον κόσμο, μια "κυρία" έρχεται τελευταία στιγμή, βλέπει ότι δεν βρίσκει θέση και ή θα πρέπει να κάτσει μακρυά από τη σκηνή ή όρθια με τον κόσμο μπροστά, και αρχίζει να βρίζει έναν σεκιουριτά για την οργάνωση της συναυλίας...

Έχω και άλλες  περιπτώσεις στο μυαλό μου, αλλά τις κρατάω για άλλη ανάρτηση. Αν έχετε και εσείς τέτοιες ιστορίες από καμένο κόσμο, αφήστε τις στα σχόλια ή απλά στείλτε τις μου.

Καλό σας βράδυ, και να έχετε το νου σας! Έρχεται η ανάπτυξη...